ταλαιπωρούν τους άλλους πολίτες και προκαλούν δυσαρέσκεια. Στο ποιος θα μετράει τους διαδηλωτές, στο πώς θα γίνεται ο «περιορισμός», φυσικά δεν αναφέρθηκε ο υπουργός.      

Ο Γ. Παναγόπουλος, πρόεδρος της ΓΣΕΕ, εξέφρασε την αντίθεσή του σε νομοθετική ρύθμιση «που θα περιορίζει κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα».       Σύμφωνα με τον τρόπο που μεταφέρει τα γεγονότα το ΑΠΕ:      

Σε νομοθετική ρύθμιση που θα στοχεύει στην επιβολή περιορισμών σε πορείες κάτω των 200 διαδηλωτών, ώστε να μην παρεμποδίζεται η κοινωνική και οικονομική ζωή των πόλεων, προσανατολίζεται η κυβέρνηση, σύμφωνα με τα όσα δήλωσε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Δένδιας, μετά τη συνάντηση που είχε σήμερα με το προεδρείο της ΓΣΕΕ.

Σύμφωνα με τον κ. Δένδια, το μέτρο θα εφαρμοστεί σε πόλεις με πληθυσμό άνω των 100.000 κατοίκων και θα ισχύει όλο τον χρόνο και όχι μόνο την τουριστική περίοδο. Πρόσθεσε μάλιστα, «ότι αυτό είναι και προς το συμφέρον όσων διαμαρτύρονται», αφού είναι φυσικό, όπως είπε, προκλητικά μικρές διαδηλώσεις, που αποκλείουν μία πόλη 5 εκατομμυρίων, να προκαλούν την αντίθεση της πλειονότητας των πολιτών. «Αποδεχόμαστε το δικαίωμα των πολιτών να διαμαρτύρονται, αλλά και το δικαίωμα των πολιτών να ζουν, να κινούνται και να έχουν στοιχειώδη επιχειρηματική δραστηριότητα. Ο διάλογος θα συνεχιστεί έως ότου υπάρξει λογικό αποτέλεσμα. Ωστόσο, η νομοθετική πρωτοβουλία ανήκει στην κυβέρνηση» κατέληξε ο κ. Δένδιας.

Αναφερόμενος στη συγκρότηση Οικονομικής Αστυνομίας, μετά από πρόσφατη νομοθετική παρέμβαση του υπουργείου Εργασίας, ο υπουργός τόνισε ότι η Ελληνική Αστυνομία είναι έτοιμη να δώσει το «παρών» και να συμβάλει με όλες τις δυνάμεις της, συμμετέχοντας στο «κυνήγι» της αδήλωτης εργασίας.

Κατά τη συνάντηση, η ΓΣΕΕ εξέφρασε την αντίθεσή της σε νομοθετική ρύθμιση «που θα περιορίζει κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα», όπως δήλωσε μετά τη συνάντηση ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας, Γιάννης Παναγόπουλος. Ο κ. Παναγόπουλος τόνισε ότι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αναλαμβάνουν την ευθύνη μόνο για τις μεγάλες μαζικές διαδηλώσεις και απέδωσε το πλήθος των διαμαρτυριών στις πολιτικές που ασκούνται. Ο κ. Παναγόπουλος πρόσθεσε ότι η ΓΣΕΕ, με τους άλλους φορείς της Αθήνας και την κοινωνία των πολιτών, θα επιδιώξει συνεννόηση στο θέμα αυτό, «αλλά δεν θα δεχθεί την ποδηγέτηση της εκτελεστικής εξουσίας».    

.

περιοχή ανάπλασης της Λεωφόρου Αλεξάνδρας θα ανεγερθεί αθλητικό μουσείο –εντευκτήριο, χώρος αναψυχής και εστίασης καθώς και η κατασκευή υπόγειων χώρων στάθμευσης οχημάτων χωρητικότητας 700 θέσεων.

-Ανώτατος συντελεστής δόμησης 0,04

-Μέγιστη επιτρεπόμενη κάλυψη 5%

-Μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος κτιρίων 4,5 μέτρα

Το 70% της επιφάνειας θα φυτευτεί με πράσινο εκ των οποίων το 50% υψηλό πράσινο (δέντρα). Μετά την κατεδάφιση του σημερινού γηπέδου του Παναθηναϊκού «Απ.Νικολαϊδης» θα τοποθετηθεί γλυπτό για την υπενθύμιση της ύπαρξης του ιστορικού ποδοσφαιρικού γηπέδου της ομάδας της Αθήνας.

Στην περιοχή του Ελαιώνα (η Βοτανικού αν θέλετε) θα αναγερθεί ποδοσφαιρικό γήπεδο (το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού) χωρητικότητας 40.000 θέσεων, αθλητικές εγκαταστάσεις της ομάδας του τριφυλλιού, αθλητικές εγκαταστάσεις του Δήμου Αθηναίων, υπόγειοι χώροι στάθμευσης 450 θέσεων κ.α.

Στο γήπεδο ποδοσφαίρου εκτός από τις κυρίως αθλητικές δραστηριότητες και τις βοηθητικές τους εξυπηρετήσεις , θα υπάρχουν και οι χώροι ιατρικής υποστήριξης και αποκατάστασης αθλητών, αίθουσες πολλαπλών χρήσεων, χώροι εστίασης, εμπορικές χρήσεις , πολυλειτουργικοί χώροι άθλησης, αθλητικοί ξενώνες , χώροι φιλοξενίας, χώροι συνάθροισης κοινού, χώροι εξυπηρέτησης Τύπου και ΜΜΕ.

Οι εμπορικές χρήσεις δεν θα ξεπερνούν το 17,5% της συνολικής επιφάνειας. Συνολικά επιτρέπεται η δόμηση 47.000τ.μ (34.700 για το γήπεδο-7.500 αθλητικές εγκαταστάσεις ΠΑΟ-4.800 αθλητικές εγκαταστάσεις Δήμου Αθηναίων).

-Μεγίστη επιτρεπόμενη κάλυψη 30%

-Μέγιστο ύψος γηπέγου 35 μέτρα προσαυξανόμενο κατά 8 μέτρα για στέγαστρα, ικριώματα φωτισμού και εγκαταστάσεις ραδιοτηλεοπτικών μέσων.

Φορέας υλοποίησης του προγράμματος (και των δημοπρατήσεων) είναι ο Δήμος Αθηναίων ενώ θα έχει και την γενική ευθύνη και συντονισμό του προγράμματος. Σύμφωνα με την απόφαση η κατεδάφιση του γηπέδου της Αλεξάνδρας θα γίνει «μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής των αθλητικών εγκαταστάσεων της Περιοχής Ανάπλασης ΙΙ (Ελαιώνας)» και με την επίβλεψη του Δήμου Αθηναίων. Πηγή Αθήνα 9.84

διαρκέσει μέχρι τις 19.00 λαμβάνουν μέρος πολλές από τις υπηρεσίες της αστυνομίας.

.

της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Αντικείμενο στη συνάντηση, σύμφωνα με το Έθνος, υπήρξε ο τρόπος που θα μπορούσε να συνδυαστεί το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στη διαμαρτυρία, χωρίς όμως να παρακωλύεται η κυκλοφορία στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Η πρόταση του Νίκου Δένδια να μην κλείνει το κέντρο για μικρές αριθμητικά πορείες συνάντησε τις αντιρρήσεις των εκπροσώπων των συνδικαλιστικών φορέων.

"Φανταστείτε 200 άτομα, τα οποία διαμαρτύρονται για οποιοδήποτε λογικό και δίκαιο αίτημα, να αποκλείσουν το κέντρο μιας πόλης πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων.

Και φανταστείτε την παράλληλη ζημιά που δημιουργούν και στην οικονομική δραστηριότητα και στη ζωή της πόλης. Αυτό δεν μπορεί να είναι ανεκτό.

Δεν νομίζω τελικά ότι και οι ίδιοι αυτοί οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται πετυχαίνουν τον στόχο τους έτσι. Όταν εξοργίζεις εκατομμύρια συνανθρώπους σου και αθέλητα τους στρέφεις εναντίον σου, δεν επιτυγχάνεις τον στόχο σου.

Έχουμε μια ρύθμιση ακριβώς γι' αυτό το πράγμα, για τις προκλητικά μικρές διαδηλώσεις που δημιουργούν μια δυσανάλογη ζημιά στο κοινωνικό σύνολο", δήλωσε ο Νίκος Δένδιας.

Το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Έθνους, έχει ήδη συντάξει σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, σύμφωνα με το οποίο οι συμμετέχοντες στις λεγόμενες "μικρές" διαδηλώσεις δεν θα μπορούν να κλείνουν όλες τις λωρίδες κυκλοφορίας στους κεντρικούς οδικούς άξονες των μεγάλων πόλεων.

Το θέμα δεν πρόκειται να περιοριστεί στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις που έχουν πληθυσμό πάνω από 100.000 κατοίκους.

Πρόθεση της πολιτικής ηγεσίας είναι το μέτρο να δοκιμαστεί κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου και στο μεταξύ να εξασφαλιστεί και η μέγιστη δυνατή συναίνεση.

"Είχαμε μία ειλικρινή ανταλλαγή απόψεων για θέματα που αφορούν την πρωτεύουσα του κράτους, την Αθήνα και ειδικά το ζήτημα των ιδιαίτερα μικρών διαδηλώσεων που εμποδίζουν τη λειτουργία αυτής της πόλης.

Οφείλω να πω ότι κατανοώ τη μεγάλη δυσχέρεια που περνάνε μέσα στην κρίση οι συμπολίτες μας και σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη στη διαδήλωση και τη διαμαρτυρία.

Όμως νομίζω ότι κάθε διαμαρτυρία και κάθε δικαίωμα πρέπει να έχει ένα όριο. Και ποιο είναι αυτό το όριο; Είναι το δικαίωμα των συμπολιτών μας να μετακινούνται, το δικαίωμα των συμπολιτών μας να έχουν μία στοιχειώδη επιχειρηματική δραστηριότητα στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο νομίζω έχει υποφέρει πάρα πολύ", υπογράμμισε ο Νίκος Δένδιας.

Απόρριψη από συνδικάτα και κόμματα

Έντονες αντιδράσεις προκαλεί το ενδεχόμενο νομοθετικής ρύθμισης για τις διαδηλώσεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, με τον Γιάννη Παναγόπουλο να σημειώνει πως ο νόμος και η τάξη δεν επιβάλλονται με διατάγματα.

Η ΓΣΕΕ σε ανακοίνωσή της δηλώνει την κατηγορηματική αντίθεσή της σε όποια σκέψη για περιορισμό των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών και συλλογικών δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών.

