Δήμου Αθηναίων.

Όπως αναφέρεται σε έγγραφο του υπουργού Δημόσιας Τάξης Νίκου Δένδια, μόνο κατά το δίμηνο Οκτωβρίου-Νοεμβρίου του 2013, μετά από έλεγχο σε 10 οίκους ανοχής στο 6ο Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Αθηναίων σχηματίστηκαν 100 ποινικές δικογραφίες και συνελήφθησαν 59 άτομα.

Την ερώτηση υπέγραφαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Κανελλοπούλου, Νίκος Βούτσης και Δημήτρης Τσουκαλάς, οι οποίοι κατήγγειλαν ότι στην περιοχή πέριξ της πλατείας Βικτωρίας και των οδών Αχαρνών, Πατησίων και Φυλής έχει συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός παράνομων οίκων ανοχής, ενώ παρατηρείται συνολικά έξαρση εγκληματικών δραστηριοτήτων, όπως διακίνηση ναρκωτικών ουσιών και λειτουργία παράνομων κέντρων νυχτερινής διασκέδασης, internet καφέ  και λεσχών τυχερών παιχνιδιών.

Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ, και βάσει καταγγελιών των κατοίκων, οίκοι ανοχής έχουν εγκατασταθεί ακόμη και σε πολυκατοικίες χωρίς την απαιτούμενη συγκατάθεση των ενοίκων.

Οι βουλευτές επικαλούνται και έγγραφο του Τμήματος Οίκων Ανοχής του Δήμου Αθηναίων, σύμφωνα με το οποίο, πέριξ της πλατείας Βικτωρίας, κανένας οίκος ανοχής δεν διαθέτει την προβλεπόμενη από τον νόμο άδεια, ενώ αναφέρεται ότι ο Δήμος Αθηναίων έχει προβεί στη σφράγιση παράνομων οίκων ανοχής, οι οποίοι όμως επαναλειτουργούν.

Στο απαντητικό του έγγραφο, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης αναφέρει ότι το υπουργείο καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την καλύτερη και αποτελεσματική αστυνόμευση και ότι διενεργούνται συστηματικά έλεγχοι αναφορικά με τη νομιμότητα λειτουργίας του συνόλου των οίκων ανοχής της περιοχής των Αθηνών.

Ο κ. Δένδιας διαβεβαιώνει ότι έχουν δοθεί εντολές και οδηγίες προκειμένου οι έρευνες για τέτοιες υποθέσεις να συνεχιστούν, να μην εξαντλούνται σε επιφανειακή εξέταση, αλλά να επεκτείνονται σε βάθος για την εξάρθρωση τυχόν κυκλωμάτων και τη σύλληψη των διακινητών-εκμεταλλευτών και την παραπομπή τους στη Δικαιοσύνη.

Πρόσφατα, η βουλευτής της ΝΔ Φωτεινή Πιπιλή κατέθεσε και εκείνη ερώτηση στο υπουργείο για τους παράνομους οίκους ανοχής στο κέντρο της Αθήνας και ανέφερε ότι, μετά από καταγγελίες και από προσωπική της έρευνα σχετικά με τους παράνομους οίκους ανοχής στην περιοχή του Βοτανικού, διαπίστωσε ότι υπάρχουν τουλάχιστον έξι παράνομοι οίκοι ανοχής ή «studio» τα οποία αν και επανειλημμένως έχουν σφραγιστεί και επανασφραγιστεί από το Τμήμα Οίκων Ανοχής του Δήμου Αθηναίων, αυτά συνεχίζουν να λειτουργούν.

Η κ. Πιπιλή είχε επισημάνει ότι αντίστοιχα προβλήματα υπάρχουν στην οδό Φυλής, στη Λεωφόρο Συγγρού και τα παρακείμενα στενά καθώς και στην οδό Βριλησσού στο Πολύγωνο.

Στην βουλευτή διαβίβασε απαντητικό έγγραφο ο κ. Δένδιας στο οποίο αναφέρεται, μεταξύ των άλλων, ότι σε έναν οίκο ανοχής επί της οδού Σπύρου Πάτση διενεργήθηκαν από τον Ιούνιο του 2010 μέχρι και 13.11.2013, 10 έλεγχοι και σχηματίστηκαν ισάριθμες ποινικές δικογραφίες.

.

ελεύθερης πορνείας στους δρόμους.

Η κοινωνία έκπληκτη παρακολουθούσε τις ιερόδουλες που έκαναν πεζοδρόμιο σε μερικούς από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης.

Η εμφάνιση του «πεζοδρομίου» ήρθε όταν η Ελλάδα αναγκάστηκε να ακολουθήσει κατά γράμμα τις εντολές της Ουνέσκο για τη μετάδοση των αφροδίσιων νοσημάτων.

Έτσι εκδόθηκε το διάταγμα 3031 του 1955 που προέβλεπε το κλείσιμο και των τελευταίων έντεκα οίκων ανοχής που λειτουργούσαν στην Αθήνα και στον Πειραιά.

 

Έπειτα από αυτό, καθημερινά δεκάδες «άστεγες» υπηρέτριες του έρωτα πωλούσαν τις «υπηρεσίες» στους ενδιαφερόμενους στους δρόμους, μετά από επιτόπιο «νταραβέρι».

Οι πιάτσες του ομαδικού εταιρισμού δεν ήταν στη γνωστή Συγγρού, ούτε στην παραλιακή λεωφόρο όπως συμβαίνει σήμερα.

Ήταν στις οδούς Σοφοκλέους, Αθηνάς, Αγίου Κωνσταντίνου και στις παρόδους τους.

Οι κάτοικοι του κέντρου διαμαρτύρονταν καθημερινά αλλά το φαινόμενο αντί να φθίνει, εξαπλωνόταν και σε άλλες περιοχές.

Οι ιερόδουλες πάσης ηλικίας και εμφανίσεως δεν ντύνονταν με σέξι και εκκεντρικά ρούχα αλλά έδειχναν περισσότερο ως κυρίες και νοικοκυρές.

 

«Η ιστορία αρχίζει. Λίγα μέτρα κάτω από το Εθνικό Θέατρο μόλις αρχίζει να νυxτώνει. Εργατικοί, μαθηταί με τις σάκες υπό μάλης, στρατιώται, παιδιά και γέροι έχουν περικυκλωμένες γυναίκες, με σοσόνια κατά προτίμηση, τους προσφέρουν τσιγάρα και κουβεντιάζουν μαζί τους. Όσοι έχουν την ατυχία να κάθονται γύρω από τα αμαρτωλά στέκια, κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους και πολλές γυναικούλες που πέφτουν επάνω στις περίεργες αυτές συγκεντρώσεις σταυροκοπιούνται με δέος», έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής.

Όταν οι κάτοικοι έβγαιναν στα μπαλκόνια και έβαζαν τις φωνές στις πόρνες για να απομακρυνθούν, συχνά βρίσκονταν να διαπληκτίζονται με τους «αγαπητικούς», δηλαδή τους νταβατζήδες των κοριτσιών που παρακολουθούσαν από κοντινή απόσταση.

Εκτός από αισθητικούς λόγους, το πεζοδρόμιο των ιερόδουλων ανησυχούσε τους πάντες εξαιτίας των αφροδίσιων νοσημάτων που εκείνη την περίοδο ήταν σε έξαρση.

«Αυτές οι γυναίκες στα χάλια που βρίσκονται ημπορούν να έχουν ιατρικό έλεγχο εάν δεν τους επιβάλλεται αυτός;» αναρωτιόνταν ο κόσμος.

Η αστυνομία με ορισμένες επιχειρήσεις-σκούπα προσπάθησε να «καθαρίσει» την κατάσταση αλλά το πρωτοεμφανιζόμενο φαινόμενο είχε πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Τα επόμενα χρόνια οι περισσότερες ιερόδουλες βρήκαν στέγη στην Τρούμπα αλλά και σε ορισμένα άλλα παράνομα «σπίτια» της Αθήνας.

Στην πραγματικότητα όμως η ελεύθερη πορνεία δεν σταμάτησε ποτέ και συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας.

mixanitouxronou.gr/

.

χριστουγεννιάτικη ιστορία για 2 ευρώ» στο online περιοδικό ιδεών πολιτικής και πολιτισμού chronosmag.eu, ο Νίκος Σιγάλας, ιστορικός, ερευνητής στο Κέντρο Τουρκικών, Βαλκανικών και Κεντροασιατικών Σπουδών (CETOBAK) του γαλλικού C.N.R.S. και στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών της Κωνσταντινούπολης (I.F.E.A.).

Και συνεχίζει:

«Έχοντας δουλέψει για χρόνια με μετανάστες, η Ν. θέλησε να επιβεβαιώσει την πληροφορία, θέλησε να δει. Πήγε ένα βράδυ στο Πεδίον του Άρεως και έκατσε σ' ένα παγκάκι. Σύντομα είδε έναν κύριο, καθωσπρέπει, όπως αυτούς που βλέπουμε το πρωί στο μπακάλικο της γειτονιάς μας, να πλησιάζει ένα αγοράκι.

Στη συνέχεια χάθηκαν για λίγο σε ένα πιο σκοτεινό μέρος, από όπου ο κύριος επέστρεψε μετά από λίγο κουμπώνοντας το παντελόνι του. Από το παγκάκι της, η Ν. παρατήρησε αρκετές φορές την επανάληψη της ίδιας διαδικασίας. Οι καθωσπρέπει κύριοι διαδέχτηκαν ο ένας τον άλλο, αποτραβήχτηκαν μαζί με τα αγοράκια στις σκοτεινές περιοχές του πάρκου κουμπώθηκαν και έφυγαν.

Ανάμεσά τους βρίσκονταν και κάποιοι τουρίστες, διότι αυτά τα πράγματα μαθαίνονται, και φαίνεται πως η αρχαία και θλιβερή αυτή πόλη κέρδισε σήμερα και μια επιπλέον τουριστική ατραξιόν: μια μικρή Ταϊλάνδη σε κοντινή απόσταση από το ιστορικό κέντρο της...».

Το πολύπαθο Πεδίον του Άρεως αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια πληγή στο δημόσιο αστικό ιστό της πρωτεύουσας, θύμα χρόνιας αδιαφορίας και κακοδιαχείρισης, ενώ οι Αθηναίοι παρακολουθούν σε κατάσταση σύγχυσης την περιβόητη ανάπλαση, που άφησε πίσω της μια «τρύπα» εκατομμυρίων και η οποία, βέβαια, δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί ποτέ.

Για πολλούς η εικόνα που παρουσιάζουν τα 227 στρέμματα του πάρκου είναι απολύτως αντιπροσωπευτική της νεοελληνικής κοινωνικο-πολιτικής αποσύνθεσης.

Όπως αναφέρει η Αλεξάνδρα Τζαβέλλα σε παλαιότερο άρθρο της στην Ελευθεροτυπία με τίτλο: «Πεδίον του Αρεως, Βερσαλίες ανικανότητας και εγκατάλειψης»:

«... Οι Κυψελιώτες που ήταν κάποτε παιδιά και οι γονείς τους τούς έφερναν εδώ να δουν "τους κονφερασιέ", κρατώντας ένα καραμελωμένο μηλαράκι. Ξέρουν τα μυστικά. Ενα από αυτά, "το ξυλαράκι με το οποίο ανοίγεις τη χαλασμένη βρύση" που δεν σταματάει να τρέχει, ενώ τριγύρω ακόμα και οι ανθεκτικές πικροδάφνες διψάνε για νερό.

Οι τακτικοί επισκέπτες γνωρίζουν τι συμβαίνει πίσω από την πλάτη των μαρμάρινων προτομών. Εδώ ευδοκιμούν τα σκουπίδια και οι ακαθαρσίες. Αυτή τη στιγμή ο καθαρισμός του πάρκου πραγματοποιείται αποκλειστικά από το Δήμο Αθηναίων, ενώ πηγές της Περιφέρειας Αττικής αναφέρουν ότι η επισκεψιμότητα του πάρκου έχει ανεβεί. Ενας από τους μετρητές επισκεψιμότητας, λένε, είναι και ο όγκος των σκουπιδιών που συλλέγονται. Το είδος βέβαια των σκουπιδιών που παραμένουν διάσπαρτα στο πάρκο δίνει στοιχεία για το προφίλ των επισκεπτών: πακέτα από τσιγάρα, πού και πού κάποια σύριγγα, κουτάκια μπίρας και δεκάδες προφυλακτικά.

