θα γίνουν τους προσεχείς μήνες στον Κήπο. Αλλαγές που θα αναδείξουν διαδρομές του, θα ενισχύσουν τη βλάστησή, θα αποδώσουν και πάλι στον κήπο την απρόσκοπτη θέα προς την Ακρόπολη και ταυτόχρονα θα φέρουν ένα κύμα έργων σύγχρονης τέχνης υπό την επιμέλεια της διευθύντριας της περίφημης Whitechappel Gallery του Λονδίνου Iowa Blazwick.

H ανάπλαση και η αναπάντεχη συνάντηση με τη σύγχρονη τέχνη, χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τον Οργανισμό Neon του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, με ποσό που θα κινηθεί μεταξύ 1,2 και 1,6 εκατομμύρια ευρώ, συμπεριλαμβάνοντας τη μελέτη, την εφαρμογή το πρόγραμμα των εκθέσεων, τη συντήρηση αλλά και το κόστος φύλαξης. Το πρόγραμμα θα τρέξει – αρχικά για μία τριετία – με τη διενέργεια εκθέσεων κάθε δύο χρόνια, διάρκειας 2 μηνών, όπου η σιδηρά κυρία της σύγχρονης Τέχνης Ιowa Blazwick θα κάνει αναθέσεις για τη δημιουργία νέων έργων σε καλλιτέχνες αλλά και θα φέρει έργα δάνεια από γκαλερί και ιδιωτικές συλλογές του εξωτερικού. Συγκεκριμένα εκτιμάται ότι από τι περίπου 20 έργα τέχνης που θα δημιουργήσουν τη δική τους αφήγηση διάσπαρτα μέσα στον κήπο, το 1/3 αυτών θα είναι αναθέσεις σε Ελληνες καλλιτέχνες. Για την Blazwick, η όλη παρέμβαση είναι «ένα δώρο στην πόλη, ένα δώρο στους Αθηναίους».

ΠΡΙΝ

 ΜΕΤΑ
Το φιλόδοξο σχέδιο παρέμβασης στο κέντρο της πόλης εξυπηρετεί το όραμα του νεοσύστατου οργανισμού Neon. «Θέλουμε να δημιουργήσουμε ελεύθερες και αναπάντεχες εμπειρίες μέσα στην πόλη. Ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος έχει ένα όραμα για την πόλη και την τέχνη. Ένα όραμα που δεν είναι ουτοπικό» διευκρινίζει η Ελίνα Κουντούρη, διευθύντρια του Neon.

ΠΡΙΝΜΕΤΑ

Για τον ίδιο τον ιδρυτή του Neon, η διαδρομή για τη υλοποίηση του οράματος είναι ξεκάθαρη: «Θέλουμε να φέρουμε την τέχνη στην καθημερινότητα της πόλης. Kαι μέσω της τέχνης να επανασυνδέσουμε τον πολίτη με την πόλη του... Ξεκινάμε από τον Εθνικό Κήπο όπου σχεδιάσαμε μια φιλόδοξη παρέμβαση ανακαίνισής του, με απόλυτο σεβασμό στην ταυτότητα και την ιστορία του, μια σύγχρονη παρέμβαση αντίστοιχη με αυτές που έχουν γίνει στις πιο γνωστές και ελκυστικές πόλεις του κόσμου.»

ΠΡΙΝΜΕΤΑ

Τα υλικά της νέας εποχής του Κήπου
To πρόγραμμα «Ανακαλύπτοντας τον Κήπο» περιλαμβάνει το πρόγραμμα εκθέσεων σύγχρονης τέχνης αλλά και εξωραϊστικές παρεμβάσεις σε 8 συγκεκριμένα σημεία. Οι παρεμβάσεις θα είναι ήπιες, περιλαμβάνοντας βασικά κλαδέματα κυρίως σε σημεία που ο κηποτέχνης θέλει να επαναφέρει την ελεύθερη θέαση από τον Κήπο προς την Ακρόπολη, δημιουργία ενός πράσινου φράγματος που θα περιορίσει την ορατότητα προς την πολύβουη οδό Αμαλίας, φύτευση 24 νέων δέντρων και 7.068 φυτών. «Το όραμά εδώ δεν είναι να δημιουργήσουμε μια νέα εικόνα για τον κήπο αλλά να αναδείξουμε την ιστορικότητά του» επισημαίνουν ο Louis Benech και ο Θωμάς Δοξιάδης.