Επισημαίνει μάλιστα πως οι συγκεντρώσεις και οι διαμαρτυρίες των εργαζομένων δεν περιορίζονται με νόμους και αστυνομικά μέτρα, αλλά μόνο με αλλαγή πολιτικής η οποία δημιουργεί τα προβλήματα.

Η Συνομοσπονδία επισημαίνει πως "αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τις δικές της μαχητικές και ειρηνικές συγκεντρώσεις", τονίζοντας πως πρέπει να υπάρξει ένας ευρύτερος διάλογος με φορείς και κοινωνικές ομάδες για να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση.

.

Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με υπεύθυνο τον καθηγητή Αρχιτεκτονικής Γιώργο Παρμενίδη και βασικούς συντελεστές τους καθηγητές ΕΜΠ Γιάννη Πολύζο και Παναγιώτη Τουρνικιώτη.

Στην αρχή της δεκαετίας του 1980 ένα τμήμα της Συγγρού, από τον Ιλισό ως το Δέλτα, μας υπενθυμίζει ο καθηγητής Παναγιώτης Τουρνικιώτης, μετατράπηκε σε κλειστό αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας, για να εξυπηρετήσει μια πόλη των γρήγορων μετακινήσεων.

Για τον ίδιο, ο αυτοκινητόδρομος "κατέστρεψε την αστική συνέχεια της πόλης και απέκλεισε κάθε περίπτωση βιώσιμης κινητικότητας".

 Η Συγγρού, βάσει του νέου σχεδιασμού, δεν θα τροφοδοτεί με τον ίδιο φόρτο την Αθήνα, και άρα χάνει τη λειτουργική σημασία του κλειστού αυτοκινητόδρομου.

Στις δύο πλευρές του "ορύγματός" της, εξηγεί ο κ. Π. Τουρνικιώτης, "έχουν επιπλέον αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια ισχυρές δραστηριότητες πολιτισμού, που θα επεκταθούν δραστήρια στα επόμενα δύο χρόνια, και θα συνδυαστούν δυναμικά με το Πανεπιστήμιο, τους κινηματογράφους, τα ξενοδοχεία, τις επιχειρήσεις.

Από το Φιξ (μελλοντικό Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης) ως το νέο συγκρότημα πολιτισμού στο Δέλτα και το θαλάσσιο μέτωπο η Συγγρού καλείται να αναλάβει ένα νέο σημαντικό ρόλο σύνδεσης του κέντρου πόλης με τη θάλασσα και ταυτόχρονα ένα ρόλο "ειρήνευσης" των δύο πλευρών της. Επιβάλλεται η "επιβράδυνση" της Συγγρού και η μετατροπή της σε αστική λεωφόρο".

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί "με περιορισμό του πλάτους του οδοστρώματος, με επιβράδυνση της κυκλοφορίας αυτοκινήτων, οργάνωση διαμπερών συνδέσεων επιφανείας των συνοικιών που έχουν αναπτυχθεί στις δύο πλευρές της, ενίσχυση των παρόδιων χρήσεων πολιτισμού, υπηρεσιών και αναψυχής και κατασκευή ευρείας ζώνης με υψηλή φύτευση και στις δύο πλευρές για την κίνηση πεζών και ποδηλάτων.

Είναι προτάσεις που προέκυψαν από την ίδια έρευνα του ΕΜΠ που μελέτησε τη σύζευξη του κέντρου Αθήνας και Πειραιά και πρότεινε τη ανασυγκρότηση του κέντρου με άξονα την Πανεπιστημίου, επειδή θεωρούσε ότι τα δύο έργα βρίσκονται σε λογική και λειτουργική συνέχεια".

Η Συγγρού σε δύο φάσεις

Η μετατροπή της Συγγρού σε αστική λεωφόρο είχε περιληφθεί στο Ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνα - Αττική 2021, ενώ τον Ιούνιο του 2011 οργανώθηκε από τον ΟΡΣΑ και την ερευνητική ομάδα του ΕΜΠ, σε συνεργασία με τις αρχιτεκτονικές σχολές του Παρισιού La Villette και του Στρασβούργου.

Η Περιφέρεια Αττικής ανέθεσε στο ΕΜΠ έρευνα με θέμα τη "Δικτύωση των αστικών παρεμβάσεων στη μητροπολιτική Αθήνα", η οποία έχει συμπεριλάβει τη Συγγρού ανάμεσα στις πιο σημαντικές αναπλάσεις των επόμενων ετών.

Το έργο θα χωριστεί σε δύο φάσεις. Στην πρώτη, που θα είναι άμεσης εφαρμογής, θα "πέσουν" οι μπάρες, θα κατασκευαστούν ισόπεδες διαβάσεις για πεζούς, θα κλείσουν οι υπόγειες και θα μειωθεί η ταχύτητα αυτοκινήτων σε εκείνη που επιβάλλεται σε αστικές περιοχές.

Σε δεύτερη φάση θα γίνουν ειδικότερες μελέτες, και με αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, για τον σχεδιασμό παρεμβάσεων, την ενσωμάτωση των παράδρομων στο δίκτυο των πεζών, την ενίσχυση των φυτεύσεων, τη δημιουργία ποδηλατόδρομου κ.λπ. Ταυτόχρονα θα εξετασθεί η δυνατότητα κατασκευής μιας γραμμής τραμ, που θα συνδέσει το Φιξ με το Δέλτα και θα αλλάξει δυναμικά τη σχέση του κέντρου με το φαληρικό μέτωπο, όσο και τη σχέση των πυκνών γειτονιών κατοικίας που βρίσκονται στις δύο μεριές της.

Το θετικό είναι πως οι παρεμβάσεις αυτές δεν είναι υψηλού κόστους (στόχος, η ένταξη στο επόμενο ΕΣΠΑ) και θα μπορούσαν να υλοποιηθούν σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. "Η νέα Συγγρού", καταλήγει ο καθηγητής Τουρνικιώτης, "θα είναι δρόμος των αυτοκινήτων και των πεζών, λεωφόρος του πολιτισμού και "μέτρο" των νέων μητροπολιτικών συνθηκών που διεκδικούν οι πόλεις για τον άνθρωπο στον 21ο αιώνα".

.

31 άτομα για ναρκωτικά, κλοπές – διαρρήξεις, καταδικαστικές αποφάσεις και λοιπά αδικήματα.
Κατασχέθηκαν 25.220 είδη λαθρεμπορίου και παρεμπορίου (τσιγάρα, είδη ρουχισμού, CD – DVD ’ s κ.ά).

{youtube}q_L7ZP0DVIw{/youtube}

.

υπουργείου Περιβάλλοντος.

Σε σύσκεψη όλων των εμπλεκόμενων φορέων (υπουργεία, δήμος, περιφέρεια και Ίδρυμα Ωνάση) «έκλεισε» το θέμα της χρηματοδότης και συζητήθηκαν οι περαιτέρω διαδικασίες. Οι μελέτες -που χρηματοδοτούνται από το Ίδρυμα Ωνάση- θα ολοκληρωθούν το φθινόπωρο και οι διαδικασίες δημοπράτησης θα ξεκινήσουν αρχές του 2014 με στόχο να αναδειχθεί ο ανάδοχος στα μέσα του έτους. Την όλη διαδικασία θα παρακολουθεί επιτροπή στην οποία θα προεδρεύει ο πρόεδρος της Αττικό Μετρό Χρίστος Τσίτουρας.

«Μας ενδιαφέρει, η θεωρία να γίνει πράξη», τόνισε ο κ. Χατζηδάκης, υπογραμμίζοντας τη σπουδαιότητα του έργου για την πρωτεύουσα, ενώ ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Σταύρος Καλαφάτης σημείωσε ότι «το έργο έχει πολλαπλά οφέλη» για την Αθήνα. Εξάλλου, ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης ανέφερε ότι ο δήμος θα συνεργαστεί για την ολοκλήρωση του έργου σε όλες τις φάσεις κατασκευής του και έκανε λόγο για ιδανική συνεργασία δημοσίου και ιδιωτικού φορέα.

Ο περιφερειάρχης Αττικής Γιάννης Σγουρός επισήμανε ότι «διαψεύδεται η απραξία, η σύγχυση και η γραφειοκρατία του Δημοσίου, και πως χρειάζεται συνοχή, οικονομικές δυνατότητες και συνεννόηση μεταξύ των φορέων. Τέλος, ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση Αντώνης Παπαδημητρίου διαβεβαίωσε ότι το έργο θα γίνει μέσα στις προθεσμίες και σημείωσε ότι πρόκειται για ένα έργο που έχει την αποδοχή του κόσμου.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

.

αντιγράψει μία «δουλεμένη» ιδέα από την Βαρκελώνη και να φτιάξει μία «Ράμπλα»,  δηλαδή έναν πεζόδρομο που θα καταλάβει τις τρεις κεντρικές λωρίδες του δρόμου, αφήνοντας δύο στην κυκλοφορία.

Η Ράμπλα των Αθηνών μπορεί κάλλιστα να «σηκώσει» μία μονή γραμμή τραμ, η οποία ας διπλασιάζεται πέραν της Ομονοίας - και ας συνεχίζει όχι μόνο προς την Πατησίων, αλλά και προς τον Σταθμό Λαρίσης, την Αλεξάνδρας, την υποβαθμισμένη Πειραιώς και την Χαμοστέρνας, έως το Φιξ του αείμνηστου Τάκη Ζενέτου. Πρόκειται για λύση που εφαρμόστηκε με επιτυχία στο Μπιλμπάο, για το οποίο τόσα και τόσα έχουμε ακούσει.  

Η απαγόρευση της κυκλοφορίας των οχημάτων στην Πανεπιστημίου θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη συμφόρηση την Ακαδημίας και την Σταδίου, ενώ θα επιβαρύνει και τους δορυφορικούς της δρόμους, διαχέοντας την κίνηση στα στενά των Αθηνών και κάνοντας τα κόκκαλα του Γιώργου Κανδύλη να τρίζουν.

Η ύφεση και η μείωση της κυκλοφορίας δεν θα κάνει άμεσα φανερό το πρόβλημα. Όμως, η κρίση θα τελειώσει (…κάποτε) και νομοτελειακά η κυκλοφορία των οχημάτων θα αυξηθεί. Τότε είναι που θα βρούμε την κατάσταση μπροστά μας, όπως έγινε με την - μη αναστρέψιμη πια- μεταπολεμική αντιπαροχή δύο -τρεις δεκαετίες αργότερα.

Στο ιστορικό τρίγωνο της πόλης (Σταδίου - Αθηνάς - Ερμού) μένουν πια ελάχιστοι κάτοικοι. Και η ολοκληρωτική «φραγή» της κεντρικής αρτηρίας, σε συνδυασμό με τις υφιστάμενες χρήσεις γης, θα βάλει ένα ακόμη λιθαράκι για την μετατροπή της σε έρημη ζώνη. Όμως, η φύση κενά δεν ανέχεται.