Στα έγκατα του πάρκου, ο έρωτας φοράει παντελόνια και έχει άδειες τσέπες, χωρίς επίσημα έγγραφα και άδεια παραμονής. Κατά τη διάρκεια της ημέρας κρατάει εφημερίδα, για το παρασύνθημα, και πωλείται φτηνά: για 10 ευρώ τα οποία σε δύσκολες στιγμές γίνονται δύο κουτάκια μπίρας και ένα πακέτο τσιγάρα. Ανάμεσα στους εκδιδόμενους υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι πίνουν και καπνίζουν παράνομα. Είναι τα 15χρονα αγόρια, τα μεγάλα θύματα των οργανωμένων κυκλωμάτων εμπορίας ανθρώπων, και αυτή είναι για τους γνωρίζοντες η πιάτσα των ανήλικων μεταναστών από το Μπανγκλαντές και το Αφγανιστάν. Λειτουργεί και κατά τη διάρκεια της ημέρας, πίσω από την υψηλή βλάστηση. Βλάστηση η οποία γίνεται στέγη για τους αστέγους, αρκετοί από τους οποίους ζουν μέσα στο πάρκο».

 .

Εξάρχεια από εργατική φτωχογειτονιά εξελίσσονται σε εμπορική περιοχή και σύντομα μετατρέπονται σε χώρο γραμμάτων και διακίνησης ιδεών.

Αιτία, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα όπως το Πολυτεχνείο, που αρχίζει να κατασκευάζεται από το 1862.

Στην ίδια περιοχή θεμελιώνονται το Πανεπιστήμιο, το Χημείο και αργότερα η Νομική επί της Σόλωνος.

Φοιτητές και καθηγητές από την επαρχία νοικιάζουν κυρίως δωμάτια σπιτιών και γίνονται ένα με τους κατοίκους.

 

Η φοιτητική ζωντάνια έφερε στην περιοχή και μια καινοφανή επιχείρηση, όπως ο οίκος ανοχής στην οδό Γραβιάς.

Ένας οίκος από τους πρώτους στο είδος του, που λειτούργησαν νόμιμα και οργανωμένα.

Πληρούσε τον νόμο περί «ομαδικού εταιρισμού» και στεγαζόταν σε ένα διώροφο σπίτι.

 

Εκεί η «μαμά», όπως αποκαλούσαν την ιδιοκτήτρια, πρότεινε κοπέλες στους ενθουσιώδεις φοιτητές, στους στρατιώτες και στους εργάτες.

Εκτός από την είσπραξη, η «μαμά» φρόντιζε να ενημερώνει και τον πίνακα του «σπιτιού», στον οποίο αναγραφόταν ποια κορίτσια «είχαν τα ρούχα τους», ώστε οι πελάτες να γνωρίζουν με ποιες κοπέλες μπορούσαν να συνευρεθούν.

Ήδη από το 1880 τα Εξάρχεια αλλάζουν και αρχιτεκτονικά.

Εμφανίζονται τα Μεταπρατικά κτίρια, τα οποία είναι οι πρώτες πολυκατοικίες που χτίζονται από Έλληνες της Αιγύπτου, οι οποίοι επενδύουν σε ακίνητα.
 

Η πνευματική, ιδεολογική και πολιτική ζύμωση είναι πλέον γεγονός και έρχονται στην επιφάνεια στοιχεία περισσότερο προοδευτικά, έως επαναστατικά.

Στην περιοχή εμφανίζονται τα πρώτα τυπογραφεία, βιβλιοδετεία και εκδοτικοί οίκοι, που γίνονται πόλος συνάντησης για συγγραφείς όπως ο Γεώργιος Δροσίνης, ο Γρηγόρης Ξενόπουλος, ο Κωστής Παλαμάς και άλλοι.

.

δυσκολία άλογα.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Με επίκεντρο την Ομόνοια και ένα δίκτυο οκτώ δρομολογίων προς τον Κήπο Ορφανίδου (Ζάππειο Μέγαρο), το Θησείο, τους Αμπελόκηπους και τις οδούς Ιπποκράτους, Πατησίων, Αχαρνών, Κολοκυνθού και Μητροπόλεως, ήταν η λαϊκή συγκοινωνία της εποχής που εξυπηρετούσε τους Αθηναίους. Κατόπιν υπήρχε ο τροχιόδρομος, δηλαδή η πρώιμη μορφή του τραμ, του οποίου το δίκτυο δεν ήταν ακόμη ανεπτυγμένο και περιοριζόταν στη μόνη διαδρομή Αθήνα (Ακαδημίας)-Φάληρα (Παλαιό και Νέο). Λίγα χρόνια αργότερα έμελλε και αυτός να γίνει ηλεκτροκίνητος.
Τέλος, υπήρχε και ο ήδη ηλεκτροκίνητος σιδηρόδρομος Αθηνών-Πειραιώς με δρομολόγια κάθε 15 λεπτά από Αθήνα και από Πειραιά. Αξίζει να αναφερθεί για στατιστικούς λόγους ότι κατά το 1906 με τον ηλεκτροκίνητο σιδηρόδρομο Αθηνών-Πειραιώς ταξίδεψαν 1.543.537 επιβάτες και με το αντίστροφο δρομολόγιο, δηλαδή από Πειραιά προς Αθήνα 1.466.715 επιβάτες. Λαμβάνοντας υπόψη τον πληθυσμό της πόλης, περίπου 180.000 κατοίκους-δημότες, σύμφωνα με την απογραφή του 1907, αντιλαμβανόμαστε τις ανάγκες που κάλυπτε το μέσον αυτό.
Η κίνηση των Αθηνών όμως, εκτός από αυτά τα μέσα συγκοινωνίας, εξυπηρετείτο από 519 άμαξες, εκ των οποίων 186 βιτόριες και 333 λαντό! Ακόμη, κυκλοφορούσαν και 13 οτομομπίλ, όπως αποκαλούνταν στην αρχή τα αυτοκίνητα, καθώς και ένα αυτοκίνητο αγοραίο, δηλαδή δημόσιας χρήσης, κάτι σαν τα σημερινά ταξί, το οποίο μάλιστα καταστράφηκε σε κάποια σύγκρουση με τον τροχιόδρομο! Στον Πειραιά αντίστοιχα κυκλοφορούσαν 110 άμαξες (99 αγοραίες και 11 ιδιωτικές), καθώς και 2 οτομομπίλ!

http://mikros-romios.gr

.

γνωστής Δούκισσας της Πλακεντίας και για να πάρουν τα οστά της και να τα θάψουν στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, όπου είχε γεννηθεί την 1η Απριλίου 1785.

Τότε πληροφορήθηκαν οι Αθηναίοι, ότι ήταν Αμερικανίδα.

Ο πατέρας της, Φραγκίσκος Μπαρμπέ-Μπαρμπουά, αντιπρόσωπος του Λουδοβίκου ΙΕ΄της Γαλλίας στο αμερικανικό Κογκρέσο, νυμφεύθηκε την κόρη του διοικητού της Πενσυλβάνια, Φραγκλίνου Μούρ και από το γάμο αυτό, γεννήθηκε η Σοφία.

Όταν η Σοφία έγινε 20 ετών, παντρεύτηκε τον Κάρολο Λεμπρέν, δούκα της Πλακεντίας, που διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στην εποχή του Ναπολέοντα.

Σύντομα, απέκτησαν μια κόρη, την Ελίζα, την οποία η ωραιότατη και ατίθαση Σοφία, αγαπούσε υπερβολικά και παθολογικά.

Μαζί της ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου, ακόμη και στην Ελλάδα. Έφτασε στο Ναύπλιο τον Δεκέμβριο του 1829 από την Κέρκυρα, με το πλοίο «Άρης», που είχε κυβερνήτη τον Ι. Μιαούλη και της το είχε διαθέσει ο Καποδίστριας. Με το πλοίο αυτό επισκέφθηκε τον Μυστρά, την Αίγινα και όλη την Πελοπόννησο.

 

Μετά από παραμονή δύο ετών στην Ελλάδα, έφυγε για την Ιταλία. Περιπλανήθηκε, έζησε μεγάλους έρωτες και επέστρεψε στην Αθήνα το 1837, συντετριμμένη και εξαθλιωμένη, εξ αιτίας του χαμού της μονάκριβης κόρης της… Τι είχε συμβεί;

Στη Βηρυτό, η Ελίζα αρρώστησε και μετά από ένα τριήμερο πέθανε!

Η δούκισσα πληροφορήθηκε, ότι ο υπασπιστής του Οθωνα, Ηλίας Κατσάκος –Μαυρομιχάλης, που η Ελίζα ήταν σφόδρα ερωτευμένη μαζί του, πέθανε από χολέρα στο Μόναχο. Το μαθαίνει η Ελίζα, πέφτει σε μελαγχολία και βοηθούσης και της πανώλης, πεθαίνει!

Έτσι, η Δούκισσα επιστρέφει στην Αθήνα και σοκάρει τη μικρή κοινωνία της πρωτεύουσας. Η τραγική μάνα είχε ταριχεύσει το σώμα της αγαπημένης της Ελίζας και το είχε φέρει στην Ελλάδα. Δεν μπορούσε να δεχθεί την απώλεια.

 

Πιο ανατριχιαστικό θέαμα δεν υπήρχε, από αυτό που αντίκριζαν οι Αθηναίοι, όταν επισκέπτονταν το σπίτι της Δούκισσας, πιο κάτω από την πλατεία Λουδοβίκου (σημερινή Ομόνοια) στη γωνία των οδών Μυλέρου και Αγησιλάου, εκεί που κτίσθηκε μετά το Ορφανοτροφείο.

Στο υπόγειο με τη χαμηλή θερμοκρασία, η Δούκισσα τοποθέτησε σε μια ξύλινη λάρνακα το ταριχευμένο κορμί της Ελίζας.

Σε βιβλίο του για τη Δούκισσα της Πλακεντίας, ο Ι.Μ. Δραγούμης έγραφε: «Και τοποθετήσασα αυτήν εντός θαλάμου του οίκου της, επαραμυθείτο ορώσα αυτήν η τάλαινα μήτηρ…».

Συχνά οι περαστικοί από εκεί, άκουγαν τους σπαραγμούς της Δούκισσας, μπροστά στο ταριχευμένο πτώμα της Ελίζας, ενώ δίπλα μία τεράστια λαμπάδα έκαιγε νυχθημερόν. Κλεισμένη στο δωμάτιο με το άψυχο σώμα, ξεσπούσε σε λυγμούς και μοιρολόγια, που άκουγαν οι περαστικοί: «Ξύπνα κόρη μου γλυκιά, σήκω επάνω, σε φωνάζω, δεν μ’ ακούς!!!».

 

Δέκα χρόνια κράτησε το μαρτύριό της. Την παγερή, όμως, νύχτα της 19-12-1847, εξερράγη πυρκαγιά, την ώρα που έλειπε η Δούκισσα.

Η φωτιά ξεκίνησε μάλλον από την λαμπάδα, κατ’ άλλη εκδοχή από μία σπίθα που ξεπήδησε από το τζάκι, έπεσε στα μεταξωτά υφάσματα και απλώθηκε στο δωμάτιο.

Έτρεξαν οι γείτονες να τη σβήσουν, αλλά η ταριχευμένη σωρός της Ελίζας αποτεφρώθηκε.

Ήταν το πολυτιμότερο από όλα τα αμύθητης αξίας τιμαλφή και κοσμήματα που διέθετε η Δούκισσα…

Η ζωή της έγινε ταινία το 1956 από τη Μαρία Πλυτά, με τους ηθοποιούς Βούλα Χαριλάου, Ρίτα Μυράτ, Θεόδωρο Μορίδη, Λάμπρο Κωνσταντάρα, Αλέκο Δεληγιάννη…

Το τέλος της Δούκισσας

Την άστεγη, πλέον, Δούκισσα, φιλοξένησε για λίγο στην οδό Ιπποκράτους 5, ο ακόλουθος της γαλλικής πρεσβείας και πριν ολοκληρωθούν οι εργασίες οικοδόμησης της βίλας Ιλίσσια, στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας, έργο του Σταμάτη Κλεάνθη, εγκαταστάθηκε εκεί, όπου και πέθανε το 1854.

Το κτίσμα περιήλθε μετά στο Δημόσιο και για μια τριετία στέγασε την Σχολή των Ευελπίδων, έως ότου ολοκληρώθηκαν οι εργασίες των σύγχρονων κτιρίων στο Πεδίον Άρεως.

Το 1928,  η οικία, με τις απαραίτητες παρεμβάσεις, μετατράπηκε σε μουσείο Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής τέχνης.

Η οικοδόμηση του Καστέλο της Ροδοδάφνης στην Πεντέλη, ο λεγόμενος Πύργος της δουκίσσης Πλακεντίας, άρχισε το 1840 και συνεχίστηκε με πολλές περιπέτειες…

.

