καταστήματα.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Έτσι, πολλοί ήταν εκείνοι που προσλάμβαναν φύλακες ή νυχτοφύλακες για να προστατέψουν την περιουσία τους. Ένα περιστατικό, όμως, το οποίο συνέβη το 1876, έμεινε στα αστυνομικά χρονικά για τον τρόπο που την έπαθαν δύο κλέφτες που είχαν βάλει στο μάτι το Κοσμηματοπωλείο των Αδελφών Μαραγκού στην οδό Ερ-μού, διαλέγοντας τη μέθοδο ριφιφί!
Πρώτα διέρρηξαν τη θύρα του παρακείμενου μικρού καφενείου. Αφού μπή-καν μέσα, εφοδιασμένοι με τα κατάλληλα εργαλεία, άρχισαν να τρυπούν τον τοίχο που χώριζε το καφενείο από το κοσμηματοπωλείο. Είχαν ήδη ανοίξει στον τοίχο την τρύπα από την οποία σκόπευαν να μπουν, όταν ξύπνησε ο υπάλληλος που κοιμόταν μέσα στην επιχείρηση για λόγους ασφαλείας. Ταράχτηκε όμως και προσπαθώντας να καλέσει βοήθεια, έβγαζε βραχνές και άναρθρες κραυγές. Σκιάχτηκαν οι κλέφτες μέσα στο σκοτάδι και ο ένας εξ αυτών νομίζοντας πως υπήρχε φάντασμα στο κατάστημα άρχισε τις κουμπουριές τραυματίζοντας τον συνάδελφό του! Όπως όπως τα μάζεψαν κι έφυγαν οι λωποδύτες, ενώ είδε κι έπαθε για να συνέλθει ο μικρός του κοσμηματοπωλείου.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με το «Φαρμακεμπορείον», δηλαδή τη φαρμα-καποθήκη του Κ. Ολυμπίου, επίσης στην οδό Ερμού, ο οποίος προμήθευε την ελλη-νική αγορά με τα περίφημα προϊόντα του «Μυρεψείου Rigaut et Cie». Δεν φτάνει που του πήραν όσα μετρητά είχε στο ταμείο, του άρπαξαν μεγάλη ποσότητα «πομμάδες και έλαια μιράνδας διά την διακάλλυνσιν των τριχών της κεφαλής και την επίρρωσιν των ριζών». Στην περίπτωση αυτή οι κλέφτες ήταν όπως φαίνεται ιδιαιτέρως εκλεκτικοί.

http://mikros-romios.gr/

.

φρόντιζε να λάμπει η περιοχή όπου βρισκόταν το σπίτι του, αλλά και άλλες γειτονιές όπου κατοικούσαν πολιτικοί φίλοι του.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Διαμένοντας στην απόμερη τότε γειτονιά των Αγίων Ασωμάτων παραπονιόταν ότι «αι ακαθαρσίαι εμφωλεύουν εις τα μέρη μας και καμμία φροντίς δεν λαμβάνεται» και πως ο δήμαρχος «αφού ετιμήθη με των συμπολιτών του τας ψήφους, μήτε επάτησεν εις τα μέρη μας». Έκανε όμως και άλλες καταγγελίες ο άμοιρος Αθηναίος για ανέγερση σπιτιών χωρίς άδεια δείχνοντας ευθέως τον Αστυνόμο αλλά και τον Δήμαρχο.
Όχι μόνον δεν είδε καθαριότητα στη γειτονιά του, αλλά μπήκε σε αφάνταστες περιπέτειες. «Ο υπαστυνόμος Μ. Χαλκοκονδύλης επιστατών προχθές εις την κάθαρσιν των δρόμων, μ’ έκραξε και μ’ επροσκάλεσε να καθαρίσω τον δρόμον», έγραφε με παράπονο λίγες ημέρες αργότερα, αποκαλύπτοντας ότι μόλις αρνήθηκε, ο υπαστυνόμος τον έριξε στη φυλακή. Ως αιτιολογία χρησιμοποίησε μία πρόβλεψη του Νόμου που επέβαλε την αναγκαστική εργασία σε κοινωφελείς δραστηριότητες. Ο υπαστυνόμος –προφανώς εκτελώντας εντολές– ήθελε σώνει και καλά να καθαρίσει ο Μπινιάρης τους δρόμους για τους οποίους παραπονιόταν δημοσίως.
Η αντίδραση ήταν σφοδρή και σφοδρά τα πυρά που εξαπέλυσαν πολίτες και Τύπος. Περισσότερο διότι τα καμώματα της Αστυνομίας θύμιζαν τους ζαπίτες, δηλαδή τους Τούρκους που εκτελούσαν χρέη αστυνόμων στα χρόνια της σκλαβιάς. «Οι αστυνομικοί υπάλληλοι, κάθε στιγμήν ευρισκόμενοι εις συνάφειαν με τους πολίτας, έχουν χρέος να τους σέβονται», έγραφε ο Κ. Σακελλαρόπουλος, σχολιάζοντας τα παθήματα του Μπινιάρη, ο οποίος μάλλον δεν θα διαμαρτυρήθηκε ξανά για την κατάσταση των δρόμων.

http://mikros-romios.gr

.

ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ (ΜΙΚΡΟΣ ΔΑΚΤΥΛΙΟΣ):
 
Τα όρια του ΜΙΚΡΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ ορίζονται από τις παρακάτω οδούς και λεωφόρους:
 
Λ. Αλεξάνδρας - Ζαχάρωφ – Λ. Μεσογείων - Φειδιππίδου - Μιχαλακοπούλου - Σπ. Μερκούρη - Βρυάξιδος - Υμηττού - Ηλ. Ηλιού - Αμβρ. Φραντζή – Λ. Ανδρ. Συγγρού - Χαμοστέρνας - Πειραιώς - Ιερά Οδός – Λ. Κωνσταντινουπόλεως – Αχιλλέως - Πλ. Καραϊσκάκη - Καρόλου - Μάρνη - 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) -  Λ. Αλεξάνδρας.
 
Στις οριακές λεωφόρους και οδούς του ΜΙΚΡΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ το μέτρο δεν ισχύει.
 
Στις οδούς και λεωφόρους που περικλείονται από τον ΜΙΚΡΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ επιτρέπεται μόνο η εκ περιτροπής κυκλοφορία των Ι.Χ.Ε. αυτοκινήτων, καθώς και των Ι.Χ.Φ. αυτοκινήτων ιδιωτικής χρήσης με μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος μέχρι 2,2 τόνους, με βάση το τελευταίο ψηφίο του αριθμού κυκλοφορίας τους (μονά – ζυγά).
 
Δεν υπάγονται στις παραπάνω απαγορεύσεις και κυκλοφορούν χωρίς κανένα περιορισμό, στον ΜΙΚΡΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ:
 
α) Τα οχήματα των κατηγοριών που εξαιρούνται των περιορισμών, καθώς και τα οχήματα των κατηγοριών που απαιτείται να είναι εφοδιασμένα με ειδικές άδειες κυκλοφορίας στον ΜΙΚΡΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ, οι οποίες χορηγούνται από τη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής, σύμφωνα με τις διατάξεις της υπ’ αριθμ ΔΜΕΟ/οικ./3253/στ/0718/Φ.911 από 20/22.8.2013 (ΦΕΚ Β΄ 2048) Κοινής Υπουργικής Απόφασης.
 
β) Τα οχήματα των κατηγοριών που εμπίπτουν στα μέτρα του ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ, δηλαδή:
 
Τα ηλεκτρικά οχήματα και τα οχήματα περιβαλλοντικής κατηγορίας Euro 5 και Euro 6 ή μεταγενέστερης, εφόσον εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα λιγότερο από 140 g/km, ανεξαρτήτως του καυσίμου που χρησιμοποιούν (βενζίνη, πετρέλαιο,υγραέριο ή συμπιεσμένο φυσικό αέριο) και,
 
Τα οχήματα που χρησιμοποιούν για την κίνησή τους αέρια καύσιμα (υγραέριο ή φυσικό αέριο) και περιβαλλοντικής κατηγορίας Euro 4 εφόσον εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα λιγότερο από 140 g/km.
 
Αιτήσεις για εξαίρεση
 
Για τα οχήματα των μονίμων κατοίκων εσωτερικά του ΜΙΚΡΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ, προβλέπονται ειδικές Ζώνες εισόδου – εξόδου.
 Οι αιτήσεις από τους δικαιούμενους σύμφωνα με την παραπάνω περίπτωση α΄, θα υποβάλλονται από τη Δευτέρα 26 Αυγούστου έως και τις 31 Οκτωβρίου 2013, κατά τιςημέρες Δευτέρα έως Παρασκευή, ώρες 08:00΄ έως 14:00΄ και Σάββατο, ώρες 08.00΄ έως 12.00΄ στη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής, (Θ. Δηλιγιάννη 24-26, 4ος όροφος).
 Οι ειδικές άδειες κυκλοφορίας στον ΜΙΚΡΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ που είχαν χορηγηθεί από τη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής για το έτος 2012-2013, δεν ισχύουν για τη νέα περίοδο 2013-2014.
 
ΙΙ. ΜΕΤΡΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ:
 
Σύμφωνα με τις διατάξεις του ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ, απαγορεύεται η κυκλοφορία των φορτηγών με μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος άνω των 2,2 τόνων και των λεωφορείων, πρώτης άδειας κυκλοφορίας στην Ελλάδα πριν την 1-1-1990, εντός της ζώνης του ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ.
 Κατά την έναρξη κάθε νέου ημερολογιακού έτους, η παραπάνω χρονολογία προσαυξάνεται κατά ένα έτος.
 Τα όρια του ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ, καθορίζονται από τις παρακάτω οδούς καιλεωφόρους:
 Παραλιακή λεωφόρος - Αλίμου - Βουλιαγμένης - Ελ. Βενιζέλου - Περιμετρική Υμηττού - Κατεχάκη - Μεσογείων - Αγ. Παρασκευής - Χαλανδρίου - Παπανικολή - (Κ. Παλαιολόγου) - Καποδιστρίου - Κύμης - Κασταμονής - Χαλανδρίου - Αναγεννήσεως - Εθνική Οδός Αθηνών-Λαμίας - Αθηνών - Θηβών - Γρ. Λαμπράκη έως Κερατσίνι.
 Στην απαγόρευση αυτή δεν περιλαμβάνονται η Νέα Εθνική Οδός Αθηνών−Λαμίας, η Λ. Κηφισού και η Λ. Αθηνών, με εξαίρεση το τμήμα της από τη διασταύρωσή της με τη Λ. Κηφισού έως την οδό Αχιλλέως.
 