ΠΡΙΝΜΕΤΑ

« Ο Κήπος έχει χάσει την ιστορική του σύνδεση με την πόλη και με την Ακρόπολη. Θέλω να δημιουργήσουμε μια δυναμική αναγέννησης του κήπου» λέει ο Louis Benech. Αειθαλή δέντρα, δέντρα με μπλε και λευκό χρώμα θα αναδειχθούν μέσα στον κήπο συνδέοντάς τον με το ένδοξο ευρωπαϊκό παρελθόν του στο τέλος του 18ου αιώνα οπότε και δημιουργήθηκε. Και όπως συνεχώς επαναλάμβανε ο Benech «να ενεργοποιήσουμε ξανά τις οπτικές φυγές προς την Ακρόπολη».

ΠΡΙΝΜΕΤΑ
Oσον αφορά τα έργα σύγχρονης τέχνης, το ζητούμενο είναι να μπορεί ο πολίτης να τα προσεγγίσει, να τα περιεργαστεί, ακόμη και να παίξουν τα παιδιά μαζί τους, όπως επισημαίνει ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος. Το κόστος ασφάλισης των έργων τέχνης έχει αναλάβει το Νeon.

ΠΡΙΝΜΕΤΑ

Το έργο ανάπλασης, με στοιχεία, φωτογραφίες, ερωτήσεις απέκτησε ήδη ζωή μέσα από το neonpaths.gr

ΠΡΙΝΜΕΤΑ

εισόδους προς τον υπόγειο σιδηρόδρομο. Όμως, η χρήση του υπόγειου σιδηρόδρομου στην Ομόνοια δημιούργησε την ανάγκη κατασκευής υπόγειου εξαερισμού στον σταθμό. 

Κατασκευή σταθμού υπόγειου σιδηρόδρομου στην Ομόνοια 1928. -

Γιατί η πλατεία Ομονοίας ονομάστηκε «τούρτα»

Για να καλυφθούν οι «τρύπες» των εξαερισμών, το 1934, τοποθετήθηκαν περιμετρικά της πλατείας, οχτώ κατασκευές που ονομάστηκαν  «οι μούσες της Ομόνοιας». Κι αυτό γιατί στη βάση κάθε κατασκευής υπήρχε ένα καθιστό άγαλμα, που απεικόνιζε μια από τις εννέα μούσες της αρχαιότητας. Πάνω από τα αγάλματα υψώνονταν ψηλοί τσιμεντένιοι κίονες, στην κορυφή των οποίων υπήρχαν καπνοδόχοι. Οι κατασκευές αυτές έλυσαν το πρόβλημα εξαερισμού του σταθμού, αλλά έκαναν την πλατεία να μοιάζει με τεράστια τούρτα και τους κίονες με υπερμεγέθη κεράκια.

Καλλιόπη, η μούσα των ουρητηρίων

Αν και οι μούσες κατά τη μυθολογία ήταν εννέα, οι κατασκευές που τοποθετήθηκαν στην πλατεία ήταν οχτώ, για λόγους αισθητικής και συμμετρίας. Η μούσα που περίσσευε ήταν η Καλλιόπη, η μούσα της επικής ποίησης.  Σύμφωνα με τον Ησίοδο, η Καλλιόπη ήταν η ευγενέστερη και η μεγαλύτερη από τις υπόλοιπες μούσες. Ο αρχιτέκτονας του έργου δε σεβάστηκε καθόλου τη φήμη της Καλλιόπης και όχι μόνο δεν έβαλε το άγαλμά της στην πλατεία μαζί με τα υπόλοιπα, αλλά το τοποθέτησε στα υπόγεια του ηλεκτρικού, δίπλα στα δημόσια ουρητήρια. Με την πράξη του αυτή ταύτισε το όνομα της ευγενικής μούσας με την τουαλέτα. Γι αυτό αργότερα οι φαντάροι όταν είχαν αγγαρεία στις τουαλέτες, έλεγαν ότι είχαν ραντεβού με την «Καλλιόπη»!