εγκυκλοπαίδειες που κατέγραφαν τον πετροπόλεμο ως «αθλητική παιδιά» που ήταν κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Ήταν ένα μέσον για την ανάπτυξη του αγωνιστικού πνεύματος των παιδιών, αλλά εξελίχθηκε σε βάρβαρο έθιμο. Ο πετροπόλεμος διεξαγόταν με πείσμα και πολλές φορές κατέληγε σε άγριες συμπλοκές, αλλά και σε βεντέτες όπου δεν έλειψαν και τα κανονικά όπλα! Οι τραυματισμοί ήταν συχνοί, ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις θανάτων που προκαλούσαν τις αρχές να προσπαθήσουν, δεκάδες φορές, να καταστείλουν το φαινόμενο. Στην Αθήνα οι πετροπόλεμοι διεξάγονταν στις ακραίες συνοικίες της πόλης, όπως τα Πετράλωνα, το Βατραχονήσι, η Κυψέλη και τα Πυθαράδικα, αλλά και τους λόφους της. Η βάρβαρη αυτή «παιδιά» εξέλιπε σχεδόν οριστικά το 1910, ενώ γνώρισε μερικές τελευταίες αναλαμπές μέχρι τη δεκαετία του 1960.
Η Γούβα, η “Σκοποβολή” στου Φιλοπάππου, οι περιοχές της Ακρόπολης και του Σταδίου ήταν οι συνήθεις τόποι ανάπτυξης των δυνάμεων του πετροπόλεμου. Ήταν ο πιο φτηνός απ’ τους πολέμους, αφού τα υλικά ήταν δωρεάν, έδινε τη χαρά της οξείας αντιπαράθεσης, βασικό συστατικό της ύπαρξης των παιδιών και των νέων κάθε εποχής και ακόμη περισσότερο της χαράς της νίκης. Εκείνη που ήθελε τους λιλιπούτειους πολεμιστές της Πλάκας και των Αναφιώτικων να επιτίθενται δυναμικά στους «εχθρούς» της Νεάπολης, του Κολωνακίου των Αγίων Αποστόλων και του Αγίου Φιλίππου. Υπήρξαν όμως εποχές που διεξάγονταν πραγματικές μάχες, με πολλούς τραυματίες και χρειαζόταν η δυναμική παρέμβαση της Αστυνομίας ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Το μαχητικό όργανο, η σφεντόνα ήταν γνωστό από την αρχαιότητα. Την αναφέρει ο Όμηρος, όπως και ο Στράβων ο οποίος θεωρεί ότι εισήχθη στην Ελλάδα από τους Αιτωλούς εναντίον των Επειών. Εξάλλου, όπως οι ακοντιστές έτσι καταγράφονται οι σφενδονήτες και οι πετροβόλοι. Αυτά όμως για την αρχαιότητα. Διότι στα νεότερα χρόνια οι περίφημοι αγυιόπαιδες προκαλούσαν σκάνδαλα με τη συμπεριφορά τους. Τη δεκαετία του 1880 δεν μπορούσε κανείς να απολαύσει τον περίπατό του στην Ακρόπολη «διότι και αυτή η ζωή των περιπατούντων δύναται να κινδυνεύση εκ των πανταχόθεν διασταυρουμένων λίθων ας ρίπτουσιν αι σφενδόναι των αντιμαχόμενων παιδίων», έγραφε ο πάντα γλαφυρός Ιωάννης Καμπούρογλου. Το κακό επεκτεινόταν και γύρω από τον Βασιλικό Κήπο, ενώ οι άγριοι πετροπόλεμοι προκαλούσαν και προβλήματα στον τουρισμό. Ένα τέτοιο περιστατικό καταγράφηκε το 1905. Ήταν η εποχή που οι ομηρικές μάχες των πετροπολεμιστών είχαν μεταφερθεί στην περιοχή γύρω από το μνημείο του Φιλοπάππου και το Θέατρο του Διονύσου. Ο αμέριμνος Άγγλος τουρίστας που ήθελε να θαυμάσει το Στάδιο από το ύψος του Αρδηττού έφαγε την πετριά στον κρόταφο. Τότε λήφθηκαν οργανωμένα μέτρα για την καταδίωξη όσων συμμετείχαν οργανωμένα στους πετροπόλεμους. Η Αστυνομία αναγκάστηκε να διαθέσει σημαντική δύναμη για τη φύλαξη των αρχαιολογικών χώρων και των αξιοθέατων της πόλης. Σημειώθηκαν ωστόσο και σε αυτή την περίπτωση απρόοπτα, αφού την πλήρωσε ο αστυνομικός κλητήρας που είχε αναλάβει τη φύλαξη του Θησείου. Συμμάχησαν οι ομάδες από τις γύρω γειτονιές και έβαλαν στο στόχαστρο το όργανο της τάξης!
Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 ο πετροπόλεμος μεταξύ των ομάδων των διαφόρων συνοικιών είχε μεταβληθεί σε πραγματική γιορτή. Από κάθε γωνιά της πόλης συναθροίζονταν ομάδες και διεξήγαγαν πραγματικές μάχες στους λόφους γύρω από το Στάδιο. Λίγο πριν επέμβει σημαντική δύναμη της χωροφυλακής για να επιβάλει την τάξη ήταν τόσος ο φανατισμός ώστε άρχισαν να συμμετέχουν και «άνδρες πωγωνοφόροι, όπλα φέροντες φονικά»! Εκδιώχθηκαν λοιπόν οι πετροβολιστές από την περιοχή του Σταδίου, αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Απλά επέλεξαν ως πεδίο μάχης τα υψώματα της Ακρόπολης η μία ομάδα και του μνημείου του Φιλοπάππου η άλλη. Ώρες ολόκληρες διαρκούσε η «μάχη», ενώ εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το θέαμα παρακολουθούσαν και πολλοί ηλικιωμένοι χωρίς να αντιδρούν.

Άλλοι αναφέρουν ότι το έθιμο είχε τις ρίζες του στις διενέξεις μεταξύ των ντόπιων, των παλιών Αθηναίων και των εισβολέων από άλλες περιοχές της χώρας. Πολλοί περιγράφουν ομηρικές μάχες στους Στύλους του Ολυμπίου Διός αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της πλατείας Κουμουνδούρου, πριν ακόμη κατοικηθεί η περιοχή. Ο αθηναιογράφος Κώστας Δημητριάδης σημειώνει πως το φαινόμενο άκμασε στα Πετράλωνα και διήρκεσε περίπου μια πεντηκονταετία. Χαρακτηρίζει δε τους πετροπόλεμους άγριους και εξοντωτικούς. Μπορεί τη δεκαετία του 1910 οι πετροπόλεμοι να έχασαν την αίγλη τους και το κυνηγητό της Αστυνομίας να απέδωσε καρπούς, ωστόσο συχνά πυκνά καταγράφονται πετροπόλεμοι και τις επόμενες δεκαετίες. Με αφορμή κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα, το πείραγμα της κοπέλας μιας γειτονιάς αναφέρονται συρράξεις ως εκφράσεις ακραίου τοπικιστικού πνεύματος.
Τις Κυριακές στις παρυφές του Φιλοπάππου γινόντουσαν «μάχες» στις οποίες επικρατούσαν πάντα οι δυναμικοί εκπρόσωποι του προσφυγικού συνοικισμού του Ασυρμάτου. Επίσης, αρκετοί αγώνες ποδοσφαίρου που διεξάγονταν μεταξύ τοπικών ομάδων στο γήπεδο του Φωστήρα κατέληγαν σε σφοδρούς πετροπόλεμους, με θύματα ακόμη και αστυνομικούς. Αλλά μαζί με τους χωματόδρομους εξαφανίστηκαν οριστικά και οι «μάχες» από τους δρόμους της πρωτεύουσας.

http://mikros-romios.gr

.

κάποιον που θέλει να διακινεί μικροποσότητες σίσα στο σκοτάδι του πάρκου. Όμως, οι πελάτες τον γνωρίζουν. Ένα νεύμα αρκεί και η «δουλειά» γίνεται στο άψε-σβήσε.

Ο Χαμίντ γεννήθηκε στην Τεχεράνη. Στα 14 άρχισε να κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού, ενώ στα 20 έμπλεξε με μια αντικαθεστωτική ομάδα και ξεκίνησε ένα είδος «αντάρτικου» κατά του «... πιο μοχθηρού ανθρώπου στον πλανήτη», όπως αποκαλεί τον Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ. Συννελήφθη και κρατήθηκε για ένα διάστημα στις σκληρές φυλακές του Ιράν -δεν του αρέσει να μιλά για εκείνα τα χρόνια. Αλλάζει κουβέντα καθώς προχωράμε προς την είσοδο του πάρκου. Το Πεδίον του Άρεως με απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής κλείνει για το κοινό στις 23.00. Στις 00.30 τρυπώνουμε μέσα από μια καβάτζα που ξέρει ο Χαμίντ. Ανάμεσα στις φυλλωσιές, παρατηρώ σκιές στο σκοτάδι, ενώ μια βραχνή υστερική φωνή ωρύεται: «Ρε παιδιά ποιος έχει λίγη πρέζα ή σίσα;». Η θολή μορφή περιφέρεται με νευρικά βήματα πέρα-δώθε, αναζητώντας μάταια κάποιον μικροπωλητή. Ο Χαμίντ μου γνέφει -«έλα από εδώ...».

Βαδίζουμε με γρήγορα βήματα σε ένα δρομάκι και έπειτα από λίγη φτάνουμε σε ένα κτίριο γεμάτο γκράφιτι. «Εδώ ήταν το πρώτο μέρος που έμεινα όταν βγήκα από το κρατητήριο στα Εξάρχεια...». Τον ρωτώ γιατί ήταν μέσα. «Για χαρτιά, για τι άλλο; Όπως οι περισσότεροι. Στην Ελλάδα καλύτερα να σε πιάσουν για ναρκωτικά, παρά για χαρτιά», λέει και πνίγεται στα γέλια, ενώ το φως της λάμπας αποκαλύπτει ότι του λείπει ένα από τα μπροστινά δόντια -αποτέλεσμα της χρόνιας χρήσης ηρωίνης και σίσα. «Στο τμήμα των Εξαρχείων κρατήθηκα 18 μήνες -μέσα σε μερικά τετραγωνικά μέναμε 12 άνθρωποι. Σε εκείνο το  κελί έμαθα τα πρώτα μου ελληνικά. Το χειρότερο ήταν ότι από τις δύο τουαλέτες δούλευε μονάχα η μία -το καλύτερο ότι “καθάρισε”το σώμα μου από την πρέζα στο 18μηνο. Μέχρι που βγήκα έξω. Δεν είχα λεφτά, γνωστούς, τίποτα. Ένας φίλος μου είπε ότι μπορώ να μείνω εδώ, σε αυτό το κτίριο για μερικές μέρες».

Κοιτάζω το «ερείπιο» και σκέφτομαι την περιβόητη ανάπλαση του πεδίου του Άρεως, τα εννιά εκατομμύρια που δαπανήθηκαν κι όλες εκείνες τις υπέροχες μακέτες που υποτίθεται ότι θα «αναζωογονούσαν» την περιοχή. Μπροστά μου είναι ένα γιαπί περιστοιχισμένο από τσίγκους και συνθήματα στους τοίχους κατά της Χρυσής Αυγής και των νεοναζί. «Μας έχουν επιτεθεί κάμποσες φορές χρυσαυγίτες. Εμφανίζονται ξαφνικά 40 άτομα με σκυλιά και χτυπούν όποιον βρουν. Εδώ στο κτίριο ζουν μέσα μόνιμα 25-30 άνθρωποι, Ιρανοί, Αφγανοί, όλοι χρήστες...», μου ψυθιρίζει ο Χαμίντ, ενώ μια παρέα Αφγανοί μας περιεργάζονται όχι και τόσο φιλικά. «Φύγαμε, θα ‘ρθουμε άλλη μέρα...», μου λέει στα πεταχτά και απομακρύνεται. Τον ακολουθώ -τα απειλητικά βλέμματα συνεχίζουν να μας καρφώνουν.

Περνάμε από μια πλατφόρμα με συγκρουόμενα αυτοκίνητα και δίπλα ένα κάρουζελ, το σκηνικό μοιάζει βγαλμένο από φιλμ του Κουστουρίτσα. «Αυτά είναι εδώ γιατί είχε ένα πανηγύρι μέχρι τις 12 του μήνα και το πάρκο έμενε ανοιχτό και το βράδυ». Πηγαίνουμε προς το «θεατράκι». Εκεί γίνονται όλες οι αγοραπωλησίες μόλις πέσει ο ήλιος. Το σίσα πουλιέται πέντε ευρώ το κρυσταλλάκι. Το γραμμάριο φτάνει τα 80 ευρώ στο Μενίδι. Ή τουλάχιστον τόσο το δίνει η τροφαντή τσιγγάνα που ψωνίζουν οι μικροντίλερς στο Πεδίον του Άρεως.