ΙΙΙ. ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
 
Οι ημέρες και ώρες ισχύος όλων των ως άνω περιοριστικών μέτρων, είναι οι εξής:
 
Δευτέρα έως Πέμπτη, ώρες 07.00΄ έως 20.00΄,
 Παρασκευή, ώρες 07.00΄ έως 15.00΄.
 
Τα Σάββατα, τις Κυριακές, τις επίσημες αργίες, καθώς και τις ημέρες που πραγματοποιούνται 24ωρες απεργίες των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, τα μέτρα δεν ισχύουν.
 
Οι παραβάτες των περιοριστικών αυτών μέτρων, τιμωρούνται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 52 παρ. 6 του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (Διοικητικό πρόστιμο 200,00 €).
 
Ειδικά για τις προϋποθέσεις της ελεύθερης κυκλοφορίας των οχημάτων της παραπάνωπερίπτωσης Ι, (β΄), αλλά και τους περιορισμούς της περίπτωσης ΙΙ, που προβλέπονται από τον ΠΡΑΣΙΝΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ, οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να συμβουλευθούν την ιστοσελίδα του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας & Κλιματικής Αλλαγής (www.ypeka.gr).

.

ποικίλλουν οι εκτιμήσεις για το πόσοι έμειναν κατακαλόκαιρο στην Αθήνα, το σίγουρο είναι ότι η Αθήνα δεν άδειασε. Μάλιστα, μεγάλος αριθμός των κατοίκων της «απέδρασε» μόνον για λίγες ημέρες (σε «φθηνές διακοπές, σε σπίτια φίλων ή στα χωριά, τόπους καταγωγής). Πολλά οχήματα στους δρόμους, κόσμος στις αφετηρίες και στις στάσεις των λεωφορείων, ουρές στα γραφεία της… ΔΕΗ, αλλά και γεμάτοι θερινοί κινηματογράφοι, ενώ οι κοντινές στην Αθήνα παραλίες, έσφυζαν από λουόμενους, ειδικά όσες δεν έχουν «εισιτήριο». Να ορισμένες ενδείξεις ότι αρκετός κόσμος έμεινε εφέτος το καλοκαίρι στην Αθήνα (η τάση εκδηλώθηκε έντονα από το 2011). «Τα θερινά σινεμά έχουν περισσότερους θεατές, καθώς παραμένουν μια φθηνή ψυχαγωγία. Αρκετά προχώρησαν και σε μειώσεις στα εισιτήρια, ενώ ορισμένα που έχουν διαμορφώσει σχέσεις με το κοινό είναι γεμάτα όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού», λέει στην «Κ» ο κ. Βελισσάριος Κοσσυβάκης, στέλεχος εταιρείας διακίνησης ταινιών.

Ο κ. Κώστας Παπαδάκης εργάζεται σε περίπτερο σε κεντρικό σημείο στο Περιστέρι και καταγράφει κι αυτός ότι «σαφώς περισσότεροι» πελάτες του έμειναν στην Αθήνα. «Ο περισσότερος κόσμος βγαίνει το βραδάκι στην πλατεία. Την ημέρα δεν φαίνεται, γιατί κι αυτοί που βρίσκονται εδώ δεν κυκλοφορούν, καθώς πολλοί είναι άνεργοι και μένουν σπίτι. Το βράδυ όμως βγαίνουν κι έρχονται στην πλατεία. Μην ρωτάς για κατανάλωση και τέτοια, πολλοί τη βγάζουν με μία μπίρα στο παγκάκι. Μάλιστα, η διαφορά σε σχέση με άλλες χρονιές είναι ότι δεν μιλάμε κυρίως για μετανάστες, όπως άλλοτε, αλλά για ντόπιους».

Η εικόνα αυτή καταγράφεται και στα στοιχεία από τις αναχωρήσεις. Μικρότερα ήταν τα κύματα εξόδου για την αργία του Δεκαπενταύγουστου, σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκεντρώνει η Τροχαία. Ενδεικτικό είναι ότι από τα περίπου 344.000 οχήματα που «έφυγαν» από την Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο το 2008, φτάσαμε πέρυσι στα 215.000 Ι.Χ. Φέτος, τα αυτοκίνητα ήταν λίγο περισσότερα (231.860), αλλά σαφώς «πολύ πιο κάτω» από τα προ κρίσης επίπεδα. Εξάλλου, εντυπωσιακό είναι το στοιχείο ότι εφέτος το διάστημα 14-18 Αυγούστου τα αυτοκίνητα που «επέστρεψαν» ήταν περισσότερα (354.000) απ’ όσα «αναχώρησαν» από την Αθήνα (345.000). Οι έξοδοι έγιναν όχι μόνο λιγότερο μαζικές, αλλά και πολύ πιο σύντομες χρονικά. Η ίδια εικόνα τεκμαίρεται και από το λιμάνι του Πειραιά: εφέτος από 1-29 Ιουλίου ταξίδεψαν ακτοπλοϊκώς από το μεγάλο λιμάνι 866.331 επιβάτες, έναντι 1,14 εκατ. το 2011 (στο ίδιο διάστημα).

Δεν πρόκειται για κεραυνό εν αιθρία. Σε πολλές έρευνες έχει καταγραφεί η ίδια τάση. Σύμφωνα με πανελλαδική έρευνα του ΙΝΚΑ, που πραγματοποιήθηκε στο διάστημα 1-8 Ιουλίου 2013, το 73% των Ελλήνων δήλωνε ότι δεν θα έκανε καλοκαιρινές διακοπές. Ως βασική αιτία προβλήθηκε η οικονομική αδυναμία (70%) και η επαγγελματική και εισοδηματική αστάθεια (20%).

Μόλις το 10% δήλωσε ότι «πρέπει να μείνει» για επαγγελματικές ή άλλες υποχρεώσεις.

Καθημερινή

.

πούλησε στην οικογένεια Κουρτάλη- μια οικογένεια η οποία είχε πλουτίσει από το εμπόριο. Ο τελευταίος ιδιοκτήτης του πύργου ο έμπορος υφασμάτων Κυριάκος Κουρτάλης, καταπιεσμένος από τον αυταρχικό πατέρα του, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, φαίνεται πως έχασε τα λογικά του. Μαρτυρίες περιγράφουν πως έβγαινε στο μπαλκόνι και τραγουδούσε σαν τενόρος, μια επιθυμία που του στέρησε ο πατέρας του, αναφέρει η Espresso. Κάποια στιγμή, ο Κουρτάλης έχασε όλη την περιουσία του και ζούσε υπό άθλιες συνθήκες με τους γείτονες του να τον φροντίζουν τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Μετά τον θάνατο του στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο πύργος περιήλθε στο Δημόσιο, λόγω των οφειλών του.

Κάπου εκεί, αρχίζουν οι μεταφυσικές ιστορίες και οι αστικοί μύθοι, καθώς κάτοικοι της περιοχής ισχυρίζονται ότι για πολλά χρόνια άκουγαν φωνές οι οποίες έλεγαν «ο πύργος είναι δικός μου!», ενώ άλλες ιστορίες κάνουν λόγο για φαντάσματα στο «σπίτι του μαύρου λύκου», όπως αναφέρεται αλλιώς.

Ωστόσο το ΤΑΙΠΕΔ, φαίνεται πως δεν κάμπτεται από μεταφυσικές ιστορίες και αποφάσισε να βάλει πωλητήριο στον ερειπωμένο πύργο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια είχε γίνει «άντρο» ναρκομανών. Λόγω της εγκατάλειψης στην οποία έχει περιέλθει ο πύργος, η αρχική τιμή εκκίνησης στην δημοπρασία που θα γίνει στις 17 Σεπτεμβρίου, είναι 310.000 ευρώ.

Κεφαλής του Προδρόμου.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Ελάχιστα έχουν γραφεί για εκείνο το εκκλησάκι των χρόνων της Τουρκοκρατίας, το οποίο «επεκτάθηκε» τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, όταν λειτουργούσε ως ησυχαστήριο χωμένο στα καταπράσινα περιβόλια, για να εξαφανιστεί σχεδόν κάθε ίχνος του τη δεκαετία του 1970 όταν ανεγέρθηκε ο σημερινός επιβλητικός ναός. Και όμως, για χάρη εκείνου του παλαιού μικρού ναϊδρίου κόντεψαν να γίνουν ακόμη και ένοπλες συρράξεις μεταξύ άγριων φουστανελάδων του Ψυρρή και σκληροτράχηλων αχθοφόρων του Πειραιά. Ήταν οι εκφραστές της μεγάλης διαμάχης που είχε ξεσπάσει μεταξύ των Αθηνών και του Πειραιώς για τα όριά τους, από την εποχή που ιδρύθηκαν οι δύο δήμοι στα πρώτα χρόνια του Όθωνα. Πίσω τους κρύβονταν τεράστια συμφέροντα και ζητήματα γης, καθώς και η κατάφυτη και περιτριγυρισμένη από ευθαλείς κήπους περιοχή των μυροβόλων εκτάσεων του Ρέντη.  

Ο Ιερός Ναός στα τέλη της δεκαετίας 1970

πριν σχηματισθούν οι ευρύτατοι κοινόχρηστοι χώροι που τον περιβάλλουν.   Ο Άγιος Ιωάννης Ρέντη   Οι νεότεροι ιστορικοί υποστηρίζουν πως το ταπεινό ξωκλήσι ανήκε κάποτε στον μεγαλοϊδιοκτήτη της περιοχής από τα χρόνια της Φραγκοκρατίας Ρέντη. Πρόσφατες γραπτές μαρτυρίες όμως θέλουν τον ναΐσκο και έναν οικίσκο που αποτελούσε συνέχειά του να ανεγείρονται από τον μεταγενέστερο ιδιοκτήτη της περιοχής Αθηναίο κτηματία Γιωργάκη Στρέφη τον 18ο αιώνα. Όταν έφυγε από τη ζωή, η ιδιοκτησία της γης πέρασε στα χέρια των κληρονόμων του, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια Κοκόση. Ο ευρύτατος περίβολος του μικρού ναού –η σημερινή πλατεία, στην άκρη της οποίας υπήρχαν και τα κελιά των μοναχών- αποτέλεσε αντικείμενο σφοδρότατης δικαστικής διαμάχης μεταξύ των κληρονόμων.  

