Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τζον Κατσιματίδη.

Πληροφορίες θέλουν να ολοκληρώνεται μέσα στο επόμενο διάστημα η πώληση του ξενοδοχείου από την Ιονική Ξενοδοχειακή, η οποία ανήκει στην τράπεζα Alpha Bank, στον Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τζον Κατσιματίδη.

Tο αντίτιμο της πώλησης εκτιμάται ότι θα διαμορφωθεί στα 93 εκ. ευρώ

Tο αντίτιμο της πώλησης εκτιμάται ότι θα είναι μεγαλύτερο από την χρηματιστηριακή αξία των μετοχών της Ιονικής (στην οποία ανήκει ο φορέας διαχείρισης του Hilton) και αναμένεται να διαμορφωθεί στα 93 εκατ. ευρώ. Το ξενοδοχείο γύρισε το 2013 σε καθαρά κέρδη 800 χιλ. ευρώ έναντι ζημιών ύψους 4,1 εκατ. ευρώ το 2012, ενώ τα κέρδη προ φόρων διαμορφώθηκαν σε 4,1 εκατ. ευρώ έναντι 1,3 εκατ. ευρώ πέρυσι.

Ο Τζον Κατσιματίδης είναι ιδιοκτήτης πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της «Gristedes Foods», της μεγαλύτερης αλυσίδας οπωροπωλείων στο Μανχάταν. Ελέγχει ακόμη την εταιρία «Real Estate Red Apple Group», η οποία διαθέτει επενδυτικό χαρτοφυλάκιο 700-800 εκατ. σε ακίνητα. Η περιουσία του πέρσι ξεπερνούσε τα 3 δισ. δολάρια.

«Το ξενοδοχείο αμύθητου πλούτου που πρόκειται να ανεγερθεί εις τας Αθήνας...»

Πράγματι, το Hliton Αθήνας, «το ξενοδοχείο αμύθητου πλούτου που πρόκειται να ανεγερθεί εις τας Αθήνας...», όπως έγραφαν το 1957 οι μεγάλες εφημερίδες της εποχής, δεν καθόρισε μόνο την αρχιτεκτονική αισθητική της δεκαετίας του '60 αλλά σηματοδότησε την είσοδο της χώρας στην παγκόσμια τουριστική αγορά πολυτελείας. Η αγορά 17 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων στην κοιλάδα του Ιλισού (το τελευταίο ελεύθερο κομμάτι της κοιλάδας που κατέβαινε μέχρι τη σημερινή Μιχαλακοπούλου), ήταν ένα γεγονός πολύ μεγάλης σημασίας.

 Από τον Αριστοτέλη Ωνάση και τον Φρανκ Σινάτρα ως τον Ιγκμαρ Μπέργκμαν και τον Αντονι Κουίν, το Hilton Αθηνών ήταν πάντα σημείο αναφοράς για το διεθνές τζετ σετ

Κατά τη διάρκεια του μισού και άνω αιώνα λειτουργίας του, από το κατώφλι του Hilton Αθηνών έχουν διαβεί πλήθος μεγάλων προσωπικοτήτων: αρχηγοί κρατών, διάσημοι καλλιτέχνες, επιστήμονες διεθνούς κύρους. Από τον Αριστοτέλη Ωνάση και τον Φρανκ Σινάτρα ως τον Ιγκμαρ Μπέργκμαν και τον Αντονι Κουίν, το Hilton Αθηνών ήταν πάντα σημείο αναφοράς για το διεθνές τζετ σετ.

Τα εγκαίνια στις 20 Απριλίου του 1963 και οι τριήμερες εκδηλώσεις

To ξενοδοχείο άνοιξε τις πύλες του τις 20 Απριλίου του 1963 με τριήμερες εορταστικές εκδηλώσεις παρουσία του ίδιου του Κόνραντ Χίλτον ο οποίος είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Συμφωνώ με όσους πιστεύουν ότι το ξενοδοχείο Hilton Αθηνών είναι το ωραιότερο Hilton του κόσμου». Στα εγκαίνια του Hilton Αθήνας ήταν παρόντες επίσης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (φωτογραφία), ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Φρανκ Σινάτρα.

Το κτίριο κόστισε 15 εκατομμύρια δολάρια και ξεκίνησε να σχεδιάζεται το 1958 από τον σπουδαίο αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Βουρέκα σε συνεργασία με τους Προκόπη Βασιλειάδη, Σπύρο Στάικο και Αντώνη Γεωργιάδη.

Πέρα από την αρχιτεκτονική ματιά, η κλίμακα του έργου το κατέστησε μείζον οικονομικό και, κατ' επέκταση, κοινωνικό ζήτημα

Πέρα από την αρχιτεκτονική ματιά, η κλίμακα του έργου το κατέστησε μείζον οικονομικό και, κατ' επέκταση, κοινωνικό ζήτημα. Το κτιριολογικό πρόγραμμα του Hilton περιλάμβανε δωμάτια με συνολικά 960 κλίνες, αίθουσες χορού, εστιατόρια, καταστήματα, θέσεις στάθμευσης, πισίνα και αναψυχή στην ταράτσα. Το κτήριο οργανώθηκε με ξεκάθαρο τρόπο, αφού όλες οι κοινόχρηστες λειτουργίες συγκεντρώθηκαν στο χαμηλό ισόγειο (εκτός το νυχτερινό κέντρο του τελευταίου ορόφου, το σημερινό προαναφερθέν Galaxy Bar) που λειτουργεί ως βάση για τον πολυώροφο όγκο των δωματίων, μία «διεθνή» λύση, όπως είχε πει ο Δ. Φιλιππίδης.

Ο Γιάννης Μόραλης και το Hilton

Η συνεργασία του Γιάννη Μόραλη με το ξενοδοχείο ξεκίνησε το 1959 και ολοκληρώθηκε το 1962. Και ήταν αυτή του η συνεργασία που εγκαινίασε μια νέα διάσταση του έργου του ζωγράφου και συνόψισε τη συμβολή του στην αρχιτεκτονική. Ως γνωστόν, την υπογραφή του μεγάλου ΄Ελληνα ζωγράφου του 20ου αιώνα, Γιάννη Μόραλη, έχει η παράσταση στην πρόσοψη του Hilton Αθήνας.

Εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, έγιναν έργα ανακαίνισης και προσθήκης νέας πτέρυγας από τα αρχιτεκτονικά γραφεία των Αλέξανδρου Τομπάζη και Χάρη Μπουγαδέλη.

thetoc.gr

.

άμαξες, οι οποίες πλέον είχαν εισέλθει στην καθημερινή ζωή της πόλης.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Αλλά ούτε ο νόμος ούτε οι αστυνομικές εγκύκλιοι είχαν φροντίσει για τις λεπτομέρειες, με αποτέλεσμα οι αμαξηλάτες να ζητούν απίστευτα ποσά, να ανεβάζουν στα αμάξια τους όποιον και όποτε ήθελαν, να κατεβάζουν βίαια κάτω από την άμαξα όποιον τολμούσε να εκφράσει αντίρρηση για το ύψος του κομίστρου. Οι καταγγελίες ήταν άφθονες και οι αμαξηλάτες κόντευαν να γίνουν οι… δυνάστες της δημόσιας ζωής.

Οπότε ο Τσούχλος ήταν εκείνος που ετοίμασε την πρώτη αστυνομική εγκύκλιο, προκειμένου να αντιμετωπιστούν «οι καταχρήσεις περί την συναλλαγήν παρά των αμαξηλατών εις την μεταφοράν ατόμων και την πρόληψιν πάσης ενδεχομένης διενέξεως και έριδος δια του κανονισμού της τιμής των δρόμων των αμαξών». Επιβλήθηκε, λοιπόν, το περίφημο «ανυπέρβλητον τίμημα», δηλαδή το κόμιστρο, για τον καθορισμό του οποίου λαμβάνονταν υπόψη ο χρόνος, η απόσταση και οι ημέρες. Όποιος καθόταν στις πίσω αναπαυτικές θέσεις άμαξας με δυο ίππους που κατευθυνόταν ή ερχόταν από τον Πειραιά έπρεπε να πληρώνει 0,65 δραχμές. Οι υπόλοιποι που θα βολεύονταν σε άλλα σημεία της άμαξας, μπρος, πίσω ή στο πλάι, θα πλήρωναν μόνον 0,55 δραχμές, ενώ δύο ολόκληρες δραχμές έπρεπε να πληρώσει όποιος ήθελε να πάει σε εξοχικές περιοχές όπως Πατήσια, Σεπόλια, Αμπελόκηπους και Άγιο Σάββα Ιεράς Οδού.

Σε περίπτωση που ήθελε ο επιβάτης να περιμένει ο αμαξάς, η «ταρίφα» έγραφε 1,25 δραχμές την ώρα, ενώ «έτσουζε» το αγώγι για την Κηφισιά (6 δραχμές), το Μαρούσι (5 δραχμές), το Δαφνί (3 δραχμές), την Κακιά Σκάλα (4 δραχμές) ή την Πεντέλη (10 δραχμές). Σε κάθε διεύθυνση μέσα στις πόλεις των Αθηνών και του Πειραιώς για κάθε διαδρομή μίας ώρας το κόμιστρο δεν μπορούσε να υπερβαίνει τη 1,5 δραχμή. Αν οι επιβάτες ήθελαν, συμφωνούσαν με τον αμαξά να φύγει και να επιστρέψει να τους πάρει άλλη ώρα ή μέρα, οπότε και έπρεπε να καταβάλουν ένα ολόκληρο ταλιράκι. Για τις νύχτες, τις Κυριακές και τις επίσημες αργίες καθιερωνόταν το περίφημο «ημιόλιον». Αυτό ήταν το ήμισυ του όλου, με το οποίο επιβαρυνόταν ο πελάτης. Σημειωτέον ότι τότε η «νύχτα» διαρκούσε από την ενάτη βραδινή μέχρι την τρίτη πρωινή, αφού σχεδόν όλοι σηκώνονταν χαράματα για να πάνε στις εργασίες τους.

Κάθε άμαξα δεν μπορούσε να μεταφέρει περισσότερα από τέσσερα άτομα στο εσωτερικό της, ενώ μπορούσαν όσοι ήθελαν να βολευτούν στα παραπέτια της άμαξας, μπρος ή πίσω. Εξαιρέσεις μπορούσαν να γίνουν για πολυμελείς οικογένειες, οι οποίες μπορούσαν να βολευτούν μέχρι έξι άτομα. Αν οι επιβάτες κουβαλούσαν κιβώτια ή άλλα ογκώδη αντικείμενα που έπιαναν θέση, τότε έπρεπε να πληρώσουν κανονικό κόμιστρο σαν να ήταν επιβάτες. Εάν η άμαξα είχε μόνον ένα άλογο, τότε το κόμιστρο ανερχόταν στα δύο τρίτα του κανονικού. Αυτά εν ολίγοις καθόριζε η πρώτη αστυνομική εγκύκλιος για τα κόμιστρα των αμαξών, οι οποίες πρωταγωνίστησαν στους δρόμους περίπου έναν αιώνα για να χαθούν κάποτε άδοξα ηττημένες από τα ταξί.

mikros-romios.gr

.

μοναδικό οικοσύστημα στην πρότερή του κατάσταση, έχοντας να αντιπαλέψουν αναπάντεχους εχθρούς όπως... αγέλες από αγριόσκυλα, απρόσεκτους «φυσιολάτρες» αλλά και τα επίμονα χρηματοδοτικά προβλήματα.

Από τις 36.000 στρέμματα του δρυμού που χάθηκαν από τη φωτιά, οι 21.800 ήταν κεφαλληνιακή ελάτη, ενδημικό είδος που δεν αναγεννάται μόνο του. «Από το 2008 μέχρι και σήμερα λοιπόν κάνουμε αναδασώσεις, ένα επίπονο, πολύ δύσκολο έργο», λέει στην «Κ» η δασολόγος Μαρία Παπανδρέου, εκ μέρους του Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Δρυμού Πάρνηθας. «Η ελάτη είναι δύσκολο είδος και επιβίωνε σε οριακές συνθήκες στην Πάρνηθα λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, του νέφους, των ξυλοφάγων εντόμων».

Το επίκεντρο της προσπάθειας βρίσκεται στο φυτώριο έκτασης επτά στρεμμάτων, που αναπτύσσεται σε ύψος 1.000 μέτρων, στην Αγία Τριάδα. Στο φυτώριο, χωρητικότητας 300.000 φυτών, φυτεύονται συνεχώς από το 2008 άκαυτα σπέρματα ελάτης από το παλιό δάσος. Οταν αυτά γίνονται τριών ετών, μεταφυτεύονται στις αναδασωτέες εκτάσεις. Κάθε χρόνο φυτεύονται περί τις 25.000 δενδρύλλια. Τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής τους στο βουνό ποτίζονται συστηματικά. Στη συνέχεια, οι ειδικοί παρατηρούν την εξέλιξή τους. «Εχουμε πολύ μεγάλο βαθμό επιτυχίας, έχουν ήδη φυτευτεί 4.000 στρέμματα».

Στα υπόλοιπα 14.200 στρέμματα που κάηκαν στην πυρκαγιά του 2007, χάθηκαν αείφυλλα-πλατύφυλλα (πουρνάρι, σχίνος, αγριελιά κ.λπ.), φυλλοβόλα πλατύφυλλα, όπως πλατάνια, και φυσικά μεγάλες εκτάσεις χαλέπιου πεύκης. Πρόκειται για είδη που αναγεννώνται φυσικά. Ευτυχώς, δεν γίνεται βοσκή πλέον στην Πάρνηθα, οπότε τα φυτά είναι ελεύθερα να αναπτυχθούν. Η μόνη απειλή είναι τα αγριογούρουνα, ο πληθυσμός των οποίων έχει αυξηθεί. «Η φυσική αναγέννηση πάει πολύ καλά, ιδίως στη βόρεια πλευρά», λέει στην «Κ» ο κ. Ηλίας Τζιρίτης, συντονιστής τοπικών δράσεων του WWF.

Σύμφωνα με όλους τους φορείς, η Πάρνηθα είναι οχυρωμένη έναντι των υψηλών θερμοκρασιών και των ανέμων. «Το βουνό είναι αστακός», αναφέρουν χαρακτηριστικά στελέχη του Δασαρχείου. «Εχουμε δρόμους, δεξαμενές για ελικόπτερα και βυτιοφόρα, πολλά πυροσβεστικά οχήματα. Δύσκολο να επαναληφθεί η καταστροφή. Οχι αδύνατον, αλλά δύσκολο». Το πρόβλημα πάντως με τα λάστιχα των οχημάτων της Πυροσβεστικής παραμένει. Τα περισσότερα πυροσβεστικά χρειάζονται αλλαγή ελαστικών, αλλά καθότι ο σχετικός διαγωνισμός ακυρώθηκε από το Ελεγκτικό Συνέδριο, δεν υπάρχουν τα κονδύλια. Εκτός του ότι αυτό οδηγεί στο να μην αξιοποιείται όλος ο στόλος, ενέχει και κινδύνους για τους πυροσβέστες.