Όταν τα κεράκια έλιωσαν

Οι Μούσες της Ομόνοιας δεν ενθουσίασαν τους Αθηναίους, που θεώρησαν ότι οι κατασκευές χάλασαν την αισθητική της πλατείας και έπρεπε να απομακρυνθούν. Σύμφωνος με τους πολίτες ήταν και ο τότε δήμαρχος Κ. Κοτζιάς. Η αφορμή που όλοι περίμεναν, δόθηκε τον Αύγουστο του 1936, όταν κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ενάντια στη δικτατορία του Μεταξά, μια μούσα έπεσε, τραυματίζοντας περαστικούς. Λίγο αργότερα οι κατασκευές απομακρύνθηκαν και η παρέα των μουσών της Ομόνοιας διαλύθηκε.

Σήμερα οι μούσες είναι σκορπισμένες. Τέσσερις από αυτές βρίσκονται στην Καρδίτσα, δύο στις Καρυές Λακωνίας και άλλες δύο στην Αμοργό. Η τύχη της Καλλιόπης αγνοείται, αλλά όσοι πάτε φαντάροι είναι βέβαιο πως θα τη συναντήσετε καπου στο στρατόπεδο…

mixanitouxronou.gr

.

κοινωνικής εθελοντικής κίνησης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, «Καταφύγιο» υπάρχουν χώροι όπου οι άστεγοι και οι άποροι μπορούν να πλυθούν, να πλύνουν τα ρούχα τους και να φροντίσουν την προσωπική τους υγιεινή.

Στον 8ο όροφο του κτηρίου οι κάδοι των πλυντηρίων ξεφουρνίζουν κάθε μισή ώρα τα υπάρχοντα των αστέγων: ρούχα και σεντόνια. Από τις 3.30 ο κ. Μάκης, που βοηθάει εθελοντικά, ξεκίνησε να μοιράζει νούμερα αναμονής, για τα μπάνια και τα πλυντήρια. «Κρατάμε τη σειρά. Έχουμε δύο πλυντήρια. Εμείς καθαρίζουμε, εμείς φροντίζουμε να έχει πετσέτες. Έχουμε ηλιακό θερμοσίφωνα και κανονικό. Κάθε Τρίτη και Πέμπτη κάνουν μπάνιο γύρω στα 60 άτομα και βάζουμε 20 πλυντήρια».

Έξι μήνες τα ίδια ρούχα

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχοντας καιρό να αντικρίσουν το εαυτό τους στον καθρέφτη ξεσπούν στα κλάματα. «Έξι μήνες ήμουν ντυμένος με τα ίδια ρούχα. Είχα και μια ζακέτα, την έβαζα, την έβγαζα. Στο δρόμο ξέχασα πώς είναι το πετσί μου».

Αντικρίζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη του μπάνιου, ξέσπασε σε κλάματα. «"Γέρασες μωρέ Παναγιώτη", έτσι είπα. Κάτι χαρακιές να! Σε σκάβει ο δρόμος. Για του λόγου το αληθές, είχα να δω τη μούρη μου μήνες ολόκληρους στον καθρέφτη. Οχτώ, εννιά μήνες. Κοιτάς και λες, "συγγνώμη, ποιος είναι ο κύριος με τα μούσια;"» Ο κ. Παναγιώτης δούλευε ως οδηγός. «Επαγγελματικό δίπλωμα», διευκρινίζει. Σήμερα μένει στην πλατεία Αττικής.