Ότι απέμεινε από τους προηγούμενους ναούς βρίσκεται εγκιβωτισμένο στη μαρμάρινη αυτή κατασκευή.  

Δύο καλοί Αθηναίοι χριστιανοί φρόντισαν μετά την Επανάσταση του 1821 να επισκευάσουν το εγκαταλελειμμένο εκκλησάκι για να μην εισέρχονται ζωντανά. Όπως όλα τα ξωκλήσια, έτσι κι ο Άγιος Ιωάννης, με απόφαση του Δήμου Αθηναίων, υπήχθη διοικητικά στην αρμοδιότητα του Ναού της Γέννησης του Χριστού, του γνωστού ως «Χριστοκοπίδη», της συνοικίας Ψυρρή. Μάλιστα, τη φροντίδα και λειτουργία του ανέλαβαν δύο επίτροποι –Αναγνωστόπουλος και Χατζημπαμπάκος– του Χριστοκοπίδη που ασχολήθηκαν με την επισκευή και τον καλλωπισμό του. Δεν άργησαν να γίνουν και τα επίσημα εγκαίνιά του, στα τέλη της δεκαετίας του 1850, προεξάρχοντος του Επισκόπου Οιτύλου Προκόπιου Γεωργίου. Έκτοτε, ο ναΐσκος διοικούνταν και επιτροπευόταν από το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Χριστοκοπίδη.  

Ο Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννη σήμερα.  

Τα όρια Αθηνών-Πειραιώς   Επί πέντε ολόκληρα χρόνια κρατούσε μία από τις διαμάχες μεταξύ Αθηναίων και Πειραιωτών. Από το 1857 μέχρι το 1861 εξαντλήθηκαν όλες οι βαθμίδες της Δικαιοσύνης, από το Ειρηνοδικείο μέχρι τον Άρειο Πάγο, για να καθορισθούν τα όρια των δύο δήμων. Τελικά ως όριο πιάστηκε η κοίτη του Κηφισού ποταμού από την εκβολή του στο Φάληρο μέχρι το ναΐδριο του Αγίου Ιωάννου που συμπεριλήφθηκε στα όρια του Δήμου Πειραιώς «ως πανηγυριζομένου και συντηρουμένου υπό του Δήμου τούτου». Από εκεί το όριο έφθανε στην οδό Αγίας Άννης για να συναντηθεί με τον δρόμο που πήγαινε από τον Πειραιά στο Δαφνί και ήταν αμαξιτός και από εκεί να φθάσει στο Κερατσίνι ή Κερατόπυργο, όπως ονομαζόταν τότε. Έτσι, ένα σημαντικό κομμάτι του Ελαιώνα περιερχόταν στον Δήμο Πειραιώς και οι δοσοληψίες της γης πραγματοποιούνταν πλέον από το Υποθηκοφυλακείο του.  

Τοπίο των Αθηνών από πίνακα του Χ. Κ. Στίλλιγκ.  

Και οι Ψυρριώτες που το συντηρούσαν και το λειτουργούσαν; Το λαοφιλές εκκλησάκι ήταν «χρυσό» για όποιον το διαχειριζόταν αφού κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοί συνέρρεαν για να προσκυνήσουν και να πανηγυρίσουν. Στα τέλη της βασιλείας του Όθωνα, είχε εξελιχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια της Αττικής. Οπότε «μέγας αναβρασμός επικρατεί διά την παραχώρησιν του εξωκλησίου του αγίου Ιωάννου του προδρόμου εις τον δήμον Πειραιώς και πολλοί κάτοικοι μαζή με άνδρες της εθνοφυλακής προτίθενται να υπερασπιστούν την εκκλησίαν των πατέρων των», έγραφαν οι εφημερίδες στις αρχές Αυγούστου 1865, προϊδεάζοντας για το τι θα επακολουθούσε.  

Φουστανελοφόρος.  

Κουμπουροφόροι  

Οπλισμένοι κτηματίες και φουστανελοφόροι από τη συνοικία Ψυρρή καιροφυλακτούσαν επί 24ώρου βάσεως. Η μεταβολή των ορίων των δήμων δεν συνεπάγεται και αλλαγή της τύχης του Αγίου Ιωάννη, υποστήριζαν και έστηναν κάθε βράδυ γλέντια με νταούλια και βιολιά που πλήρωναν οι επίτροποι του Χριστοκοπίδη. Ούτε το κουβέντιαζαν να υπαχθεί στην Αγία Τριάδα Πειραιώς, όπως είχε συμφωνήσει και η επίσημη Εκκλησία. Τα επιχειρήματά ήταν αφοπλιστικά. Οι εκκλησίες, τα δώρα και τα ιερά κειμήλια δεν μεταβάλλουν κτήση, δεν ενεχυριάζονται, δεν εκποιούνται και δεν υποθηκεύονται. Μόνον σε περίπτωση που η εκκλησία στην οποία ανήκουν πρόκειται να αγοράσει και να ελευθερώσει χριστιανούς αιχμαλώτους! Άρα κακώς συμφώνησαν Εκκλησία και Κυβέρνηση, οπότε ο λόγος τώρα δινόταν στα κουμπούρια. Εξάλλου, πλήθος ναΐσκων λειτουργούσαν και λειτουργούν ως παρεκκλήσια ακόμη και εξωχώριων ναών και ιδρυμάτων, όπως η περίπτωση του Αγίου Τάφου.  

Προγενέστερη μορφή του ναού.  

Η ημέρα του πανηγυριού του Αγίου Ιωάννη πλησίαζε. Η κατάσταση εκτραχυνόταν. Ανώνυμες προκηρύξεις προειδοποιούσαν: «Είθε να μη ευρεθώμεν εις την λυπηράν ανάγκην ν’ αναγγείλωμεν ότι εχύθη αίμα αθώων πολιτών, υπερασπιζομένων την εκκλησίαν των πατέρων των»! Ακολούθησε προκήρυξη με τις υπογραφές των Ψυρριωτών επιτρόπων: «Ο Ναός είναι και έσεται εις αιώνα τον άπαντα κτήμα αναφαίρετον εις τον ενταύθα ενοριακόν ναόν Χριστοκοπίδη ου έχομεν την τιμήν να επιτροπεύομεν». Ξεκαθάριζε, δε, πως ήταν δική τους υπόθεση η προετοιμασία του ναού για τον εορτασμό.

Εξοχικό τοπίο του Ελαιώνα το 1865.  

Επικράτησαν οι Ψυρριώτες   Οι μάγκες του Ψυρρή κατασκήνωσαν στου Ρέντη και εν μέσαις Αθήναις θυμήθηκαν τις εποχές των κλεφταρματολών. Αλλά σε μια ξαφνική έφοδο οι επίτροποι της Αγίας Τριάδας Πειραιώς, συνοδευόμενοι από χωροφύλακες, κατάφεραν να τους πάρουν τα κλειδιά του ναΐσκου! Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Ακολούθησαν ξυλοδαρμοί όποιου περνούσε και ανέβαινε από τον Πειραιά στην Αθήνα. Ήταν πλέον σίγουρο ότι θα υπήρχαν θύματα. Σε σύσκεψη οι δύο δήμαρχοι Αθηνών και Πειραιώς, ο νομάρχης Σπ. Αντωνιάδης και ο επικεφαλής της Αστυνομίας Δ. Βρατσάνος κατέληξαν σε μια προσπάθεια συμβιβασμού των πραγμάτων. Προτάθηκε ο από κοινού εορτασμός και η διανομή των εσόδων. Η πρόταση απορρίφθηκε και τη γιορτή πραγματοποίησαν αποκλειστικά και μόνον οι Αθηναίοι έχοντας επικεφαλής τον Δήμαρχο Περικλή Ζαχαρίτσα.  

Ο Άγιος Ιωάννης σε χαρτογράφηση του 1882.  

Η ανάπτυξη των συγκοινωνιών –ιδιαίτερα των σιδηροδρομικών γραμμών– έκανε ακόμη δημοφιλέστερο το εκκλησάκι. Το οποίο από το 1925 δεν ανήκε πλέον σε κανέναν από τους δύο δήμους, Αθηναίων ή Πειραιώς, αλλά στην αυτόνομη πλέον Κοινότητα Αγίου Ιωάννη Ρέντη. Το 1946 αναβαθμίστηκε σε Δήμο, ενώ σήμερα η περιοχή υπάγεται στον Δήμο «Νίκαιας – Αγίου Ιωάννη Ρέντη». Όταν η περιοχή ανακηρυσσόταν σε κοινότητα, το 1925, το Μητροπολιτικό Συμβούλιο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών έκανε δημοπρασία για την επέκταση του ναού προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του πλούσιου προσφυγικού στοιχείου. Αλλά και ο νεότερος ναός κατεδαφίστηκε και στη δεκαετία του 1970 στη θέση του ανεγέρθηκε ένας μεγαλοπρεπής και καλλιεπής ναός, ο οποίος ανήκει εκκλησιαστικώς στη Μητρόπολη Πειραιώς. Δεν ακολουθήθηκε –δυστυχώς– το παράδειγμα τόσων ναών που φρόντισαν να διατηρήσουν στο πλάι τους τα ναΐδρια της Τουρκοκρατίας, τα σπάνια αυτά δείγματα της παλαιότητας.

mikros-romios.gr/

.

δρόμο με τις ακακίες που δεν ήταν άλλος από τη σημερινή λεωφόρο Αμαλίας.

Τότε είδαν να ξεπροβάλει από τη συνοικία Μακρυγιάννη, από την πλευρά των Στυλών του Ολυμπίου Διός και να περνά από μπροστά τους με κατεύθυνση προς τα Ανάκτορα το νέο μέσον συγκοινωνίας που κινείτο σε σταθερή τροχιά αλλά με ατμό. Πατούσε στις ίδιες ράγες όπου κινείτο και ο Ιπποσιδηρόδρομος, δηλαδή τα βαγόνια που τραβούσαν τα χιλιοβασανισμένα άλογα. Πρόκειται για τους πρόγονους του τραμ, οι οποίοι εξυπηρέτησαν τις αστικές συγκοινωνίες, λειτούργησαν καθοριστικά για την καθιέρωση των μέσων σταθερής τροχιάς και καταργήθηκαν απαξιωμένοι από τις νέες τεχνολογίες, το αδηφάγο και απαιτητικό κοινό αλλά και τους ιστορικούς.