Ισως όμως η μεγαλύτερη απειλή για το βουνό προέρχεται από τους επισκέπτες του. «Τις ημέρες με μεγάλο όγκο επισκεπτών, έχουμε έντονο πρόβλημα», σημειώνει ο κ. Τζιρίτης. «Ο κόσμος βλέπει την Πάρνηθα ως κοντινή λύση αναψυχής. Ιδίως στην περιοχή του Τατοΐου, γίνεται χαμός. Ερχεται πάρα πολύς κόσμος, ανάβουν συνέχεια ψησταριές, με κίνδυνο να υπάρξει φωτιά. Εάν δεν υπάρξουν οι κατάλληλες υποδομές, υπάρχει περίπτωση να εγκλωβιστούν και άνθρωποι. Ερχονται και παρκάρουν μπροστά από τις μπάρες, δεν μπορεί να περάσει ούτε ασθενοφόρο ούτε πυροσβεστικό. Είναι καλό όποιος ανεβαίνει να σέβεται τον κανονισμό του εθνικού δρυμού».

Από φέτος πάντως λειτουργεί σύστημα πυρανίχνευσης στην Πάρνηθα, με έναν από τους πρώτους σταθμούς να βρίσκεται στην περιοχή Κατσιμίδι στο Τατόι. Ηδη από την περασμένη Δευτέρα η φύλαξη του δρυμού είναι 24ωρη. «Είμαστε πιο οργανωμένοι από ποτέ, συνεργαζόμαστε τόσο με την Πυροσβεστική και το Δασαρχείο όσο και με τους τέσσερις όμορους δήμους και τις εθελοντικές οργανώσεις», λέει η κ. Παπανδρέου. «Ο Φορέας Διαχείρισης έχει 12 πυροσβεστικά, από τα οποία τα τέσσερα τα επανδρώνουμε εμείς με προσωπικό και τα άλλα τα έχουμε μοιράσει στους άλλους φορείς».

Σε ό,τι αφορά το ζωικό κεφάλαιο, σε εξέλιξη βρίσκεται για τρίτη χρονιά από τον Φ.Δ. η παρακολούθηση του πληθυσμού του ελαφιού. Φέτος ωστόσο τα ελάφια κινδυνεύουν και από τα αγριόσκυλα. «Πρόκειται για τα σκυλιά που παρατάνε οι ιδιοκτήτες τους στο βουνό και με την πάροδο του χρόνου σχηματίζουν αγέλες», εξηγεί ο κ. Τζιρίτης. «Εκτός από επιθέσεις σε επισκέπτες, τα αγριόσκυλα οδηγούν σε απώλειες του κτηνοτροφικού κεφαλαίου αλλά και των ελαφιών. Χρειάζεται σχέδιο διαχείρισής τους».

Σημειώνεται ότι όλα τα έργα στην Πάρνηθα έχουν υλοποιηθεί με ευρωπαϊκά κονδύλια. Το σχετικό πρόγραμμα ολοκληρώνεται στο τέλος του 2015 και εάν δεν ανανεωθεί, εκφράζονται φόβοι ότι όλη η δουλειά που έχει συντελεστεί στο βουνό θα πάει χαμένη.

της Λίνας Γιάνναρου

Καθημερινή

.

αποτύπωσε τη ζωή στην πρωτεύουσα, την Πελοπόννησο αλλά και τα νησιά της χώρας μας. Φτάνοντας στο 2005, ο υιός αποφάσισε να “καθαρίσει” τις φωτογραφίες του πατέρα του από το βάρος της ηλικίας τους και της διαμονής τους για καιρό στο υπόγειο, θέλοντας να τον τιμήσει μ’αυτόν τον τρόπο και να τις παρουσιάσει οργανωμένες σε άλμπουμ.  Ο ίδιος ο Μπάρετ, διατηρεί ένα site που προωθεί την Ελλάδα γενικότερα στο www.greecetravel.com. Ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν της χώρας μας μέσα από τις αναμνήσεις μιας απλής, φυσιολογικής οικογένειας.

Κώστας Χανδρινός  

Αθήνα

Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από την πρώτη χρονιά της οικογένειας στη χώρα μας και την Αθήνα. Το διαμέρισμά τους βρισκόταν στο Γουδί, αλλά το άλμπουμ περιέχει και εικόνες και από την επιστροφή τους το 1968. Η ζωή της πρωτεύουσας πριν από 40 χρόνια εμφανίζεται σε αυτές τις φωτογραφίες. Μοναστηράκι, Ομόνοια, Σύνταγμα,  η Αμερικανική Πρεσβεία, το σπίτι της οικογένειας και φυσικά όλος ο αρχαίος πλούτος της πόλης βρίσκεται εδώ. Η Αθήνα έχει υποστεί αλλαγές, αλλά όλα κάτι μας θυμίζουν.

Το διαμέρισμα της οικογένειας στην οδό Μικράς Ασίας 55

Πλατεία Ομονοίας

Μοναστηράκι, η οδός Ηφαίστου

Λόφος του Φιλοπάππου. Στο βάθος φαίνεται το Φάληρο και η θάλασσα

Πλατεία Μοναστηρακίου

Η Βασ. Όλγας

Στρατιώτες του Ιππικού στη Μιχαλακοπούλου

Λαϊκή αγορά. Ο “αυγουλάς”

“Πωλούνται ελιές”. Από τη λαϊκή αγορά

Η θέα από το Λυκαβηττό, προς Περιστέρι και Πετρούπολη, που έμοιαζαν με ξεχωριστά χωριά

Ο σταθμός του Ηλεκτρικού στον Πειραιά

Πρόβατα στους Αμπελόκηπους! Η θέα από το διαμέρισμα της Μικράς Ασίας

Άποψη της Ακρόπολης

Οδός Πανδρόσου στο Μοναστηράκι

Πλατεία Κλαυθμώνος, Άγιοι Θεόδωροι

Καλλιμάρμαρο

Οδός Μητροπόλεως

Τροχονόμος στην Ηρώδου Αττικού

Αμερικανική Πρεσβεία

Μοναστηράκι, στην Οδό Πανδρόσου

Η Πλατεία Συντάγματος όπως φαίνεται από τη μεριά της Βουλής

Η Οδός Αθηνάς

Η Καραγιώργη Σερβίας και στο βάθος η Βουλή

Πλατεία Κάνιγγος

Τανκς στο Ζάππειο, υπό το έμβλημα της 21ης Απριλίου

Χριστός Ανέστη!

Ο Λυκαβηττός, όπως φαίνεται από την Ακρόπολη

Από την κηδεία του Βασιλιά Παύλου, έξω από την Αμερικανική Πρεσβεία

Η σορός του Βασιλιά Παύλου

Η θέα του Λυκαβηττού

Η πλατεία στην οδό Μικράς Ασίας. Η εκκλησία είναι ο Αγ. Θωμάς

Η αγορά της Αθήνας, ημέρα Κυριακή. Αθηνάς και Ευριπίδου γωνία

Η θέα του Λυκαβηττού, κοιτώντας προς Κυψέλη

Η αρχαία κληρονομιά της Αθήνας

Οι περισσότερες φωτογραφίες είναι τη χρονιά 1963-64. Εντύπωση είχε κάνει στον μικρό Μπάρετ τότε, το γεγονός ότι μπορούσε να περιδιαβαίνει ελεύθερα ανάμεσα στα αρχαία μνημεία.

Η Ακρόπολη, όπως φαίνεται από το Λυκαβηττό και στο βάθος, στο Φάληρο, πλέει το USS Forrestal

Ο Παρθενώνας

Η Ρωμαϊκή Αγορά στην Πλάκα

Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου και το θέατρο Ηρώδου του Αττικού

Η θέα από το λόφο του Φιλοπάππου

Η Πύλη του Ανδριανού και ο ναός του Ολυμπίου Διός

Κορινθιακή κεφαλή

Το σπίτι του Ερρίκου Σλήμαν στην Πανεπιστημίου, το σημερινό Νομισματικό Μουσείο

Ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο

http://popaganda.gr/

.

καλλιτεχνικής ζωής της πόλης.

Οι ανερχόμενοι επιχειρηματίες θα χτίσουν τα σπίτια τους και θα δώσουν, μαζί με γιατρούς και δικηγόρους, τεράστια οικονομική αξία στην περιοχή. Το 1932 όμως που τραβήχτηκε η φωτογραφία, οι καλλιτέχνες είναι κομμάτι της φτωχολογιάς, οι γιατροί και οι δικηγόροι ελάχιστοι και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σοβαρή οικονομική δραστηριότητα στην Αθήνα. Άρα, δεν έχει φτάσει η ώρα που αυτή η γη θα αποκτήσει τεράστια αξία. Το τραμ όμως δίνει σύντομη πρόσβαση στο κέντρο και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον που διακόπηκε από την λαίλαπα της κατοχής. Ο χωματόδρομος είναι η οδός Πατριάρχου Ιωακείμ στο Κολωνάκι. Στην επόμενη φωτογραφία βλέπουμε την οδό Πλουτάρχου που τέμνει την Πατριάρχου Ιωακείμ. Όλα τα σπίτια είναι διώροφα και διακρίνεται ο Λυκαβηττός ο οποίος έχει δεντροφυτευτεί και δεν έχει πυκνή βλάστηση.

Εκατό χρόνια μετά οι πολυκατοικίες έχουν πάρει την θέση των μονοκατοικιών και η Βρετανική πρεσβεία έχει υψωθεί μαζί με την αξία της γης.

Η Πλουτάρχου σήμερα. Μόνο ο Λυκαβηττός έμεινε στη θέση του.

Προέλευση φωτογραφιών: Η Αθήνα μέσα στο χρόνο και Θεόδωρος Μεταλληνός.

mixanitouxronou.gr

.

στις επίσημες επαφές που έχει πραγματοποιήσει με την Περιφέρεια Αττικής» αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση. 

 Υπενθυμίζεται ακόμη ότι ήδη από τον Ιανουάριο του 2013, έχει προτείνει στον Περιφερειάρχη Αττικής, να αναλάβουν οι υπηρεσίες του Δήμου τη συντήρηση του σημαντικού αυτού πάρκου για την Αθήνα, αφού όμως εξασφαλιστούν οι ανάλογοι πόροι.

«Ο Δήμος Αθηναίων είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη του Πεδίου του Άρεως και το έχει αποδείξει. Χωρίς περιστροφές και αδικαιολόγητες καθυστερήσεις, η Περιφέρεια Αττικής και η κυβέρνηση καλούνται να μεταβιβάσουν την ευθύνη του Πεδίου του Άρεως στο Δήμο Αθηναίων, αφού βεβαίως εξασφαλιστούν οι απαιτούμενοι πόροι». καταλήγει η ανακοίνωση του Δήμου.   

thetoc.gr

.

εκπαίδευση και από μικρός είχε γνώση της ελληνικής γραμματείας, γι’ αυτό του δόθηκε το προσωνύμιο «Γκρεκούλους» (Ελληνάκι). Επί βασιλείας Δομητιανού, ο Αδριανός κατατάχθηκε στο στρατό και υπηρέτησε στις περιοχές της Γερμανίας, της Πανονίας (σημερινής Ουγγαρίας), διακρίθηκε στους πολέμους κατά των Δακών και Πάρθων, ενώ διετέλεσε κυβερνήτης της Συρίας. Λέγεται ότι συνδύαζε την ελληνική λεπτότητα και τη ρωμαϊκή σταθερότητα.

Ο Αδριανός ανέβηκε στο θρόνο το 117, σε ηλικία 41 ετών, με την υποστήριξη του στρατού και της Συγκλήτου. Ήταν ευνοούμενος της Πλωτίνας, συζύγου του εξαδέλφου του Τραϊανού, ο οποίος τον υιοθέτησε και τον έχρισε διάδοχό του. Υπάρχει η άποψη ότι η Πλωτίνα και ο Αδριανός πλαστογράφησαν τα έγγραφο της υιοθεσίας, με σκοπό να πείσουν τη Σύγκλητο ότι ο διάδοχος του θρόνου είχε την υποστήριξη του Τραϊανού.

Η πρώτη ενέργεια του Αδριανού ήταν η διαγραφή των καθυστερούμενων φόρων, ένα μέτρο που ανακούφισε τους υπηκόους του και τον έκανε αγαπητό στο λαό. Άλλωστε, ο ίδιος είχε ως προγραμματική αρχή τη ρήση του «Ο ηγεμών είναι για τον λαό και όχι ο λαός για τον ηγεμόνα». Η βασιλεία του συνέπεσε με μία ειρηνική περίοδο της ρωμαϊκής ιστορίας. Οι στρατιωτικές συγκρούσεις ήταν περιορισμένες και ο Αδριανός βρήκε την ευκαιρία να θωρακίσει την αυτοκρατορία, κατασκευάζοντας τείχη (limes) κατά μήκος των συνόρων, με πιο ονομαστά αυτά της Βρετανίας, του Δούναβη και του Ρήνου.

O Αδριανός εξασφάλισε τις κατακτήσεις του Τραϊανού στη Μεσοποταμία, ενώ συνήψε ειρήνη με τους Πάρθους στα ανατολικά της αυτοκρατορίας. Κατέστειλε την εξέγερση των Εβραίων υπό τους Μπαρ Κόχμπα και ραβίνο Ακίβα (132-135), συνεχίζοντας στη θρησκευτική τους καταπίεση. Μετονόμασε την Ιερουσαλήμ σε Αιλία Καπιτωλίνα και τους απαγόρευσε να την επισκέπτονται, επί ποινή θανάτου. Περίπου 600.000 Εβραίοι θανατώθηκαν ή εξορίστηκαν από τις λεγεώνες του Αδριανού.

Το μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του το πέρασε ταξιδεύοντας, προκειμένου να επιβλέπει και να δίνει οδηγίες για τα μεγάλα δημόσια έργα που κατασκευάζονταν σε διάφορα μέρη της αχανούς αυτοκρατορίας. Πίστευε ότι η αυτοκρατορία θα θωρακισθεί καλύτερα από τους εχθρούς της με έργα υποδομής, παρά με κατακτητικούς πολέμους.

Σ’ ένα ταξίδι του στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας γνώρισε τον Αντίνοο, ένα όμορφο νεαρό παιδί, το οποίο σφόδρα ηράσθη. Ο Αντίνοος τον ακολούθησε σε όλα του τα ταξίδια, όμως το 130 πνίγηκε κολυμπώντας σ’ ένα ποτάμι. Ο θάνατος του αγαπημένου του αποτέλεσε βαρύ πλήγμα για τον Αδριανό, ο οποίος για να τιμήσει τη μνήμη του έκτισε την Αντινοούπολη.

Ο Αδριανός λάτρευε τον ελληνικό πολιτισμό και το 124 ήλθε για πρώτη φορά στην Αθήνα, για να λάβει μέρος στα Ελευσίνια Μυστήρια. Έγινε Αθηναίος Πολίτης και προίκισε την Αθήνα με σημαντικά μνημεία και έργα. Έχτισε την Αψίδα, ως μέρος του τείχους που χώριζε την παλιά από τη νέα πόλη, την οποία σήμερα ονομάζουμε Πύλη του Αδριανού και αποπεράτωσε το Ναό του Ολυμπίου Διός, ο οποίος είχε ξεκινήσει να ανεγείρεται επί Πεισιστράτου, πριν από περίπου 600 χρόνια (οι σημερινοί «Στύλοι του Ολυμπίου Διός»).

