Κυριακή μεσημέρι στην οδό Γερανίου. Τα καταστήματα είναι ανοιχτά, όχι όμως λόγω των ενδιάμεσων εκπτώσεων. Εδώ τα καταστήματα είναι ανοιχτά κάθε Κυριακή. Πρόκειται για μια μικρή Ασία στην καρδιά της Αθήνας, τόσο κεντρικά κι όμως τόσο μακριά από τους Έλληνες και τις συνήθειές τους.
Ινδοί, Πακιστανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, άνθρωποι που τους χωρίζει και τους ενώνει η Ιστορία και η θρησκεία τους, προσπαθούν να
επιβιώσουν σε μια ξένη χώρα εν μέσω κρίσης. Μια χώρα, που για τους περισσότερους ήταν απλά ένα πέρασμα και όχι ο προορισμός. Τα τελευταία χρόνια όμως, έγινε η δεύτερη πατρίδα τους.
Γράφει ο Βελίκα Καραβάλτιου, Φωτογραφίες: Πηνελόπη Γερασίμου
Τα καταστήματα λειτουργούν ως τόπος συνάντησης μετά την προσευχή. Σε ένα κατάστημα με παπούτσια το Κυριακάτικο τραπέζι έχει ήδη στρωθεί. Πολλοί άντρες, λίγες γυναίκες και παιδικά κλάματα. Πολύ ρύζι, κοτόπουλο, σαλάτες, καυτερά και πικάντικες μυρωδιές.
Ο Νταλζίκ και ο αδερφός του, ο Μοχάμεντ και ο ξάδερφός του. Δεν ξέρω πραγματικά αν είναι όλοι συγγενείς μεταξύ τους αλλά μου περνάει από το μυαλό ότι αυτός είναι ένας τρόπος να μην τους χωρίζει η αστυνομία στους συχνούς ελέγχους της.
Στο Ινδικό εστιατόριο βγάζουν διαφορετικό μενού για τους Έλληνες, όχι δεν έχει διαφορετικά φαγητά, έχει όμως διαφορετικές τιμές. Δέκα με δεκατρία ευρώ πάει η μερίδα για τους Έλληνες, λιγότερο από τα μισά για τους "δικούς τους". Ο εστιάτορας πασχίζει να μας μάθει να γράφουμε τα ονόματά μας στην γλώσσα του. Μάταια... Και μετά λένε πως το ελληνικό αλφάβητο είναι δύσκολο.
Κάποιοι κουρεύονται και ξυρίζονται. Θα είναι μάλλον αυτοί που έχουν ακόμα δουλειές και δεν έχουν χρόνο να περιποιηθούν τον εαυτό τους μέσα στην εβδομάδα. Οι περισσότεροι όμως έχουν χάσει τις δουλειές τους και πασχίζουν για ένα μεροκάματο. Στο γραφείο πληροφοριών κάποτε ρωτούσαν ποια είναι τα δικαιώματά τους, πως θα βρουν δουλειά και στέγη, τώρα πια ρωτούν πως θα φύγουν. Γι' αυτό και το ταξιδιωτικό γραφείο είναι ανοιχτό. Δίνει ημερομηνίες και τιμές. Όσοι δεν μπορούν να πλησιάσουν αυτά τα ποσά, απευθύνονται στον οργανισμό μετανάστευσης. Περίπου 23000 άτομα έφυγαν τα τελευταία χρόνια με το πρόγραμμα εθελοντικού επαναπατρισμού.
Τα αγοράκια ποζάρουν παγωμένα στον φακό, τα κοριτσάκια κάνουν νάζια. Οι γονείς τους τα μαζεύουν θυμωμένοι και μετά κοιτούν κι αυτοί τον φακό. Έχουν περάσει αμέτρητες κάμερες και φωτογράφοι από την Γερανίου. Κάποτε φοβόντουσαν, πλέον έχουν συνηθίσει.
Δεν θα βρεις πολλούς Έλληνες στην Γερανίου. Μερικά αναψυκτήρια ξέμειναν. Πουλάν καφέδες και κρύες τυρόπιτες. Κάποιοι χρήστες κυκλοφορούν μεθυσμένοι με μια μπύρα στο χέρι και ζητούν 50 λεπτά για να αγοράσουν την επόμενη. Και οι τσιγγάνοι προμηθεύουν με πατάτες και κρεμμύδια τα μανάβικα των Πακιστανών.
Λίγοι Μαροκινοί, λίγοι Αλγερινοί και λίγοι Αιγύπτιοι διασχίζουν τον δρόμο και ακολουθούν μερικές τουρίστριες. Βρήκαν φτηνά ξενοδοχεία γύρω από την Ομόνοια και βλέπουν από κοντά την Αθήνα που έβλεπαν τόσα χρόνια στις ειδήσεις.
Το ίντερνετ καφέ, ανοιχτό και αυτό, εξυπηρετεί όλους όσοι θέλουν να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους! Το Skype τους έχει φέρει πιο κοντά. Οι μπαμπάδες από την Ελλάδα βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν και οι γυναίκες από το Πακιστάν βλέπουν του άντρες του να αδυνατίζουν και να ασπρίζουν. Ανταλλάσσουν φωτογραφίες και τις αποθηκεύουν στο κινητό τους, για να μας τις δείξουν μετά όλο χαρά.
Αντρικά κεφαλάκια βγαίνουν από τα παράθυρα των διαμερισμάτων. Ημίγυμνοι άντρες, από την μέση και πάνω, βγαίνουν στα μπαλκόνια και μας κοιτάζουν. Έτσι ζουν. Πολλοί άντρες μαζί, σε ένα διαμέρισμα ,για να μοιράζονται το ενοίκιο και τους λογαριασμούς.
Οι μετανάστες, λοιπόν, στην Γερανίου, κάνουν αυτό που έχουν πάψει –εδώ και καιρό- να κάνουν οι Έλληνες στους δρόμους της Αθήνας. Αράζουν. Απλά αράζουν, με ένα αναψυκτικό στο χέρι και λένε τα νέα τους. Οι περισσότεροι χαμογελούν.
VICE
.