Στο πάρκο υπάρχει ένα είδος ιεραρχίας. Υπάρχουν οι παλιοί, εκείνοι που φτιάχνουν τα pipes και κάνουν κουμάντο, τα βαποράκια που απλώς σπρώχνουν για να βγάζουν το  χαρτζιλίκι τους και οι απλοί χρήστες -είτε είναι μόνιμοι θαμώνες στο Πεδίο του Άρεως, είτε ξένοι, που έρχονται, αγοράζουν στα γρήγορα και φεύγουν. Οι καυγάδες δεν λείπουν. Συχνά βγαίνουν και μαχαίρια. Οι Αλγερινοί με τους Αφγανούς θεωρείται το παραδοσιακό «ντέρμπι», ενώ και οι Ρώσοι που πουλάνε φούντα βορειότερα είναι σκληρή ομάδα. Ο Χαμίντ, όμως, δεν θέλει να μιλήσει γι’ αυτό. «Όλα καλά, όλοι φίλοι», λέει. Στην πραγματικότητα οι εντάσεις σταματούν πάντα με την επέμβαση των παλαιότερων «ενοίκων» του πάρκου.

Μόλις πέσει για καλά το σκοτάδι στα 277 στρέμματα πράσινου, οι χρήστες κατευθύνονται προς τα παγκάκια, σε έναν παράδρομο. Κάθονται εκεί μέχρι τα ξημερώματα. Πότε, πότε ανάβουν και καμιά φωτιά για να ζεσταθούν -μαζεύονται όλοι γύρω της και μιλούν ακατάπαυστα. «Το σίσα σε τσιτώνει, περίπου όπως η κοκαΐνη, ενώ το στομάχι σου δένεται κόμπος. Δεν θες να φας τίποτα, ούτε να κοιμηθείς...», λέει ο Χαμίντ. Λίγα μέτρα παραπέρα κάποιοι χρήστες που είναι σε πρόγραμμα απεξάρτησης, προσπαθούν να ανταλλάξουν σέο ή χάπια με λίγη ηρωίνη ή σίσα. «Σέο»  είναι η σύριγγα στην αργκό των χρηστών.

Καθόμαστε σε ένα παγκάκι. Ο Χαμίντ ετοιμάζεται να πιει. Βγάζει ένα γυάλινο πιπάκι, ρίχνει ένα μικρό κρύσταλλο μέσα κι ανάβει ένα αυτοσχέδιο καμινέτο σε μέγεθος αναπτήρα. Το ντουμάνι δραπετεύει στον αέρα κι εκείνος αρχίζει να μου μιλά για τη «Σακίρα». Του απαντάω κι εγώ για τη «Σακίρα», αλλά δεν επικοινωνούμε. Μάλλον διότι εγώ μιλάω για τη γυναίκα του Πικέ κι εκείνος για τη δική τους τη «Σακίρα» -μία από τις πλέον χαρακτηριστικές μορφές του πάρκου. Κυκλοφορεί μονίμως καμπουριασμένη και φορά έναν μπερέ. Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει πόσο χρόνων είναι -μοιάζει από 45 ως 65. Συχνά φεύγει στις 7 το πρωί να πάει στο σπίτι της και έπειτα από δυο ώρες είναι ξανά πίσω. Ο Χαμίντ πιστεύει ότι δεν κοιμάται ποτέ. Κάνει χρήση ηρωίνης, χαπιών και σίσα. Όπως και πολλοί άλλοι εκεί. Τα «κοκτέιλ» είναι σύνηθες φαινόμενο στο Πεδίον του Άρεως. Η  Σακίρα έχει ένα ακόμη χαρακτηριστικό: Βρίζει ακατάπαυστα -η τραχιά φωνή της σκεπάζει τα πάντα. «Έχω να κοιμηθώ εφτά γαμημένες μέρες! Πήρα κάτι μπούμπλε, έγινα κιόλας κι έγειρα λίγο στο παγκάκι. Κι ήρθε ο άλλος και με σκούντηξε. Δηλαδή ρε γαμημένε, δικό σου είναι το παγκάκι; Το αγόρασες; Αν είναι πες το μας να το ξέρουμε δηλαδή. Άντε μην σε βάλω κάτω γρουσούζη, από πίσω μου είσαι συνέχεια...». Τα μπούμπλε είναι δυνατά ηρεμιστικά. Ή «πρεζόχαπα...», όπως λένε οι χρήστες.

Μια άλλη φιγούρα του πάρκου είναι η Χριστίνα, 25 ετών. Μένει σε ένα κοντέινερ, αλλά τις περισσότερες ώρες ζει στο πάρκο. Πριν από κάμποσες μέρες φυλακίστηκε ο άντρας της -χρήστης κι ο ίδιος- καθώς εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του. Ποτέ, πότε κάθεται για ώρες στο σκοτάδι και προσπαθεί να του γράψει γράμματα σε ένα μπλοκάκι. Ένα βράδυ μέχρι τις 6 τα ξημερώματα είχε γράψει μόνο «Αγάπη μου, σε αγαπώ πολύ» και δίπλα είχε ζωγραφίσει μια καρδιά. Η Χριστίνα είναι φορέας του AIDS και εκδίδεται. «Μην νομίζεις, ότι είμαι καμιά πουτάνα. Τους κοροϊδεύω, τους παίρνω τα λεφτά, τους ξενερώνω και μετά φεύγω. Τι είμαι; Καμιά πουτάνα σαν τις άλλες για να τους κάτσω; Είμαι ξύπνια εγώ». Ένα άλλο βράδυ -κατά τις 3 τα ξημερώματα- είχε κάνει χρήση ηρωίνης και είχε καπνίσει αρκετό σίσα. Καθόταν σε ένα πεζουλάκι και νιαούριζε. Πήγαινε στα αγόρια και τα γρατζουνούσε σαν γάτα. Κάποιοι γελούσαν μαζί της, άλλοι την έβριζαν κι άλλοι την συμβούλευαν να πάει σπίτι της. Οι Άραβες αισθάνονται άβολα όταν βλέπουν γυναίκες χρήστριες στο πάρκο. Συνήθως τις συμβουλεύουν να φύγουν, γιατί «δεν είναι μέρος για μια γυναίκα αυτό». Ο Χαμίντ όταν βλέπει καμιά  χαρμάνα, της δίνει τσάμπα λίγο σίσα ή ηρωίνη γιατί πιστεύει ότι «... δεν είναι σωστό να πηγαίνουν με άντρες για λίγα χρήματα».



Παραδίπλα ο Αλί, ένας Αφγανός κοντά στα 55, αρνείται να φωτογραφηθεί. «Τα παιδιά μου σπουδάζουν στο εξωτερικό, δεν θέλω να με δουν έτσι...», λέει. Ο Αλί  ξεκίνησε να κάνει χρήση ηρωίνης και σίσα, όταν έμεινε άστεγος. «Είναι πολύ σκληρό και δύσκολο να μένει κανείς εδώ μέσα. Εσύ θα άντεχες να μένεις σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα; Για μένα το μόνο που απομένει είναι να πεθάνω». Καθημερινά 200 με 500 χρήστες «εξυπηρετούνται» στο Πεδίον του Άρεως. Άλλοι χτυπάνε μέσα στο πάρκο, άλλοι ψωνίζουν και φεύγουν. Ανάμεσά τους και πολλοί Έλληνες όπως ο Γιάννης, ο οποίος είναι 35 ετών. Συνήθως αγοράζει πρέζα από το Μενίδι δίνει σε δυο, τρεις φίλους στο πάρκο, κερδίζοντας 10-20 ευρώ τη φορά. «Οι Άραβες ξέρουν, ότι έχω λεφτά, ότι ζω σε σπίτι και ότι δεν είμαι τελειωμένος, γι’ αυτό μου μιλάνε πολύ ευγενικά. Μου εξηγούν μέχρι και πώς να καπνίζω καλύτερα το σίσα για να το νιώσω».

Καθώς ο Χαμίντ με «ξεπροβοδίζει» διότι πρέπει να επιστρέψει στη δουλειά, τον ρωτώ πόσα χρόνια έχει να δει τη μάνα και τα αδέρφια του. «Πολλά, δεν μπορώ να επιστρέψω πια στο Ιράν, έτσι όπως είναι τα πράγματα. Θα ‘θελα φυσικά να ξαναδώ την οικογένειά μου -έχω τέσσερα αδέρφια. Δυο κορίτσια, δυο αγόρια». Με αποχαιρετά και χάνεται στις φυλλωσιές. Στη λεωφόρο Αλεξάνδρας τα λιγοστά αυτοκίνητα κατηφορίζουν προς την Πατησίων. Σε λίγο ξημερώνει. Στο φως της μέρας η ελπίδα ότι αυτό το πάρκο θα αποτελούσε έναν πνεύμονα οξυγόνου για τους κατοίκους της Αθήνας, επιστρέφει σαν φευγαλέα ψευδαίσθηση πάνω σε μακέτες ανάπλασης, μα τη νύχτα «καίγεται» στα γυάλινα πιπάκια του σίσα και της πρέζας. Οι μπόμπιρες δεν παίζουν με τους μπαμπάδες τους, οι εργένηδες δεν βολτάρουν χαλαροί συντροφιά με τα σκυλιά τους, οι ηλικιωμένοι δεν στήνουν καμιά πρόχειρη πόκα στα παγκάκια, οι αθλούμενοι δεν τρέχουν. Στο Πεδίον του Άρεως, μόλις πέσει το σκοτάδι, «βασιλεύουν» τα νευρικά βήματα των χρηστών, τα deals στο πόδι, οι καυγάδες των «θαμώνων», οι υστερικές φωνές. Και τα παπούτσια του Χαμίντ που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι.

vice.com/

Αντώνης Ντινιακός
Φωτογραφίες: Αλεξία Τσαγκάρη

.

πανέξυπνο επιχειρηματία, ο οποίος διατηρούσε κομμωτήριο και μυροπωλείο –κατά τις συνήθειες της εποχής– στη Στοά Αρσακείου, επί της οδού Σταδίου.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Επιτυχημένες ήταν οι διαφημιστικές εκστρατείες του Μποτσαράκου και των προϊόντων του, του υγρού «Λαΐς η Κορινθία» για τη λεύκανση της επιδερμίδας και την αφαίρεση των πανάδων, του «Σωσίτριχου», που εξάλειφε την πιτυρίδα και προλάμβανε την πτώση των τριχών, της «Τριχοθρεψίνης», που αύξανε την τριχοφυΐα και θεράπευε την ψαλίδα, και της «Βέρα Βιολέτα», ενός αρώματος για γυναικείες τουαλέτες και μαντήλια, τα οποία αρωματίζονταν.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα το όνομα Μποτσαράκος είχε γίνει συνώνυμο της βαφής των μαλλιών αλλά και των υπερήφανων μουστακιών. Ο εν λόγω χρησιμοποιούσε την «πρώτη εγκριθείσα υπό του Βασιλικού Ιατροσυνεδρίου Βαφή Τριχών Δ. Μποτσαράκου» και εφάρμοζε «το τελειότερον σύστημα διά να βάφη στιγμιαίως την κόμην, τον μύστακα και το γένειον». Υπήρχε μάλιστα και «διάρκεια εγγυημένη 40 ημερών διά τους άνδρας και δύο μήνας δια τας Κυρίας».

Ο Μποτσαράκος χτενίζει πελάτισσα.