Η Αθήνα είναι μία ιστορική πρωτεύουσα, η οποία στα μάτια της υπόλοιπης ανθρωπότητας αποτελεί το προπύργιο της Δημοκρατίας και τον πρώτο από τους τρεις πυλώνες, που κατά την Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ, συγκροτούν την έννοια της Δύσης (οι άλλοι δύο είναι η Ρώμη του κράτους δικαίου και η Ιερουσαλήμ του Χριστιανισμού). Παράλληλα, παραμένει το προπύργιο της Ευρώπης στην Εγγύς Ανατολή και όσο και να θέλουμε να την διαλύσουμε, ευτυχώς η πόλη ως ζωντανός οργανισμός που είναι, ανθίσταται.

Κακά τα ψέματα, η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου αποτελεί μία ωραία «βιτρίνα» που φτιάχνεται με καλές προθέσεις, αλλά αποκρύπτει αυτό που γνωρίζει βαθιά μέσα στο πετσί του ο μέσος πολίτης. Ό,τι δηλαδή, όπως δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο για την Ελλάδα, έτσι και δεν υφίσταται οποιοδήποτε βιώσιμο όραμα για την Αθήνα.

Εάν τα συναρμόδια υπουργεία ενδιαφέρονται πραγματικά για την Αθήνα, ας εστιάσουν στις γειτονιές, οι οποίες στερούνται στοιχειώδεις ανέσεις για την καθημερινότητα των ανθρώπων.

Μάλιστα, εάν η πολιτική προτεραιότητα είναι η εμβλητικότητα των παρεμβάσεων, στα συρτάρια της ΕΑΧΑ και των υπουργείων «αραχνιάζουν» οι ξεχασμένες πολεοδομικές μελέτες του καθηγητή Δημήτρη Οικονόμου και άλλων επιφανών μηχανικών για την δεύτερη φάση της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων.

Και ας θυμούνται οι ιθύνοντες ότι καμία παρέμβαση στο σώμα της πόλης δεν θα οδηγήσει σε ανάταξη της πρωτεύουσας - που θα συμπαρασύρει και την υπόλοιπη χώρα-, εάν δεν εντάσσεται σε ένα στρατηγικό σχέδιο για την Αθήνα με στόχους, αρχή, μέση και τέλος, που θα προτείνει προοπτική και βιωσιμότητα για την Αττική.

Και κανένα πλάνο δεν πρόκειται να προχωρήσει, εάν δεν έχει ευρεία λαϊκή αποδοχή και υποστήριξη, εξασφαλισμένη χρηματοδότηση και μία καλή ομάδα για να το εφαρμόσει.

Βήμα

.

διαγωνισμό Rethink Athens για την ανασυγκρότηση του κέντρου της Αθήνας, χρησιμοποιεί σήμερα την ίδια λέξη, οραματίζεται τη μετατροπή της και πάλι σε «βουλεβάρτο» – αν και πλέον λείπουν οι γαζίες –, με νέες δενδροφυτεύσεις και χώρους για περιπάτους.

Η κατασκευή της Πανεπιστημίου, στα μέσα του 19ου αιώνα, συνάντησε πολλά εμπόδια. Ηταν πολυδάπανη, καθώς το έδαφος ήταν βραχώδες, διασχιζόταν από ρεματιά - τα νερά κυλούσαν εκεί όπου σήμερα βρίσκεται ο πεζόδρομος της Κοραή - και είχε βαθιά χαντάκια. Αυτό αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» ο ιστορικός κ. Θανάσης Γιοχάλας, ο οποίος μαζί με την κυρία Τόνια Καφετζάκη δημιούργησε έναν οδηγό της Αθήνας με τον τίτλο «Αθήνα. Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία», ο οποίος κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο.

«Η Πανεπιστημίου εθεωρείτο απόμερο μέρος εκείνη την εποχή» λέει ο κ. Γιοχάλας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία απέρριψε την πρόταση να κατασκευαστεί εκεί η Μητρόπολη της Αθήνας διότι ήταν... απόμερα.  

Η Πανεπιστημίου τελικά μετατρέπεται σε έναν από τους ομορφότερους δρόμους της Αθήνας, καθώς εκτός από την περίφημη Τριλογία, των κτιρίων του Πανεπιστημίου, της Ακαδημίας και της  Εθνικής Βιβλιοθήκης (χαρακτηριστικά δείγματα του ώριμου νεοκλασικισμού), σε αυτήν κατασκευάστηκαν πολυτελείς κατοικίες και εγκαταστάθηκαν ιδρύματα και λέσχες. Φιλοξένησε όμως και διάσημα καφέ, εστιατόρια, ξενοδοχεία, ακόμη και καμπαρέ, στα οποία σύχναζε η αφρόκρεμα του καλλιτεχνικού και πολιτικού κόσμου κατά το δεύτερο μισό του 19ου και στη διάρκεια του 20ού αιώνα.

Τα Ανάκτορα
Αν και τα αρχικά σχέδια των Κλεάνθη και Schaubert αναδείκνυαν την παράλληλη οδό Σταδίου σε βασικό άξονα σύνδεσης του Συντάγματος και της Ομονοίας, με την Πανεπιστημίου να αποτελεί δευτερεύοντα δρόμο, τα σχέδια του Leon von Klenze και η τοποθέτηση των Ανακτόρων το 1837 στη σημερινή θέση του Κοινοβουλίου ήταν καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση του Κέντρου. Οπως αναφέρουν οι ερευνητές του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου στη μελέτη «Μεταλλασσόμενοι χαρακτήρες και πολιτικές στα κέντρα πόλης Αθήνας και Πειραιά» (με επιστημονικό υπεύθυνο τον καθηγητή Αρχιτεκτονικής κ. Παναγιώτη Τουρνικιώτη), η κατασκευή των Ανακτόρων συνοδεύθηκε από την πολεοδομική αναθεώρηση του σχεδίου στην περιοχή, δίνοντας οριστική μορφή στην πλατεία Συντάγματος και στη στροφή της Πανεπιστημίου προς τη λεωφόρο Αμαλίας.

Τα επόμενα χρόνια στην Πανεπιστημίου οικοδομήθηκαν πολλά σημαντικά κτίρια. Εκτός από εκείνα της Τριλογίας, χτίστηκαν από διάσημους αρχιτέκτονες ο ναός του Αγίου Διονυσίου των Καθολικών, το Αρσάκειο, το Οφθαλμιατρείο, η Τράπεζα της Ελλάδος, τα οποία διατηρούνται ως σήμερα. Εκεί υπήρχαν ακόμη η Λεόντειος Σχολή, το Γενικό Λογιστήριο και το Εκπαιδευτήριον Μακρή. Ετσι σε λίγα χρόνια η Πανεπιστημίου, ο φαρδύτερος δρόμος του Κέντρου, αποκτά μεγαλοπρέπεια και ακτινοβολία και αφήνει τη Σταδίου στη... σκιά.

Τα γυμνά αγάλματα
Το Μέγαρο Σλήμαν, από τα ωραιότερα νεοκλασικά της Αθήνας, χτίστηκε μεταξύ 1878 και 1880 σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλλερ και σήμερα στεγάζει το Νομισματικό Μουσείο. Επί χρόνια αποτελούσε το κέντρο της πολιτικής, κοινωνικής και πνευματικής ζωής της Αθήνας (στον Ελευθέριο Βενιζέλο είχε παραχωρηθεί χώρος του μεγάρου για πολιτικό γραφείο). Συνδέθηκε ωστόσο και με ένα ευτράπελο περιστατικό, όπως αναφέρουν οι ιστορικοί Γιοχάλας και Καφετζάκη. Στο στηθαίο υπήρχαν 24 αγάλματα θεών. Η γυμνότητά τους όμως προκάλεσε τη σεμνοτυφία κάποιων, με αποτέλεσμα να γίνει διάβημα διαμαρτυρίας στην κυβέρνηση. Ο Σλήμαν αποφάσισε να τα ντύσουν, αλλά το θέαμα την επόμενη ημέρα προκάλεσε γέλια.

Στο βουλεβάρτο της Αθήνας βρίσκονταν επίσης το Μέγαρο Γεράσιμου Κούπα (Πανεπιστημίου 6), επίσης έργο του Τσίλλερ, το οποίο υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα κτίρια της πόλης, η οικία Ζωγράφου (Πανεπιστημίου 16), στην οποία κατοίκησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος όταν έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας, το 1910, και η οικία Ιωάννη και Καλλιρρόης Περρέν. Το σαλόνι των Περρέν αποτελούσε για χρόνια τη φωλιά του πνευματικού κόσμου της εποχής, με συχνούς θαμώνες τους Κ. Παλαμά, Ι. Γρυπάρη, Γ. Καμπύση, Γρ. Ξενόπουλο και πολλούς άλλους.

Η «σκοτεινή» πλευρά
Το Μέγαρο της οικογένειας Ι. Σερπιέρη (βασικός ιδιοκτήτης των μεταλλείων Λαυρίου) είχε μετατραπεί σε φρούριο. «Θυρωρός» στο μεγαθήριο στο οποίο σήμερα στεγάζεται η Αγροτική Τράπεζα ήταν ένας από τους ανθρώπους του διαβόητου λήσταρχου Κίτσου, ο οποίος παρείχε προστασία στον Σερπιέρη. Αλλωστε δεν επρόκειτο για ένα απλό σπίτι. Είχε σχεδιαστεί από τον αρχιτέκτονα Αν. Θεοφιλά ώστε να καλύπτει όλες τις ανάγκες και δραστηριότητες της οικογένειας: κατοικία, τράπεζα και άλλες επαγγελματικές χρήσεις, όλες με διαφορετικές εισόδους.

Λίγο πιο κάτω, στη γωνία Πανεπιστημίου και Κοραή, σε ένα από τα παλαιότερα κτίρια της πόλης, κατοίκησε η οικογένεια του δημάρχου Αθηναίων Δημητρίου Σούτσου και από το 1894 η οικογένεια Δημητρίου Ράλλη. Στον κήπο σε μια ξύλινη κατασκευή, λειτούργησε την περίοδο του Μεσοπολέμου το περίφημο καμπαρέ «Γκριφφόν» που αργότερα μετονομάστηκε σε «Φολί ντ' Ιβέρ» και στο οποίο, όπως προέκυψε από την ιστορική έρευνα των Γιοχάλα και Καφετζάκη, «εμφανίζονταν παλαίμαχες, μάλλον ευρωπαίες αρτίστες».

Σε απόσταση αναπνοής βρισκόταν το κοσμικό κέντρο «Αμπασσαντέρ», στο υπόγειο του Μεγάρου Εμπειρίκου, στο ύψος της Βουκουρεστίου, η οποία την εποχή εκείνη αναφερόταν ως «Χεζοπόταμος».