Η σημαντικότερη και ευεργετικότερη προσφορά του στην Αθήνα ήταν το Αδριάνειο Υδραγωγείο, σχεδόν το μόνο μέσο ύδρευσης της πρωτεύουσας μέχρι το 1930. Διαπλάτυνε τη μεταξύ Κορίνθου και Μεγάρων δύσβατη οδό (τη σημερινή «Κακιά Σκάλα»), τόσο, ώστε να μπορούν άνετα να κινούνται δύο άρματα εξ αντιθέτων διευθύνσεων. Προσπάθησε να ενώσει όλες τις ελληνικές πόλεις υπό το «Πανελλήνιον», αλλά απέτυχε.

Μετά τις περιοδείες του, που κράτησαν 13 χρόνια (121-134), επανήλθε στη Ρώμη, όπου αποσύρθηκε στην πολυτελή του έπαυλη, κοντά στα Τίβουρα (σημερινό Τίβολι), την οποία εκόσμησε με αναπαραστάσεις ελληνικών μνημείων. Έπασχε από υδρωπικία και είχε γίνει άλλος άνθρωπος. Ήταν νευρικός, ευερέθιστος καχύποπτος και μισάνθρωπος.

Ο Αδριανός παντρεύτηκε τη συγγενή τού εξαδέλφου του Τραϊανού, Βιβία Σαβίνα, αλλά δεν έκανε παιδιά. Πέθανε σε ηλικία 62 ετών στις 10 Ιουλίου 138 στην πατρική του οικία στην Ιταλική, αφού υιοθέτησε κι έχρισε ως διάδοχό του τον Αντωνίνο τον Ευσεβή.

βασίλισσα. Μου έχει τύχει επανειλημμένως να δω την έκπληξη ζωγραφισμένη στα πρόσωπα γνωστών ή φίλων στην διάρκεια της πρώτης τους επίσκεψης, για τις ομορφιές που κρύβονται εκεί, σε σημείο μάλιστα που να μοιάζει με φάρσα!
Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι «θέλουμε περισσότερα πάρκα», ή ότι η πρωτεύουσα τα έχει ανάγκη -πού όντως έτσι είναι. Όμως, εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο: ο Εθνικός Κήπος ποτέ, μα ποτέ, δεν έχει πολύ κόσμο. Ούτε καν τις μέρες του καλοκαιριού που η Αθήνα βράζει στο λιοπύρι του καύσωνα. Ελάχιστοι περιδιαβαίνουν τα χωμάτινα μονοπάτια του ή κάθονται στα παγκάκια κάτω από τον παχύ ίσκιο των δέντρων. Την ημέρα της δικής μου επίσκεψης -με πολλή ζέστη- οι περισσότεροι επισκέπτες που συνάντησα ήταν ξένοι τουρίστες.

Οι Έλληνες, ήταν κυρίως ηλκιωμένοι που έπαιρναν έναν υπνάκο σε κάποια γωνιά με εξαίρεση μερικούς αθλητές που έκαναν την προπόνησή τους στο τρέξιμο. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να πει, με σχετική άνεση, ότι οι Αθηναίοι «σνομπάρουν» κατά κάποιον τρόπο τον Εθνικό Κήπο.
Και είναι κρίμα αφού πρόκειται, πραγματικά για ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον, προσεγμένο παρά τις δυσκολίες που κατά καιρούς τον έχουν ταλανίσει και που κυρίως προκάλεσε το τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας, όσο και αν αυτό ακούγεται... περίεργο.

Ο Εθνικός Κήπος ζει, είναι εδώ, δίπλα μας, πανέμορφος και μας περιμένει κάθε μέρα από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου για να μας θυμίσει τι είναι αυτό για το οποίο παρακαλάμε, αλλά που ενώ το έχουμε... κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε!

Θέμα

.

τελευταίο χρόνο τα κρούσματα αυθαιρεσίας στο Μοναστηράκι έχουν πολλαπλασιαστεί. Περιμετρικά της πλατείας, βλέπει κανείς μια σειρά από «μπαλώματα» αυτοσχεδιασμού και κακοτεχνιών. Η επίστρωση με τους χαρακτηριστικούς χρωματιστούς κυβόλιθους ήταν βασική σχεδιαστική επιλογή της αρχιτεκτονικής ομάδας (Νίκος Καζέρος, Ζίνα Κωτσοπούλου, Βασιλεία Μανιδάκη, Χριστίνα Παρακεντέ, Ελένη Τζιρτζιλάκη) που είχε αποσπάσει το πρώτο βραβείο στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό της Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων και δεν είχε διακοσμητικό χαρακτήρα. Κάθε φορά που ένας οργανισμός κοινής ωφελείας παίρνει άδεια από τον Δήμο Αθηναίων για να πραγματοποιήσει εργασίες κινείται ανεξέλεγκτα. Ενώ, θεωρητικά, είναι υποχρεωμένος να επαναφέρει την επιφάνεια της πλατείας στην αρχική κατάσταση, έχουμε τελικά είτε τυχαία επανατοποθέτηση των κυβόλιθων (ενώ υπάρχει συγκεκριμένος κανόνας διάστρωσής τους) είτε αντικατάστασή τους με άλλα υλικά. Αλλά ποιος το αποφασίζει αυτό; Ο δήμος; Οι ιδιώτες; Το συνεργείο;

Οσοι έχουν καθημερινή επαφή με την πλατεία θα εύχονταν να ήταν οι κυβόλιθοι το μοναδικό της πρόβλημα. Στο ίχνος του Ηριδανού επί της πλατείας, ορισμένες σχάρες έχουν καταστραφεί ή (το πιθανότερο) κλαπεί. Αντικαταστάθηκαν από άλλες που δεν θυμίζουν τις αρχικές, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται μια ακόμα αισθητική παραφωνία. Επίσης, τα ξύλινα καθιστικά έχουν φθαρεί και χρειάζονται αντικατάσταση, η μεταλλική απόληξη (αεραγωγός) θέλει συντήρηση (σβήσιμο γκράφιτι), ενώ οι καταστηματάρχες έχουν ανακαταλάβει την ανατολική πλευρά: πρακτικά η είσοδος στην οδό Μητροπόλεως έχει δυσκολέψει πολύ. Μπροστά από τον σταθμό του Ηλεκτρικού λειτουργεί μια μικρή «λαϊκή αγορά» με πωλητές φρούτων, ξηρών καρπών, κ.λπ. Αλλά και στον περίβολο της εκκλησίας υπάρχουν αυτοσχεδιαστικές μικροπαρεμβάσεις, άσχετες με το όλο πνεύμα του σχεδιασμού.

Η ανάπλαση της πλατείας στο Μοναστηράκι κόστισε τρία εκατομμύρια ευρώ. Παραδόθηκε στο κοινό τον Δεκέμβριο του 2008. Σήμερα εμφανίζει την παραπάνω εικόνα. Το κωμικό της υπόθεσης είναι ότι αρχικά εκδόθηκε ένας κανονισμός πλατείας Μοναστηρακίου. Η ανάγνωσή του, σήμερα, μπορεί να προκαλέσει γέλιο μέχρι δακρύων.

Υπό τις σημερινές συνθήκες, μόνο ο Δήμος Αθηναίων μπορεί να λάβει πρωτοβουλίες. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια γυρίζονται στην πλατεία πλήθος διαφημιστικών ταινιών. Δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν έσοδα από τη συγκεκριμένη πηγή για να χρηματοδοτήσουν ένα ταμείο συντήρησης της πλατείας; Εκτός κι αν έχουμε αποφασίσει ότι θα πετάξουμε άλλα τρία εκατομμύρια ευρώ από το παράθυρο.

Καθημερινή

.

GPS δείξει Κηφισίας. Ακριβώς απέναντι από τον ναό του Παναθηναϊκού στέκουν εδώ και ογδόντα περίπου χρόνια μερικά χτίσματα που αιχμαλωτίζουν την προσοχή. Μοιάζουν ξεχασμένα, αφημένα στη μοίρα του χρόνου, εγκαταλειμμένα, «μυστήρια».  

Λήδα Αδαμάκη - Τράντου, Φωτογραφίες: Ασπασία Κουλύρα

http://popaganda.gr

Είναι τα περίφημα Προσφυγικά, ένα συγκρότημα οκτώ πολυκατοικιών και 228 διαμερισμάτων που εκτείνονται σε 14,5 στρέμματα γης, καταλαμβάνοντας μόλις τα 4,5.

Λίγη Ιστορία

Η ανέγερση των προσφυγικών πολυκατοικιών στη λεωφόρο Αλεξάνδρας ήταν συνέπεια της Μικρασιατικής καταστροφής, αν και άργησε χαρακτηριστικά να ξεκινήσει. Έντεκα χρόνια μετά, το 1933, ξεκινά το έργο για να παραδοθούν τρία χρόνια αργότερα διαμερίσματα των 55 περίπου τετραγωνικών, σε 228 συνολικά οικογένειες.

Τον σχεδιασμό, τη μελέτη και την κατασκευή ανέλαβαν οι αρχιτέκτονες Κίμων Λάσκαρις και Δημήτριος Κυριακού ως τότε υπάλληλοι της Τεχνικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Προνοίας. Μόλις ολοκληρώθηκε η δόμηση, πέραν του ότι δόθηκε η λύση σε ένα επείγον πρόβλημα, έγινε μία τομή στην αρχιτεκτονική ιστορία της χώρας. Στη μεσοπολεμική Ελλάδα, τα κτίρια αυτά σχεδιάστηκαν και χτίστηκαν για έναν μόνο λόγο, για να γίνουν κατοικίες. Με πέτρινους τοίχους που εξασφαλίζουν ιδανικές συνθήκες ανεξαρτήτως εποχής (ζέστη τον χειμώνα, δροσιά το καλοκαίρι), απόλυτη αξιοποίηση και του τελευταίου τετραγωνικού, ενώ  η σκάλα που εμφανίζεται με το άνοιγμα κάθε πόρτας αποτέλεσε πρωτοποριακή καινοτομία. Στις αρχιτεκτονικές «ιδιαιτερότητες» των κτιρίων συγκαταλέγονται και οι τεράστιοι κοινόχρηστοι χώροι, το πλυσταριό που μοιράζονταν τέσσερις οικογένειες στον τρίτο όροφο αλλά και η προσεκτική μελέτη της απόστασης τους ούτως ώστε να μη χάνεται καμία αχτίδα ηλίου.

Πασίγνωστη είναι και η ιστορία του Δεκέμβρη του 1944, ενώ μαινόταν η σύγκρουση μεταξύ βρετανικών και κυβερνητικών δυνάμεων με τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, τα κτίρια της Αλεξάνδρας μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης. Πολλοί αγωνιστές του ΕΛΑΣ ζήτησαν την φιλοξενία των τότε κατοίκων ενώ τα πυρά των Βρετανών έπεφταν αλλεπάλληλα από τον Λυκαβηττό. Οι τρύπες που δημιουργήθηκαν παραμένουν εκεί, ανέγγιχτες, ενώ το μνημείο για τους αγωνιστές που στήθηκε από το ΚΚΕ στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας βρίσκεται εκεί για να εξηγεί και να μην αφήνει τη μνήμη να σβήσει.

Η ιστορία της Ελλάδας συνεχίζεται παράλληλα με εκείνη των προσφύγων, κατοίκων πλέον Αθηνών, των παιδιών τους και τους Αμπελόκηπους να θεωρούνται πια το κέντρο της πόλης. Η εικόνα που είχαν τη δεκαετία του ‘30, αλλάζει. Χτίζονται τα παρακείμενα νοσοκομεία, «ανθίζει» και μεγαλώνει το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Με το πέρασμα των χρόνων πολλές οικογένειες φεύγουν, αφήνοντας πίσω τους άδεια σπίτια.

Οι λόγοι για να φύγουν οι οικογένειες και να πουλήσουν τα σπίτια τους ήταν ουσιαστικά δύο. Από τη μία πλευρά, ορισμένοι έφυγαν γιατί πλέον τα 55 τετραγωνικά δεν αρκούσαν σε μία τετραμελή οικογένεια, άλλοι όμως «δελεάστηκαν» από το ελληνικό Κράτος που ήταν πρόθυμο να εξαγοράσει τα διαμερίσματά τους με ελάχιστο αντίτιμο.

Η μετακίνηση και εγκατάλειψη ξεκίνησαν τα 1967, όταν η χούντα των συνταγματαρχών εξέδωσε ΦΕΚ για το γκρέμισμα των τεσσάρων πρώτων πολυκατοικιών προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος πρασίνου για το Δικαστικό Μέγαρο που επρόκειτο να χτιστεί στην θέση των Φυλακών Αβέρωφ. Ο χώρος δεν χρειάστηκε, το ΦΕΚ όμως παρέμεινε. Και χρησιμοποιήθηκε, σύμφωνα με τον Δημήτρη Ευταξιόπουλο, αρχιτέκτονα, κάτοικο των Προσφυγικών και υπέρμαχο της διατήρησής τους, «σαν μπαμπούλας πάνω από τα κεφάλια μας» στις διάφορες δίκες που έγιναν το 2000 με τους κατοίκους να αρνούνται να δεχτούν το γκρέμισμα των κατοικιών τους.

Η ιστορία της εξαγοράς όμως δεν σταματά με την έκδοση εκείνου του ΦΕΚ, ίσως απλώς τότε να σηματοδοτείται η αρχή μιας διαδικασίας που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με απροσδιόριστη την κατάληξη. Τη δεκαετία του 1980, η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου αγόρασε από 137 προσφυγικές οικογένειες τα διαμερίσματά τους. Όπως σημειώνει ο κύριος Ευταξιόπουλος, το αντίτιμο που πρότεινε η ΚΕΔ ήταν εξευτελιστικό και δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο εκμετάλλευσής τους, «ήθελαν να τα πάρουν, να τα γκρεμίσουν και να τα πουλήσουν γιατί αυτή η έκταση είναι 14,5 στρέμματα που αν πολλαπλασιαστούν με τον συντελεστή δόμησής τους, βγάζει γύρω στα 52.000 τετραγωνικά, τη στιγμή που εμείς είμαστε χτισμένοι στο ¼». Στα 137 διαμερίσματα της ΚΕΔ προστέθηκαν ακόμη 40 την δεκαετία του 1990 που απαλλοτριώθηκαν από το ΥΠΕΧΩΔΕ, αφήνοντας ουσιαστικά 51 διαμερίσματα σε ιδιώτες.

Θεωρητικά λοιπόν, το ελληνικό Κράτος θα μπορούσε να τα εκμεταλλευτεί όπως εκείνο φρονούσε. Είχαν ακουστεί τότε πολλές λύσεις: φοιτητικές εστίες, χώροι φιλοξενίας για τους συγγενείς των νοσηλευομένων του Αγ. Σάββα και του Ελπίς, παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, γραφεία του Τεχνικού Επιμελητηρίου, αρκετά κτίρια που μέχρι τότε οι δημόσιες υπηρεσίες νοίκιαζαν από ιδιώτες σε διάφορα μέρη της Αθήνας.