Εξάλλου, κατά καιρούς διάφορα σκευάσματα ξεσήκωναν τις γυναίκες και τους άνδρες των Αθηνών. Όπως συνέβη το 1905 με το περίφημο στην εποχή του «Ύδωρ “ΕΥΡΗΚΑ”», τη «μόνη βαφή τριχών» όπως διαφήμιζε ο Μ. Σουβλής, ο οποίος στεγαζόταν στην οδό Πανεπιστημίου 6 και δημοσίευε στις εφημερίδες πως επιτόπου «γίνεται πλύσις και βάψιμον των μαλλιών των κυριών εν ιδιαιτέρα αιθούση παρά κυριών». Ο ίδιος επέμενε πως «εάν πας αγοραστής δεν μείνη ευχαριστημένος και εάν το Ύδωρ “ΕΥΡΗΚΑ” δεν διαφέρη από τας άλλας βαφάς, να επιστρέψη το Κυτίον έστω και ανοικτόν και να λαμβάνη τα χρήματά του». Το 1915 μεσουρανούσε και η «Παγκόσμιος Βαφή Τριχών Παπαζήτη». Αυτή κυκλοφορούσε σε όλους τους χρωματισμούς σε «μέγα κυτίον» το οποίο κόστιζε μόλις 5 δραχμές. Η κεντρική αποθήκη βρισκόταν στην οδό Μαυρομιχάλη στην Αθήνα, απ’ όπου μπορούσε κανείς να προμηθευτεί και «θαυματουργόν διά τους κάλους υγρόν».
Το 1906, μεταξύ άλλων, η διαφημιστική εκστρατεία του Μποτσαράκου υποστήριζε τη δραστηριότητα που του απέφερε και τα περισσότερα κέρδη και δεν ήταν άλλη από τη βαφή των ανδρικών… τριχών. Δημοσίευσε λοιπόν στον καθημερινό αθηναϊκό Τύπο και σχετικό ποιηματάκι με υπέρτιτλο «Βαμμένα Ποιήματα» και τίτλο «Το μπόλι της νεότητος»: «Η βαφή του Μποτσαράκου / είνε στην Αθήνα πρώτη, και χαρίζει νέα κάλλη / και την περασμένη νειότη· / κι’ αν βαφή μ’ αυτήν ακόμα / γέρως χρόνων εκατό / γίνεται πάλι λεβέντης, / παλληκάρι ζηλευτό. / Με πεντέμιση δραχμούλες / ν’ αγοράζης το κουτί / και μαζή μ’ αυτό τα κάλλη είνε, / φίλοι, κάτι τι. / Εις του Μποτσαράκου όλες / και ανεξαιρέτως όλοι, / για να πάρετε της νειότης / το περίφημο το μπόλι, / που σαν βάλτε στα μαλλιά σας / απ’ αυτό μία φορά, / θα φωνάξετε: Τι θαύμα! / με ανέκφραστη χαρά».
Πάντως, ο απλός κόσμος της πόλης χρησιμοποιούσε χλευαστικά τον όρο «καραμπογιά» (μαύρη μπογιά) για τις ουσίες που χρησίμευαν στη βαφή των μαλλιών και των μουστακιών των ανδρών. Ο Μποτσαράκος σύντομα αντιμετώπισε τη μήνιν των γιατρών, που έλεγαν ότι η «καραμπογιά» του προκαλούσε επιδερμικές νόσους, ενώ ακόμη και οι κουρείς που χρησιμοποιούσαν τα σκευάσματα για τους πελάτες τους παρουσίαζαν δερματικές παθήσεις (εκζέματα)!

http://mikros-romios.gr

.

την Αττάλεια και την Αλάια της Μικράς Ασίας και αναζήτησαν την τύχη τους στην πρωτεύουσα της πατρίδας. Τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922) ακολούθησαν δύσκολα και σκληρά χρόνια για τον Ελληνισμό. Περισσότερο σκληρά για τους εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους.

Γράφει ο Eλευθέριος Γ. Σκιαδάς

Περίπου 800 οικογένειες βρέθηκαν στο παλαιό λατομείο του Φιλοπάππου, κοντά στη Σχολή Ασυρμάτου του Ναυτικού. Το κοίλωμα του σκαμμένου βράχου είχε έκταση περίπου 30 στρεμμάτων. Χρησιμοποιήθηκαν χωματόπλινθοι, λαμαρίνες, γκαζοντενεκέδες, σανίδια από παλιές κάσες, ψευτοκαδρόνια και ό,τι άλλο οικοδομήσιμο υλικό μπορούσε να βρεθεί για την εξασφάλιση της προσωρινής στέγης. Έτσι, πάνω στο βράχο πρόβαλαν οι τρώγλες του Συνοικισμού Ασυρμάτου.
Οι πρώτοι κάτοικοί του πέρασαν τη ζωή τους κάτω από συνθήκες φτώχειας και ανέχειας. Πολλές φορές και αντιδράσεων. Τα χρόνια όμως πέρασαν και ο Ασύρματος και η πόλη των Αθηνών απορρόφησαν τα γραφικά ανατολίτικα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των Ατταλιωτών. Λίγα απομεινάρια θυμίζουν πλέον την παρουσία και τις περιπέτειές τους.

Τα σπίτια του Συνοικισμού του Ασυρμάτου πάνω στον βράχο. Φωτογραφικό τεκμήριο από τον Τύπο της εποχής των αρχών της δεκαετίας του 1930.

Η προέλευση της ονομασίας του Συνοικισμού
Με το πέρασμα των χρόνων πολύτιμα στοιχεία παρασύρθηκαν από τη φτώχεια και την ταλαιπωρία που έζησαν όσοι εγκαταστάθηκαν στο παλιό νταμάρι. Τα τελευταία στοιχεία σκεπάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν το κομμάτι εκείνο επιχωματώθηκε και φυτεύτηκε. Η ονομασία ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ προήλθε από τον παρακείμενο Ασύρματο του Ναυτικού, ο οποίος εξυπηρετούσε τη Σχολή Πολέμου του Πολεμικού Ναυτικού, όπου εκπαιδεύονταν όσοι προβιβάζονταν σε ανώτερους βαθμούς, ενώ στεγαζόταν και η Σχολή Τηλεγραφητών-Ασυρματιστών. Οι λιθόκτιστες εγκαταστάσεις της Σχολής είχαν δημιουργηθεί στις αρχές του 20ού αιώνα και κάλυπταν μεγάλο μέρος του τμήματος που περιλαμβάνεται μεταξύ της οδού Τρώων και του περιφερειακού του Φιλοπάππου. Υπήρχε μόνον ένα μικρό τμήμα της σημερινής οδού Καλλισθένους, το οποίο οδηγούσε στην είσοδο των εγκαταστάσεων, όπως φαίνεται και στο σχέδιο που παραθέτουμε. Η μεγάλη αντένα του Ασύρματου βρισκόταν απέναντι στον λόφο και σε μεγάλο ύψος ώστε να είναι εφικτή η επικοινωνία με τα πλοία.

Προσφυγικές κατοικίες στην περιοχή του Ασυρμάτου, δυτικά του λόφου του Φιλοπάππου.

Οι δρόμοι και οι παράγκες
του Συνοικισμού Ασυρμάτου
Δρόμοι μόλις ένα μέτρο. Το ύψος των «σπιτιών» το πολύ δύο μέτρα και οι εσωτερικές διαστάσεις κάθε παράγκας 1,5 – 2 μέτρα. Εκεί επιβίωναν από τρία μέχρι επτά άτομα. Οι μισοί σε κρεβάτια, τα οποία αποτελούνταν από δύο στρίποδα, μερικές τάβλες και παμπάλαιες κουρελούδες, και οι άλλοι μισοί κάτω από τα κρεβάτια! Κουζίνες δεν υπήρχαν. Μαγείρεμα σε πρόχειρη πυροστιά, στη μέση του χωματένιου δαπέδου. Αντί για παράθυρα, πόρτες και σκεπές, σκουριασμένοι και τρυπημένοι γκαζοντενεκέδες. Τέσσερα δημοτικά αποχωρητήρια για 3.000 ανθρώπους. Οκτακόσιες οικογένειες σε 30 στρέμματα για τρεις ολόκληρες δεκαετίες!
Οι γυναίκες ανεβοκατέβαιναν τα κρημνώδη μονοπάτια, ανάμεσα στις παράγκες για να μεταφέρουν τα σκουπίδια έξω από το συνοικισμό ή τις στάμνες με το νερό από την κοινή βρύση.

Σκηνή από την καθημερινή ζωή των Ατταλειωτών πριν ξενιτευτούν.

«Η γραφικωτέρα αθλιότης»!
Οι περιγραφές της εποχής χαρακτηριστικές: «Με 3 δραχμάς και εντός δέκα λεπτών από το “Δημοτικό Θέατρο” βγαίνετε από την Αθήνα, από την Ελλάδα, από την Ευρώπην», έγραφε ο Δ. Δεβάρης, καταγράφοντας γυναίκες να πηγαινοέρχονται «και παντού ξυπόλυτα παιδάκια, βρώμικα, κουρελιάρικα, (να) ανεβοκατεβαίνουν στα βραχώδη στενά μονοπάτια, (να) τρέχουν, (να) κυλιούνται πάνω στο χώμα και τις λάσπες πολυάριθμα όπως και οι μυίγες».
Τα υποτιθέμενα σπίτια… ανεγείρονταν σε μία νύκτα. Αναλάμβανε η οικογένεια, βοηθούσαν και πέντε-έξι άλλοι και το πρωί ήταν έτοιμο.
Σιγά σιγά έχτισαν και το εκκλησάκι τους. Λίγοι ξέρουν πως η «Αγια-Σωτήρα», που είναι σήμερα χωμένη στο πλάι του περιφερειακού του Φιλοπάππου, είναι κι αυτή «πρόσφυγας». «Την Τσύκκου Παναγιά, την εικόνα, που είναι πολύ θαυματουργιά και παλαιά, την φέραμε από την πατρίδα μας», έλεγαν οι παλιότεροι. Ήταν ένα αντίγραφο της περίφημης εικόνας της κυπριακής Μονής Κύκκου, η οποία είχε Μετόχι στην Αττάλεια. Το αντίγραφο είχε αποτεθεί στη Βλασσαρού. Αλλά γκρεμίσθηκε κι εκείνη…

Λιθόκτιστο σπίτι σήμερα στην περιοχή του Ασυρμάτου.

Θύμησες από Αττάλεια
Ευτυχώς διασώθηκαν σε προπολεμικά ρεπορτάζ οι ζεστές και νοσταλγικές μνήμες. Για να ζήσουν οι πρόσφυγες δούλευαν αργαλειούς. Ύφαιναν πετσέτες και κουρελούδες κιλίμια. Και συνέχεια αναπολούσαν τα όμορφα χρόνια στην Αττάλεια επαναλαμβάνοντας κουραστικά ότι «ήταν παράδεισος». Με πλούσια περιβόλια που τα δρόσιζε ο ποταμός Καταρράκτης. Με έντονα χριστιανικά χαρακτηριστικά, άνετους και καθαρούς δρόμους και μεσοαστικά σπίτια.
Οι Ατταλειώτες ήταν φιλόθρησκοι και εργατικοί. Αν δεν έβρισκαν δουλειά ως εργάτες στα Καμίνια ή στον Βοτανικό, έπαιρναν ένα καρότσι και πωλούσαν από καρπούζια μέχρι κουλούρια. Έκαναν τους λούστρους. Αλλά άνεργοι δεν έμεναν. Παντρεύονταν μεταξύ τους και πολύ μικροί.

Η μεγάλη προσφυγική πολυκατοικία απέναντι από τον λόφο του Φιλοπάππου σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη.

Σκηνογραφία θεάτρου…
Ωστόσο, η εικόνα του συνοικισμού, όσο φτωχική και αν ήταν, προκαλούσε έντονα συναισθήματα. Κυριολεκτικά μια θεατρική σκηνογραφία. «Ένας ακουαρελλίστας, ο οποίος θα εζήτει γραφικότητα, εδώ θα εύρισκε άφθονα θέματα», έγραφαν οι εφημερίδες, περιγράφοντας τις γυναίκες, όλες με γυμνά πόδια, να κάθονται επάνω στο χώμα, έξω από τα σπίτια τους και στις δύο πλευρές του δρόμου. Δούλευαν στο σπίτι, καθάριζαν χόρτα, έραβαν, μπάλωναν, έπλεκαν. Μοναδικές εικόνες. Από πάνω η Ακρόπολη και το Μνημείο του Φιλοπάππου. Αυτή η συνοικία ανήκε στην Αθήνα. Παντού γυναίκες και παιδιά. Οι γριές εργάζονταν στους αργαλειούς. Τα κορίτσια έφτιαχναν δίπλες, τις οποίες πωλούσαν πλανόδιοι πωλητές. Αλλά δούλευαν σε ταπητουργεία. Όταν σουρούπωνε όμως, η κίνηση ήταν πιο ζωηρή.

Τα λιθόκτιστα σπίτια
και η μεγάλη πολυκατοικία
Στα Δεκεμβριανά του 1944 πυρπολήθηκαν οι εγκαταστάσεις της Σχολής Πολέμου και ο Ασύρματος. Αποφασίστηκε ο χώρος να χρησιμοποιηθεί για την ανέγερση κατοικιών προς αποκατάσταση των προσφύγων του Συνοικισμού Ασυρμάτου. Με πρωτοβουλία της βασίλισσας Φρειδερίκης, μέσω του «Εράνου της Βασιλίσσης», χτίστηκε ο συνοικισμός με τα λιθόκτιστα σπίτια που σώζεται μέχρι σήμερα και για την ανέγερση χρησιμοποιήθηκαν οι περίτεχνες πελεκητές πέτρες της Σχολής Πολέμου. Με αυτές κατασκευάστηκαν όλες οι κατοικίες που βρίσκονται στο επάνω μέρος του Συνοικισμού Ασυρμάτου. Στα μέσα του 1956 ήταν έτοιμες ήδη 150 κατοικίες.
Ωστόσο, ο αριθμός των προς αποκατάσταση προσφύγων ήταν μεγάλος. Για την εξυπηρέτησή τους κατασκευάστηκε η μεγάλη πολυκατοικία απέναντι από το λόφο, πάνω σε σχέδια του σπουδαίου αρχιτέκτονα και τότε προϊσταμένου της Υπηρεσίας Μελετών του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας Άρη Κωνσταντινίδη (1913-1993). Ανεγέρθηκε εκεί όπου βρισκόταν η παλαιά είσοδος του Συνοικισμού, στο τέλος της οδού Κυδαντιδών. Επιχειρήθηκε να αποδοθεί η ονομασία «Συνοικισμός Περικλέους», η οποία δεν υιοθετήθηκε. Επικράτησε να αποκαλείται «Ασύρματος», «Ατταλιώτικα» ή απλά «Τα Πέτρινα».