Παραδίπλα του, το 1930, στεγάζονταν - και τα βλέπουμε και σήμερα - τα θέατρα Αθηνών (στον χώρο του προϋπήρχε καμπαρέ) και «Βρετάνια». Την πολιτιστική εικόνα της Πανεπιστημίου συμπλήρωναν οι κινηματογράφοι «Ιντεάλ», «Τιτάνια» και «Πάνθεον», αλλά και ο πρωτοποριακός για την εποχή πολυχώρος θεαμάτων «Ρεξ».

Αρωμα βιολέτας
Στους επάνω ορόφους του νεοκλασικού Μεγάρου Πεσμαζόγλου, το οποίο βρισκόταν απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη (εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η ομώνυμη στοά) στεγαζόταν η εφημερίδα «Πρωία» και στο ισόγειο, από το 1906, το «Πρότυπον Φαρμακείον Δαμβέργη» του καθηγητή της Φαρμακευτικής Αναστασίου Δαμβέργη.

«Εκτός από την εκτέλεση ιατρικών συνταγών, γίνονταν μικροβιολογικές εξετάσεις και ακτινογραφίες, ενώ ανελάμβανε ακόμα και ταριχεύσεις νεκρών» αναφέρουν οι ιστορικοί Γιοχάλας και Καφετζάκη. Ηταν όμως και στέκι πανεπιστημιακών δασκάλων και άλλων επιφανών προσώπων της τότε Αθήνας.  

Στη Στοά Αρσάκη, λειτουργούσαν ορισμένα από τα πιο γνωστά καταστήματα της εποχής, όπως το περίφημο Μυροπωλείον Μποτσαράκου, το οποίο είχε ιδρυθεί το 1890. Από τα πλέον ευπώλητα προϊόντα του καταστήματος ήταν η κολόνια βιολέτα και οι βαφές τριχών. Στην ίδια στοά στεγαζόταν και το κατάστημα του Ηλία Κοκκώνη, που κατασκεύαζε σημαίες, λάβαρα και προσκοπικά είδη - όπως και σήμερα.

Εκεί βρισκόταν και το καφενείο του Σιγάλα, στέκι πολιτικών από το 1900. «Από αυτό το καφενείο έφυγε ο Χρήστος Λαδάς (σ.σ.: υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Θ. Σοφούλη), ο οποίος λίγα λεπτά αργότερα δολοφονήθηκε μπροστά στον ναό του Αγ. Γεωργίου Καρύτση» αναφέρεται στον οδηγό «Αθήνα, Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία».

Τα «Δαρδανέλλια»  
Το στενό πέρασμα ανάμεσα στα δύο κοσμικά ζαχαροπλαστεία του «Γιαννάκη», το οποίο άνοιξε το 1905, και το «Ντορέ» (Maison Doree), το οποίο εγκαινιάστηκε το 1908 (στους αριθμούς 2 και 5 της Πανεπιστημίου), απέκτησε το τοπωνύμιο «Δαρδανέλλια». Κανένας δεν περνούσε από εκεί χωρίς να σχολιαστεί από τους κομψούς και κοσμικούς θαμώνες. Η ιστορία τους όμως ήταν σύντομη, διότι δεν έμειναν αμέτοχα κατά την περίοδο του εθνικού διχασμού. Το ζαχαροπλαστείο «Γιαννάκη», ως κέντρο βενιζελικών, καταστράφηκε το 1920 ως αντίποινα μετά τη δολοφονία του Ιωνα Δραγούμη, ενώ το «Ντορέ», ως κέντρο των βασιλικών, είχε την ίδια τύχη μετά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Βενιζέλου.

Περίπου την ίδια περίοδο στη θέση όπου το 1938 χτίστηκε η Τράπεζα της Ελλάδος λειτουργούσε και το περίφημο Ζαχαροπλαστείο του Πετρίτση, το οποίο έβγαζε τραπέζια στο πεζοδρόμιο με θέα τα κτίρια της Τριλογίας.  

Μεγάλη ακμή γνώρισε και το γαλακτοπωλείο «Ηνωμένα Βουστάσια», το οποίο την περίοδο 1904-1912 ήταν στέκι του Ιωάννη Κονδυλάκη, αλλά και άλλων λογοτεχνών. Από τα πιο εντυπωσιακά ωστόσο στέκια της Πανεπιστημίου ήταν το πολυτελές καφενείο-εστιατόριο «Το Πανελλήνιον», το οποίο διέθετε και ορχήστρα. Ηταν το στέκι πολλών πνευματικών ανθρώπων, όπως του Αγγελου Σικελιανού, του Αρίστου Καμπάνη, του Ρώμου Φιλύρα και άλλων.

Πίστα σκέιτινγκ
Το μεγαλύτερο κτίριο της Αθήνας, το Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού, χτίστηκε εκεί όπου βρίσκονταν οι βασιλικοί στάβλοι αλλά και τα κοτέτσια που προμήθευαν με αβγά το παλάτι. Μάλιστα δίπλα στους στάβλους υπήρχε πίστα σκέιτινγκ για τους βασιλόπαιδες. Τα κτίσματα καταστράφηκαν από πυρκαγιά το 1920 και το οικόπεδο αγοράστηκε λίγα χρόνια αργότερα από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού για την κατασκευή ενός εμπορικού μεγάρου το οποίο περιελάμβανε και τη Στοά Σπυρομήλιου. Στη διάρκεια της Κατοχής επιτάχθηκε από τους Γερμανούς, όπως και το απέναντι κτίριο (Αμερικής και Πανεπιστημίου), στο οποίο στεγαζόταν η Αθηναϊκή Λέσχη (η οποία από το 1908 διέθετε σύστημα κεντρικής θέρμανσης).  

Το επιβλητικό Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού φιλοξενούσε το κινηματοθέατρο «Παλλάς» και από το 1940 το ζαχαροπλαστείο «Ζόναρς» και το δεύτερο κατάστημα του «Φλόκα». Το κομψό περιβάλλον του «Ζόναρς» αλλά και το «Φλόκα» προτιμούσαν οι Οδ. Ελύτης, Ν. Γκάτσος, Μ. Χατζιδάκις, Ευ. Αβέρωφ, Γ. Ράλλης, Κ. Καραμανλής και άλλοι. Στο Μέγαρο στεγαζόταν και το καμπαρέ «Μαξίμ» (αργότερα θέατρο «Αλίκη»).




Τα μεταπολεμικά χρόνια
Η 30ετής περιπέτεια της ανάπλασης
Τα παλιά αρχοντικά της Πανεπιστημίου αρχίζουν μεταπολεμικά να κατεδαφίζονται και τη θέση τους παίρνουν μοντέρνα πολυώροφα κτίρια γραφείων. Οι προσόψεις τους σταδιακά γέμισαν φωτεινές επιγραφές και διαφημιστικές ταμπέλες, ενώ το οδόστρωμα κατέλαβαν τα αυτοκίνητα καθιστώντας τον δρόμο αφιλόξενο για τους πεζούς. Οταν το 1983 ο Αντώνης Τρίτσης προτείνει την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου λοιδορήθηκε σχεδόν από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Παρ' όλα αυτά το νέο τότε Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας, το οποίο τελικά έγινε νόμος του κράτους το 1985 και ισχύει ακόμη (η πολυαναμενόμενη αναθεώρησή του παραμένει εδώ και μία τριετία στα συρτάρια του ΥΠΕΚΑ), συμπεριέλαβε και σχέδια πεζοδρόμησης για την ανάδειξή της. Ωστόσο αυτά αγνοήθηκαν από όλες τις μετέπειτα ηγεσίες του ΥΠΕΧΩΔΕ. Η ιδέα έπεσε και πάλι στο τραπέζι από την πρώην υπουργό Περιβάλλοντος κυρία Τίνα Μπιρμπίλη το 2010, η οποία προχώρησε και στη συμφωνία με το Ιδρυμα Ωνάση, το οποίο ανέλαβε τη χορηγία του διεθνούς διαγωνισμού για την ανάπλαση της Πανεπιστημίου.

Τον περασμένο Μάρτιο μάλιστα ανακοινώθηκε σε πανηγυρική εκδήλωση, παρουσία του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά, ο νικητής: μια ομάδα πολεοδόμων, αρχιτεκτόνων και αρχιτεκτόνων τοπίου του ολλανδικού γραφείου OKRA, η οποία φιλοδοξεί να μετατρέψει και πάλι τον δρόμο σε «βουλεβάρτο» με προσθήκη πρασίνου και πολιτιστικών δράσεων.

.

θάνατο δι’ απαγχονισμού, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια με διαταγή του ‘Οθωνα και αργότερα σε κάθειρξη δέκα ετών.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Τελικά αποφυλακίστηκε με μεσολάβηση του Δημητρίου Καλλέργη τον Σεπτέμβριο 1854, αλλά με πολύ κλονισμένη την υγεία του και εξαιρετικά αδύναμο τον οργανισμό του. Η φροντίδα της οικογένειάς του και οι πρόθυμες υπηρεσίες που του πρόσφεραν γιατροί της πόλης δεν αρκούσαν για να επανέλθει σε φυσική κατάσταση. Εξάλλου, είχε στερηθεί τους βαθμούς και κάθε αποδοχής. Διέθετε όμως σημαντικότατη ακίνητη περιουσία, από την οποία ποριζόταν τα προς το ζην και προσπαθούσε να τη διατηρήσει για να προικίσει τα κορίτσια του. Την καλλιέργεια των κτημάτων του είχε αναθέσει σε επίμορτους καλλιεργητές, οι οποίοι έπαιρναν ένα σημαντικό μέρος της σοδειάς για να δώσουν το υπόλοιπο στον Μακρυγιάννη.

Καλλιέργειες κάτω από την Ακρόπολη
Τα περισσότερα κτήματά του, ο Μακρυγιάννης, τα είχε εντός της Αττικής και, χρόνο με το χρόνο, το χώμα της έδινε όλο και λιγότερα. Όσο δύσκολο και αν είναι να το φανταστούμε, ένα από τα χωράφια που καλλιεργούσε ακόμη και μετά την επανάσταση ένας τέτοιος επίμορτος καλλιεργητής ήταν στη νοτιοδυτική πλευρά της Ακρόπολης. Στην περιοχή όπου από το 1838 είχαν ξεκινήσει οι εργασίες για την αποκάλυψη του αρχαίου θεάτρου του Διονύσου. Εργασίες που διήρκεσαν περίπου έναν αιώνα, ανάλογα με τις εκάστοτε δυνατότητες χρηματοδότησης εκ μέρους του Ελληνικού Δημοσίου. Το 1862 είναι μία από τις αποδοτικές χρονιές για το ζήτημα των ανασκαφών. Οι Έλληνες παρακολουθούν, σχεδόν καθημερινά τις ανακοινώσεις των αρχαιολόγων για διάφορα ευρήματα, όπως τα εγχάρακτα εδώλια. Ιστορικοί, λεξικογράφοι και πολλοί δημοσιογράφοι προσπαθούν ενθουσιασμένοι να ερμηνεύσουν τις διάφορες επιγραφές.