O «κωλοσούρτης», δηλαδή ο ατμοκίνητος τροχιόδρομος, συνέδεε το κέντρο των Αθήνων με το Νέο και το Παλαιό Φάληρο.

Καθιέρωση Ιπποσιδηρόδρομου και το πρώτο δρομολόγιο στην Πατησίων

Η Ελλάδα ζούσε το όνειρο της ανάπτυξης του Χαρίλαου Τρικούπη. Τη μια μέρα, στις 22 Απριλίου 1882 εγκαινιαζόταν πανηγυρικά η τομή του Ισθμού της Κορίνθου και την επομένη στις 23 του μηνός, πραγματοποιούνταν τα εγκαίνια της «ιπποσιδηροδρομικής συγκοινωνίας» στην Αθήνα, με βαγόνια που τα έσερναν άλογα. Οι διαδικασίες για την καθιέρωσή τους είχαν κρατήσει είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια! Από το 1860 η Βουλή των Ελλήνων με ιδιαίτερο νόμο «περί συστάσεως Ιπποσιδηροδρόμων» προέβλεπε την ανάπτυξη των αστικών συγκοινωνιών. Αλλά ο νόμος ήταν αυστηρός. Μπορεί να αναγνώριζε πως οι Ιπποσιδηρόδρομοι ήταν έργα «δημόσιας ανάγκης» και να διευκόλυνε τους εργολάβους, έθετε ωστόσο και δεσμεύσεις που καθιστούσαν το έργο ασύμφορο για τους ξένους κεφαλαιούχους που καραδοκούσαν να αναλάβουν τις συγκοινωνίες αποκομίζοντας υπερκέρδη.

Ο πρώτος νόμος του 1860 προέβλεπε μόνον τη χρήση αλόγων. Ωστόσο, η νομοθετική πρόβλεψη έμεινε ανενεργή, ενώ αναπτύχθηκε ο σιδηρόδρομος από την Αθήνα στον Πειραιά που λειτούργησε από το 1869. Μόλις το 1880 και επί πρωθυπουργίας Χαρίλαου Τρικούπη το ελληνικό κράτος προχώρησε σε σύμβαση με βελγικών συμφερόντων εταιρεία για την κατασκευή Ιπποσιδηρόδρομου στην Αθήνα, τον Πειραιά και τις πέριξ περιοχές.

Στις 24 Απριλίου 1882 ο Χαρίλαος Τρικούπης είχε τη χαρά να ανέβει σε μία από τις δέκα άμαξες που έσερναν άλογα και να κάνει βόλτα μέχρι την Πατησίων, ξεκινώντας από την πλατεία Συντάγματος και περνώντας από την οδό Σταδίου. Ο Α. Βερναρδάκης δημοσίευε μακρά σειρά άρθρων για τους σιδηρόδρομους, με στατιστικά στοιχεία απ’ όλο τον κόσμο, αποδεικνύοντας πως η χώρα μας βρισκόταν τελευταία στην κατάταξη μεταξύ των πολιτισμένων χωρών. Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν όπως αναμενόταν. Ο αρχικός ενθουσιασμός έδωσε τη θέση του στις γκρίνιες πότε για τον τρόπο που μεταχειριζόταν το προσωπικό τα άλογα, πότε για τις καθυστερήσεις των δρομολογίων και πότε για τα ατυχήματα. Εκτός των άλλων, οι οδηγοί των Ιπποσιδηροδρόμων συναγωνίζονταν μεταξύ τους στην ταχύτητα!

Διαφημιστική καταχώριση του 1882.

«Το βαπόρι» στο Σύνταγμα

Σε μια τέτοια κόντρα αποδόθηκε, το καλοκαίρι του 1882, δυστύχημα στο οποίο έχασε τη ζωή του ένας μικρός εφημεριδοπώλης, ο Π. Καλοτούρος, ο οποίος κυριολεκτικά διαμελίστηκε από το ποδοπάτημα των αλόγων. Όσο κι αν προσπαθούσε η εταιρεία δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Η αλήθεια είναι πως τα παιδιά των δρόμων έπαιζαν με τα άλογα που έσερναν τον Ιπποσιδηρόδρομο. Έμπαιναν μπροστά τους και χοροπηδούσαν μέχρι σχεδόν να φτάσουν στα κεφάλια τους τα ρουθούνια των αλόγων, τότε μόνο παραμέριζαν! Αλλά παιδιά πηδούσαν πάνω στο όχημα από την πίσω πλευρά και το εγκατέλειπαν μόλις το αντιλαμβανόταν ο οδηγός. Έτσι σημειώνονταν δεκάδες ατυχήματα. Ωστόσο, η ζήτηση για μέσο συγκοινωνίας ολοένα και αυξανόταν, ιδιαίτερα από τους κατοίκους των απομακρυσμένων συνοικιών που διαμαρτύρονταν για την έλλειψη γραμμών και τις απαγορεύσεις της εταιρείας, η οποία δεν επέτρεπε πλέον να ανεβαίνουν με κοφίνια και ζεμπίλια στον Ιπποσιδηρόδρομο. Η εταιρεία έσπευσε, εντός τριμήνου, να καθιερώσει και τον ατμοκίνητο πλέον τροχιόδρομο πάνω στις ίδιες γραμμές.

Η υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό στο νέο μέσο, στις 1 Αυγούστου 1882, ήταν εντυπωσιακή. Ο νέος κόσμος που βρισκόταν στο Ζάππειο και στο Σύνταγμα, εγκατέλειψε τη στρατιωτική ορχήστρα που παιάνιζε διασκεδάζοντας του περαστικούς και έτρεξε να δει «το βαπόρι». Έτσι, αποκλήθηκε το νέο μέσον, αφού όσοι το έβλεπαν να έρχεται φώναζαν «το βαπόρι, το βαπόρι». Ιδιαίτερα οι μικροί γαβριάδες, κυρίως φτωχόπαιδα από τις επαρχίες, σμήνη ολόκληρα έτρεχαν παράλληλα με τις ράγες φωνάζοντας και χοροπηδώντας. Ο θόρυβος που έκανε η ατμομηχανή και οι φωνές των παιδιών έβγαλαν στα παράθυρα και στα μπαλκόνια όλον τον κόσμο. Στους δρόμους επικράτησε πραγματικό πανδαιμόνιο.

Όλοι συνωστίζονταν για να δουν «το βαπόρι». Χαρακτηριστική είναι περιγραφή εφημερίδας της εποχής: «Γέροντες και γραίαι εν συγκινήσει, έβλεπον την πρόοδον και ηυλόγουν τους εισηγητάς αυτής, ενώ, ως εν επισήμω στιγμή, όλοι οι καθήμενοι εις το καφενείον των Ολυμπίων δια μιας ηγέρθησαν. Και το βαπόρι συρίζον ηπίως έφθασεν εις το σημείον του σταθμού». Το καφενείο των Ολυμπίων ήταν περίπου εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το άγαλμα του Βύρωνα στη συμβολή των οδών Βασ. Όλγας και Βασ. Αμαλίας.

Χαρίλαος Τρικούπης.

Έτσι βρέθηκαν να κινούνται ταυτόχρονα στις ράγες βαγόνια που τα έσερναν άλογα και άλλα που κινούνταν με ατμό. Το δίκτυο διέθετε εννέα γραμμές και ένδεκα σταθμούς. Οι τρεις κεντρικοί σταθμοί βρίσκονταν στο Σύνταγμα, την Ομόνοια και το Θησείο. Οι κυριότερες γραμμές κάλυπταν τις διαδρομές από την Ομόνοια προς Παριλίσσιους Κήπους, Άγιο Λουκά Πατησίων, Κολοκυνθού και Θησείο και από το Σύνταγμα προς Μαρούσι, Κηφισιά και τα δύο Φάληρα. Εντός του Αυγούστου 1882 έφτασαν και δύο ακόμη ατμομηχανές, οπότε άρχισε πλέον η τακτική επικοινωνία της γραμμής του Φαλήρου.

Tροχιόδρομος στην οδό Φιλελλήνων.

Αλλά και το νέο μέσο, ο ατμοκίνητος τροχιόδρομος δεν άργησε να απαξιωθεί από το κοινό. Η αργή κίνησή του και το χαρακτηριστικό κάθισμα του βαγονιού στην πίσω πλευρά του χάρισαν το προσωνύμιο «κωλοσούρτης» που το συνόδευσε μέχρι που καταργήθηκε στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα για να αντικατασταθεί από τον ηλεκτροκινούμενο τροχιόδρομο. Ακόμη περισσότερο αδικήθηκε η μνήμη του αφού δεν έχει ιστορηθεί μέχρι σήμερα η λειτουργία και η παρουσία των μέσων αυτών στην ελληνική πρωτεύουσα.

mikros-romios.gr/

.

μεγάλων οδικών αρτηριών επέφερε και σειρά αλλαγών.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Δεκατρείς δρόμοι έγιναν πλέον μόνον άνοδοι (Πινδάρου, Λυκαβηττού, Αμερικής, Σίνα κ.ά.) και δεκατέσσερις κάθοδοι (Βουκουρεστίου, Ομήρου, Μασσαλίας, Ιπποκράτους, Ζωοδόχου Πηγής κ.ά.). Στο Σύνταγμα προβλέφθηκε κυκλική κίνηση, με κάθοδο την ‘Οθωνος και άνοδο τη Γεωργίου Α’. Διπλής κατευθύνσεως παρέμειναν πολλοί δρόμοι, όπως οι Βασ. Σοφίας, Βασ. Αμαλίας, Αθηνάς, Πειραιώς, Αγ. Κωνσταντίνου, Πατησίων κ.ά.

Οι μεγάλες αλλαγές συνδυάσθηκαν με την έναρξη λειτουργίας της αυτόματης σηματοδότησης σε πενήντα διασταυρώσεις, δηλαδή τη λειτουργία των φωτεινών φαναριών πάνω σε ιστούς, όπως έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας. Ο «εγκέφαλος» του συστήματος, ο οποίος είχε τοποθετηθεί στα υπόγεια της Παλαιάς Βουλής με χειριστές άνδρες της Τροχαίας, προέβλεπε «πράσινο κύμα». Δηλαδή, το αυτοκίνητο που κινείτο με 30 χιλιόμετρα την ώρα έβρισκε «πράσινα» όλα τα φανάρια στις μεγάλες οδικές αρτηρίες. 