{youtube}-Lys2INmnJU{/youtube}

http://mikros-romios.gr

.

Συγγρού και Δαβάκη. Τα  σπίτια με τις  κεραμοσκεπές είναι τα πρώτα προσφυγικά των Ποντίων.

Πίσω από το συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο, είναι το ψηλό -για την εποχή- κτίριο του Συλλόγου Αργοναυτών Καλλιθέας, το οποίο βρίσκεται στην οδό Δαβάκη, πρώην Δήμητρος.
Οι πληροφορίες είναι της Δέσποινας Δρεπανιά και των φίλων της διαδικτυακής ομάδας της: «Η Αθήνα μέσα στο χρόνο».

Από τις μάντρες και τα κεραμίδια στα τσιμεντένια θηρία

Ενδιαφέρον για τους παρατηρητικούς έχει η διαφήμιση της εποχής στον μαντρότοιχο: «ΑΝΩΤΕΡΑ ΟΛΩΝ, ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΤΡΕΛΛΕΜΠΟΡΓΚ» .


«ΑΝΩΤΕΡΑ ΟΛΩΝ, ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΤΡΕΛΛΕΜΠΟΡΓΚ», διαφήμιση σε μαντρότοιχο στη Λ. Συγγρού. Παρατηρείστε στη φωτογραφία και κάντε όσες συγκρίσεις θέλετε με τη σημερινή εικόνα της περιοχής. Το σίγουρο είναι, ότι οι Σουηδοί δεν θα βρούν σήμερα μαντρότοιχο για να ξαναβάλουν τη διαφήμισή τους.

Όπως σχολιάζει ένας αναγνώστης, το Τρέλλεμποργκ είναι μια μικρή πόλη της νότιας Σουηδίας, στο μέγεθος του Βόλου.
Διέθετε από τότε μεγάλη βιομηχανία μηχανημάτων, εργαλείων, κατασκευαστικών εφαρμογών, μηχανών εκτύπωσης και ελαστικών κάθε είδους. Έκανε εξαγωγές παντού και φυσικά και στη χώρα μας, παρά τα λιγοστά  αυτοκίνητα της δεκαετίας του 50.
Σήμερα η Trelleborg είναι ο κορυφαίος προμηθευτής ελαστικών στην παγκόσμια αγορά αγροτικών μηχανημάτων, σε αντίθεση με την πτωχευμένη Ελλάδα που εξακολουθεί να εισάγει σχεδόν τα πάντα. Η μόνη "πρόοδος" της χώρας ήταν η ανοικοδόμηση της πρωτεύουσας και η κακοποίηση του πολεοδομικού σχεδίου. Παρατηρείστε στην φωτογραφία την ανεμπόδιστη θέα και κάντε όσες συγκρίσεις θέλετε. Το σίγουρο είναι ότι οι Σουηδοί δεν θα βρούν μαντρότοιχο για να ξαναβάλουν την ίδια διαφήμιση.

Σήμερα, η Trelleborg είναι ο κορυφαίος προμηθευτής ελαστικών στην παγκόσμια αγορά αγροτικών μηχανημάτων, σε αντίθεση με την πτωχευμένη Ελλάδα, που εξακολουθεί να εισάγει σχεδόν τα πάντα. Η μόνη «πρόοδος» της χώρας ήταν η ανοικοδόμηση της πρωτεύουσας και η κακοποίηση του πολεοδομικού σχεδίου.

Από την ίδια χρονική περίοδο είναι και η δεύτερη φωτογραφία και μάλιστα από την κινηματογραφική ταινία «Το σωφεράκι», του Τζαβέλλα (1952-53). Η εικόνα μας βοηθά να καταλάβουμε καλύτερα πως ήταν τότε η περιοχή.


Ο Γιώργος Τζαβέλλας σκηνοθετεί για τη Φίνος Φιλμ και μας χαρίζει μοναδικές εικόνες από την παλιά Αθήνα.
Η ταινία έκοψε 190.589 εισιτήρια και ήρθε πρώτη ανάμεσα σε 22 ταινίες τη σεζόν 1952-1953.
Άραγε, ο Μίμης Φωτόπουλος είχε βάλει στο σαραβαλάκι του σουηδικά ελαστικά;

Η Λεωφόρος Συγγρού

Η διάσημη λεωφόρος, κατασκευάστηκε σχεδόν στην ίδια ευθεία που βρισκόταν κατά την αρχαιότητα η πλατιά οδός και κατά τα πρώτα χρόνια του ελληνικού κράτους καρόδρομος, που κάλυπτε τις μεταφορικές ανάγκες, από και προς το λιμάνι του Φαλήρου.

Η σύλληψη της ιδέας κατασκευής του σύγχρονου δρόμου έγινε στα τέλη του 19ου αιώνα, περίοδο εκσυγχρονισμού και μεγάλων δημοσίων έργων, επί πρωθυπουργίας του Xαριλάου Τρικούπη (1881-1895). Η κατασκευή της λεωφόρου ξεκίνησε το 1898, με σχέδια ενός μηχανικού του στρατού, του Ιωάννη Γενίσαρλη.

Μεγάλο τμήμα του έργου χρηματοδοτήθηκε από κληροδοτήματα του Ανδρέα Συγγρού, για αυτό και η λεωφόρος έχει το όνομα του.

{youtube}asd0I8-3bSI{/youtube}

mixanitouxronou.gr/

.

λαμπών πετρελαίου.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Τα κλασικά φανάρια, τοποθετημένα στην κορυφή ενός σιδερένιου στύλου χρησίμευαν ως φάρος για τους ηρωικούς διαβάτες που ριψοκινδύνευαν τις νύχτες στα σοκάκια και τα καλντερίμια των Αθηνών. Παθητικό το φως των γκαζοφάναρων, με αναιμικό αντιφέγγισμα δεν έφτανε για να φωτίσει τις λακκούβες των δρόμων, όπου έπεφταν οι διαβάτες.
Η ύπαρξή τους ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τους φανοκόρους, τους δημοτικούς υπαλλήλους που είχαν την υποχρέωση να ανάβουν τα φανάρια. Αθόρυβες και γοργές σκιές που μόλις σουρούπωνε γλίστραγαν από γωνιά σε γωνιά, άνοιγαν με το καμάκι τους την κλούβα του γκαζιού και έδιναν την φλόγα που συντρόφευε τους ελάχιστους περιπατητές. Ο μεγάλος μας πεζογράφος Γεώργιος Δροσίνης, ο οποίος γεννήθηκε στην Αθήνα την οθωνική περίοδο, περιγράφοντας τα παιδικά του χρόνια αναφέρει ότι «Από το ίδιο παράθυρο προσμέναμε κάθε βράδυ μόλις άρχιζε να σκοτεινιάζει να ιδούμε και το άναμμα του μεγάλου κρεμαστού φαναριού του δρόμου».
Πολύ χαρακτηριστική είναι επίσης και η περιγραφή για τη διαδικασία που ακολουθούσε ο φανοκόρος: «Έξω από τα σπίτια μας ψηλά στο πλάι της καμαρωτής εξώπορτας, κρέμονταν ένα μεγάλο φανάρι από μακρύ σιδερένιο κοντάρι καρφωμένο στον τοίχο και κάθε βράδυ ερχόταν και ένας άνθρωπος ψηλός, αμίλητος, κουκουλωμένος σα μάγος του παραμυθιού, μ’ ένα μακρύ σίδερο στα χέρια κι ένα τενεκεδένιο ροΐ γεμάτο λάδι. Με το σίδερο ξεγάντζωσε και κατέβαζε το κοντάρι και αφού γέμιζε το φανάρι λάδι και το καθάριζε με ένα πανί, το άναβε και το ανέβαζε πάλι ψηλά για να φέγγη το δρόμο… ».

http://mikros-romios.gr/

.

χώρα!

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσίαζαν οι πρώτες δοκιμές για την αντοχή της σήραγγας. Αφού μέρος του Τύπου εξέφραζε φόβους ότι «η γη θα πέση να πλακώση εκείνους που θα βρίσκονται από κάτω παγιδευμένοι», οι αρχές αποφάσισαν να αποδείξουν πως αποκλειόταν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Έτσι, έβαλαν να «σουλατσάρουν» πάνω κάτω την οδό Αθηνάς και κατά μήκος της σήραγγας τέσσερις οδοστρωτήρες που ζύγιζαν εξήντα τόνους! Χιλιάδες άνθρωποι παρακολουθούσαν το… πείραμα, κρατώντας βέβαια απόσταση μη τύχει και βρεθούν στα έγκατα της γης, όπως προέβλεπαν οι δημοσιογραφικές γραφίδες.

Και για να γίνει ακόμη πειστικότερο το πείραμα ο κατασκευαστής του έργου, ο Ψύχας έδιωξε τους πάντες από τη σήραγγα και κάθισε από κάτω μόνος του «δια να δείξη την πεποίθησίν του δια την ασφάλειαν του έργου και των επιβατών του μέλλοντος», όπως έγραψε ο Τύπος. Η θορυβώδης δοκιμή, με τους οδοστρωτήρες να παρελαύνουν επί ώρες στην οδό Αθηνάς κυκλοφόρησε γρήγορα και χιλιάδες ήταν οι θεατές των δοκιμών.

Αρμόδια επιτροπή του Τμήματος Δημοσίων Εργων του Υπουργείο Εσωτερικών επέβλεπε τις δοκιμές. Μετά τη επιθεώρηση του έργου «η επιτροπή επείσθη ότι ουδεμία βλάβη επήλθεν εις την σήραγγα». Ακολούθησαν και άλλες παρόμοιες επιδείξεις ώστε να πεισθούν και πλέον δύσπιστοι για την ασφάλεια του νέου έργου. Μέχρι και πυροβολαρχία του στρατού έβαλαν να διέλθει πάνω από την επίμαχη σήραγγα που συνέδεε την πλατεία Μοναστηρακίου με τον σταθμό που βρισκόταν στο πλάι του Δημαρχιακού Μεγάρου της οδού Αθηνάς!

http://mikros-romios.gr

.

κτίριο - που όταν χτίστηκε θεωρείτο αρχιτεκτονικά πολύ μπροστά για την εποχή του, ως ένα δείγμα της σχολής Βauhaus - διατέθηκε για να στεγάσει κάποιους από τους 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία κατά την ανταλλαγή πληθυσμού του 1923 και αποτελείται από οκτώ μπλοκ κατοικιών.

Εδώ γεννήθηκα, εδώ θα πεθάνω απαντά καθισμένη μπροστά στη ραπτομηχανή της η 76χρονη πρώην μοδίστρα

«Εδώ οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται» λέει ο 76χρονος συνταξιούχος Γιάννης Χιωτάκης, ένας από τους τριάντα απογόνους των πρώτων κατοίκων του κτιριακού συγκροτήματος που συνυπάρχουν με καταληψίες, ναρκομανείς, αστέγους και ιρανούς μετανάστες, όσους δηλαδή έχουν βρει καταφύγιο στα Προσφυγικά. Οι έλληνες που έχουν ζήσει όλη τη ζωή τους εδώ, λένε ότι δε θα εγκατέλειπαν ποτέ τα σπίτια τους. «Εδώ γεννήθηκα, εδώ θα πεθάνω» απαντά καθισμένη μπροστά στη ραπτομηχανή της η 76χρονη Χρυσούλα Χαριζάνου, πρώην μοδίστρα.

Το κτίριο στη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 είχε καλυφθεί ολόκληρο για να μην... φαίνεται η όψη του. Το κράτος έχει κατά καιρούς εκπονήσει διάφορα σχέδια ανάπτυξης, όπως η κατασκευή πάρκου και η μετατροπή του σε ξενώνες για το αντικαρκινικό νοσοκομείο. Το ρεπορτάζ, αναφέρει ότι στην Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια της οικονομικής κρίσης ο αριθμός των αστέγων έχει φθάσει τις 20.000, ενώ διαρκώς συρρέουν μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν στη Βόρεια Ευρώπη μέσω των ελληνικών συνόρων.