Τα πλούσια ευρήματα ξεσηκώνουν πανστρατιά και συγκίνηση και σύμφωνα με την εφημερίδα του Φιλήμονα τα χώματα κάτω από την Ακρόπολη «υπισχνούνται ν’ αποκαλύψωσιν εν των περιεργοτέρων μνημείων των Αθηνών και να διαχύσουν ικανόν φως επί της αρχιτεκτονικής των θεάτρων της αρχαιότητος». Βέβαια το κόστος για να έρθουν στην επιφάνεια οι πολύτιμοι αυτοί θησαυροί ήταν υψηλό, αφού οι ανασκαφές έφθαναν σε βάθος πέντε και έξι μέτρων. Οπότε άρχισε έρανος από τον Δήμο Αθηναίων, ιδιώτες αλλά και ομογενείς του εξωτερικού. Έτσι εξασφαλιζόταν ένα σημαντικό ποσό για τη συνέχιση των ανασκαφών προς το μεσημβρινοανατολικό μέρος «εντεύθεν του τόξου των εδωλίων όπου η σκηνή και η θυμέλη» ως κεραυνός εν αιθρία δημοσιευόταν η είδηση πως ο ιδιοκτήτης της περιοχής ζητούσε με δικαστικά μέτρα να σταματήσουν οι ανασκαφές. Προκαλούσε όμως ταυτόχρονα μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης της γης, δηλαδή ο Ιωάννης Μακρυγιάννης προχώρησε σε δικαστικές ενέργειες διότι δεν είχε ζητηθεί η άδειά του και δεν είχε αποζημιωθεί για τη γη του από το Ελληνικό Δημόσιο. Η παρέμβαση οδήγησε σε καθυστερήσεις των ανασκαφών της αρχαιολογικής εταιρείας, αλλά ήταν και ένας από τους λόγους που αποχώρησε από τις ανασκαφές ο Γερμανός αρχιτέκτονας J. H. Strack, ο οποίος είχε αρχίσει σταδιακά να αποκαλύπτει το θέατρο. Η υπόθεση εκδικάσθηκε στο Ειρηνοδικείο, το οποίο απέρριψε το αίτημα του Μακρυγιάννη και διέταξε τη συνέχιση των ανασκαφών. Έτσι η πρώτη συστηματική ανασκαφική έρευνα πραγματοποιείται το 1862 από τον αρχαιολόγο Θ. Ρουσσόπουλο σε συνεργασία πάντα με το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο.

Η «κόντρα» με το Παλάτι
Η στάση της οικογένειας Μακρυγιάννη δεν πρέπει να θεωρηθεί ξεκομμένη από τις γενικότερες εξελίξεις. Από τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς, όταν ξέσπασαν τα αποκαλούμενα «Ναυπλιακά», δηλαδή η μεγαλύτερη και πιο αιματηρή στάση που έγινε επί Οθωνος και τερματίστηκε με εκστρατεία και τακτική πολιορκία του Ναυπλίου. Αξιωματικοί, πολιτικοί κρατούμενοι στο Ναύπλιο και εκατοντάδες νέοι εθελοντές ξεσηκώθηκαν εναντίον του Όθωνα. Η κυβέρνηση του Α. Μιαούλη κινητοποίησε χιλιάδες και κατόρθωσε να καταστείλει τη στάση. Βέβαια είναι γνωστή η συνέχεια, αφού λίγους μήνες αργότερα ο πρώτος βασιλιάς Οθων έπαιρνε το δρόμο για την πατρίδα του κάτω από το βάρος των μεγάλων λαϊκών αντιδράσεων. Ανάμεσα σ’ εκείνους που συνελήφθησαν ως πρωτεργάτες για τα «Ναυπλιακά» ήταν και ο γιός του στρατηγού Μακρυγιάννη, ο επίσης στρατιωτικός Όθων Μακρυγιάννης. Τραγική ειρωνεία της τύχης τον είχε βαφτίσει και του είχε δώσει το όνομά του ο βασιλιάς Όθων μόλις πάτησε το πόδι του στο Ναύπλιο.

Ο Όθων Μακρυγιάννης ήταν ο πραγματικός διαχειριστής της πατρικής περιουσίας και ο εντολέας των δικαστικών ενεργειών που εξελισσόταν την ίδιες ημέρες που είχαν ξεσπάσει τα «Ναυπλιακά». Η σύγκρουση της οικογένειας Μακρυγιάννη με το Παλάτι ήταν μετωπική. Πάντως, η περιπέτεια εκείνη έληξε με πλήρη αποζημίωση που καταβλήθηκε μερικά χρόνια αργότερα στα μέλη της πολυπληθούς οικογένειά τους.

«Απεβίωσεν υπό γενικής ατροφίας»
O Ιωάννης Μακρυγιάννης παντρεύτηκε την Αθηναία Αικατερίνη Σκουζέ, δευτερότοκη κόρη του Γεωργαντά Σκουζέ, με την οποία παντρεύτηκαν καταμεσής της Επανάστασης (1825) και απέκτησαν δέκα γιούς και δύο κόρες. Εξ αυτών επιβίωσαν τα έξι αγόρια και τα δύο κορίτσια, τα οποία απόλαυσαν τους καρπούς της περιουσίας που τους άφησε ο μεγάλος αγωνιστής. Υπήρξαν δε και περιπτώσεις που η μεγάλη αυτή κτηματική περιουσία βρέθηκε στο επίκεντρο σκανδάλων και συζητήσεων.
Όσο για τον Στρατηγό, έφυγε από τη ζωή δυο χρόνια μετά την περιπέτεια με το Θέατρο Διονύσου, στις 27 Απριλίου 1864. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η ληξιαρχική πράξη του θανάτου του Μακρυγιάννη. (φωτό). Στο πλάι της ληξιαρχικής πράξης, η οποία υπογράφεται από τον Δήμαρχο Αθηναίων Εμμανουήλ Κουτσικάρη ως Ληξίαρχη, καταγράφεται ως «Ιωάννης μακρή Γιάννης», αναφορά που αποκαλύπτει από πού προήλθε το επώνυμο του μεγάλου αγωνιστή. Ανάφερει δε η πράξη πως απεβίωσε «ο Αντιστράτηγος Ιωάννης Μακρηγιάννης ετών 68 έγγαμος σύζυγος Αικατερίνης υπό γενικής ατροφίας».
Το τοπωνύμιο Μακρυγιάννη, που δόθηκε σε μια ολόκληρη περιοχή των Αθηνών, έμεινε να θυμίζει την περιοχή όπου κατοικούσε και είχε μέρος των κτημάτων του, ενώ ο ανδριάντας του κάτω από την Ακρόπολη και κοντά στο Θέατρο του Διονύσου, στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου θυμίζει τη μεγάλη προσφορά του στην απελευθέρωση της Ελλάδας.

http://mikros-romios.gr

.

προγραμματίζεται να ανοίξει και ο σταθμός στην Αγία Μαρίνα Χαϊδαρίου. Τους επόμενους μήνες θα αρχίσουν οι εργασίες επέκτασης από το Χαϊδάρι προς τον Πειραιά.

.

αποτελείται από 28 ορόφους, ενώ δίπλα του υπάρχει ένα χαμηλότερο κτίριο ύψους 65 μέτρων. Όλο αυτό το κτιριακό συγκρότημα φιλοξενεί γραφεία και καταστήματα.

Ο Πύργος των Αθηνών είναι ένα από τα λίγα υψηλά κτίρια της πρωτεύουσας, σε μία πόλη που πάσχει ανεξήγητα από πολεοδομική υψοφοβία. Οι λόγοι πολλοί: η καταλυτική παρουσία του ιερού βράχου της Ακρόπολης, η σεισμικότητα του Αττικού εδάφους, η μη διατάραξη του Αττικού τοπίου, αλλά και ιδεολογικο-κοινωνικές παράμετροι.

Η ιστορία του κτιρίου ταυτίζεται με την ταχύτατη οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας τη δεκαετία του '60. Ο οικοδομικός τομέας δια της αντιπαροχής έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο και το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού ήταν το πιο περιζήτητο. Η τυπική οικοδομή της εποχής ήταν η πολυκατοικία των έξι ορόφων και το υψηλότερο κτίριο της Αθήνας το δεκατεσσάρων ορόφων ξενοδοχείο «Χίλτον», που αποπερατώθηκε το 1963.

Όλα αυτά βάλθηκε να τα ξεπεράσει η οικοδομική εταιρεία «Αλβέρτης - Δημόπουλος Α.Ε.», μία από τις μεγαλύτερες της εποχής εκείνης, με σημαντικά έργα στην Ελλάδα (Αμερικανική και Βρετανική Πρεσβεία, Ευγενίδειο Πλανητάριο κ.ά.) και τη Μέση Ανατολή. Οι ιδιοκτήτες της εταιρείας θέλησαν να κατασκευάσουν έναν ουρανοξύστη στην Αθήνα για να αποτυπώσουν το στίγμα της επιτυχημένης πορείας τους.

Τους βοήθησε σε αυτό και ο αναπτυξιακός νόμος της χούντας (ΑΝ 395/68 «Περί του ύψους των οικοδομών και ελευθέρας δομήσεως»), που προέβλεπε την ανέγερση υψηλών κτηρίων σε πανταχόθεν ελεύθερο χώρο. Μέχρι τότε το μέγιστο ύψος των κτιρίων ήταν τα 35 μέτρα (σήμερα 27 μέτρα). Σίγουρα, η μεγαλομανία των απριλιανών έπαιξε το ρόλο της, αλλά είχαν και στόχο την ανάδειξη της Αθήνας ως διεθνούς επιχειρηματικού κέντρου.

Ο Πύργος των Αθηνών, υπό κατασκευή

Ως χώρος για την ανέγερση του πρώτου ελληνικού ουρανοξύστη επελέγη ένα οικόπεδο, που βρισκόταν στη διασταύρωση των λεωφόρων Βασιλίσσης Σοφίας και Μεσογείων, που για εκείνη την εποχή ήταν το όριο της Αθήνας του κέντρου και των προαστίων. Τα σχέδια ανατέθηκαν σ' ένα νεαρό και ανερχόμενο αρχιτέκτονα, τον Ιωάννη Βικέλα. Αυτός επέλεξε να δημιουργήσει ένα μινιμαλιστικό φουτουριστικό κτίριο (ουσιαστικά ένα κουτί) με υαλοπετάσματα, που θα γίνει ο κανόνας για κτίρια εμπορικών χρήσεων στην Αθήνα («γυάλινα κτίρια»).