Η Βίκυ προτιμάει την Κοτζιά. Νιώθει ασφαλής, γιατί εκεί έχει σεκιούριτι. «Κανονικά είμαι βαφέας αυτοκινήτων», λέει ο Αντρέας. «Με είδε ο πελάτης και λέει στο μάστορα: "Καλά, ο Αντρέας γιατί μπαινοβγαίνει στο αυτοκίνητο;". "Δεν το ξέρεις; Κοιμάται εκεί", του λέει ο μάστορας. Κι έτσι μου παραχώρησε ένα διαμέρισμα που δεν πωλείται, κι εκεί κοιμάμαι τώρα». Πέρσι το καλοκαίρι έμεινε στο δρόμο. «Η ζωή χωρίς να τα εξετάζει κανείς αυτά είναι ζωή που δεν αξίζει να τη ζει ο άνθρωπος. Έτσι δεν λέει ο Σωκράτης;»

Στον από κάτω όροφο, «ο σεφ από την Περσία», ή αλλιώς Κωνσταντίνος, χτυπάει ντουζίνες από φραπέδες και ελέγχει τη φασολάδα. Είναι εθελοντής βοηθός στην κουζίνα και μετά το μπάνιο σερβίρεται καφές και έπειτα φαγητό.

«Μας υποστηρίζει μια ιεραποστολή της Ελληνικής Ιεραποστολικής Ενωσης, της Ευαγγελικής Εκκλησίας, ο ρόλος της οποίας περιορίζεται στο να πληρώνει το ενοίκιο και τα λειτουργικά έξοδα. Τα υπόλοιπα τα βάζουμε από την τσέπη μας», λέει ο πρόεδρος του «Καταφυγίου», κ. Κωνσταντίνος Βιταλάκης. Οι παρευρισκόμενοι τον εκθειάζουν πίσω από την πλάτη του.

«Είναι ο μόνος που αφήνει να έρχεται όποιον θέλει. Και είναι το μοναδικό μέρος για μπάνιο. Υποτίθεται πως υπάρχει και μια ΜΚΟ που έχει ντουζιέρες, αλλά εκεί το νερό είναι πάντα κρύο και πας μόνο με ραντεβού».
«Μεγαλώνουν οι ανάγκες», διαπιστώνει ο κ. Βιταλάκης. «Εχω 295 κάρτες μελών του "Καταφυγίου". Τους καταγράφω, για να μετράω τις ανάγκες. Ξεκινήσαμε πριν από 35 χρόνια. Στην αρχή ήμασταν στην Ευριπίδου 90. Μετά, λόγω έλλειψης χρημάτων, το σταμάτησα, έβγαινα στο δρόμο και μοίραζα φαγητό μόνος. Έπειτα έπιασα ένα διαμέρισμα στη Γερανίου, μου υποσχέθηκαν ότι θα με βοηθήσουν με το ενοίκιο. Στην αρχή βοήθησαν, αλλά μετά βαρέθηκαν», λέει ο συνταξιούχος υπάλληλος στην τεχνική υπηρεσία του νοσοκομείου «Σωτηρία».

Με ευρωπαϊκό πρόγραμμα

«Μαζεύω ρούχα σε συνεργασία με το σύλλογο "Φίλος Περιθαλπομένων", από όλα τα νοσοκομεία», τονίζει καθώς βάζει ζάχαρη στους καφέδες των αστέγων. «Αυτά είναι τα καθήκοντα του προέδρου. Όχι το γραφείο». Σύμφωνα με τον ίδιο, «πρώτη φορά φέτος θα συνεργαστούμε με ένα πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα μας υποστηρίξει με τρόφιμα. Ακόμα όμως δεν έχουμε πάρει τίποτα. Πριν από το καλοκαίρι κάναμε τις αιτήσεις».

Αυτή την περίοδο ο ίδιος προσπαθεί να λειτουργήσει στο χώρο ιατρείο, «αλλά έχουμε προβλήματα με τον ιατρικό σύλλογο, παρ' όλο που έχουμε βρει γιατρούς για να το επανδρώσουμε. Επειδή το κτήριο ανήκει στην ιεραποστολή, το θεωρούν θρησκευτικό σωματείο. Εγώ όμως δεν το λειτουργώ σαν θρησκευτικό σωματείο. Δεν είναι εκκλησία. Εδώ εμείς φτιάχνουμε φαγητό, τους μιλάω πού και πού, τους λέω να μην τσακώνονται μεταξύ τους. Δεν μπορείς να φανταστείς πώς τσακώνονται. Μπορεί να είναι δύο άστεγοι και ο ένας να μη λέει στον άλλον πού έχει φαγητό».