Φωτογραφία: Reuters/ Γιώργος Καραχάλης

.

να γίνω χορεύτρια ή γιατρός. Τώρα το μόνο όνειρο που έχω είναι να επιβιώσω»

Η 42χρονη Μαριαλένα είναι άστεγη, ασθενής με AIDS και πρώην ναρκομανής που είχε ενταχθεί στο πρόγραμμα μεθαδόνης. Η Αθήνα είναι γεμάτη από θλιβερές ιστορίες σαν αυτή της Μαριαλένας. Ιστορίες συνηθισμένων ανθρώπων, που είχαν δουλειά και οικογένεια, αλλά βρέθηκαν στο περιθώριο της κοινωνίας, μετά την έναρξη της οικονομικής κρίσης το 2009. Αλλά και ιστορίες με ανθρώπους του περιθωρίου ή με σοβαρά ψυχικά νοσήματα που σε μια ευνομούμενη κοινωνία θα έπρεπε να είχαν επιλογές αλλά βρίσκονται στους δρόμους. Πριν από λίγα χρόνια, το φαινόμενο των αστέγων ήταν ασυνήθιστο σε μια χώρα που χαρακτηριζόταν πάντα από τις στενές οικογενειακές σχέσεις των ανθρώπων της.

Ενώ ο Δημήτρης προσπαθεί -χωρίς γάντια- να καθαρίσει τα αίματα από τις χαρακιές στο χέρι της, ένας αρουραίος ψάχνει για φαγητό πίσω από το στρώμα τους και τα λίγα υπάρχοντα τους.

Ο 51χρονος Δημήτρης, που είναι χωρισμένος και έχει με μια κόρη 21 ετών και έναν γιο 20 ετών, έμεινε άστεγος πριν από τρία χρόνια, όταν έχασε τη δουλειά που είχε ως χορευτής σε ένα ελληνικό παραδοσιακό συγκρότημα.

«Θέλω να πεθάνω, αυτό δεν είναι ζωή, είναι ένας εφιάλτης. Θα αρρωστήσω και θα πεθάνω» φωνάζει η Μαριαλένα με τα γαλαζοπράσινα μάτια της πλημμυρισμένα δάκρυα.

Λίγα μέτρα παραπέρα ο Μιχάλης, ένας 35χρονος από τη Ρόδο, κάθεται σε μια πλαστική καρέκλα και απολαμβάνει μια από τις ελάχιστες δωρεάν απολαύσεις της ζωής, τον απογευματινό ήλιο. Κάνει παρέα με τους άλλους άστεγους κάτω από τη γέφυρα που πλέον την ονομάζουν «σπίτι».

Ο Μιχάλης, εργαζόταν στη ρεσεψιόν ξενοδοχείου που πτώχευσε στα τέλη του 2011. Δεν μπορούσε να βρει δουλειά και μετά από μερικούς μήνες έμεινε άστεγος. Δύο μήνες αργότερα, διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο στο θυρεοειδή και τους λεμφαδένες. Ο Μιχάλης τα βράδια κοιμάται στα σκαλιά μιας εκκλησίας στο «εμπορικό κέντρο» της Αθήνας παρέα με δυο ναρκομανείς.

Το ξημέρωμα ζητιανεύει από πιστούς λίγα ψιλά για πρωινό και μετά, «έχει ο θεός» όπως χαρακτηριστικά λέει. Ένα... στρώμα πιο πέρα, είναι ο Γιώργος, ένας 50χρονος από την Αθήνα που αναγκάστηκε πριν από μερικά χρόνια να κλείσει τη λέσχη μπιλιάρδου που είχε. Πέρασε καιρό στη φυλακή για χρέη προς το ασφαλιστικό ταμείο του και τώρα παίρνει αντικαταθλιπτικά φάρμακα, το βλέμμα του είναι κενό, φαίνεται σαν να μη τον νοιάζει τίποτα.

«Νιώθω υπεύθυνος για όλες αυτές τις χαμένες ψυχές», λέει, καθώς ταχτοποιεί ξανά τις πλαστικές καρέκλες και ένα σμπαραλιασμένο τραπεζάκι όπου η κοινότητα δέχεται επισκέψεις από άλλους άστεγους

Δίπλα του ο 35χρονος Δημήτρης που είναι άστεγος περισσότερα από επτά χρόνια και κάνει δουλειές του ποδαριού για να παίρνει ένα μικρό φιλοδώρημα. Έχει νοσηλευτεί για διάφορους λόγους σε ψυχιατρικά ιδρύματα.

Ο Στέφανος, 42 ετών είναι ένας γλυκομίλητος άντρας που είχε δουλέψει για περισσότερα από δέκα χρόνια σε γνωστό κατάστημα αντρικών ρούχων στο κέντρο της Αθήνας. Το κατάστημα έκλεισε στις 12 Οκτωβρίου του 2012 και λίγους μήνες μετά, όταν τελείωσαν τα «έτοιμα» και δεν μπορούσε να πληρώσει το ενοίκιό του, βρήκε «καταφύγιο» μαζί με άλλους άστεγους και ναρκομανείς σε πλατεία στο κέντρο της Αθήνας.

Ο Δημήτρης, ο χορευτής, έχει αναλάβει διάφορους ρόλους στη μικρή κοινωνία κάτω από τη γέφυρα, είναι σύντροφος για τη Μαριαλένα αλλά και φίλος, αδελφός περιστασιακά νοσοκόμος, παρηγορητής αλλά και προστάτης για τους υπόλοιπους που ζουν στο «σπίτι» κάτω από τη γέφυρα. «Νιώθω υπεύθυνος για όλες αυτές τις χαμένες ψυχές», λέει, καθώς ταχτοποιεί ξανά τις πλαστικές καρέκλες και ένα σμπαραλιασμένο τραπεζάκι όπου η κοινότητα δέχεται επισκέψεις από άλλους άστεγους. «Είχα πολλά όνειρα -λέει η Μαριαλένα- ήθελα να γίνω χορεύτρια ή γιατρός. Τώρα το μόνο όνειρο που έχω είναι να επιβιώσω και να βρω ένα σπίτι».

Τα στοιχεία, περιγράφουν με γκρίζα χρώματα την τραγική εικόνα που έχει ο αυξανόμενος αριθμός των αστέγων στην Ελλάδα, τη χώρα που περνά τη δυσκολότερη περίοδο της ιστορίας της, από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Από το 2009 που ξέσπασε η κρίση χρέους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έχασαν τις δουλειές τους και τα ποσοστά ανεργίας άγγιξαν το ποσοστό ρεκόρ του 28% στα μέσα του 2013, ενώ τον Φεβρουάριο του 2009 ήταν μόλις 9%.

Σύμφωνα με στατιστικές του υπουργείου Υγείας, το 2009 υπήρχαν 7.720 άστεγοι στην Ελλάδα, ενώ φέτος -σύμφωνα με εκτιμήσεις της ΜΚΟ «Κλίμακα»- οι άστεγοι ξεπερνούν τις 20.000.

Αυτό το ρεπορτάζ μου άφησε ένα έντονο συναίσθημα ντροπής και απογοήτευσης για το τι τελικά αντίκτυπο έχει αυτή η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση σε βασικές πανανθρώπινες αξίες

Στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει τους υψηλότερους δείκτες ανεργίας ανάμεσα στα 27 κράτη – μέλη. Η ελληνική στατιστική υπηρεσία εκτιμά ότι από την έναρξη της οικονομικής κρίσης, 700 - 1.000 Έλληνες χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους. Από τους -κατ' εκτίμηση- 1,3 εκατομμύριο Έλληνες ανέργους, περίπου 225.000 παίρνουν επιδότηση από το κράτος.

ΜΚΟ, όπως η «Κλίμακα» και η «Πράξις», όπως και ο «Ερυθρός Σταυρός», ο Δήμος Αθηναίων και η Εκκλησία, βοηθούν προσφέροντας συσσίτια, ρούχα και παπούτσια, όπως επίσης τη δυνατότητα καθαριότητας και φιλοξενίας σε ορισμένες περιπτώσεις.

Όμως, αυτά δεν είναι ποτέ αρκετά μπροστά στους δείκτες φτώχειας που διαρκώς αυξάνονται: άστεγοι άνθρωποι, μερικοί από αυτούς ηλικιωμένοι και άρρωστοι, είναι μια συνηθισμένη εικόνα στην Αθήνα. Σύμφωνα με έρευνα της «Κλίμακας», έξι στους δέκα άστεγους έχασαν τα σπίτια τους τα τελευταία δύο - τρία χρόνια. Το 45% από αυτούς, έχουν παιδιά.

Το 2011, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, 3,4 εκατομμύρια Ελλήνων ζούσαν στο φάσμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Αυτό μεταφράζεται στο 31% του πληθυσμού.

Ολοκλήρωσα το ρεπορτάζ για τους άστεγους της Αθήνας τον Ιούνιο του 2013. Μου άφησε ένα έντονο συναίσθημα ντροπής και απογοήτευσης για το τι τελικά αντίκτυπο έχει αυτή η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση σε βασικές πανανθρώπινες αξίες.

• Από το μπλογκ του Γιάννη Μπεχράκη στο Reuters - Δείτε εδώ
• Ο Γιάννης Μπεχράκης είναι επικεφαλής του φωτογραφικού τμήματος του Reuters στην Ελλάδα

thetoc

.

διάφορες μορφές καταστροφικής εκμετάλλευσης, όπως η υλοτομία, η ασβεστοποιία, η ανθρακοποιία, η βοσκή και η ρητινοσυλλογή.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Επίσης, στα αιτήματα και στο ψήφισμα που εκδόθηκε περιλαμβανόταν και η πρωτοποριακή πρόταση να χαρακτηρισθούν οι δασικές περιοχές της Αττικής «Κήποι των Αθηνών» και να επιτηρούνται από ειδική επιτροπή στην οποία να συμμετέχουν εκπρόσωποι όλων των οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η συγκέντρωση έγινε στην πλατεία Πλατάνου της Κηφισιάς και εκτός από τον Πρόεδρο της τοπικής κοινότητας Στέφανο Στεφάνου, συμμετείχαν κοινοτάρχες απ’ όλη την Αττική, από τον Ασπρόπυργο και το Φάληρο, μέχρι το Κορωπί και την Εκάλη. Επίσης, πανεπιστημιακοί καθηγητές καθώς και οι πρόεδροι του Ιατρικού και του Δικηγορικού Συλλόγου. Ο κοινοτάρχης Κηφισιάς, επιτέθηκε με δριμύτητα στους καταστροφείς των δασών επισημαίνοντας πως «κατ’ αυτόν τον τρόπον υποβιβάζεται ο πολιτισμός της χώρας μας, ο οποίος δεν συνίσταται εις τα κολάρα και τα καπέλα αλλ’ εις την συνείδησιν του ωραίου και του καλού».
Εντυπωσιακή ήταν η τοποθέτηση του πρώην υπουργού Γεωργίας και γερουσιαστή Γεώργιου Μυλωνά, ο οποίος έκανε λόγο για την ανάγκη δημιουργίας δασικής συνείδησης στη χώρα μας και κατέθεσε την πρώτη ολοκληρωμένη πρόταση για την προστασία των δασών και του πρασίνου. Ανάμεσα στα άλλα πρότεινε να απαγορευθεί οποιαδήποτε επέμβαση ή πράξη σε όλα τα δάση της Αττικής. Το συλλαλητήριο υπήρξε η απαρχή σειράς δραστηριοτήτων για το πράσινο, οι οποίες αναπτύχθηκαν τη δεκαετία του 1930, οπότε και αναπτύσσονται τα οικολογικά κινήματα, φυσιολατρίας όπως αποκαλούνταν. Τότε ξεκινά και η πλούσια πνευματική παραγωγική που σχετίζεται με τη φύση και το πράσινο.

http://mikros-romios.gr/

.