Τα χρόνια περνούν, οι προτάσεις πέφτουν σε κενά με τους ιδιώτες να αγανακτούν. Σύμφωνα με τον κ. Ευταξιόπουλο, το Υπουργείο Πολιτισμού με απόφαση του το 2003 χαρακτήρισε μόνο τις δύο από τις οκτώ πολυκατοικίες διατηρητέες. Έξι χρόνια αργότερα, και μετά από την επιτυχή προσφυγή των κατοίκων στο ΣτΕ, ο Αντώνης Σαμαράς, ως τότε Υπουργός Πολιτισμού, έκρινε το συνολικό συγκρότημα διατηρητέο, απόφαση που, φαινομενικά, διασφαλίζει την ύπαρξή τους.

Στο μεταξύ, κι ενώ αντικρουόμενες αποφάσεις και πολιτικές καθιστούν αβέβαια την τύχη τους,  τα Προσφυγικά συνέχιζαν να αναπνέουν.

Στα Προσφυγικά μένουν άνθρωποι

Ίσως ο λόγος που βρέθηκα στα Προσφυγικά την πρώτη φορά να ήταν η περιέργεια. Όχι δημοσιογραφική, μάλλον ανθρώπινη. Είναι και αυτή η εικόνα που δίνεται από τα ΜΜΕ και από πολλούς σχολιαστές –ειδήμονες και μη-, η εικόνα ενός σύγχρονου «γκέτο». Κακοποιά στοιχεία που διαταράσσουν την ηρεμία της πόλης, αυξάνουν την εγκληματικότητα, εν ολίγοις αγαπημένοι στόχοι της Χρυσής Αυγής.

Ο κάτοικος των Προσφυγικών κι αρχιτέκτονας, Δημήτρης Ευταξιόπουλος

Η αφορμή όμως της επίσκεψής μου ήταν η συνάντηση με τον κύριο Ευταξιόπουλο. Έχει εμφανιστεί και έχει μιλήσει για τα Προσφυγικά πολλές φορές ενώ τώρα τελευταία, εξαιτίας της μεταβίβασης των 137 διαμερισμάτων στο ΤΑΙΠΕΔ, το ενδιαφέρον έχει φυσικά ενταθεί από όλες τις πλευρές. Το διαμέρισμά του δε θυμίζει σε τίποτα το εξωτερικό του κτιρίου. Ανακαινισμένο με κάποια στοιχεία του παρελθόντος διατηρημένα αναλλοίωτα, ηλιόλουστο, εργονομικό. Μας υποδέχεται στο γραφείο του και ξεκινάμε την κουβέντα που έχει συνηθίσει να κάνει επανειλημμένως. Μετά την απαραίτητη ιστορική αναδρομή στα πολιτικά και νομικά ζητήματα, τα ερωτήματα έρχονται στα του παρόντος.

«Οι νόμιμοι ιδιοκτήτες είναι κυρίως μεγάλης ηλικίας. Εγώ είμαι εγγόνι προσφύγων. Η γιαγιά μου αγόρασε το διαμέρισμα στην τιμή των 80.000 δρχ με δέκα δόσεις. Εδώ γνώρισε η μητέρα μου τον πατέρα μου και εδώ γεννήθηκα εγώ με τον αδερφό μου. Πιο παλιά ήταν ένα καλό “τρελοκομείο”. Σκέψου ήμασταν χίλια άτομα σε 228 διαμερίσματα. Χωμάτινοι δρόμοι, χωρίς τον Αγ. Σάββα. Παίζαμε όλη μέρα. Όλοι οι κάτοικοι είχαν αλληλεγγύη μεταξύ τους, μια κυψέλη με πολύ κόσμο. Και κοινό τους χαρακτηριστικό, η προσφυγιά». Το τότε όμως διαφέρει από το τώρα.

Συνεχίζω να αδυνατώ να καταλάβω γιατί το κράτος ως ιδιοκτήτης «κάνει τα στραβά μάτια» στους παράνομους κατοίκους των διαμερισμάτων που, σε τελική ανάλυση, είναι δικά του. «Μέχρι το 2008 που κρίθηκαν διατηρητέα η ΚΕΔ που είχε τα διαμερίσματα αυτά ευελπιστούσε ότι θα μας γκρεμίσει. Σου λέει “άσε να καταλαμβάνονται, να γίνεται τζερτζελές, ντόρος, φασαρία να περνάει κόσμος και να λέει τι μπουρδέλο είναι αυτό”. Αφού κρίθηκαν διατηρητέες όμως, μια χρονιά, νομίζω το 2009 έκανε ένα ντου η ΚΕΔ μαζί με αστυνομικούς και δικαστικούς επιμελητές, ένα πλήθος κόσμου για να ελέγξει τα 137 διαμερίσματά της. Χτύπαγαν τις πόρτες των διαμερισμάτων που μέσα ήταν άνθρωποι, καταληψίες. Από του 150 τους άνοιξαν οι 10, ορισμένοι και νόμιμοι ιδιοκτήτες. Οι υπόλοιποι ηλίθιοι είναι να τους ανοίξουν; Υπήρχε μια πονηρή αδιαφορία. Τα διαμερίσματα κατελήφθησαν από ανθρώπους, διαφορετικούς μεταξύ τους: άπορους, φτωχούς, άρρωστους, αλλοδαπούς, εξαρτημένους, αντιεξουσιαστές, ό, τι θέλεις. Και τώρα είναι εκεί αυτοί οι άνθρωποι. Κατ’ εμέ καλώς, καθώς δεν έχουν στέγη. Εφόσον υπάρχουν άδεια διαμερίσματα. Από το να κοιμάται κανείς σε χαρτόκουτο, καλύτερα να κοιμάται σε ένα πέτρινο σπίτι».

Τον κύριο Ευταξιόπουλο όμως , δεν τον βρήκα χτυπώντας πόρτες σαν την ΚΕΔ. Πριν πάω στην Αλεξάνδρας είχα μιλήσει με τον Φίλιππο Κουτσαφτή, διευθυντή φωτογραφίας και σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ Αγέλαστος Πέτρα. Μπορεί να μένει στου Γκύζη, αλλά έχει στην κατοχή του ένα διαμέρισμα στα Προσφυγικά από το 1998. Εκείνο το σπίτι έγινε το στούντιό του και λειτούργησε έτσι για αρκετά χρόνια μέχρι εσχάτως να γίνει αποθήκη. «Πριν από εμένα, ζούσε μία οικογένεια με τρία μικρά κορίτσια. Όταν αγόρασε τα διπλανά διαμερίσματα η ΚΕΔ άλλαξαν τα πράγματα. Εγώ δεν ήθελα να πουλήσω το δικό μου, όμως από το 2004 και μετά τα υπόλοιπα καταλήφθηκαν από διάφορες “μαφίες”. Όταν μου το διέρρηξαν την πρώτη φορά, το κατήγγειλα στην αστυνομία όμως δεν ήρθε κανείς. Την δεύτερη δεν μπήκα καν στον κόπο. Απλώς αποφάσισα να μετατρέψω το στούντιο σε αποθήκη. Δεν δέχομαι να το πουλήσω όμως, όπως αρνήθηκα και τότε. Αποτελούν κομμάτι ιστορικής μνήμης και θα πρέπει να αντισταθούμε στη διαρκή απαξίωση που είναι σημείο πλέον των καιρών».

Με τον όρο «μαφία» αναφερόταν σε ένα συχνό φαινόμενο όσον αφορά στο μεταναστευτικό στην Ελλάδα. «Καταληψίες» που στην πραγματικότητα «βλέπουν» την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την ανάγκη των συμπατριωτών τους –και μη- για στέγαση και να τους στοιβάξουν σε κάποια τετραγωνικά προκειμένου να πλουτίσουν. Ο κύριος Ευταξιόπουλος επιβεβαίωσε την ύπαρξή τους, σχολιάζοντας όμως την απουσία τους, τουλάχιστον τον τελευταίο χρόνο. Προφανώς το ζήτημα της εγκληματικότητας είναι από τα βασικότερα επιχειρήματα όσων επιδιώκουν την «διαφορετική εκμετάλλευση» των Προσφυγικών, όλοι όμως οι κάτοικοι, ιδιώτες και μη, συναινούν σε ένα σημείο: «κάθε γειτονιά έχει ενδεχομένως προβλήματα, η δική μας δε διαφέρει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα φαινόμενα εδώ είναι συχνότερα».

Βγαίνοντας από το διαμέρισμά του, πετυχαίνουμε στο διπλανό κτίριο δύο παιδιά με τις σχολικές τους τσάντες στους ώμους, συνοδευόμενα από τη μητέρα τους. Στην αρχή ήταν διστακτική. «Έχουν έρθει τόσοι να μου μιλήσουν, δεν θέλω άλλο πια». Μας υποδέχεται όμως στο διαμέρισμά της, στο ισόγειο του κτιρίου, για μια μικρή κουβέντα ενώ ετοιμάζει το μεσημεριανό. Είχε έρθει για δεύτερη φορά από την Αλβανία μαζί με τον άντρα της και το σπίτι το βρήκε μέσω του αδερφού της που μένει στην απέναντι πολυκατοικία. Το νοικιάζουν νόμιμα για 130 ευρώ τον μήνα κι έχουν φτιάξει και μια μικρή, δική τους αυλή, πλάι στην κουζίνα. Τα παιδιά κοιμούνται στους δύο καναπέδες που βρίσκονται στο σαλόνι και ο μεγαλύτερος διαβάζει στο μικρό αποθηκάκι που έχουν μετατρέψει σε γραφείο. Δε φοβάται να αφήνει τα παιδιά της να παίζουν στους κοινόχρηστους χώρους, δεν βρίσκει τον λόγο.

Η ώρα του φαγητού φτάνει και μαζί με εκείνη η ιδανική ευκαιρία για μια βόλτα μεταξύ των κτιρίων. Λίγα παράθυρα πιο πέρα υπάρχει ένα απλωμένο πάπλωμα. Πάνω από εκείνο, δύο άνδρες συνομιλούν σε μία γλώσσα ακατανόητη. Ξεκινά μια συζήτηση σε σπαστά αγγλικά με μπόλικη χρήση της ελεύθερης νοηματικής γλώσσας. Τέσσερις μετανάστες, τρεις από τη Συρία και ένας από το Ιράν μένουν σε εκείνο το διαμέρισμα του ισογείου, χωρίς να πληρώνουν ενοίκιο σε κάποιον. Δεν ξέρουν την ιστορία του συγκροτήματος, και δεν τους απασχολεί. Προσπάθησαν σκληρά να έρθουν στην Ελλάδα πριν δύο χρόνια, κινδύνευσαν, απέφυγαν σφαίρες και έφτασαν εν τέλει στην Αθήνα μαθαίνοντας από κάποιον φίλο τους ότι μπορούν να βρουν στέγη εδώ. Δε θέλουν να μείνουν εδώ για πάντα, ούτε στα Προσφυγικά ούτε στην Ελλάδα. Εξάλλου, ο Σύριος πιστεύει –όπως εξήγησε με σαφείς χειρονομίες- ότι η ελληνική κυβέρνηση βοηθά την αιτία της μετανάστευσής του, τον Σύριο πρόεδρο. Δεν ήθελαν να φωτογραφηθούν, αυτό βέβαια δεν προκαλεί έκπληξη. Το περίεργο ήταν η προθυμία που είχαν να επικοινωνήσουν τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν και συνεχίζουν να βιώνουν.

Αυτή η προθυμία όμως δεν είναι συχνό φαινόμενο σε όσους μένουν εκεί. Πριν καν ολοκληρώσω τη φράση «είμαι δημοσιογράφος», η πόρτα κλείνει απότομα πίσω τους. Ή το παράθυρο. Όπως εκείνη η γυναίκα που έπλενε τα πιάτα και μου μιλούσε από το μικρό παραθυράκι της κουζίνας. «Έχω παιδιά, είμαι άρρωστη, δε θέλω να μιλήσω γιατί φοβάμαι ότι θα μείνω στο δρόμο» λέει χαμηλόφωνα και απομακρύνεται. Ταυτόχρονα όμως περνούν κάποιοι άλλοι «γείτονες». Δεν είναι κάτοικοι αλλά περαστικοί από το διπλανό κτίριο. Ένστολοι που κάνουν την μεσημεριανή τους βόλτα από την ΓΑΔΑ στον Άρειο Πάγο και τούμπαλιν. Εκείνοι όμως πώς αντιμετωπίζουν τους ενοίκους των πολυκατοικιών; Μία φράση συνοψίζει την άποψή τους: «ο θάνατος σου η ζωή μου». Λένε ότι δέχονται καταγγελίες αλλά παράλληλα δείχνουν άγνοια για το τι ακριβώς εκτυλίσσεται. Ή καλύτερα, γενικεύουν, βασισμένοι σε μεμονωμένα περιστατικά.

Κώστας Γρίβας, επίσης κάτοικος Προσφυγικών

Οι αστυνομικοί φεύγουν από τα πλαϊνά σκαλάκια ενώ στο διπλανό κτίριο γίνονται εργασίες συντήρησης. Ο κύριος Κώστας Γρίβας ανακαινίζει το διαμέρισμά του, ένα από τα λίγα ιδιόκτητα πλέον καθώς όπως συνηγορεί κι ο ίδιος «οι δημόσιες υπηρεσίες άρπαξαν τα υπόλοιπα από τους περισσότερους κατοίκους». Εκείνος μεγάλωσε σε αυτό το σπίτι και η κόρη του μένει στο απέναντι διαμέρισμα μαζί με την οικογένειά της. «Εδώ που είναι παρκαρισμένα τα αυτοκίνητα είναι κοινόχρηστοι χώροι. Δε μας βοηθά ο δήμος σε τίποτα. Τα δέντρα των κοινόχρηστων χώρων τα κόβουμε μόνοι μας. Οι παλαιότεροι κάτοικοι έχουμε ζήσει την υπέροχη αυτή γειτονιά με τους κατοίκους να ανταλλάσσουν “καλημέρα” και θέλαμε να διατηρηθεί αυτό. Είχαμε προτείνει να αγοράσουμε τα σπίτια που είναι ερημωμένα και να τα ανακαινίσουμε, όμως μας το αρνήθηκαν. Επειδή ακριβώς κρίθηκαν διατηρητέα, δε με αφήνουν να φτιάξω το ετοιμόρροπο μπαλκόνι. Εκείνοι θέλουν να μας κλέψουν αυτόν τον παράδεισο». Είναι αγανακτισμένος. Βλέπει τον χώρο που μεγάλωσε να απαξιώνεται από κάθε εξωτερικό παρατηρητή και να δέχεται διαρκείς απειλές και παρεμβολές από παράγοντες που εις βάρος του θέλουν να πλουτίσουν.