Έκπληκτοι οι περαστικοί είδαν ένα πρωί στα τέλη του 1967 μία ταμπέλα στο οικόπεδο της Μεσογείων 2-4 με την επιγραφή:
ΑΝΕΓΕΡΣΙΣ ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΟΥ
ΠΥΡΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ
ΑΝΑΔΟΧΟΣ ΕΡΓΟΥ: ΑΛΒΕΡΤΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΕ

Το έργο θεμελιώθηκε στις 13 Ιουνίου 1968 κι ένα χρόνο αργότερα ολοκληρώθηκε ο σκελετός. Το κτίριο περατώθηκε και δόθηκε προς χρήση το 1971. Από τότε μέχρι και σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο ειδικών και μη, που το χαρακτηρίζουν κακόγουστο. Πάντως, αποδείχτηκε ιδιαίτερα ανθεκτικό στους σεισμούς του 1981 και 1999 και δεν ακούστηκε το παραμικρό, σε αντίθεση με άλλα χαμηλότερα κτήρια, που είτε κατέρρευσαν ή έπαθαν σοβαρές ζημιές. Η εταιρεία κατασκευής του, «Αλβέρτης - Δημόπουλος ΑΕ» διαλύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '70.

sansimera.gr
.

αρχιτεκτονικής Renzo Piano.

της Κατερίνας Ανέστη

Διασχίζοντας την Συγγρού ή την παραλιακή στο ύψος του Δέλτα Φαλήρου, το  βλέμμα πέφτει στους επτά τεράστιους γερανούς (σύντομα θα γίνουν δέκα) που  μοιάζουν με χέρια τεντωμένα στον ουρανό. Η περιέργεια για το Κέντρο Πολιτισμού  με την Εθνική Λυρική Σκηνή, την Εθνική Βιβλιοθήκη και το μεγάλο Πάρκο μεγαλώνει, όμως η αποκάλυψη που βιώνει ο επισκέπτης του εργοταξίου είναι μοναδική. Μια  τέτοια περιήγηση έγινε σήμερα, με αφορμή την έναρξη του 2ου Διεθνούς Συνεδρίου  για τη Κοινωφελή Δράση που διοργανώνει σήμερα και αύριο το Ιδρυμα Πολιτισμού  Σταύρος Νιάρχος.

Το μυστηριώδες αρχαϊκό νεκροταφείο των μωρών και των  κακοποιημένων

500 εργαζόμενοι βρίσκονται ήδη μέσα στο χώρο και σύντομα θα γίνουν 1.500, ήδη  εργάζονται 150 μηχανικοί, ενώ το απολύτως εντυπωσιακό είναι πως απασχολούνται  εκεί 70 αρχαιολόγοι και συντηρητές. Μέσα στο χώρο εντοπίστηκε ένα αρχαϊκό  νεκροταφείο με τουλάχιστον 200 χρόνια συνεχούς χρήσης και μεγάλο βάθος που  φτάνει τουλάχιστον στα δύο μέτρα. Εκεί ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια των  εργασιών για τη δημιουργία του Πολιτιστικού Κέντρου περίπου 600 σώματα. Η  συνύπαρξη αυτής της ανοιχτής ενεργούς ανασκαφής με τα μηχανήματα που χτίζουν το  θηριώδες κέντρο με τα πιο καινοτόμα κριτήρια για την προστασία του  περιβάλλοντος, είναι μοναδική στον κόσμο. Πουθενά αλλού ο διάλογος της  κατασκευής μιας συνθήκης έκρηξης των δημιουργικών δυνάμεων, δεν συνυπάρχει τόσο  αναπάντεχα και ζωτικά με την ιστορία και την απαρχή. Και όλα έχουν στο κέντρο  τον άνθρωπο. Οχι μόνο οι δράσεις του κέντρου, αλλά ακόμη και η ανάδειξη και  μελέτη του αρχαϊκού νεκροταφείου!

«Ο άνθρωπος είναι στο κέντρο του ευρήματος», τόνισε χαρακτηριστικά η Στέλλα  Χρυσουλάκη, επικεφαλής των αρχαιολόγων, η οποία περιέγραψε με τρόπο  συγκλονιστικό τα ευρήματα και τις δυνατότητες ερμηνείας που παρέχουν. Μεγάλα  δοχεία ή χύτρες όπου θάβονταν τα μωρά – καθόλου τυχαία επιλογή, αφού η κουζίνα  ήταν το κέντρο του σπιτιού στην αρχαιότητα και η χύτρα ήταν πάντα στην εστία για  να μαγειρεύει φαγητό, να συντηρεί τη ζωή. Οταν τα μωρά πέθαιναν τα έθαβαν στις  χύτρες και για συμβολικούς λόγους, ως δοχεία ζωής. Δίπλα δεκάδες κτερίσματα, κάποια εκ των οποίων βρέθηκαν σχεδόν άρτια. Αυτό το ενεργό νεκροταφείο κρύβει  εκπλήξεις και μυστικά: κάποιοι σκελετοί αντρών είχαν ύψος 1.86, γεγονός που  μαρτυρά πως δεν ήταν Ελληνες άλλα μάλλον δούλοι από την Αφρική. Πολλά σώματα  βρέθηκαν θαμμένα σε ασυνήθιστες στάσεις, σε ελεύθερη ταφή, δεμένα πισθάγκωνα, κακοποιημένα. Η συνύπαρξη αυτή προκαλεί ακόμη και τους ίδιους τους ερευνητές που  χάρη σε ειδική χορηγία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος που καλύπτει ένα σύνολο  πρωτοποριακών ερευνών. Ετσι για παράδειγμα, η εξέταση συγκεκριμένων σκελετών  φανερώνει προβλήματα σκορβούτου, διάχυτη έλλειψη βιταμίνης C δηλαδή, ή μια ομάδα  ανδρών που είναι προφανές ότι έκαναν εξαιρετικά κοπιαστική εργασία.

Οπως διαβεβαίωσαν οι ιθύνοντες του Ιδρύματος και σήμερα, θα υπάρξει έκθεση  των ευρημάτων μέσα στο χώρο του Κέντρου, προκειμένου να είναι συνεχής ο διάλογος  του αρχαίου με το σύγχρονο.

Αναζητώντας πολίτες για συμμετοχή

Λίγο παρακάτω μας μιλούν για την οπλισμένη γη. Ορος καθαρά τεχνικός, που  φέρει όμως μια ποιητική διάσταση μέσα σε αυτό το εργοτάξιο πολιτισμού. Παρακολουθούμε τη δημιουργία ενός τεχνητού λόφου ύψους 15 μέτρων που θα  συνεχίζει και πάνω από τα κτίρια που θα δημιουργηθούν, ενώ κάτω από τον λόφο  βρίσκονται 3.500 χαλκοπάσσαλοι.  Παραδίπλα υπάρχουν οι χώροι δημιουργίας του thermocement, μιας πρώτης ύλης που θα χρησιμοποιηθεί εδώ όπως πουθενά αλλού στον  κόσμο για τη δημιουργία του στεγάστρου διαστάσεων 100 επί 100 (10 τ.μ.). Η  εμφάνιση της ονειρικής βλάστησης που βλέπουμε στα σχέδια του Renzo Piano, θα  έρθει αργότερα και θα περιλαμβάνει 1.200 ψηλά δέντρα και 300.000 χαμηλούς  θάμνους.

Καθώς η περιήγηση μας στο εργοτάξιο προχωρά, όπως και η περιγραφή των  εργασιών για τη θεμελίωση των κτιρίων και τη δημιουργία της αγοράς, στο μυαλό  απηχεί η επανάληψη της λέξης «κρίση» που είχαμε ακούσει λίγο νωρίτερα, κατά τις  παρουσιάσεις που προηγήθηκαν της ξενάγησης στο εργοτάξιο. Αναζητώντας  απεγνωσμένα εκκινήσεις, στο χωμάτινο σκάμμα του Φαλήρου όπου  η γη σχεδόν  αναπνέει, βρίσκεις μια σημαντική αρχή. Οπου η κρίση υποχωρεί επειδή ένας  ιδιώτης, το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος «δεν χάνει την ελπίδα, δείχνει πίστη στο  κράτος», όπως διαβεβαίωσε ο Γιάννης Τροχόπουλος,  Διευθύνων Σύμβουλος και  Γενικός Διευθυντής του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Με στόχο «να  βελτιωθεί η συλλογική ευημερία. Εδώ δεν θέλουμε απλούς επισκέπτες, δεν μας  ενδιαφέρει το box office της Λυρικής για παράδειγμα. Θέλουμε να προωθήσουμε και  να προκαλέσουμε τη δημιουργικότητα, να δημιουργήσουμε κοινό», συνεχίζει ο  Γιάννης Τροχόπουλος. «Δεν θέλουμε επισκέπτες, θέλουμε πολίτες που θα  συμμετέχουν».

Το ευρύ κοινό θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει την πρόοδο του  εργοταξίου από το Κέντρο Επισκεπτών  (εικόνα επάνω) που θα δημιουργηθεί  στην Εσπλανάντα και όπου οι πολίτες θα μπορούν να ενημερώνονται, αλλά και να  έχουν απόλυτη οπτική πρόσβαση στο εργοτάξιο. Το Κέντρο Επισκεπτών – που προέκυψε  μετά από αρχιτεκτονικό διαγωνισμό μεταξύ φοιτητών με τον Renzo Piano να επιλέγει  τον νικητή- θα είναι έτοιμο τον Αύγουστο και θα λειτουργήσει από τον  Σεπτέμβριο.

(Φωτογραφίες του Γιώργου Γερόλυμπου, εκτός της τρίτης και της πέμπτης)

iefimerida.gr

.

παραλίες ενδείκνυνται για βουτιές; Την απάντηση δίνει μία ελληνική εφαρμογή, η cleanbeaches.gr η οποία χρησιμοποιεί στοιχεία από το Πανελλήνιο Κέντρο Οικολογικών Ερευνών (ΠΑ.Κ.Ο.Ε.) προκειμένου να σηματοδοτήσει ποιες παραλίες είναι κατάλληλες.  

Στο χάρτη σημειώνονται με ειδικά σηματάκια οι παραλίες ανάλογα με το πόσο καθαρές ή πόσο ακατάλληλες είναι

.

Ευριπίδου, η Αχιλλέως και η Αχαρνών μετατρέπονται σε στέκια ερωτικών συναλλαγών.

Μικρά κορίτσια, πολύ συχνά κι ανήλικα που προσπαθούν να δείχνουν μεγαλύτερα, κυρίως χρήστες ναρκωτικών και από κράτη της Αφρικής, χωρίς καν βιβλιάρια υγείας, σέρνονται από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο υποσχόμενες λίγα τετραγωνικά μέτρα ερωτικού παραδείσου αντί 10 ευρώ.