Για να πεισθεί ο κόσμος και να ενημερωθεί για τις μεγάλες αλλαγές πραγματοποιήθηκε «επικοινωνιακό μπαράζ» με μεγάφωνα, φυλλάδια, πινακίδες, κινηματογραφικές ταινίες, ομιλίες στα σχολεία κ.ά. Τελικά το μέτρο εφαρμόσθηκε την τελευταία ημέρα του Ιουλίου 1960 και ανάλογα με τις αλλαγές που επήλθαν σημείωσε εξαιρετική επιτυχία. Ωστόσο, ένα μήνα μετά την εφαρμογή του σημειώνονταν πολλές παραβάσεις, τόσο εκ μέρους των πεζών όσο και εκ μέρους των αυτοκινήτων. Οπότε εφαρμόσθηκε το μέτρο της επιβολής επιτόπου προστίμων σε οχήματα και πεζούς.

mikros-romios.gr/

.

"Πυθαράδικα", εξαιτίας των  πολλών εργαστηρίων πιθαριών που βρίσκονταν εδώ. Το όνομα "Εξάρχεια" το  δανείζονται αργότερα από έναν επιχειρηματία, τον Έξαρχο, ο οποίος με την έντονη  εμπορική δραστηριότητά του στην οδό Θεμιστοκλέους κατάφερε και τα  στιγμάτισε.

Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν εργάτες από τις Κυκλάδες, ενώ η πληθυσμιακή ανάπτυξή  τους ξεκίνησε από το 1865, οπότε και εντάχθηκαν στο σχέδιο πόλης. Στη συνέχεια η  στέγαση των ιστορικών αθηναϊκών πανεπιστημιακών σχολών σε κοντινές αποστάσεις, όπως της Νομικής, του Χημείου, της Φιλοσοφικής από τη μια πλευρά, και του  Πολυτεχνείου από την άλλη, κατέστησε την πλατεία -όπως ήταν φυσικό- πόλο έλξης  σπουδαστών.

Εκείνη την εποχή η φοιτητική ιδιότητα σήμαινε και αντικαθεστωτική δράση. Στις  παρατάξεις τους άρχιζαν να συσπειρώνονται και άτομα που δεν ανήκαν στην  ακαδημαϊκή κοινότητα της πόλης, αλλά είχαν ωστόσο παρόμοιους ιδεολογικούς  προσανατολισμούς, με αποτέλεσμα τα Εξάρχεια να αποκτήσουν αντιεξουσιαστικό ύφος. Η αγορά τους διαμορφώθηκε με βάση τις απαιτήσεις του κοινού, κάτι που  δικαιολογεί μέχρι και σήμερα τον μποεμ χαρακτήρα.

Βιβλιοπωλεία με σπάνιες εκδόσεις, που δεν υπέκυπταν σε πολιτικές λογοκρισίες, γκαλερί, τυπογραφεία, κέντρα Τέχνης και Πολιτισμού αλλά και κουτούκια, μαγειρεία  και κάποια "εναλλακτικά" μπαράκια αποτελούσαν την τότε εξαρχιώτικη πιάτσα, που  δεν διέφερε πολύ από τη σημερινή. Η αθηναϊκή αυτή γειτονιά απέκτησε φανατικούς  θαυμαστές και αποτέλεσε έδρα πολλών σημαντικών προσωπικοτήτων της τέχνης και των  γραμμάτων.

Διάσημοι κάτοικοι

Ο Κωστής Παλαμάς, που έμενε στην οδό Ασκληπιού, ο Δημήτριος Φιλιππότης, του  οποίου απόγονος είναι ο Στρατής Φιλιππότης, διατηρούσε βιβλιοπωλείο στην οδό  Σόλωνος, ο Κάρολος Κουν, ο Νικόλαος Γύζης, ο Χαρίλαος Τρικούπης, που είχε το  σπίτι του στη συμβολή των οδών Ακαδημίας και Χαριλάου Τρικούπη, η Σοφία Βέμπο, η  Κατίνα Παξινού και Φρέντυ Γερμανός που έμεναν στην Μπλε πολυκατοικία είναι  κάποιοι μόνο από τους επιφανείς Έλληνες που αγάπησαν τα Εξάρχεια, όπως και  κάποιοι λιγότερο "mainstream" αλλά εξίσου σπουδαίοι όπως ο θρυλικός Νικόλας  Άσιμος ή ή Κατερίνα Γώγου.

Τα Εξάρχεια σήμερα

Τα τελευταία 20 χρόνια όμως, τα Εξάρχεια δοκιμάστηκαν πολύ, με αιματηρά  γεγονότα, γκετοποίηση και προκατάληψη. Για τους αναρχικούς ήταν κέντρο  εξορμήσεων και έκφρασης, για τους ναρκομανείς, τους άστεγους και τους μετανάστες  το καταφύγιό τους, για την κοινωνία ένα "άβατο" και για τις εκάστοτε κυβερνήσεις  ένα γκέτο που λειτουργούσε ως περιθωριακός τόπος και «πείραμα» για την καταστολή  διάφορων κοινωνικών ομάδων. Όλα αυτά μέχρι πριν από δύο μήνες. Η κατάσταση της  Πλατείας Εξαρχείων προδιαγράφεται πιο αισιόδοξα, φίλοι και κάτοικοι αποφάσισαν  να πάρουν δραστικά μέτρα -χωρίς να ζητήσουν τη βοήθεια της πολιτείας- και  κατάφεραν να διώξουν τους εμπόρους με γιουχαΐσματα, ενώ ταυτόχρονα να  απομακρύνουν διακριτικά και τους χρήστες. Τοποθέτησαν τραπέζι ping pong,  subbuteo, κούνιες και μπασκέτα, έστησαν stand με κονσόλα που παίζει όλη μέρα  απαλή μουσική και εκτύπωσαν φέιγ βολάν με συνθήματα όπως «Έξω η Πρέζα από την  Πλατεία» και «Κάθε Μέρα στην Πλατεία δίχως Πρέζα και Μαφία». Τώρα λοιπόν είναι  μια καλή ευκαιρία ακόμα κι ο πιο προκατειλημμένος να περπατήσει στους κεντρικούς  δρόμους και να δει για πρώτη φορά μετά από χρόνια, παιδάκια να παίζουν, νέους να  γελούν, γυναίκες να μην φοβούνται και ηλικιωμένους που καμαρώνουν.

Με μια φρέσκια ματιά τα Εξάρχεια υποδέχονται καθέναν που μαγνητίζεται από το  εναλλακτικό τους πρόσωπο, αναζητώντας παραδοσιακές -κυρίως- δημιουργίες στα  εστιατόρια του πεζοδρόμου της Βαλτετσίου, καφεδάκι παρέα μ' ένα καλό βιβλίο στα  κλασικά cafes της Θεμιστοκλέους και της Στουρνάρη γύρω από την πλατεία, κάποιο retro βιβλιοπωλείο στην Εμμανουήλ Μπενάκη, τη Σόλωνος ή τη Μεταξά ή  υπογεγραμμένες εκδόσεις και ταξιδιωτικούς οδηγούς της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Το «ατίθασο παιδί» της πόλης διώχνει το εμπόριο και αποτινάσσει τη ρετσινιά της  υπαίθριας γιάφκας, αναδεικνύοντας απενοχοποιημένα τη χαλαρή διάθεση, τα intellectual στέκια και την ανεπιτήδευτη ατμόσφαιρά του.

iefimerida.gr

.

παρακάτω οδούς και λεωφόρους:

Λ. Αλεξάνδρας - Ζαχάρωφ - Λ. Μεσογείων - Φειδιππίδου - Μιχαλακοπούλου - Σπ. Μερκούρη - Βρυάξιδος - Υμηττού - Ηλ. Ηλιού - Αμβρ. Φραντζή - Λ. Ανδρ. Συγγρού - Χαμοστέρνας - Πειραιώς - Ιερά Οδός – Λ. Κωνσταντινουπόλεως – Αχιλλέως - Πλ. Καραϊσκάκη - Καρόλου - Μάρνη - 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) - Λ. Αλεξάνδρας.

Στις οριακές λεωφόρους και οδούς του μικρού δακτυλίου το μέτρο δεν ισχύει.

Στις οδούς και λεωφόρους που περικλείονται από το μικρό δακτύλιο επιτρέπεται μόνο η εκ περιτροπής κυκλοφορία των Ι.Χ.Ε. αυτοκινήτων, καθώς και των Ι.Χ.Φ. αυτοκινήτων ιδιωτικής χρήσης με μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος μέχρι 2,2 τόνους, με βάση το τελευταίο ψηφίο του αριθμού κυκλοφορίας τους (μονά – ζυγά).

Δεν υπάγονται στις παραπάνω απαγορεύσεις και κυκλοφορούν χωρίς κανένα περιορισμό, στο μικρό δακτύλιο:

α) Τα οχήματα των κατηγοριών που εξαιρούνται των περιορισμών, καθώς και τα οχήματα των κατηγοριών που απαιτείται να είναι εφοδιασμένα με ειδικές άδειες κυκλοφορίας στον μικρό δακτύλιο, οι οποίες χορηγούνται από τη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής, σύμφωνα με τις διατάξεις της υπ' αριθμ ΔΜΕΟ/οικ./3253/στ/0718/Φ.911 από 20/22.8.2013 (ΦΕΚ Β΄ 2048) Κοινής Υπουργικής Απόφασης.

β) Τα οχήματα των κατηγοριών που εμπίπτουν στα μέτρα του πράσινου δακτυλίου δηλαδή:

-Τα ηλεκτρικά οχήματα και τα οχήματα περιβαλλοντικής κατηγορίας Euro 5 και Euro 6 ή μεταγενέστερης, εφόσον εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα λιγότερο από 140 g/km, ανεξαρτήτως του καυσίμου που χρησιμοποιούν (βενζίνη, πετρέλαιο, υγραέριο ή συμπιεσμένο φυσικό αέριο)

-Τα οχήματα που χρησιμοποιούν για την κίνησή τους αέρια καύσιμα (υγραέριο ή φυσικό αέριο) και περιβαλλοντικής κατηγορίας Euro 4 εφόσον εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα λιγότερο από 140 g/km.

Για τα οχήματα των μονίμων κατοίκων εσωτερικά του μικρού δακτυλίου προβλέπονται ειδικές Ζώνες εισόδου-εξόδου.