Σε εκείνο το σημείο φτάνουν δύο άτομα- κάτοικοι των Προσφυγικών και μέλη της Συνέλευσης Κατειλημμένων Προσφυγικών (ΣΥ.ΚΑ.ΠΡΟ.) οι οποίοι αρνήθηκαν να μιλήσουν απευθείας, θεωρώντας προτιμότερο να βρεθούμε στην εβδομαδιαία συνέλευσή τους, όπως κι έγινε. Στην συνέλευση συμμετέχουν όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου και εθνικότητας. Συγκεντρώνονται και συζητούν τα κτιριακά προβλήματα, οργανώνονται για να τα αντιμετωπίσουν, «μία ενέργεια από την βάση, χωρίς το εποικοδόμημα» όπως λέει ένα από τα μέλη της. Κοινή τους παραδοχή είναι η αίσθηση της γειτονιάς, της κοινότητας. «Κατεβαίνω στα Εξάρχεια και νιώθω σα να έφυγα από το χωριό και να ήρθα στην πόλη», σχολιάζει μία γυναίκα η οποία μένει σε ένα από τα διαμερίσματα τον τελευταίο χρόνο, αφού στο παλιό της ήταν στα πρόθυρα της έξωσης. Για τους δύο νέους που βρίσκονται εκεί, η κατάληψη είναι το κύριο μέλημά τους. «Υπάρχει ιδεολογική βάση γιατί μέσω της κατάληψης δημιουργούμε μία κολεκτίβα, μία μικρή κοινωνία που προσφέρει βοήθεια και ασφάλεια σε όσους έχουν ανάγκη» τονίζει ένας από τους καταληψίες στην συζήτηση για τα ζητήματα αλληλεγγύης που προκύπτουν συχνά προς όλους τους γείτονες και τις αντίστοιχες συνελεύσεις. «Εδώ είναι μια γειτονιά που ξέρεις τους πάντες και όπου οι μετανάστες –σε αντίθεση με άλλες γειτονιές- δεν είναι αόρατοι, περιθωριοποιημένοι. Εδώ έχουν όνομα».

Πράγματι εκεί που επιμένουν περισσότερο είναι στο θέμα της συλλογικότητας που προσπαθούν να κατακτήσουν. Μέσα στις συνθήκες της κρίσης άλλωστε η αβεβαιότητα δεν είναι ζήτημα μόνο όσων μένουν παράνομα σε ορισμένα δημόσια κτίρια. Ένας βούλγαρος μετανάστης διακόπτει την ιδεολογική συζήτηση περί οικοδομήματος, εποικοδομήματος, ταξικής συνείδησης και άλλων συναφών προσθέτοντας ίσως το πιο πραγματικό και ουσιαστικό επιχείρημα: «εμείς τουλάχιστον εδώ δε βρεχόμαστε, δε μας χτυπά ο αέρας».

Ο ίδιος λίγες μέρες μετά θα μας υποδεχθεί στο σπίτι του. Τον συναντήσαμε τυχαία ενώ έβγαζε βόλτα τα τρία σκυλάκια του. Ανοίγοντας την πόρτα του διαμερίσματος φαίνονται ξεκάθαρα τα σημάδια του χρόνου και της εγκατάλειψης όπως και οι προσπάθειες για την επιδιόρθωσή τους. «Μένω εδώ με ακόμη πέντε άτομα. Όλα όσα έχω κάνει τα έχω κάνει μόνος μου, δε με βοήθησε κανείς» μας λέει δείχνοντας τα άτσαλα, πρόχειρα μπαλώματα στους τοίχους. Στο διαμέρισμα του κάτω ορόφου έχει στοιβάξει όλα τα χαρτιά που χρειάζεται για να πάρει την πολυπόθητη άδεια παραμονής ενώ στην άλλη γωνία είναι τοποθετημένα τα υλικά που έχει αγοράσει για να συνεχίσει τις επιδιορθώσεις. «Δεν θα καταφέρω μάλλον τίποτα από τα δύο, αλλά θα προσπαθήσω». Συνεχίζοντας την κουβέντα μιλά για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει όχι στο κτίριο καθαυτό, αυτά τα έχει συνηθίσει. Πιο πολύ τον δυσκολεύει η στάση της ελληνικής κοινωνίας και των κρατικών φορέων. Θυμάται ένα περιστατικό όταν χρειάστηκε να έρθει κάποιο ασθενοφόρο στο κτίριο. Δεν ήρθε ποτέ.«Όταν τους λες ότι μένεις στα Προσφυγικά είναι σα να σε αγνοούν τελείως. Δεν υπάρχεις σαν άνθρωπος».

Και κάπου εκεί οι δημοσιογράφοι φεύγουν, τα λεπτά της δημοσιότητας τελειώνουν και οι κάτοικοι, παράνομοι ή νόμιμοι, μένουν στα ίδια σπίτια που τους βρήκαμε, με τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες αγωνίες. Το ζήτημα αυτής της «εξερεύνησης» στα Προσφυγικά ήταν και παραμένει ένας προβληματισμός. Αυτό που τείνει να προβάλλεται και να «δαιμονοποιείται» είναι η έννοια της «κατάληψης». Μια ενέργεια που σχεδόν αυτόματα αποκτά εγκληματική χροιά, ενώ στην ουσία δημιουργεί μία κοινότητα ανθρώπων που δίνει πνοή σε ξεχασμένα, δημόσια διαμερίσματα ή ακόμη χειρότερα –αλλά σωστότερα- σε διαμερίσματα όπου μένουν ανεκμετάλλευτα εξαιτίας της αδιαφορίας και του διαρκούς κυνηγιού για κέρδος.

Εκείνο που παραμένει είναι ποιος θα κερδοφορήσει από την συγκεκριμένη μεταβίβαση και ποια είναι τελικά το ζητούμενο. Ένα κράτος αλληλεγγύης που έχει ως βασικό σκοπό την προστασία των πολιτών ή ένα κράτος που θέτει, στηρίζει και παίζει με όρους καπιταλιστικούς, απαξιώνοντας τις ανθρώπινες ανάγκες και ενισχύοντας τις οικονομικές;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ερωτευτεί ένα αγόρι πολύ θεατρόφιλο, και για να είμαι αντάξιά του πήγαινα και έβλεπα παραστάσεις μόνη μου (γελάτε τώρα αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχετε κάνει κάτι αντίστοιχα απελπισμένο, εγώ είδα και κανα έργο τουλάχιστον). Κάποιες από αυτές ήταν μεταμεσονύχτιες, πήγαινα δηλαδή θέατρο μόνη, κατά τις 12.

Χρύσα Οικονομοπούλου

Φωτογραφίες: Πηνελόπη Γερασίμου / FOSPHOTOS

Το πρωί η αγαπημένη μου βόλτα ήταν από το σπίτι ως το Sonic Boom, το πάλαι ποτέ γνωστό δισκάδικο, έτσι «για να πω ένα γεια». Φυσικά, περνούσα εκεί ένα τρίωρο και ο Γιώργος μου είχε ΠΑΝΤΑ μπισκότα Soft Kings και με συμβούλευε τι να ακούσω – θα τον συνδέω πάντα με το She Floated Away των Hüsker Dü. Από τότε που έκλεισε αντικατέστησα τα cookies και το ροκ με κάτι σε υγιεινή ζωή: πηγαίνω για τρέξιμο στο Πεδίον του Άρεως, ακολουθώντας συνήθως το δρομολόγιο Παξών-Πλατεία Πρωτομαγιάς-Μπούσγου, επειδή εκεί, στην οδό Μπούσγου, βρίσκονται δύο φανταστικές πολυκατοικίες. Τις κοιτάζω κάθε φορά, μακαρίζω αυτούς που μένουν εκεί και, φυσικά, κρυφοκοιτάω μέσα από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες για να δω αν μεταχειρίστηκαν τα διαμερίσματα όπως τους αξίζει: σε κάνα-δυο είδα φωτισμό στα χρώματα του ουίσκι, οπότε ικανοποιήθηκα. Στο τρέξιμο πάντα ελπίζω να μη δω κανέναν. Σιχαίνομαι να βλέπω γνωστούς όταν τρέχω, γιατί με ρωτάνε «καλέ τι κάνεις;» Ε, τι να κάνω, τρέχω!

Καμιά φορά όταν ο καιρός είναι τόσο καλός που δεν θες τζόγκινγκ αλλά βόλτες με ακουστικά στα αφτιά (όταν τρέχω ακούω μόνο μέταλ) παρατάω την προπόνηση και πηγαίνω περπατώντας μέχρι τα Εξάρχεια. Έχω κάνει το δρομολόγιο Κυψέλη-Εξάρχεια αμέτρητες φορές επιδιώκοντας να περνάω από την πόρτα του Revenge Of Rock στην Αλεξάνδρας γιατί μου άρεσε να βλέπω τις κιθάρες στο πόμολο. Σε αυτό το μπαρ έκανα σταθερά παραγγελιά το «Man On The Silver Mountain» των Rainbow, αλλά δεν είναι της παρούσης γιατί, α) δεν μιλάμε για τα Εξάρχεια και β) έκλεισε (και αυτό).

Σε αυτές τις βόλτες όπως καταλαβαίνετε δουλεύει πολύ instagram, φωτογραφίζω νεοκλασικά (έχω ένα μικρό κολληματάκι μαζί τους). Η Κυψέλη είναι γεμάτη art nouveau κτήρια μεσοπολέμου και τα προαναφερθέντα μισορημαγμένα νεοκλασικά που μου αρέσουν και με στενοχωρούν ταυτόχρονα (χαρμολύπη/γλυκόπικρο/κλαυσίγελως) που είναι τόσο ερειπωμένα. Πολύ θα ήθελα να τα δω να αναστυλώνονται. Από όλα αυτά τα κτίσματα τα πιο αγαπημένα μου  είναι η πολυκατοικία πάνω από το Select, στη Φωκίωνος, το 60ό Γυμνάσιο στην Κυψέλης (το σχολείο μου), το υπέροχο αποκαταστημένο νεοκλασικό που κάποιος τυχερός το ονομάζει «σπιτικό», στην γωνία Κυκλάδων και Τήνου, η πολυκατοικία με τον φοίνικα απέναντι από τον ΠΓΣ στη Μαυροματαίων και η κατάληψη στη Λέλας Καραγιάννη.  Όταν περνούσα από εκεί κολλούσα θυμάμαι στο «να μπούμε στα άδεια σπίτια», μου προξενούσε μια συγκίνηση, έλεγα από μέσα μου ΝΑΙ ΡΕ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ, αλλά τι να πεις, μπορεί να είμαι και τρελή.

Στη γωνία Κυκλάδων και Κεφαλληνίας έμαθα πρώτη φορά τους Smiths. Με πήγαινε βόλτες η μαμά μου -ήμουν μικρούλα και είχα ξεκινήσει τα αγγλικά, οπότε διάβαζα με μανία οτιδήποτε αγγλικό έβλεπα γραμμένο οπουδήποτε. Στο μάρμαρο ενός μπαλκονιού στο ισόγειο, λοιπόν, κάποιος είχε γράψει με μαρκαδόρο για το κορίτσι του (μου αρέσει να σκέφτομαι ότι το είχε γράψει αγόρι για το κορίτσι του): Still I hope Somewhere Deep In Your Heart Yesterday Will Live On και λίγο πιο δίπλα Still Ill, και παραδίπλα The Smiths και The Cure. Είχα μπερδευτεί λίγο που έγραφε και Ill και Cure, αλλά μου ταίριαζε κιόλας, διότι σκεφτόμουν ότι αυτό το αγόρι είχε αρρωστήσει από έρωτα και έψαχνε να γιατρευτεί. Ήμουν σοφή από μικρή. Αρκετά αργότερα, που έμαθα τις μπάντες, λύθηκε το μυστήριο, θα ήθελα όμως αυτά να μην είχαν σβηστεί ποτέ. Για την ιστορία, το πρώτο κομμάτι Smiths που άκουσα ήταν το «William It Was Really Nothing». Κοίτα λίγο και μόνο τους τίτλους με τα bold να ενώσεις σε αυτή την παράγραφο, έχεις μια μικρή ιστορία.

Θυμάμαι όταν ήμουν στο σχολείο είχαμε πολλά μπαρ (μεταξύ των οποίων το προνομιακό πρώην Ύρια, στη Δροσοπούλου, που απορώ γιατί κανείς δεν το έχει αξιοποιήσει) αλλά τότε δεν μπορούσα να πηγαίνω (τουλάχιστον φανερά). Τώρα που μπορώ, ως προς τις εξόδους «για ένα ποτάκι» έχουμε ένα μικροπρόβλημα – θέλω να πω, οι υπόλοιποι που μένετε κέντρο έχετε κάνα-δυο αξιοπρεπή μπαρ κοντά στο σπίτι σας. Εμείς «ποτάδικα» δεν έχουμε στην Κυψέλη –τουλάχιστον δεν τα ξέρω- εκτός από το ιστορικό Au Revoir της Πατησίων που έχει και ωραιότατο λουκάνικο Φρανκφούρτης (δεν γίνεται ποτό χωρίς μασούλημα). Το αφεντικό μου μας πηγαίνει εκεί μετά τα πολύωρα meetings και μας λέει ιστορίες για τους ρόκερς της Αθήνας, τη Μαλβίνα και το σινεμά. Τώρα άνοιξε και το Beer Tales, στη Φωκίωνος Νέγρη και αυτό, λένε ότι είναι ωραία μπιραρία (τις προάλλες έκανε και πάρτυ με μέταλ, το σημειώνουμε).

Από ποτάδικα μπορεί να πάσχουμε, έχουμε όμως νόστιμο σπιτικό παγωτό στο Πανόραμα, στη Σπετσών, και το καλύτερο απάκι που εγώ προσωπικά έχω δοκιμάσει (αλήθεια) στο μεζεδοπωλείο στου Στράτου, στη Φωκίωνος Νέγρη (ναι, πάλι στη Φωκίωνος, αφού αυτό είναι το “κέντρο” μας). Φτηνό και καλό φαγητό έχει και το Πέταλο, κοντά στην Αγίας Ζώνης, το οποίο ελπίζω να κάνει delivery ακόμα. Αν δεν σου αρέσει η Φωκίωνος (που, ας είμαστε ειλικρινείς, μπορεί και να μη σου αρέσει) στην πλατεία Αγίου Γεωργίου έχει ένα καφέ, το Αλλοτινό. Εκεί έδινα συνήθως επαγγελματικά ραντεβού με την Ηρώ κατά τα οποία ξεμπερδεύαμε σε 10 λεπτά με τη δουλειά και μετά περνούσαμε ένα δίωρο λέγοντας ό,τι άσχετο μας αρχόταν στο μυαλό. Ακριβώς απέναντι από το Αλλοτινό, μπορείς να φας μαγειρευτά από την κυρία Μαίρη:είναι φτηνά και σε μεγάλες μερίδες. Α ναι, για να μη μου το χτυπήσεις αργότερα, προσοχή ε, όλα αυτά είναι μαγαζάκια για λόκαλς που λένε, μην περιμένεις τίποτα χιπστερικό.