Οι πιάτσες διάσπαρτες σε όλο το κέντρο της πρωτεύουσας. Τον τελευταίο χρόνο ο γεωγραφικός κύκλος έχει φτάσει σε ακτίνα 1,5 χλμ. από την πλατεία Ομονοίας προς όλες τις κατευθύνσεις, και ...διευρύνεται διαρκώς.

«Οι πιάτσες αλλάζουν συνέχεια. Πλέον οι ιερόδουλες, λόγω της έντονης αστυνόμευσης, έχουν φύγει από την πλατεία Ομονοίας και έχουν μεταφερθεί στους γύρω δρόμους. Ας πούμε στη Σωκράτους η κίνηση έχει μειωθεί. Τώρα οι περισσότερες "δραστηριοποιούνται" στη Σολωμού, στη Καποδιστρίου, στη Ιάσονος, στη Κολωνού και στον δρόμο από Κύπρου προς Πατήσια» εξηγούν, μιλώντας στo zougla.gr, αξιωματικοί της Ελληνικής Αστυνομίας.

Τα πόστα

Οι περιοχές είναι μοιρασμένες. Κάθε φυλετική ομάδα έχει και το δικό της πόστο. Στην Ευριπίδου και στην Πατησίων εμφανίζονται συνήθως Νιγηριανές ενώ στην Ομόνοια κάνουν την εμφάνισή τους γυναίκες από το πάλαι ποτέ Ανατολικό μπλοκ, κυρίως Ρουμάνες.

Στην Καποδιστρίου στη συμβολή της με τη Γ' Σεπτεμβρίου κυριαρχούν στη μια πλευρά οι Αφρικανές, ενώ στην απέναντι οι Ανατολικοευρωπαίες. Στη Σωκράτους, στον Άγιο Κωνσταντίνο εκδίδονται κοπέλες από τη Ρωσία, την Ουκρανία και τη Γεωργία.

«Μπαλαντέρ» αποτελούν οι νεαρές τοξικομανείς (από όλες τις φυλές του κόσμου), οι οποίες, λόγω της πιεστικής εξάρτησής τους, δεν έχουν συγκεκριμένα πόστα αλλά αναζητούν το «μεροκάματο» οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο.

Ανάμεσα στους τρόπους αυτούς περιλαμβάνεται και το σεξ χωρίς τη χρήση προφυλακτικών. Μια ιερόδουλη (η οποία επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της), ομολογεί στο zougla.gr ότι ακόμα και μετά το σκάνδαλο που ξέσπασε σχετικά με τις ιερόδουλες που ήταν -όχι όλες τελικά- φορείς του AIDS, υπάρχουν αρκετοί «πελάτες» οι οποίοι επιθυμούν σεξ «χωρίς προφυλάξεις».

«Μερικοί δεν σκέφτονται τους κινδύνους και ζητούν σεξ χωρίς προφυλακτικό. Συνήθως το ζητούν από κοπέλες που δουλεύουν στις πιάτσες όχι σε οίκους ανοχής. Πληρώνουν μάλιστα και περισσότερα χρήματα. Είναι πολύ επικίνδυνο».



Η κρίση ρίχνει τον τιμοκατάλογο στις πιάτσες

Οι «αμοιβές», λόγω της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα, έχουν μειωθεί σημαντικά. Η Δήμητρα, η οποία διαθέτει έναν από τους παλαιότερους -νόμιμους- οίκους ανοχής κάπου στην Αχαρνών, παραπονιέται πως «παρ' ότι οι τιμές έχουν μειωθεί σημαντικά».

«Οι τιμές κυμαίνονται στα 30 ευρώ αν κάποιος πελάτης είναι τακτικός και φτάνουν μέχρι και τα 100 ευρώ. Πλέον δουλεύω μόνη μου. Δεν επιτρέπω την είσοδο παρά μόνο σε Έλληνες. Η στάση μου απέναντι στους αλλοδαπούς πελάτες είναι κάθετη. 'Go away'».

Όσον αφορά τις παράνομες ιερόδουλες, η Δήμητρα τις αποκαλεί κατσαρίδες, τονίζοντας ότι τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα «με βασιλιά το AIDS» οφείλονται σε αυτές.

«Είναι παράνομες, δεν κάνουν εξετάσεις και παρέχουν τις υπηρεσίες τους ακόμη και χωρίς προφυλάξεις με 5 και 10 ευρώ. Δεν θέλω καμία επαφή με αυτές. Σύμφωνα με τελευταία ερεύνα το AIDS έχει αυξηθεί κατά 200% το τελευταίο χρόνο στην Ελλάδα. Οι νόμιμες ιερόδουλες περνάνε από ιατρικές εξετάσεις κάθε 15 μέρες. Η προφύλαξη είναι το Α και το Ω στη δουλειά αυτή» αναφέρει.



Ψάχνουν τα νόμιμα με το... κυάλι

Πράγματι, στο συγκεκριμένο επάγγελμα, η νομιμότητα και η ασφάλεια αποτελούν είδος προς εξαφάνιση.

Μόνο στο κέντρο της πρωτεύουσας λειτουργούν χωρίς άδεια περισσότεροι από 300 οίκοι ανοχής, με τους αρμόδιους φορείς να αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο το οποίο φαντάζει ως μια βιολογική βόμβα έτοιμη να εκραγεί.

«Επίσημη άδεια έχουν το πολύ 4 με 5 οίκοι ανοχής. Το πρόβλημα εντοπίζεται στον Νόμο. Για τις κοπέλες είναι πταίσμα και για τους ιδιοκτήτες των πορνείων πλημμέλημα. Σφραγίζονται και μετά από λίγο ξανανοίγουν. Κανονικά θα έπρεπε να εφαρμοστεί ένα μοντέλο τύπου Άμστερνταμ. Να οριστεί δηλαδή ένας συγκεκριμένος δρόμος ο οποίος να προορίζεται μόνο για οίκους ανοχής και ιερόδουλες. Έτσι η κατάσταση θα μπορούσε να ελεγχθεί ώστε οι γυναίκες που δουλεύουν να είναι νόμιμες και να έχουν κάνει ιατρικές εξετάσεις» επισημαίνουν αστυνομικές πηγές.

Η επιτήρηση

Όπως εξηγούν όμως αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ., ο έλεγχος είναι δύσκολος καθώς σχεδόν όλες τις ιερόδουλες τις εκμεταλλεύονται κυκλώματα σωματεμπορίας, τα οποία αρχικά τους υπόσχονται ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και στην συνέχεια τις «εισάγουν» στη χώρα μας και τις «πετούν» στο πεζοδρόμιο.

«Όταν τις προσεγγίζουν, τους λένε ότι στην Ελλάδα θα έχουν μια νόμιμη εργασία και ανθρώπινες συνθήκες ζωής. Μάλιστα, τις παραπλανούν λέγοντας τους ότι θα βάλουν αυτοί τα χρήματα της μεταφοράς και της εγκατάστασης και στη συνέχεια θα τα πάρουν πίσω λίγα-λίγα από τα χρήματα που θα κερδίζουν οι κοπέλες από την εργασία τους. Βέβαια τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Όταν έρθουν στη χώρα μας, τις απειλούν, τις ξυλοκοπούν και τις κρατούν κλειδωμένες ώστε να μπορούν να τις ελέγχουν».

Φόβος και… βουντού

Οι περισσότερες ωστόσο ιερόδουλες, λόγω φόβου, αρνούνται να επισκεφθούν τις αστυνομικές Αρχές και να καταγγείλουν τα βασανιστήρια στα οποία υπόκεινται καθημερινά.

Ενδεικτική είναι η περίπτωση των αφρικανών ιεροδούλων, τις οποίες οι σωματέμποροι πριν τις ρίξουν στο πεζοδρόμιο, τις υποβάλλουν στην λεγόμενη «διαδικασία του Βουντού».

«Τους κάνουν πλύση εγκεφάλου και τους λένε ότι για να μην πάθουν κακό αυτές και η οικογένειά τους, θα πρέπει να έχουν αφοσίωση στο αφεντικό τους και να μην μιλούν στην Αστυνομία. Εκμεταλλεύονται δηλαδή τη δυσειδαιμονία τους. Όσον αφορά τις κοπέλες που προέρχονται από τα Βαλκάνια και από το Ανατολικό μπλοκ -οι περισσότερες από αυτές ξεκινούν από το χωριό Χαμπάροφσκ- και εκεί επικρατεί ο φόβος γιατί οι επικεφαλής των κυκλωμάτων φροντίζουν, πριν τις παραδώσουν στις ανάγκες της «αγοράς», να έχουν γνωρίσει μέλη των οικογενειών τους ώστε να μπορούν μετά να τις απειλούν».

zougla.gr

.

240 μg/m³).  Υψηλές συγκεντρώσεις καταγράφονται ήδη από τις 10 Ιουνίου σε διάφορες περιοχές της πρωτεύουσας (Θρακομακεδόνες, Γεωπονική,  Νέα Σμύρνη, Λυκόβρυση).

Το υπουργείο Υγείας προειδοποιεί τις ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού (άτομα με αναπνευστικές και καρδιαγγειακές παθήσεις, παιδιά και ηλικιωμένους) να αποφεύγουν την κυκλοφορία στο εξωτερικό περιβάλλον.  

Το όζον επιδρά στο αναπνευστικό σύστημα και μπορεί να επιδεινώσει τις κρίσεις άσθματος. Σε συνδυασμό μάλιστα με τα αιωρούμενα σωματίδια μπορεί να οδηγήσει σε βλάβες του πνευμονικού επιθηλίου. Δεν είναι τυχαίο ότι, με βάση έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ENHIS-1) η οποία είχε δημοσιευθεί το 2006 είχε υπολογιστεί ότι η  μείωση των μέσων συγκεντρώσεων όζοντος στην Αθήνα κατά 10 μg/m3 (σε σύγκριση με τα παρατηρούμενα τότε υψηλά επίπεδα) θα μπορούσε να αποτρέψει 42 πρόωρους θανάτους (ατόμων κάθε ηλικίας) από καρδιαγγειακά και αναπνευστικά αίτια.

Η Αττική παρουσιάζει για αρκετές ημέρες του χρόνου _ κυρίως τους θερινούς μήνες _ αυξημένες συγκεντρώσεις όζοντος.

Το «καλό» και το «κακό» όζον

Το όζον δεν είναι πάντα «κακό». Όταν το στοιχείο αυτό βρίσκεται στη στρατόσφαιρα δρα προστατευτικά καθώς λειτουργεί σαν φίλτρο το οποίο δεσμεύει την «κακή» για τον άνθρωπο και άλλους ζωντανούς οργανισμούς υπεριώδη ακτινοβολία. Γι΄ αυτό και οι επιστήμονες ανησυχούν όταν παρατηρούν ότι το στρώμα του όζοντος αραιώνει στα μεγάλα ύψη. Στα κατώτερα στρώματα της τροπόσφαιρας όμως, το όζον εμφανίζεται ως ρύπος ο οποίος επηρεάζει την υγεία του αστικού πληθυσμού.