Οι αιτήσεις από τους δικαιούμενους θα υποβάλλονται από τη Δευτέρα 26 Αυγούστου έως και τις 31 Οκτωβρίου 2013, από Δευτέρα έως Παρασκευή, 08:00-14:00 και Σάββατο 08.00-12.00 στη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής, (Θ. Δηλιγιάννη 24-26, 4ος όροφος).

Οι ειδικές άδειες κυκλοφορίας στον μικρό δακτύλιο που είχαν χορηγηθεί από τη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής για το έτος 2012-2013, δεν ισχύουν για τη νέα περίοδο 2013-2014.

Μεγάλος δακτύλιος

Σύμφωνα με τις διατάξεις του πράσινου δακτυλίου, απαγορεύεται η κυκλοφορία των φορτηγών με μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος άνω των 2,2 τόνων και των λεωφορείων, πρώτης άδειας κυκλοφορίας στην Ελλάδα πριν την 1-1-1990, εντός της ζώνης του μεγάλου δακτυλίου. Κατά την έναρξη κάθε νέου ημερολογιακού έτους, η παραπάνω χρονολογία προσαυξάνεται κατά ένα έτος.

Τα όρια του μεγάλου δακτυλίου καθορίζονται από τις παρακάτω οδούς και λεωφόρους:

Παραλιακή λεωφόρος - Αλίμου - Βουλιαγμένης - Ελ. Βενιζέλου - Περιμετρική Υμηττού - Κατεχάκη - Μεσογείων - Αγ. Παρασκευής - Χαλανδρίου - Παπανικολή - (Κ. Παλαιο-λόγου) - Καποδιστρίου - Κύμης - Κασταμονής - Χαλανδρίου - Αναγεννήσεως - Εθνική Οδός Αθηνών-Λαμίας - Αθηνών - Θηβών - Γρ. Λαμπράκη έως Κερατσίνι.

Στην απαγόρευση αυτή δεν περιλαμβάνονται η Νέα Εθνική Οδός Αθηνών-Λαμίας, η Λ. Κηφισού και η Λ. Αθηνών, με εξαίρεση το τμήμα της από τη διασταύρωσή της με τη Λ. Κηφισού έως την οδό Αχιλλέως.

Ο δακτύλιος ισχύει:

- Δευτέρα έως Πέμπτη, 07.00-20.00,

- Παρασκευή, 07.00-15.00

Τα Σάββατα, τις Κυριακές, τις επίσημες αργίες, καθώς και τις ημέρες που πραγματοποιούνται 24ωρες απεργίες των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, τα μέτρα δεν ισχύουν.

Οι παραβάτες τιμωρούνται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 52 παρ. 6 του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας με διοικητικό πρόστιμο 200 ευρώ.

.

εφιάλτης αρχίζει...

Σωστικά συνεργεία μεταφέρουν τραυματίες.

Πάνω από 140 νεκροί. Εκατοντάδες τραυματίες. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι. Παντού σκηνές πανικού.

Μενίδι

Με επίκεντρο μόλις 18 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, στην Πάρνηθα, ο σεισμός προκάλεσε ζημιές που ξεπέρασαν τα 3 δισ ευρώ. Εργοστάσια κατέρρευσαν καταπλακώνοντας εργαζόμενους. Σπίτια κόπηκαν στα δύο, αφήνοντας οικογένειες στο δρόμο.

Στα ερείπια της τετραόροφης πολυκατοικίας στη Μεταμόρφωση

36 άνθρωποι πέθαναν απο τραύματα ενώ άλλοι 31 έχασαν τη ζωή τους από ασφυξία. Έξι άτομα πέθαναν από έμφραγμα ενώ δύο πήδηξαν απο μπαλκόνια.

Σπίτια και καταστήματα κοντά στο επίκεντρο κατέρρευσαν - Λιόσια

Τουλάχιστον 85 άνθρωποι σώθηκαν μέσα από τα ερείπια, 2.000 τραυματίστηκαν και 50.000 έμειναν άστεγοι.

Μια γυναίκα βγαίνει απο τα ερείπια του εργοστασίου Φουρλή.

Μόνο στο εργοστάσιο της Ρικομέξ πέθαναν 39 άνθρωποι, ανάμεσά τους και δύο έγκυες. Επτά άνθρωποι σκοτώθηκαν όταν κατέρρευσε πολυκατοικία στη Νέα Φιλαδέφεια, ένω άλλοι 8 στην πολυκατοικία στη Μεταμόρφωση.

Το εργοστάσιο της Ρικομέξ κι ότι απέμεινε απο αυτό

Γάλλοι διασώστες ψάχνουν τα ερείπια Στην πολυκατοικία στη Μεταμόρφωση οι διασώστες ανέσυραν ζωντανά δύο παιδιά στην αγκαλιά του νεκρού πατέρα τους.

Ρικομέξ. Επιμνημόσυνη δέηση για τους νεκρούς

Η ζωή στις σκηνές...

Οι περισσότερες ζημιές καταγράφηκαν σε κτίρια κοντά στο επίκεντρο (Μενίδι, Θρακομακεδόνες, Νέα Φιλαδέλφεια, Άνω Λιόσια κλπ) όπου σπίτια κρίθηκαν ακατάλληλα μετά από ελέγχους μηχανικών.

Κόσμος σε σκηνές στα Άνω Λιόσια

Το 2007 έγινε η δίκη για τη Ρικομέξ. Οι 33 κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν ενώ στους συγγενείς δόθηκαν ως αποζημιώσεις απο 17.000 έως 40.000 ευρώ. Το 2010 το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε την καταβολή 18 εκατομμυρίων ευρώ στους συγγενείς ενώ επέρριψε ευθύνες στη Νομαρχία η οποία δεν διενήργησε σωστά τους προληπτικούς ελέγχους στην κατασκευή του εργοστασίου. Το 2012 το Περιφερειακό Συμβουλίο Αττικής αποφάσισε τελικά την καταβολή 13 εκατομμυρίων ευρώ στους συγγενείς των θυμάτων.

 {youtube}D4pdxD4xJ3I{/youtube}

Στις δίκες για τις άλλες καταρρεύσεις εργοστασίων οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι εκτός απο εκείνους της Faran οι οποίοι αθωώθηκαν. Για την κατάρρευση πολυκατοικίας στην οδό Ψυχάρη, στη Μεταμόρφωση τα αδικήματα παραγράφηκαν.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ ΑΡΧΕΙΟΥ EUROKINISSI

newsit

.

έχει ήδη ολοκληρωθεί ένα μικρό αθλητικό κέντρο ενώ το 2015 θα είναι έτοιμη η νέα Εθνική Βιβλιοθήκη και η Λυρική Σκηνή με την υπογραφή του διάσημου Ιταλού αρχιτέκτονα Ρέντζο Πιάνο.

Όπως αναφέρει το news247, το πρόγραμμα της υλοποίησης πάει πολύ καλά διότι χρηματοδοτείται εξολοκλήρου από το Ίδρυμα Νιάρχου. Ο ίδιος φορέας έχει κάνει και μια ειδική μελέτη για την ανάπλαση της παραλίας στις Τζιτζιφιές και το Δέλτα Φαλήρου με πρόβλεψη να μετακινηθεί η λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας προς την θάλασσα αλλά και να γίνει υπόγεια. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να γίνει πολύ πιο εύκολη η πρόσβαση στο υγρό στοιχείο.

Τα έργα για την ολοκλήρωση του Εθνικού Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς και μέσα σε ένα χρόνο, θα κόψουμε την κορδέλα στην Συγγρού. Το μόνο εργοτάξιο που φαίνεται να αντιμετωπίζει ορισμένα προβλήματα είναι εκείνο της Εθνικής Πινακοθήκης που θα αποκτήσει έναν επιπλέον όροφο και πολλά υπόγεια.

Η ολοκλήρωση μπορεί να καθυστερήσει από κακό υπολογισμό των υδάτων της κοίτης του Ιλισσού ποταμού. Το σημαντικό όμως είναι ότι η Αθήνα ως το 2016 θα έχει τέσσερις καλαίσθητους χώρους πολιτισμού, που θα δώσου στην πόλη άλλο αέρα.

.

αρχαία του κατατομή.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Περιφρονούσε την οικονομική κρίση που μάστιζε τη χώρα, τον Αύγουστο 1931 και ενώ ήταν απλός υπάλληλος βαμβακοεργοστασίου, είχε ένα ακαταμάχητο προσόν. Την αναίδεια!
Εκείνο το καλοκαίρι όμως έγινε γνωστός σε όλη την Ελλάδα για τα καμώματά του. Επικεφαλής μιας κεφάτης παρέας πήγαινε σε επώνυμα στέκια της εποχής. Όπως ήταν «Φολί ντ’ Ετέ», χορευτικό κέντρο κοντά στο Ζάππειο. Εισέρχονταν με ύφος χιλίων λόρδων απολαμβάνοντας τις υποκλίσεις και τα φιλοφρονήματα, κατέβαζαν ποτά, μεζέδες, ψητά, παγωτά, αλλά και τις υπηρεσίες των καλλιτέχνιδων.
Όταν ερχόταν ο λογαριασμός, ο οποίος δεν έπεφτε κάτω από τις τρεις χιλιάδες, κανείς από την παρέα δεν έκανε την κίνηση να φέρει το χέρι του στο πορτοφόλι του. Ο μαιτρ απευθυνόταν στον Έκτορα που φαινόταν ότι ήταν ο επικεφαλής της παρέας:
― Σάμπως θα φύγουμε; Εδώ είμαστε! απαντούσε ο Εκτωρ.
Και όταν ο μαιτρ περνούσε η ώρα και επέμεινε, τότε όλοι προφασίζονταν ότι είχαν ξεχάσει τα πορτοφόλια τους. Συνέχιζαν δε το γλέντι τους στα κρατητήρια κάποιου αστυνομικού τμήματος.
Αποφάσισαν να κάνουν το ίδιο και στην ταβέρνα του πασίγνωστου στην λαϊκή Αθήνα Μιστόκλη, στις γραμμές της Ιεράς Οδού. Έφαγαν στη λαδόκολλα μεγάλες ποσότητες κρεατικών και αφού κατανάλωσαν ποσότητες ρετσινάτου, προφασίστηκαν πως είχαν ξεχάσει τα πορτοφόλια τους. Και οι πέντε της παρέας έφυγαν με μαχαιρωμένα τα πισινά τους, κατά τη συνήθεια των φυλακόβιων της εποχής, ενώ τρεις εξ αυτών χρειάστηκε να νοσηλευτούν για μεγάλο χρονικό διάστημα με σοβαρά τραύματα στα κεφάλια τους!

http://mikros-romios.gr

.