Πριν λίγο καιρό άνοιξε στη Ζακύνθου, αφού περάσεις την οδό Σύρου, ένα μαγαζί με vintage έπιπλα και αντικείμενα: πολυθρόνες, λάμπες, φωτιστικά, παλιά τηλέφωνα, κούκλες, βιβλία, διακοσμητικά – εν ολίγοις ό,τι θέλεις για το σπίτι το έχει. Προχθές που περνούσα από εκεί επί τούτου, επειδή ήθελα να το αναφέρω εδώ, σκέφτηκα «ααα για κάτσε να δω και πώς το λένε», κοιτάω την ταμπέλα, έγραφε Ρετρό. Ρετρό, όχι vintage, παρόλο που το «vintage» πουλάει πιο πολύ ως γνωστόν. Όπως βλέπετε, οι Κυψελιώτες είμαστε τρου.

Η Κυψέλη έχει πολλούς μεταλάδες – στο σχολείο ακούγαμε πολύ μέταλ, δεν ξέρω γιατί, έτυχε (μπορεί επειδή είμαστε και τρου όπως είπαμε). Μια φορά λοιπόν, όταν οι καφετέριες της περιοχής είχαν αρχίσει να βάζουν στο μενού φρεντοτσίνο και μοκατσίνο και τέτοια (μην παρεξηγηθώ, μου αρέσουν ΟΛΑ) είχε μπει στο τρόλεϊ ένας πολύ old school ροκ τύπος, με κοτσίδα και δερμάτινα, και διηγείτο ενοχλημένος ότι πήγε σε μια καφετέρια, παρήγγειλε καφέ και η σερβιτόρα τον ρώτησε «τον θέλετε βιενουά;» Εκείνος, μέσα στα νεύρα, γύρισε σε εμάς και με ρώτησε «μα βιενουά κοπελιά; ΒΙΕΝΟΥΑ ΣΤΟΝ ΜΑΛΛΙΑ;» Μου φάνηκε αστείο.

Στη γειτονιά υπάρχει ένα αγόρι που φέρνει πολύ στον μακαρίτη τον Peter Steele στα νιάτα του. Είναι πανύψηλος και τον έχω πετύχει να κατεβαίνει την Κυψέλης με τεράστιους, αργούς διασκελισμούς (κάθε βήμα και μια νότα του Bloody Kisses) και τα μαλλιά του να ανεμίζουν λες και έχει ενσωματωμένο κάνα αυτοσχέδιο εφέ ή έναν μικρό ανεμιστήρα κολλημένο πίσω από τα αφτιά του. Φυσικά είναι πάντα συνοφρυωμένος. Φίλε αν με διαβάζεις, έχεις το σέβας μου.

Δεν ξέρω αν θα μείνω εδώ για πολύ ακόμα ή για πάντα –οι περισσότεροι φίλοι μου εννοείται πως έχουν φύγει και έχουν ρίξει πίσω τους μαύρη πέτρα. Εγώ γλυκοκοιτάζω εδώ και καιρό το Μετς, αλλά δεν το αποφασίζω, μάλλον επειδή είμαι πολύ (μα πολύ) άνθρωπος της συνήθειας. Μου αρέσει όμως που περπατάω την Πατησίων πάνω-κάτω, που έλεγε και η Κατερίνα Γώγου, και στο μυαλό μου ακούω το «City Girls» του J.J. Cale. Δεν ξέρω γιατί, αυτό ακούω.

But when the morning comes at dawn

City girls they all gone.

Ωραίο.

Δείτε όλες τις φωτογραφίες της Πηνελόπης Γερασίμου

 

 

http://popaganda.gr

.

του δήμου Αθηναίων, όπως αποφασίστηκε κατά τη σύσκεψη που είχαν την Τετάρτη ο αρμόδιος υπουργός, Γιάννης Μανιάτης και ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης.

Στη συνάντηση αποφασίστηκε η επίσπευση των διαδικασιών, που αφορούν στην ΚΥΑ για την πλήρη αξιοποίηση του σχεδίου ολοκληρωμένης αστικής παρέμβασης, που θα εξασφαλίζει τις απαραίτητες συνέργειες και συντονισμό μεταξύ του δήμου Αθηναίων και των φορέων που δραστηριοποιούνται στην πόλη.

«Μέσα στον Σεπτέμβριο θα έχουμε προσδιορίσει το νομοθετικό πλαίσιο αντιμετώπισης του συγκεκριμένου ζητήματος, θα έχουμε επιπλέον καταγράψει πλήρως όλα τα κτίρια που μπορούν να ενταχθούν σε αυτό, και βεβαίως θα προχωρήσουμε στο αμέσως επόμενο βήμα, που θα είναι ορατό από τους πολίτες της Αθήνας, με συγκεκριμένες παρεμβάσεις σε συγκεκριμένα κτίρια, ώστε αυτό το οποίο έχουμε σχεδιάσει να έχει και πρακτική εφαρμογή», δήλωσε ο υπουργός ΠΕΚΑ, μετά το τέλος της συνάντησης. Μάλιστα, όπως ανακοίνωσε ο κ. Μανιάτης, θα ακολουθήσουν ανάλογες δράσεις και σε άλλες μεγάλες πόλεις.

Οπως συμφωνήθηκε, θα δρομολογηθεί ένα πιλοτικό πρόγραμμα αξιοποίησης ή απόσυρσης των κτιρίων αυτών, προκειμένου στη συνέχεια το πρόγραμμα να εφαρμοστεί και στο σύνολο της πόλης, με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων, αλλά και την αποκατάσταση του περιαστικού χώρου, επιδιώκοντας την ενδυνάμωση της τάσης για επιστροφή στο κέντρο της πόλης με στόχο ένα βιώσιμο μέλλον για την Αθήνα.

Φωτογραφία: Eurokinissi

Ελληνικό.

Ο διευθύνων σύμβουλος της εισηγμένης εταιρείας ανάπτυξης ακινήτων Οδυσσέας Αθανασίου είχε αναφέρει πρόσφατα ότι η Lamda βρίσκεται σε πλήρη ετοιμότητα για να ξεκινήσει την κατασκευή. Ωστόσο, η τύχη της μεγαλύτερης αποκρατικοποίησης της χώρας που αναμένεται να ενισχύσει τα κρατικά ταμεία, καταρχάς, με 915 εκατ. ευρώ, όσο δηλαδή είναι το τίμημα της αγοραπωλησίας, εξαρτάται από το κατά πόσο γρήγορα θα κινηθεί το ελληνικό Δημόσιο.

Και αυτό διότι για να ξεκινήσει η ανάπτυξη στην περιοχή απαιτείται να εγκριθεί η σύμβαση παραχώρησης από το Ελεγκτικό Συνέδριο και εν συνεχεία να εκδοθούν οι απαιτούμενες πολεοδομικές άδειες, να εγκριθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας το σχέδιο ανάπτυξης της έκτασης, να ψηφιστεί η  σύμβαση από τη Βουλή και να έχει πραγματοποιηθεί διαγωνισμός για την παραχώρηση άδειας καζίνο.

Εάν κάτι από τα παραπάνω δεν λάβει χώρα, μέσα σε περίπου δύο χρόνια, ο ανάδοχος έχει τη δυνατότητα να αποσυρθεί από το project.

Που θα κατευθυνθεί η ρευστότητα

Όσον αφορά τη συγκεντρωθείσα ρευστότητα από την ΑΜΚ που ανέρχεται στα 146,5 εκατ. ευρώ (αφαιρουμένων δαπανών ύψους 3,5 εκατ. ευρώ) θα κατευθυνθεί μέσα στην επόμενη τριετία:

α. για την ανάπτυξη του αναξιοποίητου χώρου στο δυτικό τμήμα του κτιρίου IBC που στεγάζει το εμπορικό κέντρο «Golden Hall» ποσό έως 25 εκατ. ευρώ, το οποίο θα διατεθεί μέσω αύξησης μετοχικού κεφαλαίου της θυγατρικής εταιρείας LAMDA Δομή Α.Ε.

β. για την πληρωμή λειτουργικών εξόδων, τόκων, χρεολυσίων της Εταιρείας ποσό ύψους έως 23 εκατ. ευρώ, καθώς επίσης και χρηματοδότησης λειτουργικών αναγκών θυγατρικών εταιριών μέσω αύξησης του μετοχικού τους κεφαλαίου ποσό ύψους έως 2 εκατ. ευρώ, και

γ. για επενδύσεις σε ακίνητα συνολικού ύψους έως ευρώ 100 εκατ., που θα κατανεμηθούν ως εξής:
-έως 50 εκατ. για την ανάπτυξη νέου εμπορικού κέντρου, το οποίο θα διατεθεί είτε μέσω νεοσυσταθείσας εταιρείας, είτε μέσω εξαγοράς άλλης εταιρείας,
- έως 50 εκατ. για την ενδεχόμενη εξαγορά υφιστάμενων ακινήτων στον κλάδο του λιανικού εμπορίου, το οποίο θα διατεθεί είτε μέσω νεοσυσταθείσας εταιρείας, είτε μέσω εξαγοράς άλλης εταιρείας, και
- έως 20 εκατ. για τη συμμετοχή σε ευκαιριακές επενδύσεις ακινήτων το οποίο θα διατεθεί είτε μέσω νεοσυσταθείσας εταιρείας, είτε μέσω εξαγοράς άλλης εταιρείας.

Οι επενδύσεις αυτές σε ακίνητα θα αφορούν νέα έργα ή και αποκρατικοποιήσεις, ενώ μέρος τους θα σχετίζεται με επιμέρους έργα ανάπτυξης στο Ελληνικό.

του Δημήτρη Δελεβέγκου
dimitris.delevegos@capital.gr
capital.gr

.

καλοκαιρινούς μήνες.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Έτσι, πηγαίνοντας στις εξοχές της εποχής και απολαμβάνοντας τις χαρές των αθηναϊκών περιβολιών είχαν την ευκαιρία να ασκήσουν και τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

Ο Παναγής Σκουζές
Ένα από αυτά τα εκκλησάκια ήταν και αυτό του Αγίου Αιμιλιανού στον λόφο του Σκουζέ. Ο Παναγής Σκουζές, ο Αθηναίος πρόκριτος που έδρασε στους αγώνες για την απελευθέρωση της Ακρόπολης, είχε βορειοδυτικά του Λόφου ένα κτήμα περίπου 15 στρεμμάτων, όπου έκτισε έναν οικίσκο για να ξεκαλοκαιριάζει με την οικογένειά του. Μετά τον θάνατό του τάφηκε νοτίως του Αγίου Αιμιλιανού και ο Κήπος περιήλθε στη θυγατέρα του Δρακούλα που είχε παντρευτεί τον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Ευθύμιο Καστόρχη. Ο γιός του, ο τραπεζίτης Γεώργιος Σκουζές (17871-1884) αγόρασε τη γύρω έκταση με το νοτιοανατολικό της λόφο διαμορφώνοντας ένα μεγάλο κτήμα, το οποίο μάντρωσε και ήταν κατάφυτο με ελαιόδεντρα στο μεγαλύτερο μέρος του. Η κύρια ονομασία του λόφου, πριν πάρει εκείνην του ιδιοκτήτη του ήταν Λόφος (του Αγίου) Αιμιλιανού, από την εκκλησία που βρισκόταν στην κορυφή του. Εξάλλου, Αιμιλία ονόμασε ο Γεώργιος Σκουζές, μία από τις θυγατέρες του προς τιμή του Αγίου. Πρόκειται για την Αιμιλία Παχύ που διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στην κοινωνία των Αθηνών.
Την έκταση εκείνη, περίπου ογδόντα στρέμματα, αγόρασε ο Γεώργιος Σκουζές από διάφορους ιδιοκτήτες, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν ορισμένοι από τους ξένους που είχαν επενδύσει σε γη κατά την περίοδο της απελευθέρωσης. Όπως ο Γκρην που ήταν εγκατεστημένος στην Αθήνα από την περίοδο της Επανάστασης, αλλά και ο μεγαλοϊδιοκτήτης τεράστιων περιοχών Αμπούδιος Μπότζαρης. Ο Λόφος φυτεύτηκε με εκλεκτά ελαιόδενδρα, πεύκα, κυπαρίσσια και μερικά οπωροφόρα από τον Γεώργιο Σκουζέ. Ακόμη και σουλτανίνα σταφίδα, είχε φυτέψει εκεί ο Σκουζές, όπου για το πότισμά της είχε ανοίξει ιδιαίτερο φρέαρ αφού δεν έφτανε το νερό των δύο άλ-λων πηγαδιών που είχε το κτήμα. Εγκατέστησε δε και ατμομηχανή ανεβάζοντας το νερό στον λόφο, επίτευγμα πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή.

Ο σεισμός και η παράδοση
Ο Γεώργιος Σκουζές φρόντισε να αναστηλώσει και το βυζαντινό εκκλησάκι το οποίο επισκέπτονταν για να προσκυνήσουν απ’ όλες τις γειτονικές συνοικίες. Ο Άγιος Αιμιλιανός θεωρούνταν κατά κάποιον τρόπο «πολιτογραφημένος» προσφιλής Άγιος που θύμιζε στους γηγενείς τα παλιά καλά και άσχημα χρόνια, τις περιπέτειες, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις της μακροχρόνιας σκλαβιάς. Το σημαντικότερο είναι ότι θεωρούνταν προστάτης των Αθηναίων κατά της ελονοσίας που συχνά πυκνά μάστιζε την πόλη. Αλλά λίγα χρόνια μετά την αναστήλωσή του, στο μεγάλο σεισμό του 1854 το εκκλησάκι κατέρρευσε. Η εικόνα του Αγίου σώθηκε από τα ερείπια. Από την επομένη κιόλας του σεισμού, η Ελένη Σκουζέ, θεοσεβής Αθηναία φρόντισε να στηθεί ένα μαρμάρινο προσκυνητάρι. Και την επόμενη χρονιά ένα μικρό ξύλινο ξωκλήσι. Εκεί προσκυνούσαν τον Άγιό τους οι πιστοί.
Τα χρόνια πέρασαν και στη θέση του παλαιού ναϊδρίου κτίσθηκε μια δεξαμενή. Η τοπική παράδοση έλεγε ότι, ενώ την ημέρα ανέβαζαν το νερό, το βράδυ εξαφανιζόταν. Οι άνθρωποι του λαού θεωρούσαν αμαρτία την ανέγερση της δεξαμενής στη θέση της Εκκλησίας και μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα ακόμη, έκαιαν καντηλάκι πάνω στη δεξαμενή σε ανάμνηση της εξαφανισμένης εκκλησιάς τους. Μάλιστα, κάθε χρόνο, στις 18 Ιουλίου, την ημέρα της γιορτής του μετέφεραν την εικόνα του Αγίου από την εκκλησία που είχε εν τω μεταξύ ανεγερθεί λίγο πιο πέρα. Ο λόφος άλλαξε ιδιοκτήτες το 1918. Κόντεψε ολόκληρος να πέσει θύμα της ανοικοδόμησης και οι πολιτικές παρεμβάσεις ακολουθούσαν η μία την άλλη. Η περιοχή κηρύχθηκε δασωτέα το 1915, αλλά περίπου δέκα χρόνια αργότερα –επί δικτατορίας Πάγκαλου– έγιναν οι σχετικές εξαιρέσεις με ιδιαίτερο Νόμο!