Βήμα
.

Αμερικανού Robert A McCabe.

Ο McCabe ταξίδεψε στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1954 ως φοιτητής του Πρίνστον, μια εποχή που η ανεργία κάλπαζε. Κι όμως, όπως ο ίδιος σημειώνει δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη γοητεία του παρθένου τοπίου αλλά και στην προσωπικότητα των Ελλήνων. Ταξίδεψε στο Αιγαίο από το 1954 ως το 1956 και κατέγραψε μοναδικά με το φακό του την ιστορία και την γεωγραφία (ανθρώπων και τοπίων).

iefimerida

.

τη Φύση δεν είναι τίποτα», λέει ο πρόεδρος του Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας Κωνσταντίνος Δημόπουλος.

Εξι χρόνια μετά την πυρκαγιά του 2007 που κατέστρεψε 36.000 στρέμματα δάσους, τα περισσότερα από τα οποία ελατόδασος, στην Πάρνηθα έχει κερδηθεί ένα μεγάλο στοίχημα. Με οργανωμένη, συνεπή, επίμονη δουλειά και σημαντική βοήθεια από τους εθελοντές, το δάσος μοιάζει να αναγεννάται κυριολεκτικά από τις στάχτες σε πολλά σημεία.

Σε περίπου 4.000 στρέμματα έχουν φυτευτεί 118.800 δενδρύλλια ελάτης και 194.300 φυτά μαύρης πεύκης, μεγάλο ποσοστό των οποίων έχουν επιβιώσει. «Στην αρχή θεωρούσαμε ότι θα ήταν καλύτερα να φυτέψουμε προδάσος μαύρης πεύκης για να κάνει σκιά και να μεγαλώσουν τα έλατα. Ομως είχαμε πρόβλημα, γιατί στα κόκκινα ελάφια αρέσει πολύ η μαύρη πεύκη. Ετσι ξεκινήσαμε να φυτεύουμε απευθείας έλατα και δείχνουν ότι ανταποκρίνονται πολύ καλά».

Στην Πάρνηθα δοκιμάζονται διάφορες μέθοδοι, προσθέτει ο κ. Ηλίας Τζηρίτης, συντονιστής τοπικών δράσεων της WWF Ελλάς, καθώς η κατάσταση είναι πρωτόγνωρη. Επίσης, επειδή είναι εθνικός δρυμός χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στις αναδασωτικές εργασίες, «δεν μπορεί ο καθένας να πάρει το ελατάκι του και να πάει να το φυτέψει».

Φυσικά δεν είναι δυνατόν να φυτευτεί όλη η καμένη έκταση και λόγω κόστους, αλλά και επειδή πρακτικά δεν θα έχει ιδιαίτερη αξία. Σε πολλά σημεία όπου το έδαφος είναι βραχώδες, όπως στη βάση του Ναυτικού, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αναδάσωση. «Ισως το δάσος να επανέλθει μόνο του μετά πολλά χρόνια», υποστηρίζει ο κ. Τζηρίτης προσθέτοντας ότι «και τα ξέφωτα χρειάζονται στο δάσος γιατί ευνοούν τη βιοποικιλότητα».

«Σε κάποια σημεία που παλαιά υπήρχε έλατο, η φυσική αναγέννηση έφερε τη χαλέπιο πεύκη. Για πρώτη φορά βλέπουμε χαλέπιο πεύκη σε ύψος πάνω από 700 μέτρα, κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί συνέπεια της κλιματικής αλλαγής. Ωστόσο και πάλι σε κάποια σημεία μπορεί να ξαναβγεί έλατο, μακροχρόνια το έλατο είναι πιο ισχυρό είδος», εξηγεί ο κ. Δημόπουλος.

Χρειάζεται προσοχή

Ο Φορέας καλεί όσους ανεβαίνουν στην Πάρνηθα να μην εισέρχονται σε περιοχές όπου έχει γίνει αναδάσωση και να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί με τα νεαρά ελατάκια, καθώς για να φτάσουν τους 20-30 πόντους έχει χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια. «Κάθε ελατάκι που φυτεύεται θέλει 8-9 χρόνια προεργασία», εξηγεί ο κ. Τζηρίτης. «Κάθε 3-4 χρόνια συλλέγονται κουκουνάρια για τον σπόρο, τα οποία στην συνέχεια εκκοκκίζονται. Από 800 κιλά κουκουνάρια παίρνουμε 20 κιλά σπόρο που φυτεύεται στο φυτώριο όπου χρειάζονται από 3-5 χρόνια για να φτάσει το φυτό τους 20 πόντους και να μπορεί να μεταφερθεί στο βουνό».

Στην Πάρνηθα δοκιμάστηκαν πολλά πράγματα για πρώτη φορά. Ενα από αυτά ήταν η συμμετοχή μεγάλου αριθμού εθελοντών στις αναδασώσεις μέσω των εξορμήσεων που οργάνωσε ο ΣΚΑΪ σε συνεργασία με τον Φορέα και το Δασαρχείο. Μάλιστα όσοι συμμετείχαν εκπαιδεύτηκαν πριν ανέβουν στο βουνό και τώρα αποτελούν μια σημαντική ομάδα βοήθειας. «Εθελοντές συμμετέχουν τώρα στην πυροπροστασία. Εχουμε δώδεκα πυροσβεστικά οχήματα, κάποια από τα οποία τα έχουμε παραχωρήσει στις εθελοντικές οργανώσεις. Εμείς δεν έχουμε 36 άτομα που απαιτούνται για να πληρωθούν όλες οι βάρδιες αυτών των οχημάτων», εξηγεί ο κ. Δημόπουλος.

Καθημερινή

.

παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά

Ανάμεσά τους και ο 38χρονος Γεώργιος Αποστόλου (φωτό), ο οποίος… απειλούσε να ταξιδεύσει στο Λονδίνο για να διαδώσει τις ιδέες του, ως Πρόεδρος της νεοσυσταθείσης «Πανελληνίου Κοινωνικής Ενώσεως Προστασίας των Αγάμων. Συνοικεσίων, Γάμων, Προστασίας των Οικογενειών των Εργατών και Εργατριών της Ελλάδος» (ΠΚΕΠΑΣΕΕ)!
Ο Αποστόλου υποστήριζε πως αν παντρεύονταν όλοι οι άγαμοι θα έκλειναν τα κέντρα διασκέδασης λόγω έλλειψης πελατών, οι νέοι δεν θα έτρεχαν στις… κοκότες και θα επιτυγχανόταν μέγιστη οικονομία!

Δεν άργησαν βέβαια να τον ανακαλύψουν τα «τσακάλια» της εποχής και να τον σπρώξουν ακόμη… περισσότερο. Άρχισε να υποβάλλει υπομνήματα στον πρωθυπουργό και να γυρνά τα γραφεία των εφημερίδων προς εξασφάλιση υποστήριξης. Κάποια στιγμή τον έπεισαν πως στο Λονδίνο θα γινόταν «Διεθνές Συνέδριον Ανυπάνδρων Γυναικών», από το οποίο βεβαίως δεν εννοούσε να λείψει ο Γ. Αποστόλου. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Ζητούσε όμως δέκα χιλιάδες χρυσές λίρες και μια πλούσια Αγγλίδα νύφη, με τα χρήματα της οποίας θα ξεπλήρωνε μέρος του ελληνικού χρέους! Θα προσπαθούσε να πείσει τα μέλη του Συνεδρίου για τα αγαθά του γάμου, τις οικονομικές του προεκτάσεις και «πόσον ευχάριστον είναι να έχη κανείς πάντα εις πρώτην ζήτησιν μιαν γυναίκα δι’ όλας του τας ανάγκας…»! Τελικά, δεν αφουγκράστηκε η κοινωνία τους προβληματισμούς του Γ. Αποστόλου και δεν του έδωσε την δυνατότητα να σώσει την οικονομία της χώρας. Αφού απόλαυσε το μερίδιο της δημοσιότητας που δικαιούται ο καθένας, περιορίστηκε με το κασελάκι του στο λουστράρισμα υποδημάτων στην πλατεία Μεταξουργείου.

.

μετατραπεί εδώ και πάνω από δέκα χρόνια σε ένα από τα πιο πολύπαθα σημεία της πρωτεύουσας.

Αιτία το γεγονός ότι έγινε βασικό σημείο διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών στο κέντρο της Αθήνας με τις όποιες προσπάθειες κατοίκων, Δήμου και Αστυνομίας, να πέφτουν στο κενό, ωστόσο, μια κίνηση πολιτών παρουσιάζει το δικό τη σχέδιο για να μετατρέψει την Τοσίτσα σε έναν πνεύμονα ζωής και τέχνης και να την επανεντάξει στον κοινωνικό ιστό της πόλης.

Οπως αναφέρει η εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» η ΚΙΠΟΚΑ (Κίνηση Πολιτών Κέντρου Αθήνας) υπέβαλε πρόσφατα σχέδιο ανάπλασης και μετατροπής του δρόμου σε μια υπαίθρια αγορά έργων τέχνης, χώρο πολιτισμού και δρώμενων.

Στόχος να υπάρχουν κιόσκια για πώληση μεταχειρισμένων βιβλίων, πινάκων και διαφόρων χειροτεχνημάτων, ειδικά διαμορφωμένοι χώροι για ζωγράφους, τουριστικό περίπτερο και άλλα πολλά που θα κάνουν την Τοσίτσα να θυμίζει... Μονμάρτη.

«Για να επανεντάξουμε την Τοσίτσα στον κοινωνικό ιστό, στην καθημερινότητα των κατοίκων και επισκεπτών της πόλης, είναι απαραίτητο να της δώσουμε μια δραστηριότητα που θα συνάδει με τον χαρακτήρα και τη φιλοσοφία του δρόμου και των γειτονικών κτιρίων, μια ήπια δραστηριότητα που θα φέρει στον κόσμο και ζωή στην περιοχή», εξηγεί ο Δημήτρης Νικολακόπουλος, συντονιστής της ΚΙΠΟΚΑ και μέλος του Δ.Σ.

«Μελετώντας τα επιτυχημένα παραδείγματα άλλων ευρωπαϊκών πόλεων, όπως Παρίσι, Λονδίνο κ.α. καταλήξαμε ότι η προσφορότερη λύση αναβάθμισης θα ήταν η μετατροπή της σε αγορά προϊόντων πολιτισμού και καλλιτεχνικών δρώμενων», σημειώνει.

Η ΚΙΠΟΚΑ κάνει λόγο για εγκαταστάσεις μη μόνιμες και ελαφριές, οι οποίες θα είναι ανάλογες με το ύφος της περιοχής και των γειτονικών κτιρίων.