Παρασκευή ισχύει από τις 07:00 έως τις 15:00 το μεσημέρι και τα Σαββατοκύριακα δεν ισχύει.

Το πρόστιμο για παράβαση είναι στα 200 ευρώ.

.

ερειπιώδη κατάσταση, αφού είχε πυρποληθεί και εγκαταλειφτεί.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Το 1883 επιδιορθώθηκαν τα κελιά της Μονής όχι για να δεχτούν μοναχούς, αλλά όπως μας πληροφορεί ο Γεώργιος Λαμπάκης για να δεχτούν φρενοβλαβείς! Απαγορεύτηκε στο κοινό να εισέρχεται στον κυρίως χώρο της Μονής, παραμορφώθηκε ο περίβολος και αλλοιώθηκε η εικόνα του περίφημου αυτού χριστιανικού οικοδομήματος. Αλλά και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας τη φροντίδα των φρενοβλαβών είχαν η Εκκλησία και τα Μοναστήρια.
Σίγουρα όσοι έλαβαν εκείνη την απόφαση δεν είχαν οδηγηθεί από το γεγονός ότι η Μονή Δαφνίου είχε ανεγερθεί στα ερείπια του Ιερού του Δαφνίου Απόλλωνα ή Λοξία, ο οποίος θεωρούνταν προστάτης των ψυχασθενών και τιμωρός των ασεβών με την εμφάνιση φρενοβλάβειας! Συμπτωματική και αναγκαία η επιλογή τους για να αποφευχθεί το στοίβαγμα των ψυχικά ασθενών σε εγκαταστάσεις της Αστυνομίας, όπου φιλοξενούνταν μέχρι τότε. Εν πάση περιπτώσει, με διάφορες τροποποιήσεις και μετατροπές μεταφέρθηκαν εκεί οι ασθενείς και «από της ιεράς ταύτης Μονής δεν ανήρχετο πλέον λιβανωτός εις τα ύψη των ουρανών, ουδέ ηκούοντο οι προσευχαί των μοναζόντων, αλλ’ οι ποικιλόφθογγοι κρωγμοί των φρενοβλαβών εις βαθυτάτην αθυμίαν τους ακροωμένους βυθίζοντες»!
Έτσι, με την μετατροπή της Μονής σε Ψυχιατρείο δόθηκε το τελικό χτύπημα στην κατάπτωσή της, αφού από τότε σταμάτησαν οι πιστοί να την επισκέπτονται και μαράθηκαν τα πανηγύρια της που συνεχίζονταν αδιάλειπτα ακόμη και την εποχή που οι κτιριακές εγκαταστάσεις ήταν σε θλιβερή κατάσταση. Εξαφανίστηκε δε το περίφημο πανηγύρι της που τελούνταν με απερίγραπτη ζωηρότητα στις 23 Αυγούστου.

http://mikros-romios.gr

.

οδών Πατησίων και Γλάδστωνος. Το εγχείρημα έφερε σε πέρας στις 20 Σεπτεμβρίου 1942 μια ομάδα αποφασισμένων ανδρών και γυναικών της αντιστασιακής οργάνωσης «Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων» (ΠΕΑΝ).

Την εποχή εκείνη η ΕΣΠΟ, με αρχηγό τον γιατρό Σπύρο Στεροδήμο, προκαλούσε τους υπόδουλους Έλληνες, επειδή προσπαθούσε να στρατολογήσει νέους για να συγκροτήσουν την «Ελληνική Λεγεώνα», που θα πολεμούσε στο πλευρό της Βέρμαχτ στο ανατολικό μέτωπο. Η ΠΕΑΝ ήταν μια μικρή αντιστασιακή οργάνωση με αρχηγό τον δημοκρατικό αξιωματικό της Αεροπορίας Κώστα Περρίκο, που είχε αποταχθεί από τη δικτατορία Μεταξά.

Πολλά από τα μέλη της οργάνωσης συμπαθούσαν πολιτικά τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και βρίσκονταν σε ανοιχτή γραμμή μαζί του. Ιδεολογικά κινούνταν μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας. Η ΠΕΑΝ προέτρεπε τους Έλληνες σε αντίσταση με κάθε μέσο, προκειμένου να ενισχυθεί η μεταπολεμική θέση της χώρας και οι εθνικές διεκδικήσεις και καλούσε σε ενότητα όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις. Ήταν δημοφιλής στη μορφωμένη νεολαία των αστικών κέντρων, αλλά οι σχέσεις της με το ΕΑΜ ήταν ψυχρές.

Το χτύπημα εναντίον της ΕΣΠΟ προετοιμάστηκε προσεκτικά και αποφασίστηκε να γίνει το πρωί της Κυριακής 20 Σεπτεμβρίου. Στην επιχείρηση πήραν μέρος τέσσερα άτομα: Ο Περρίκος, ο τεχνικός τηλεπικοινωνιών Αντώνης Μυτιληναίος, ο φοιτητής Νομικής Σπύρος Γαλάτης και η δασκάλα Ιουλία Μπίμπα. Η βόμβα συναρμολογήθηκε στο σπίτι της Μπίμπα και μεταφέρθηκε από την ίδια και τον Μυτιληναίο με μεγάλη προσοχή έξω από τα γραφεία της ΕΣΠΟ.

Ο Μυτιληναίος και ο Γαλάτης εισχώρησαν στο κτίριο από μια αφύλαχτη πόρτα της οδού Γλάδστωνος και τοποθέτησαν τη βόμβα σ' ένα άδειο γραφείο στον ημιώροφο. Στον πρώτο όροφο στεγάζονταν τα γραφεία της ΕΣΠΟ και στους υπόλοιπους γερμανικές υπηρεσίες. Ο Γαλάτης άναψε το φιτίλι και αμέσως μαζί με τον Μυτιληναίο απομακρύνθηκαν. Ο Περρίκος και η Μπίμπα παρακολουθούσαν την επιχείρηση από κοντινό ζαχαροπλαστείο, έτοιμοι για κάθε βοήθεια.

Κώστας Περρίκος - Ιουλία Μπίμπα

Ήταν ακριβώς 12:03 το μεσημέρι, όταν ακούστηκε μια εκκωφαντική έκρηξη και πυκνός μαύρος καπνός σκέπασε την Πατησίων. Επικράτησε μεγάλη σύγχυση και πανικός, ώστε οι Γερμανοί σήμαναν συναγερμό, νομίζοντας ότι επρόκειτο για αεροπορική επιδρομή. Το εσωτερικό του κτιρίου κατέρρευσε και πήρε φωτιά. Η πυροσβεστική ξέθαβε νεκρούς από τα ερείπια: 29 μέλη της ΕΣΠΟ και 48 Γερμανοί αξιωματικοί έχασαν τη ζωή τους. Ο αρχηγός της ΕΣΠΟ Σπύρος Στεροδήμος ανασύρθηκε βαρύτατα τραυματισμένος και εξέπνευσε λίγες μέρες αργότερα. Η ναζιστική οργάνωση, μετά το πλήγμα, διαλύθηκε.

Σχεδόν αμέσως, η Γκεστάπο εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη των δραστών της βομβιστικής επίθεσης. Χρειάστηκαν τη συνδρομή ενός προδότη υπαξιωματικού της Χωροφυλακής, του Πολύκαρπου Νταλιάνη, για να εξαρθρώσουν στις 11 Νοεμβρίου 1942 τον επιχειρησιακό πυρήνα της ΠΕΑΝ. Περρίκος, Μπίμπα, Μυτιληναίος και Γαλάτης συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στα ανακριτικά γραφεία της Γκεστάπο στον Πειραιά. Παρότι υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, δεν λύγισαν και δεν μίλησαν. Μάλιστα, ο Αντώνης Μυτιληναίος κατόρθωσε να δραπετεύσει και να διαφύγει στη Μέση Ανατολή.

Τα υπόλοιπα τρία μέλη της οργάνωσης πέρασαν από γερμανικό στρατοδικείο και καταδικάσθηκαν στην εσχάτη των ποινών. Ο αρχηγός της ΠΕΑΝ Κώστας Περρίκος τρις εις θάνατον και 15 χρόνια δεσμά και η δασκάλα Ιουλία Μπίμπα δις εις θάνατον και 15 χρόνια δεσμά. Ο Γαλάτης καταδικάσθηκε σε θάνατο και 5 χρόνια δεσμά, αλλά τελικά του δόθηκε χάρη, αφού η οικογένειά του πλήρωσε 1.000 λίρες και μεταφέρθηκε σε φυλακές στη Γερμανία. Στις 4 Φεβρουαρίου 1943, ο 37χρονος υποσμηναγός Κώστας Περρίκος εκτελέστηκε στην Καισαριανή, παρά τις μεγάλες προσπάθειες του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού. Η Ιουλία Μπίμπα μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία και καρατομήθηκε δια πελέκεως. Ο προδότης Νταλιάνης σκοτώθηκε αργότερα από αντιστασιακούς.

Η είδηση της ανατίναξης του κτιρίου της ΕΣΠΟ πέρασε γρήγορα τα σύνορα της Ελλάδας. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί Λονδίνου και Μόσχας μίλησαν με ενθουσιασμό για το εγχείρημα, χαρακτηρίζοντάς το ως το μεγαλύτερο σαμποτάζ στην τότε κατεχόμενη Ευρώπη. Το ΕΑΜ, είτε από επίξειξη μικρότητας είτε από κακή εκτίμηση, καταδίκασε το εγχείρημα κάνοντας λόγο για «επικίνδυνη και πρόωρη ατομική τρομοκρατία» και το χαρακτήρισε «προβοκάτσια», ενώ εκτίμησε ότι ο Περρίκος ήταν άνθρωπος της Γκεστάπο και ότι σύντομα επρόκειτο να αφεθεί ελεύθερος.
Μαρτυρίες

    Αντώνης Μυτιληναίος: «Μαρτύρων Πορεία» (εκδόσεις. «Επικαιρότητα»)
    Π.Μ. Μιχαηλίδης: «Αγαθουπόλεως 7» (εκδόσεις «Καστανιώτης»)


sansimera.gr/
.

έχει επιδείξει ο δήμος Αθηναίων.