καλοκαίρι του 1931.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Την ακολουθούσαν και «κατ’ αρχάς ήρχισαν να της λέγουν διάφορα άνοστα γλυκόλογα», αλλά φαίνεται πως μετά τα «χόντρυναν». Δεν είχαν φαίνεται αναγνωρίσει τη δεσποινίδα που ήταν διάσημη τενίστρια αλλά και από τις ελάχιστες Ελληνίδες πυγμάχους!
Επρόκειτο για τη Ρίτσα Θεοχαρίδου, η οποία «παρέλαβε τον έναν εκ των αναιδών νέων και του έδωσε δείγματα της αθλητικής της ικανότητος με μερικά άγρια γρονθοκοπήματα», έγραφαν τα ρεπορτάζ των εφημερίδων την επομένη, αφιερώνοντας δίστηλα και τρίστηλα στο γεγονός. Η Θεοχαρίδου βούτηξε τον έναν εξ αυτών και άρχισε να τον κοπανά ασταμάτητα, ενώ γύρω τους συγκεντρώθηκαν δεκάδες περίεργοι που απολάμβαναν το θέαμα. Το ξυλοφόρτωμα συνεχίστηκε για αρκετή ώρα μέχρι που σταμάτησε η κυκλοφορία των τραμ και των υπολοίπων οχημάτων στην οδό Σοφοκλέους. Και ενώ ο ένας τις έτρωγε κανονικότατα, οι άλλοι τρεις φρόντισαν να τραπούν σε άτακτη φυγή, αφού έβλεπαν ότι το πλήθος που συγκεντρωνόταν επικροτούσε τις ικανότητες της αθλήτριας και διασκέδαζε με το θέαμα.
Εγκατέλειψαν λοιπόν τον φίλο τους στα αβρά χέρια της πυγμάχου δεσποινίδος, η οποία τον άφησε αιμόφυρτο και με λιγότερα δύο δόντια. Ο αστυφύλακας που κατέφθασε κατάλαβε ότι ήταν αργά αφού «και ο αγρίως δαρείς αναιδής και η δράστις είχον εις το μεταξύ απομακρυνθή με όλη την ησυχίαν των»! Αρκέσθηκε να διαλύσει τους συγκεντρωμένους που χειροκροτούσαν σαν να βρίσκονταν σε ματς πυγμαχίας, ενώ την επομένη οι εφημερίδες δημοσίευαν την εικονιζόμενη φωτογραφία με τη λεζάντα «Η πυγμάχος… ξυλοκόπος»!

http://mikros-romios.gr

.

κάνουν «πρεμιέρα» τον Απρίλιο στη Σκουφά στο Κολωνάκι, όπου θα δοκιμαστεί επίσης ένας νέος τρόπος πληρωμών, μέσω κινητού τηλεφώνου.

Το σχέδιο προβλέπει μέχρι τα τέλη του 2015 να καλυφθούν ουσιαστικά όλες οι περιοχές όπου εφαρμόζεται η ελεγχόμενη στάθμευση. Ανήκει στη ΔΑΕΜ Α.Ε., τη δημοτική αναπτυξιακή εταιρεία πληροφορικής που έχει την ευθύνη διαχείρισής της. Εχοντας πάρει ήδη το «πράσινο φως» από τη σημερινή δημοτική αρχή, η εταιρεία περιμένει την ένταξη του έργου στο ΕΣΠΑ.

«Η ιδέα είναι, μέσα από μια ψηφιακή πλατφόρμα, τα δεδομένα να φτάνουν στα τερματικά που έχουν μαζί τους οι δημοτικοί υπάλληλοι, ώστε να ξέρουν ανά πάσα στιγμή πού υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα τα οποία πρέπει να ελέγξουν επιτόπου», λέει στην «Κ» ο Γιάννης Ράμφος, διευθύνων σύμβουλος της ΔΑΕΜ.

Ενημέρωση στο κινητό

Παράλληλα, προσθέτει, θα τοποθετηθούν σε κεντρικά σημεία ηλεκτρονικές πινακίδες, στις οποίες θα προβάλλεται σε «πραγματικό» χρόνο ποιες θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης δεν είναι κατειλημμένες στους γύρω δρόμους. Κάτι που όσοι οδηγοί έχουν smartphone θα μπορούν να μάθουν και από το κινητό τους, αφού οι πληροφορίες θα «ανεβαίνουν» επίσης σε μία εφαρμογή για «έξυπνα» τηλέφωνα.

Το σχέδιο προβλέπει την εγκατάσταση αισθητήρων σε όλες τις θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης για επισκέπτες (περίπου 3.500) και σε 1.500 ακόμη σημεία όπου απαγορεύεται το πάρκινγκ. «Με δεδομένη την κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας και το ότι είναι λιγότεροι οι υπάλληλοι που έχουν αναλάβει πλέον το έργο της, η μόνη λύση είναι με τη βοήθεια της τεχνολογίας οι έλεγχοι να γίνουν όσο το δυνατόν πιο “στοχευμένοι”», σημειώνει η Κυριακή Μπιλιάνη, δημοτική σύμβουλος και πρόεδρος της ΔΑΕΜ.

Η ιδέα είναι οι αισθητήρες να συνδυασθούν με μία νέα μέθοδο καταβολής του τέλους στάθμευσης, πάλι με κουπόνια προπληρωμένου χρόνου, που όμως θα ενεργοποιούνται όταν ο οδηγός ενημερώσει μέσω κινητού την πλατφόρμα – στέλνοντας SMS σε έναν τετραψήφιο αριθμό ή αξιοποιώντας την αντίστοιχη εφαρμογή, αν έχει smartphone.

«Θα δώσουμε οικονομικά κίνητρα στους οδηγούς για να τους στρέψουμε σε αυτόν τον τρόπο καταβολής, ώστε να επιβεβαιώνουν οι ίδιοι την πληρωμή και να μη χρειάζεται έλεγχος από τους υπάλληλους του Δήμου», προσθέτει ο κ. Ράμφος. Για όσους δεν διαθέτουν κινητό, η ΔΑΕΜ σκέφτεται τη λύση των παρκόμετρων, τουλάχιστον όπου αυτά είναι σίγουρο πως δεν θα καταστραφούν – π.χ. γύρω από νοσοκομεία.

Επίσης, εξετάζει το ενδεχόμενο να εξακολουθήσουν να ισχύουν οι σημερινές κάρτες, τις οποίες ξύνει ο κάτοχος του Ι.Χ. και αφήνει στο παρμπρίζ. Σε αυτή την περίπτωση, η πλατφόρμα θα στέλνει σήμα στους ανθρώπους του Δήμου, οι οποίοι θα πηγαίνουν στη θέση στάθμευσης για να επιβεβαιώσουν χειροκίνητα ότι έχει πληρωθεί το τέλος. «Αν και σαφώς λιγότεροι, το βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται να αποκλειστούν οι οδηγοί που δεν έχουν τηλέφωνο», προσθέτει το στέλεχος της ΔΑΕΜ.

Οπως είναι φυσικό, η διαδικασία θα είναι πολύ πιο απλή όταν ένα Ι.Χ. έχει ακινητοποιηθεί σε θέση που δεν επιτρέπεται το παρκάρισμα. Κι αυτό διότι τότε το σήμα από τους αντίστοιχους αισθητήρες θα μεταδίδεται απευθείας στα τερματικά των υπαλλήλων, για να πάνε στο σημείο και να κόψουν κλήση.

Πιλοτική δοκιμή στη Σκουφά

Στο πλαίσιο της πιλοτικής δοκιμής στη Σκουφά, σχεδιάζεται να εγκατασταθούν αισθητήρες σε 150 θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης, όπως και στα σημεία του δρόμου που απαγορεύεται το παρκάρισμα – για παράδειγμα, εκεί όπου καταλήγουν οι ράμπες των πεζοδρομίων. Στο σημείο θα υπάρχουν διαρκώς άνθρωποι από την ΑΔΑΕΜ, για οδηγίες και συμβουλές.

Στόχος είναι να δοκιμασθεί στην πράξη ο νέος τρόπος καταβολής του τέλους, όπως και να διαπιστωθεί πόσοι ιδιοκτήτες Ι.Χ. δεν διαθέτουν κινητό και ποιο σενάριο είναι το καλύτερο για την περίπτωσή τους. Επίσης, θα δοκιμασθούν αισθητήρες τουλάχιστον 4 εταιρειών, κυρίως για την αυτονομία των μπαταριών και την αντοχή τους.

«Η ίδια τεχνολογία έχει ξεκινήσει να εφαρμόζεται και σε άλλες πόλεις του εξωτερικού, όπου μάλιστα συνδυάζεται με αρκετές ακόμη πρόσθετες υπηρεσίες για τους οδηγούς», σημειώνει ο κ. Ράμφος. Εξάλλου, προσθέτει, ακόμη κι αν δεν υπήρχε η δυνατότητα του ΕΣΠΑ και ο Δήμος αναγκαζόταν να χρηματοδοτήσει την υποδομή με δικά του κεφάλαια, η απόσβεση θα γινόταν μέσα σε δύο μήνες από τα έσοδα της στάθμευσης.

ΠΗΓΗ: Καθημερινή

.

αποτελέσει καταλύτη της συνολικής ανασυγκρότησης του κέντρου της πρωτεύουσας και της ανάδειξης του μητροπολιτικού της χαρακτήρα.

Δέντρα στο κέντρο

Το κέντρο της Αθήνας θα αλλάξει πραγματικά πρόσωπο μετά την απόφαση φύτευσης 800 δέντρων κατά μήκος του έργου ανάπλασης των οδών Πανεπιστημίου και Πατησίων (μέχρι το Αρχαιολογικό Μουσείο), μετατρέποντας τους σε δρόμους μεικτής κυκλοφορίας πεζών, ποδηλάτων, του τραμ, ταξί και οχημάτων τροφοδοσίας.

Το φιλόδοξο έργο Rethink Athens, που προβλέπει τον ανασχεδιασμό της πλατείας Ομόνοιας, την επέκταση του τραμ από το Σύνταγμα μέχρι την πλατεία Αιγύπτου, τη δημιουργία ποδηλατοδρόμων από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου μέχρι την πλατεία Ομονοίας και την κατασκευή υπόγειων ταμιευτήρων βρόχινου νερού, βρίσκεται πλέον σε φάση ωρίμασης μετά και την έγκριση των περιβαλλοντικών όρων που υπεργράφησαν από τον υπουργό Περιβάλλοντος, Γιάννη Μανιάτη.

Η ανασυγκρότηση του κέντρου της Αθήνας, συνολικού προϋπολογισμού ύψους 78,5 εκατ. ευρώ, θα αποτελέσει καταλύτη της συνολικής ανασυγκρότησης του κέντρου της πρωτεύουσας και της ανάδειξης του μητροπολιτικού της χαρακτήρα.

Ποιές θα είναι οι παρεμβάσεις

1. Επέκταση της γραμμής του τραμ από το Σύνταγμα έως την πλατεία Αιγύπτου, διά μέσου των οδών Αμαλίας, Πανεπιστημίου και Πατησίων.

2. Ανασχεδιασμός του δημόσιου χώρου μεταξύ των οδών Ακαδημίας και Σταδίου, καθώς και ανασχεδιασμός της λεωφόρου Αμαλίας και της οδού Πατησίων μέχρι την πλατεία Αιγύπτου, με κριτήριο την προτεραιότητα στον πεζό.

3. Κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που απαιτούνται για την εύρυθμη λειτουργία της επηρεαζόμενης περιοχής και την επίτευξη των στόχων του έργου.

4. Ανασχεδιασμός της δημόσιας συγκοινωνίας, με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση της πρόσβασης στο κέντρο με δημόσια μέσα μεταφοράς.

5. Ανασχεδιασμός της πλατείας Ομονοίας από την οδό Πατησίων έως την οδό 3ης Σεπτεμβρίου, ώστε το Σύνταγμα και η Ομόνοια να αποτελούν δύο πράσινες αστικές πλατείες, ενώ η πλατεία Δικαιοσύνης να φιλοξενεί δραστηριότητες σε ένα σκιασμένο προαύλιο με δυνατότητες στάσης και παραμονής.

Ανάπλαση οδού Πατησίων

6. Ανασχεδιασμός της οδού Κοραή ως ελεύθερου δημόσιου χώρου, με τη γραμμικότητά της να τονίζει την οπτική σύνδεση με την Τριλογία.

7. Εισαγωγή υδάτινων στοιχείων στις πλατείες Ομονοίας και Δικαιοσύνης, στην Κοραή και στον χώρο εμπρός από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

8. Διαμόρφωση ενός συνεκτικού δικτύου πρασίνου που θα ενώνει τον δημόσιο χώρο προς κάθε κατεύθυνση, με επίκεντρο την Πανεπιστημίου, στην οποία το πράσινο θα προσδίδει τον χαρακτήρα γραμμικού αστικού πάρκου με επιμέρους πράσινα «αστικά δωμάτια».

Ανάπλαση οδού Πανεπιστημίου

9. Αειφόρος διαχείριση νερών μέσω της αξιοποίησης ομβρίων για την άρδευση του πρασίνου.

Τη Δευτέρα η πλήρης απόδοση της Αθήνας του μέλλοντος

Την ερχόμενη Δευτέρα, 19 Φεβρουαρίου μέχρι και τις 10 Μαρτίου 2014, οι πολίτες μπορούν να δουν τη φωτορεαλιστική απεικόνιση από την ανάπλαση της Πανεπιστημίου, σε έκθεση της Στοάς Αρσακείου, όπου και παρουσιαστούν οι οριστικές μελέτες του έργου Rethink Athens.