Η ανέγερση
Αλλά πάντοτε οι κάτοικοι της περιοχής, παλαιοί και νέοι είχαν στην ψυχή τους τον τοπικό τους Άγιο, του οποίου η εικόνα και τα υπάρχοντα φιλοξενούνταν στον Άγιο Μελέτιο των Σεπολίων του οποίου παρεκκλήσι θεωρείτο ο Άγιος Αιμιλιανός. Πριν ξεσπάσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος η περιοχή θα κατοικηθεί κυρίως από Κυκλαδίτες, ιδιαιτέρως δε από Μυκονιάτες. Κι ενώ ο ιδιοκτήτης της περιοχής την οικοπεδοποιεί και προβαίνει σε πωλήσεις, οι κάτοικοι συγκεντρώνουν τα απαραίτητα και ανεγείρουν -με χίλια βάσανα- έναν ξύλινο ναό κοντά στην παλιά θέση, στις υπώρειες του Λόφου του Σκουζέ. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1935, ο Ναός αυτός αναγνωρίσθηκε επισήμως ως ενοριακός. Αργότερα δε, πραγματοποιήθηκε το όνειρο των κατοίκων της περιοχής και ανεγέρθηκε κανονικός ναός που θεμελιώθηκε τον Μάιο του 1953 και εγκαινιάσθηκε επισήμως στις 23 Μαΐου 1973 σύμφωνα με την εντοιχι-σμένη κτητορική επιγραφή.
Επί των ημερών μας ο Ναός του Αγίου Αιμιλιανού συνεχίζει την παράδοση, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα πλούσια φιλανθρωπική δράση, στα πλαίσια της οποίας λειτουργεί και το «Σπίτι της Γαλήνης» (Ιωαννίνων και Ιοκάστης).

mikros-romios.gr

.

γωνία των οδών Μνησικλέους και Λυσίου, στην παλιά ταβέρνα του Κρητικού, που δύο ξένοι επισκέπτες απολαμβάνουν τα σταφύλια που τους πουλά πλανόδιος οπωροπώλης.

Στην πλατεία Συντάγματος, ένας πλανόδιος φωτογράφος με μια κλασσική, παλιά φωτογραφική μηχανή, τοποθετημένη σε κουτί, με φωτογραφίες-δείγματα της δουλειάς του να κοσμούν τη βιτρίνα του, απαθανατίζει έναν πιτσιρίκο που κάθεται στο παγκάκι.

Απίστευτες είναι και οι εικόνες από το Μικρολίμανο, στον Πειραιά, με ελάχιστα χαμηλά κτίρια, μεγάλο στόλο ψαράδικων αραγμένο στο λιμάνι, με απλωμένα τα δίχτυα τους στον προβλήτα, τις παραλίες του καθαρές και ελάχιστη εμπορική δραστηριότητα.

Στη Βουλιαγμένη αποτυπώνονται εικόνες από μια οργανωμένη ανοικτή παραλία με αρκετούς λουόμενους να ψήνονται στον ήλιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπήρχε ούτε μια ομπρέλα για προστασία από τον ήλιο, καθώς, εκείνη την εποχή, δεν μιλούσαμε ούτε για τρύπα του όζοντος, ούτε για καρκίνο του δέρματος και όλα αυτά τα τρομακτικά, που μας έκαναν, τα χρόνια που μεσολάβησαν, να βλέπουμε τον ήλιο περισσότερο ως εχθρό παρά ως φίλο που θα μας βοηθήσει να κάνουμε τροπικό μαύρισμα. 

Γύρω από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου προσγειώνεται το αεροπλάνο που μεταφέρει την αποστολή της Pathe, δεν υπάρχει ούτε ένα κτίσμα και ο Υμηττός είναι ελεύθερος από οποιαδήποτε ανθρώπινη οικοδομική δραστηριότητα.

thetoc.gr

.

και από την νέα Ρυθμιστική Αρχή Επιβατικών Μεταφορών (ΡΑΕΜ) που συστήθηκε σε σώμα ώστε να μπει τάξη στο κέντρο της Αθήνας.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες αναμένεται τέσσερις ή πέντε μεγάλοι σταθμοί, του μετρό, οι οποίοι θα έχουν χώρους στάθμευσης και άνετη προσέλευση των επιβατών, να μετατραπούν σε «κυκλοφοριακούς κόμβους» και να αλλάζουν τα σημερινά δεδομένα στις δημόσιες συγκοινωνίες.
Στο τραπέζι του διαλόγου θα εξεταστεί σειρά προτάσεων και εισηγήσεων ομάδων εργασίας αλλά και φορέων.
Στο πλαίσιο αυτό γίνεται λόγος για ένταξη των ΚΤΕΛ Αττικής στο σύστημα αστικών συγκοινωνιών, τα οποία θα λειτουργούν συμπληρωματικά με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Βέβαια σε αυτή την περίπτωση ΚΤΕΛ και ΟΑΣΑ θα πρέπει να «μοιραστούν» και την κρατική επιδότηση.
Στόχος είναι η συνεργασία των δύο μέσων ώστε τα λεωφορεία του ΟΑΣΑ να πάψουν να εκτελούν μακρινά δρομολόγια όπως π.χ. στην Αρτέμιδα και να περιοριστούν στο στενότερο δίκτυο της Αθήνας. Από την πλευρά τους τα ΚΤΕΛ θα εκτελούν όλες τις μακρινές διαδρομές και θα πάψουν να εισέρχονται στο κέντρο της πόλης χρησιμοποιώντας σταθμούς μετεπιβίβασης του μετρό με βασικό αυτό της Δουκίσσης Πλακεντίας.

Ξεχασμένος νόμος
Ο νόμος Ρέππα για τις συγκοινωνίες, ο οποίος τελικά δεν εφαρμόστηκε, προέβλεπε τις συμπράξεις των ΚΤΕΛ με την τότε ΕΘΕΛ.
Στελέχη της αγοράς χαρακτηρίζουν τη «σύμπραξη» αυτή αναγκαία προκειμένου να πάψει η αλληλοκάλυψη περιοχών εκτός κέντρου. Αυτό θα είχε δύο σημαντικές επιπτώσεις:
H ΟΣΥ θα μείωνε σημαντικά τα λειτουργικά της έξοδα, καθώς οι μεγάλες αποστάσεις που καλύπτουν σήμερα πολλές λεωφορειακές γραμμές δημιουργούν μεγάλες δαπάνες τόσο σε προσωπικό όσο και υπερωριακή απασχόληση αλλά και καύσιμα.
Τα ΚΤΕΛ θα έπρεπε να μπουν στο σύστημα επιδότησης, διεκδικώντας κομμάτι της πίτας που μέχρι σήμερα παίρνουν μόνο οι συγκοινωνιακοί φορείς. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι χρειάζονται μελέτες που θα αποδείξουν ότι τα οφέλη από τη μεγάλη αυτή αλλαγή θα είναι θετικά, ωστόσο όπως φαίνεται οι πρώτες ενδείξεις που είχαν καταγραφεί και στον νόμο Ρέππα δείχνουν ως μονόδρομο μια τέτοια κίνηση με τα σημερινά δεδομένα.

ΚΤΕΛ
Παράλληλα η δημιουργία του νέου ενοποιημένου σταθμού των ΚΤΕΛ στον Ελαιώνα θα οδηγήσει σε ανατροπή της κυκλοφορίας σε βασικές οδικές αρτηρίες καθώς θα συνοδεύεται από το «λουκέτο» των σταθμών στον Κηφισό και την οδό Λιοσίων.
Η μεταφορά για τις δραστηριότητες των υπεραστικών λεωφορειακών γραμμών στον σταθμό του Ελαιώνα, θα κάνει ιδιαίτερα εύκολη τη μεταφορά των επιβατών προς το αεροδρόμιο, το λιμάνι και το κέντρο της Αθήνας, αφού θα γίνεται μέσω του Μετρό.
Την ίδια στιγμή τάξη στην άναρχη αγορά των ΚΤΕΛ θα επιχειρήσει να βάλει η νέα Ρυθμιστική Αρχή Επιβατικών Μεταφορών (ΡΑΕΜ) η οποία συστάθηκε σε σώμα και ξεκινά τον έλεγχο της αγοράς σε όλη τη χώρα. Στόχος η καταγραφή, η έγκριση και ο διαχωρισμών των γραμμών των ΚΤΕΛ προκειμένου να καταρτιστούν τα τεύχη δημοπράτησης και να δημοπρατηθούν οι γραμμές μέσα στο 2015.

Υπεραστικά δρομολόγια
Με καθυστέρηση ενός περίπου χρόνου έρχεται ο εκσυγχρονισμός του απαρχαιωμένου κλειστού μονοπωλίου των ΚΤΕΛ. Την προηγούμενη εβδομάδα συστάθηκε σε σώμα η Ρυθμιστική Αρχή Επιβατικών Μεταφορών (ΡΑΕΜ) προκειμένου να αναλάβει τη δημοπράτηση των υπεραστικών δρομολογίων, θα αναθέτει, θα ελέγχει ή και θα διακόπτει τις συμβάσεις, εάν αυτές παραβιάζονται.
Τα στελέχη της Επιτροπής καλούνται να ξαναφτιάξουν από την αρχή το σύστημα, να εκτιμήσουν την προσφορά και την ζήτηση στις συγκοινωνίες, να τιμολογήσουν τις υπηρεσίες και να προστατέψουν τον επιβάτη αλλά και το δημόσιο ταμείο.
Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του νέου πλαισίου θα παίξουν οι περιφέρειες που θα εισηγούνται στη νέα ρυθμιστική αρχή τον καθορισμό των γραμμών, τη χορήγηση αποκλειστικών δικαιωμάτων, τη χορήγηση αποζημίωσης, ενώ θα μπορούν να αναθέτουν απευθείας μεταφορικό έργο, σε περιπτώσεις που αυτό είναι πολύ μικρό, όπως σε μεμονωμένα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου. Επίσης, θα κληθούν να εποπτεύουν τους φορείς που εκτελούν μεταφορικό έργο.
Η επιτροπή θα πρέπει να επιδοθεί σε αγώνα δρόμου προκειμένου η απελευθέρωση των επιβατικών οδικών μεταφορών να γίνει πριν από το 2019 οπότε και λήγει η σχετική προθεσμία που έχει δοθεί από την Ε.Ε.
Οι φορείς να επιλέγουν ελεύθερα την εταιρική μορφή οργάνωσης των σχετικών επιχειρήσεων με την πρόθεση να δημιουργηθούν οικονομικά βιώσιμα εταιρικά σχήματα. Σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς, ωστόσο, το ποσό των 200 εκατ. ευρώ που ζητήθηκε ως ετήσια επιδότηση χαρακτηρίστηκε υψηλό και η ρυθμιστική αρχή επιβατικών μεταφορών (ΡΑΕΜ) που δημιουργήθηκε θα καθορίζει τις γραμμές του δικτύου των δημόσιων υπεραστικών μεταφορών που θα επιδοτούνται. Αλλά και το ποσό με το οποίο θα επιχορηγούνται. Η ΡΑΕΜ θα έχει επίσης την αρμοδιότητα για την ένταξη των υφιστάμενων γραμμών σε τρεις κατηγορίες με γεωγραφικά αλλά και οικονομικά κριτήρια.
Οι τρεις κατηγορίες θα είναι οι εξής:
1. Άγονες και επιδοτούμενες από το κράτος γραμμές, με αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης, στο πλαίσιο της υποχρέωσης παροχής δημόσιας υπηρεσίας.
2. Γραμμές χωρίς κρατική επιδότηση και με αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης. Θα συνδέουν τις δημοτικές ενότητες με τα κέντρα Καλλικρατικών δήμων και στη συνέχεια με τα κέντρα των περιφερειακών ενοτήτων.
3. Πλήρως απελευθερωμένες γραμμές χωρίς δικαίωμα αποκλειστικής εκμετάλλευσης στις οποίες η τιμολογιακή πολιτική θα ορίζεται από τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Πρόκειται για διαπεριφερειακές συνδέσεις μεταξύ των αστικών ή περιφερειακών κέντρων καθώς και για συνδέσεις αστικών κέντρων με λιμάνια, αεροδρόμια κ.λπ. εξαιρουμένων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Στις άγονες και στις γραμμές με αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης των δύο πρώτων κατηγοριών η ανάθεση έργου θα γίνεται με διαγωνισμό, ενώ θα μπορεί να γίνει και απευθείας αν η μέση ετήσια αξία της σύμβασης είναι κάτω του 1 εκατ. ευρώ ή αφορά εκτέλεση του μεταφορικού έργου που δεν υπερβαίνει τα 300.000 χιλιόμετρα.
Οι άδειες θα ισχύουν για 10 χρόνια με δυνατότητα παράτασης για άλλα πέντε ενώ θα προβλέπεται πλαφόν στα κόμιστρα.

Αλλάζει η τιμολόγηση
Επίσης, το Δημόσιο θα σταματήσει να ορίζει τις τιμές όπως γινόταν μέχρι σήμερα, και θα βάζει ένα ανώτατο πλαφόν βάσει επιβατοχιλιομέτρων, το οποίο ουδείς θα μπορεί να ξεπεράσει.
Παράλληλα, θα καταργηθεί η εσωτερική επιδότηση των ΚΤΕΛ, βάσει της οποίας μετακυλιόταν μέρος του κόστους των άγονων γραμμών στους επιβάτες των κερδοφόρων δρομολογίων.
Επίσης, οι υφιστάμενοι σταθμοί των ΚΤΕΛ θα ενταχθούν σε ένα ενιαίο σύστημα δημοσίων μεταφορών, το οποίο θα διασφαλίζει την πρόσβαση των μεταφορέων, έναντι καταβολής τέλους χρήσης υποδομής.
Η επιδότηση θα προέρχεται από τους υφιστάμενους πόρους.

ΗΜΕΡΗΣΙΑ

.

δικαίωμα χρήσης του δρόμου… για τη βόλτα τους!

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Έγραφε μια εφημερίδα: «Αυτή η λεωφόρος Συγγρού δεν είνε δυνατόν ν’ απαλλαχθή από τες σούστες και τα κάρρα; Χθες δύο σούσται φορτωμέναι σφαγμένους χοίρους έκαμναν κούρσαν εις την περικαλλή λεωφόρον εν πλήρει περιπάτω. Κάρρα δε πλείστα διήρχοντο, καταστρέφοντα το αρμονικόν σύνολον αυτής. Θα ημπορούσαν κάλλιστα να περνούν δια του παραπλεύρου δρόμου χωρίς καμμίαν ζημίαν της εργασίας των!»

Λίγο πιο πάνω, στο Βατραχονήσι και το Παγκράτι, που κτιζόταν τότε με πυρετώδεις ρυθμούς, η κατάσταση δεν ήταν και τόσο ευχάριστη. Μεγάλο πρόβλημα ήταν τα ξεσκέπαστα ρυάκια που σχηματίζονταν. Μέσω των τελευταίων τα απόνερα περνούσαν από το τότε φυτώριο του Δήμου Αθηναίων – σήμερα πλατεία και κήπος στο Παγκράτι – και κατέληγαν στον Ιλισσό ποταμό. Όμως και στα αποκαλούμενα τότε Χελιώτικα, τη γνωστή μέχρι σήμερα περιοχή Δουργούτη, μπορεί η κατάσταση να ήταν καλύτερη στους κοινόχρηστους χώρους, υπήρχε ωστόσο πρόβλημα από τους λωποδύτες, την έλλειψη νερού και τη συγκοινωνία.