Όπως ενημέρωσε τη Βουλή ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης, κατόπιν ερώτησης του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλία Παναγιώταρου, «έχει υπάρξει πρόσφατη εκδήλωση ενδιαφέροντος εκ μέρους του Δήμου Αθηναίων για το αναφερόμενο κτήριο και το ΔΣ του ΝΑΤ βρίσκεται σε αναμονή συγκεκριμένων προτάσεων προκειμένου να τις αξιολογήσει».   

Σύμφωνα με έγγραφο του κ. Βρούτση, «το κτίριο έχει υποστεί σοβαρές ζημιές στον σεισμό της Αθήνας (Σεπτέμβριος 1999), με αποτέλεσμα να απαιτείται μεγάλη δαπάνη για την επισκευή του, η οποία με δεδομένη την υποβάθμιση της περιοχής και την κρίση στην αγορά ακινήτων, καθιστά ασύμφορη οποιαδήποτε διαδικασία ανακαίνισης».   

Το σπίτι της Μαρίας Κάλλας σήμερα       

Σύμφωνα με τον υφυπουργό Πολιτισμού Γιάννη Ανδριανό, πρόκειται για ένα σημαντικό δείγμα πολυκατοικίας της περιόδου 1921-1932, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο και προστατεύεται από τις διατάξεις του νόμου για την προστασία αρχαιοτήτων και εν γένει πολιτιστικής κληρονομιάς.   

Πρόκειται για τον Ν. 3028/2002 που ορίζει ότι «ο κύριος ή ο νομέας μνημείου υποχρεούνται να μεριμνά για την άμεση εκτέλεση των εργασιών συντήρησης, στερέωσης ή προστασίας ετοιμόρροπου μνημείου χωρίς υπαίτια καθυστέρηση, με δική του δαπάνη και υπό την εποπτεία και τις υποδείξεις της Υπηρεσίας». Από το έγγραφο ωστόσο προκύπτει ότι «μέχρι σήμερα δεν έχει κατατεθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες για έγκριση, μελέτη αποκατάστασης του κτηρίου ή αλλαγή χρήσης αυτού σε μουσειακό χώρο από τους ιδιοκτήτες του, όπως προβλέπεται από τον Ν. 3028/2002».

Ελευθεροτυπία

.

παλαιότερες περιοχές της Αθήνας. Άλλοτε η περιοχή έσφιζε από ζωή, αφού η μεσαία τάξη κατέκλιζε την αγορά. Σήμερα, μια στις δύο επιχειρήσεις έχουν κλείσει. Οι βιτρίνες καλύπτονται με χαρτιά κι αυτοκόλλητα ενοικιαστήρια και πωλητήρια διαμερισμάτων.  

Οι πεζοί περπατούν δίχως να δίνουν προσοχή. Αν τους ρωτήσεις τι είδους επιχείρηση ήταν στο πλέον άδειο κατάστημα απαντούν με αμηχανία: "Ρουχισμού ίσως, ή υποδήματα". Μόνο και μόνο επειδή τα περισσότερα καταστήματα εκεί πωλούσαν αυτά τα είδη. Ποιός μπορεί να αγοράσει ρούχα ή παπούτσια στη σημερινή Αθήνα; Σύμφωνα με τις στατιστικές, το 80 % των Αθηναίων δεν είναι πλέον σε θέση να ανταπεξέλθει οικονομικά.

Σε όλες σχεδόν τις κατοικημένες περιοχές του κέντρου υπάρχει η ίδια εικόνα ερήμωσης. Η γειτονιά της Κυψέλης για πατράδειγμα, μέχριο τη δεκαετία του '80 κατοικούταν από άτομα της μεσαίας τάξης. Τώρα έχει γίνει γειτονιά μεταναστών, κυρίως Αφρικανών. Στο δρόμο και στις πλατείες ακούς να μιλούν όλοι γαλλικά. Η ελληνική γλώσσα ομιλείται μόνο από κάποιους έλληνες συνταξιούχους που έχουν απομείνει.

Δε χρειάζεται να αναζητήσουμε τις ρίζες της τρέχουσας κρίσης στη σημερινή εποχή αλλά στην εποχή του φανταστικού πλούτου. Στα μέσα της δεκαετίας του '80, οι πολίτες της μεσαίας τάξης δεν ήθελαν πλέον να αναπνέουν μολυσμένο αέρα της πόλης κι απηύδησαν με τη φασαρία και την κυκλοφοριακή συμφόρηση. Αλλά πάνω απ΄όλα ήθελαν να ζήσουν ως νεόπλουτοι κι έτσι εγκατέλειψαν τις κατοικίες τους για να κινηθούν προς τα προάστια. Στο κέντρο μείναμε συνταξιούχοι, καλλιτέχνες και διανοούμενοι που δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.

Αργότερα ήρθε το μεγάλο κύμα μετανάστευσης. Για τους μετανάστες , οι εγκαταλειμμένες αστικές περιοχές ήταν μια ευλογία.Και δεν είναι αλήθεια αυτό που λένε οι κάτοικοι που εξακολουθούν να ζουν σε αυτές τις περιοχές , κυρίως συνταξιούχοι , ότι οι κατοικίες τους έχασαν την αξία, λόγω της άφιξης των μεταναστών . Οι μετανάστες μεταφέρθηκαν εκεί επειδή τα σπίτια ήταν άδεια και τα ενοίκια ήταν πολύ φτηνά.

Οι ιδιοκτήτες που δεν είχαν πουλήσει τα σπίτια τους κάνουν τώρα χρυσές δουλειές. Το νοικιάζουν σε πολλούς μετανάστες μαζί, παίρνοντας από τον καθένα περίπου 30 ευρώ το μήνα. Παίρνουν έτσι συνολικά ένα ενοίκιο μεγαλύτερο από το μέσο όρο. Πρόκειται για μαύρα χρήματα, για τα οποία οι ιδιοκτήτες δεν πληρώνουν φόρους.

Ο μεγάλος αριθμός μεταναστών σε αυτές τις περιοχές τις έχει μετατρέψει σε θύλακες ρατσισμού. Και δεδομένου ότι δεν αναπτύχθηκαν ορθολογικές ςπολιτικές για την μετανάστευση, οι γειτονιές αυτές έγιναν προπύργια της νεοναζιστικής ογάνωσης Χρυσής Αυγής. Οι ηλικιωμένοι και οι συνταξιούχοι φοβούνται τους μετανάστες . Οι Νεο- ναζί τους προσφέρουν την προστασία τους".

"Είναι η πιο όμορφη περιοχή της Αθήνας το κέντρο. Όχι μόνο για την Ακρόπολη και το Αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού αλλά επειδή είναι το παλαιότερο τμήμα της σύγχρονης Αθήνας" σημειώνει μεταξύ άλλων ο Πέτρος Μάρκαρης και συνεχίζει απαριθμώντας στολίδια βαυαρικής αρχιτεκτονικής που συναντάμε στην πρωτεύουσα. Όπως μάλιστα λέει, μετά την αποχώρηση των Βαυαρών, η παλιά πόλη έχασε σταδιακά τη γοητεία της κι εγκαταλείφθηκε στην τύχη της . Το 2004 , κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, ανέκτησε όλο της το μεγαλείο, με έργα υποδομής κι ανακαινίσεις κτηρίων. Σήμερα, ωστόσο, μετά το πέρασμα της κρίσης όπως σημειώνει η διαφορά είναι αισθητή.

"Είναι αλήθεια ότι ο αριθμός των μεταναστών έχει αυξηθεί στο κέντρο , αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με κάθε νέο κύμα μεταναστών αλλά και με την ανεργία. Οι μετανάστες μετακινούνται από τη μία πλευρά στην άλλη και απελπισμένοι αναζητούν εργασία" προσθέτει ο ίδιος και συνεχίζει:

"Η περιοχή που έχει ελάχιστα επηρεαστεί από την κρίση είναι η Πλάκα, στους πρόποδες της Ακρόπολης. Μαζί με το υπόλοιπο τμήμα της παλιάς πόλης της Πλάκας υποβλήθηκε σε μια δαπανηρή ανακαίνιση. Τα ακίνητα ακόμη κοστίζουν ακριβά και η περιοχή κατοικείται από πλούσιους επιχειρηματίες.

Είχα την τύχη να ταξιδέψω στη ζωή μου. Δεν γνωρίζω καμία άλλη πόλη που αλλάζει τόσο την νύχτα όσο η Αθήνα . Στην πραγματικότητα οι Αθηναίοι ζουν σε δύο πόλεις : στην Αθήνα της ημέρα και την Αθήνα της νύχτας (...)Το σκοτάδι μπορεί να κρύψει το άσχημο πρόσωπό της ημέρας".

Η κρίση έχει αλλάξει και το βράδυ στην Αθήνα. Πολλές ταβέρνες και εστιατόρια ανοίγουν μόνο τα Σάββατα, σε πολλές γωνιές της παλιάς πόλης άστεγοι κάθονται και τρώνε μικρά καρβέλια. Το χειρότερο είναι στην Ομόνοια που μετατρέπεται σε ζώνη εγκλήματος και καταλαμβάνεται από τους εμπόρους ναρκωτικών και τις αλλοδαπές πόρνες, που ελέγχονται από τη ρωσική μαφία . Οι δρόμοι είναι επίσης γεμάτοι νέους. Με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι , κάθονται στο πεζοδρόμιο μπροστά από το μπαρ και απολαμβάνουν τη μουσική.

Έχω δύο φίλους που ζουν στον Άγιο Παντελεήμονα , τη χειρότερη γειτονιά απ όλες. Ο ένας είναι μουσικός , ο άλλος κριτικός κινηματογράφου . Και οι δύο λένε το ίδιο πράγμα : δεν μπορούν πλέον να ζήσουν εκεί. Προσπαθούν να κάνουν τη ζωή τους πιο υποφερτή με πολιτιστικά κέντρα κι άλλες δράσεις. Είναι ο τρόπος τους να καταπολεμήσουν το Αλτσχάιμερ, αλλά όπως γνωρίζουμε το Αλτσχαίμερ είναι μια ανίατη ασθένεια», καταλήγει ο ίδιος.

.

μια πόλη που θέλει να είναι τουριστικός προορισμός αυτόνομος, να μην είναι ανοικτά, τουλάχιστον, όπως είχαμε από την πρώτη στιγμή τονίσει, στο ιστορικό κέντρο της πόλης τα καταστήματα», ανέφερε σε δηλώσεις του στο ραδιοσταθμό ΣΚΑΙ.
 
.