Φωτογραφίες: Ορέστης Σερέφογλου

συστήματος έπειτα από πλειοδοτικό διαγωνισμό.

Όπως αναφέρουν «Τα Νέα» της Δευτέρας, το Σύστημα Κοινόχρηστων Ποδηλάτων θα διαθέτει συνολικά 1.000 ποδήλατα.

Η πρόβλεψη είναι να υπάρχουν ποδήλατα στα πιο ελκυστικά και πολυσύχναστα σημεία για ντόπιους και τουρίστες.

Σταθμοί θα υπάρχουν σε πλατείες, δίπλα σε σταθμούς μετρό, κοντά σε αρχαιολογικούς χώρους, πλησίον δημοσίων υπηρεσιών.

Στόχος του δήμου είναι το σύστημα να είναι χρηστικό και εύκολα προσβάσιμο τόσο στους κατοίκους όσο και στους επισκέπτες της Αθήνας.

.

μεγαλοεργολάβους της χώρας δηλαδή, Μπόμπολα, Περιστέρη, Κόκκαλη και Ιωάννου.  

Το τέμενος θα ολοκληρωθεί εντός έξι μηνών από την υπογραφή της σύμβασης, σε χώρο 17 στρεμμάτων στον Βοτανικό, στη θέση παλαιού συνεργείου αυτοκινήτων του Ναυτικού. Θα είναι συνολικής επιφάνειας 600 τετραγωνικών μέτρων, θα αποτελείται από δύο χώρους προσευχής και δεν θα διαθέτει μιναρέ. Γύρω του, θα υπάρχει χώρος πρασίνου, καθώς και υποστηρικτικοί χώροι γραφείων και υγιεινής, ενώ στη χρήση γης στην περιοχή δεν προβλέπεται κατασκευή κατοικιών.   Επισημαίνεται ότι για την κατασκευή του τεμένους υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις από κατοίκους της περιοχής και όχι μόνον που υποστηρίζουν ότι θα αλλοιώσει το περιβάλλον της περιοχής του Βοτανικού ενώ θα αποτελέσει κέντρο διαμάχης και διενέξεων.

.

δεινά της σημερινής Ελλάδας λέει ότι «οι μόνοι σωτήρες μας είναι οι εαυτοί μας καθώς αν δεν ωριμάσουμε και ένας νέος Καποδίστριας να έρθει θα τον δολοφονήσουμε και αυτόν». Ίσως πιο φρικτή ιστορία του ελληνισμού θεωρεί τον διωγμό του '22 για τον οποίο πιστεύει ότι κάποια στιγμή θα πληρώσει ακριβά η Ευρώπη που δέχθηκε για συνέταιρο αυτόν που έκανε σφαγές.

Κυρία Κακούρη έχετε γράψει όλα αυτά τα χρόνια πληθώρα αστυνομικών διηγημάτων και μυθιστορήματα. Το τελευταίο όμως βιβλίο σας με τίτλο «1821 η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε» είναι ιστορικού περιεχομένου. Η ιστορία πως προέκυψε;

Εδώ και τριάντα περίπου χρόνια έγραφα αστυνομικά διηγήματα. Και κάποια στιγμή ο Άλκης Αγγέλου που ήταν ένας πολύ γνωστός και πολύ καλός καθηγητής μου είπε «γιατί δεν δοκιμάζετε να γράψετε ένα μυθιστόρημα για την εποχή του διαφωτισμού;». Αυτός με ώθησε και έγραψα τα πρώτα δύο μυθιστορήματα για την περίοδο ακριβώς πριν από την επανάσταση. Τα μυθιστορήματα αυτά ακολουθούν ένα πρότυπο αγγλοσαξονικό και γαλλικό. Τα γεγονότα πρέπει να είναι αυτά που είναι ιστορικά διαπιστωμένα. Οι σκέψεις των ανθρώπων, η νοοτροπία τους πρέπει να προσπαθήσεις να είναι της εποχής εκείνης, να μην είναι της τωρινής προβεβλημένη απάνω σε εκείνη. Επομένως για κάθε μυθιστόρημα αναγκαζόμουν να διαβάσω πολύ για να μπορέσω να βγάλω και μία ατμόσφαιρα που να θεωρώ ότι πλησιάζει τη σωστή. Επομένως η τριβή μου με την ιστορία δεν είναι κάτι καινούργιο.