Στην περιοχή των Στυλών του Ολυμπίου Διός ο περαστικός έβλεπε τους «λοουντενιστάς να συναθροίζονται εις το παρά του Στύλους γυμναστήριον, όπου καθ’ όλον το απόγευμα μέχρι νυκτός ασκούνται και ο κόσμος ο περίεργος εκ του υψώματος της πλατείας των Στυλών θεάται τους σπορτσμάν». Οι «χασομέρηδες» της εποχής εντυπωσιάζονταν από τους αστούς που έπαιζαν τένις αλλά και από τα αστραφτερά ασκητήρια του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου.

mikros-romios.gr

.

αναζητήσουν καλύτερη τύχη στην Αθήνα.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Ενώ, στα τέλη του 19ου αιώνα, η ρυμοτομία της καλύπτει 14.100 στρέμματα, κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα απλώνεται στα 19.430 στρέμματα. Με εντυπωσιακή ταχύτητα μετατρέπονταν σε συνοικίες περιοχές οι οποίες λίγες δεκαετίες νωρίτερα ήταν «αγροί σιτοφόροι και αμπελώνες». Με δεσπόζουσα πάντα την Ακρόπολη, η Αθήνα βρισκόταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος αφού εκπροσωπούσε τις ελπίδες και τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού. Η ανάδειξη των Αθηνών εκείνης της εποχής παρουσιάζει πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού λειτούργησε ως «γέφυρα» προόδου και πολιτισμού μεταξύ ανατολής και δύσης.

Το κέντρο
Από την πλατεία Ομονοίας, την οποία σκίαζαν ψηλοί φοίνικες, ξεκινούσαν οι κυριότεροι οδικοί άξονες. Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ήταν από τα πρώτα κτίρια τα οποία κτίσθηκαν κατά μήκος της αγροτικής οδού, που οδηγούσε στο εξοχικό προάστιο των Πατησίων. Τη δενδροφυτευμένη οδό Σταδίου κοσμούσαν ήδη τα πρώτα δημόσια κτίρια, ενώ μία από τις πιο λαμπρές οδούς της πόλεως ήταν η οδός Πανεπιστημίου. Η αποκαλούμενη «αθηναϊκή τριλογία» (Βαλλιάνειος Βιβλιοθήκη, Σιναία Ακαδημία και Πανεπιστήμιο) και το Ζάππειο κατατάσσονταν από τότε στα επιτυχή δείγματα ευρωπαϊκής νεοκλασικής αρχιτεκτονικής. Ακολουθούσαν τα Ανάκτορα, δηλαδή η σημερινή Βουλή των Ελλήνων, κτισμένα μεταξύ των ετών 1836-1842 σε σχέδια του Friedrich von Gartner. Νοτίως και βορείως των Ανακτόρων ο Βασιλικός Κήπος, φτιαγμένος στο πρότυπο του Αυτοκρατορικού Κήπου του Μονάχου έδινε πάντα τη δική του πινελιά αισιοδοξίας και πολιτισμού.
Το Ζάππειο, προορισμένο για εμπορικές εκθέσεις και δραστηριότητες, σε συνδυασμό με το Παναθηναϊκό Στάδιο δήλωναν την αποφασιστικότητα για πρόοδο και ευημερία, δίνοντας ταυτόχρονα την πρωτοκαθεδρία στην Ελλάδα για τον νέο θεσμό που έμελε να κατακτήσει τον κόσμο, τους αναβιωμένους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κοντά τους τα γυμναστήρια του Ιωάννη Φωκιανού, του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου και του Lawn Tennis Club Aθηνών συνέβαλαν στην ένταξη της ελληνικής πρωτεύουσας και στο κοσμοπολίτικο κατεστημένο της εποχής. Στην ίδια περιοχή κήποι και υπαίθρια θέατρα, όπως το θέατρο των «Ιλισσίδων Μουσών» (μετέπειτα «Παράδεισος»), ο «Απόλλων» και ο «Παρθενών» έδιναν ιδιαίτερο χρώμα στην πόλη.
Στα τέλη του 19ου αιώνα έχει αλλάξει ριζικά η αρχιτεκτονική μορφή της πρωτεύουσας αλλά και γενικότερα η οργάνωση και ο τρόπος ζωής. Τις καμήλες και τις άμαξες αντικατέστησαν οι ιπποκίνητοι σιδηρόδρομοι. Από το 1869 λειτουργούσε ο ατμοκίνητος σιδηρόδρομος Αθηνών-Πειραιώς και από το 1885 το περίφημο «θηρίο». Τα παλαιά λαδοφάναρα αντικαταστάθηκαν από τα φανάρια γκαζιού και στις συνοικίες εξαπλώνονταν τα υπαίθρια θέατρα και τα εξοχικά κέντρα. Το Νέο Φάληρο γίνεται το κατεξοχήν θέρετρο της πρωτεύουσας, ενώ τους Αθηναίους προσείλκυε και η εξοχική Κηφισιά.

Οι γειτονιές
Οι πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της είναι η Πλάκα, η Βλασσαρού (η γειτονιά που εξαφανίστηκε αργότερα από τις ανασκαφές για την ανακάλυψη της αρχαίας αγοράς) και η γειτονιά του Ψυρρή. Η ανάπτυξή της κατευθύνεται κυρίως προς τις περιοχές Πετραλώνων (όπου εγκαθίσταται το εργοστάσιο Πουλόπουλου), Ρουφ, Βοτανικού, Ακαδημίας Πλάτωνος, Κολωνού, Πατησίων και Εξαρχείων, παρά το γεγονός ότι το σχέδιο πόλης είχε επεκταθεί και προς τις περιοχές Παγκρατίου και Αμπελοκήπων. Και ενώ τα σημερινά Κάτω Πετράλωνα παραμένουν χωράφια και κατσικότοπος, η απογραφή του 1896 καταγράφει στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη 841 κατοίκους.
Η σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών – Πελοποννήσου είχε ως όριο το ύψος περίπου της σημερινής πλατείας Αττικής και του Αγίου Παντελεήμονος. Ως «ωραία εξοχή» διαφημιζόταν η περιοχή της Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη, «όπου υπάρχουν πολλαί ευανθείς επαύλεις, κήποι και οικίαι αγροτών», όπως έγραφε οδηγός της εποχής.
Από εκεί το όριο της πόλης κατευθυνόταν στην εξοχική περιοχή του Πεδίου του Άρεως όπου δέσποζαν οι μονάδες του Ιππικού. Προχωρώντας προς τον λόφο του Στρέφη, η τελευταία ονοματισμένη οδός ήταν η Καλλιδρομίου, ενώ ακραία σημεία ήταν ο Ναός του Αγίου Νικολάου και η Γαλλική Σχολή.
Η Αμερικανική Σχολή και ο Ευαγγελισμός σηματοδοτούσαν το όριο της πόλης προς τους Αμπελόκηπους, που τότε καταγραφόταν ως «χωρίον». Στη δε συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας και Αλεξάνδρας δέσποζε η έπαυλη Mon Caprice του Νικολάου Θών. Τέλος το Παγκράτι και γενικότερα η περιοχή πίσω από τον Ιλισό βρισκόταν υπό σχεδιασμό, ενώ αραιοκατοικημένη ήταν και η περιοχή του Μακρυγιάννη και το Κουκάκι.

Η ελληνική πρωτεύουσα, λοιπόν είχε τα χαρακτηριστικά μιας νεόκτιστης ευρωπαϊκής πόλης, εξαιρουμένου βεβαίως του τμήματος κάτω από την Ακρόπολη, δηλαδή του παλαιού τμήματος, το οποίο διατηρούσε τα επί τουρκοκρατίας χαρακτηριστικά του και τη δαιδαλώδη ρυμοτομία του. Παρά το γεγονός ότι υστερούσε σε οργάνωση, αφού δεν έπαψε να παραμένει πρωτεύουσα ενός φτωχού κράτους, αφενός η ιστορία και αφετέρου το όραμα και η διαρκής παραγωγή ενός πλούσιου ιδεολογικού περιβάλλοντος κατέτασσαν την Αθήνα στις ελκυστικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΗΟΣ

.

γνωστές «σκούπες» του παρελθόντος.

Οπως, όμως, και να το ονομάζουν, δεν παύει να είναι ένα τυφλό κυνηγητό ανθρώπων που ελέγχονται συνήθως λόγω των φυσικών χαρακτηριστικών τους, ενώ τις ώρες του κυνηγητού (συνήθως βράδυ) ακόμα και τα «λάφυρα» του παρεμπορίου είναι πενιχρά και πάντως πολύ λίγα σε σχέση με τα στοκ που κρύβουν οι «εισαγωγείς» στις αποθήκες τους.

Για παράδειγμα, σε μια τέτοια σκούπα (17/7/2014) οι εκατοντάδες αστυνομικοί που απασχολήθηκαν στην επιχείρηση κατάφεραν να συγκεντρώσουν μόλις 1.200 προϊόντα-μαϊμού (γυαλιά, μπλουζάκια, παπούτσια κ.λπ.), 2.300 πακέτα τσιγάρα -χθες για παράδειγμα το ΣΔΟΕ βρήκε 9 εκατ. πακέτα με λαθραία τσιγάρα σε ένα κοντέινερ, δείχνοντας στην ΕΛ.ΑΣ. το πού θα πρέπει να ψάξει αν πραγματικά θέλει να χτυπήσει τα λαθραία.

Μέσα σε μία ημέρα και χωρίς καμιά από τις προσαγωγές να πραγματοποιούνται με βάση κάποιο αυτόφωρο αδίκημα (οι προσαγωγές αργότερα μετατράπηκαν σε συλλήψεις) ταλαιπωρήθηκαν 570 άτομα, από τα οποία 40 αλλοδαποί δεν είχαν όλα τα απαραίτητα χαρτιά, 3 άνθρωποι είχαν πάνω τους ναρκωτικά χάπια, κάποιες γυναίκες έβγαζαν το γνωστό μεροκάματο και καμιά δεκαριά πουλούσαν τα προϊόντα παρεμπορίου. Σύνολο 84 συλλήψεις στους 570 πολίτες που δέχτηκαν την αστυνομική «φροντίδα».

Οι επιχειρήσεις-σκούπα επαναλαμβάνονται σχεδόν καθημερινά στο κέντρο με τα ίδια αποτελέσματα, την ώρα που στις απομακρυσμένες αφύλακτες γειτονιές γίνονται αυτόφωρα αδικήματα, όπως κλοπές και ληστείες, στα κοντέινερ των λιμανιών στοιβάζονται τα λαθραία και στα κρατητήρια δεν χωράνε πια οι ταλαιπωρημένοι φτωχοί που πηγαινοέρχονται με τις κλούβες ακόμη και πάνω από δύο φορές μέσα στην ίδια εβδομάδα.

Στις 19/7 ελέγχθηκαν 3.200 άτομα, προσήχθησαν 1.077 και τελικά συνελήφθησαν 58 άτομα για μικροπαραβάσεις! Αξίζει να σημειωθεί ότι κανένα από τα άτομα αυτά δεν συνελήφθη επ' αυτοφώρω να διαπράττει κάποιο ποινικό αδίκημα.

Οσο λοιπόν κι αν οι φιγούρες της ελληνικής μυθολογίας είναι το νέο περιτύλιγμα για την περιγραφή των επιχειρήσεων «σκούπας» ή παλιότερα «αρετής», δεν παύουν να είναι πογκρόμ στα τυφλά με στόχο τη διασπορά του φόβου και των κοινωνικών διακρίσεων. Αν, τέλος, τύχει και συλληφθεί στις καθημερινές αστυνομικές επιχειρήσεις και κάποιος κακοποιός με βάση τον νόμο των πιθανοτήτων, δεν αρκεί για να δικαιολογείται η τόση αστυνομική αυθαιρεσία.

Της Αντας Ψαρρά

Εφημερίδα των Συντακτών

.

άγαλμα του Κωνσταντίνου. Δεξιά και αριστερά του μονοπατιού στα παγκάκια δεκάδες ναρκομανείς, έψαχναν τη δόση τους. Αλλοι είχαν κάνει χρήση και ήταν «βυθισμένοι» στο ταξίδι τους. Κάποιοι με πλησίασαν. - θέλεις κάτι φίλε; - Οχι όχι, απάντησα. Ηθελαν να μου πουλήσουν κάτι για να φτιαχτώ. Με κοίταγαν διερευνητικά. - Τι θέλει αυτός εδώ; Θα σκεφτόντουσαν.

Η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα λίγο. Ηθελα να κάνω και το ρεπορτάζ, να βγάλω φωτογραφίες. Επρεπε να είμαι προσεκτικός.

Υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών

Συνέχισα να περπατάω, έφτασα στην πλατεία όπου υπήρχαν δύο περίπτερα. Τώρα είναι κλειστά. Βρήκα κάποιους ηλικιωμένους που έπαιζαν τάβλι.. Μοιράστηκα τις σκέψεις μου. - Τι συμβαίνει εδώ; Γιατί δεν κυκλοφορεί κόσμος; Μόνο ναρκομανείς βλέπω. Τους ρώτησα.

- Παιδί μου έχουν αλλάξει τα πράγματα. Στο Πεδίο του Αρεως υπάρχει πολλή παραβατικότητα, μου απάντησαν. - Το έχουν εγκαταλείψει στη μοίρα τους. Δεν έχει φύλαξη, μόνο το βράδυ κυκλοφορεί ένα τζιπάκι σεκιούριτι, αλλά κυρίως για να μην ανάψουν καμία φωτιά. Υπάρχουν πολλοί ναρκομανείς.

Είδα μόνο λίγους περαστικούς ο οποίοι με γρήγορο βήμα διέσχιζαν το πάρκο, και κάποιους που έβγαζαν τα σκυλιά τους βόλτα. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά όλοι είχαν μεγάλα σκυλιά.

Έστριψα αριστερά, εκεί είχε μια παιδική χαρά. Την είδα κλειστή, όταν πλησίασα είδα και ένα χαρτί κολλημένο στην πόρτα. Εγραφε ότι η παιδική χαρά είναι εκτός λειτουργίας. Τι κρίμα σκέφτηκα ένας χώρος για τα μικρά παιδιά μέσα σε ένα πάρκο και να είναι κλειστός.

Οπου και αν κοίταγα έβλεπα σκουπίδια και σύνεργα χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Το πεδίο του Αρεως κάποτε έσφυζε από ζωή, τώρα είναι μέσα στην παρακμή. Έφυγα και πικρές σκέψεις με κατέκλυζαν. Πως είναι δυνατόν, να έχει αφεθεί έτσι; Σε μια πόλη που ψάχνει απεγνωσμένα ελεύθερους χώρους, το Πεδίο του 'Αρεως είναι άλλη μια χαμένη ευκαιρία.

Ελπίζω να μην είναι άλλη μια χαμένη υπόθεση...

του Ηλία Κούκου

thetoc.gr

.