Στην Ελλάδα ασχολούμαστε με την ιστορία; Ξέρουμε την ιστορία μας;

Έχω εδώ και πολλά χρόνια που με τρώει η στεναχώρια ότι στην Ελλάδα δεν γράφουμε, δεν ασχολούμαστε αρκετά με την ιστορία μας ώστε να μπορούμε να αποκτήσουμε ιστορική συνείδηση. Πόσα ντοκιμαντέρ υπάρχουν για παράδειγμα για την ελληνική ιστορία; Αντιθέτως μας έρχονται από έξω πάρα πολλές εικόνες. Θα σας πω χοντρικά ότι αν σταματήσουμε οποιονδήποτε στον δρόμο και τον ρωτήσουμε πως ζούσαν στο Φαρ Ουέστ θα ξέρει να σας πει τι άλογα καβαλούσανε τότε, πως ήτανε ντυμένοι οι καουμπόηδες, θα σας πει για τους ινδιάνους, γενικά θα ξέρει πολλά. Αν όμως τον ρωτήσεις το 1860 ποιον είχαμε εδώ πέρα βασιλιά, ποια ήταν τα κύρια πολιτικά πρόσωπα, μέχρι που έφτανε ο τόπος μας, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ξέρει ο δυστυχής να σας απαντήσει και αυτό με βασανίζει πολύ. Δεν μπορεί να μην ξέρουμε την ιστορία μας. Έχουμε ανάγκη από ιστορία που να είναι προσιτή στον κόσμο.

Η ιστορία έτσι όπως διδάσκεται σήμερα στα σχολεία είναι προσιτή στα παιδιά ή πρόκειται περί παπαγαλίας με αποτέλεσμα οι μαθητές να μην θυμούνται τίποτα λίγο καιρό μετά;

Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα περισσότερο από το να πάρετε και να διαβάσετε τα βιβλία που διδάσκονται στα σχολεία σήμερα. Αμέσως θα καταλάβετε. Δεν νομίζω ότι θα βγάλετε νόημα. Και δεν θα βγάλετε νόημα για διάφορους λόγους. Εμείς έχουμε μία ιστορία που είναι τρεις και τέσσερις φορές μακρύτερη από οποιοδήποτε άλλο κράτος της Ευρώπης.

Πρόθεσή σας δηλαδή ήταν να συνεισφέρετε στη μάθηση του λαού ο οποίος δεν έχει ιστορική συνείδηση;

Αυτό που θέλω να πω στους συμπατριώτες μου είναι ότι έχουμε μια καταπληκτική ιστορία. Στη δική μου εποχή η ιστορία ήταν το πιο εύκολο μάθημα. Η ιστορία άλλωστε είναι ένα παραμύθι. Τώρα οι μαθητές τη θεωρούν δύσκολη. Γιατί; Νομίζω ότι είναι καιρός οι διανοούμενοι να κάτσουν κάτω μαζί με το υπουργείο και να πουν πως θα διδάξουμε την ιστορία. Και δεν μας φτάνει που έχουμε αυτή την τεράστια ιστορία αλλά τα τελευταία τριάντα χρόνια έχουμε αποφασίσει ότι θα πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά και ιστορία άλλων χωρών. Πολλαπλασιάσαμε την ύλη ενώ ο χρόνος για τους μαθητές είναι ο ίδιος και αφαιρέσαμε από την ιστορία την αφήγηση. Στην εποχή μου άνοιγες ένα βιβλίο που έλεγε ότι έγινε αυτό και μετά από αυτό έγινε εκείνο, υπήρχε μία συνέχεια και μία συνέπεια. Τώρα γράφουμε στο βιβλίο του σχολείου ξέχωρα και αποσπασματικά παράθυρα με πληροφορίες. Αυτό γίνεται με το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να επηρεάσουμε τα παιδιά, πρέπει τα παιδιά να φτιάξουνε μόνα τους μία άποψη. Αλλά για να φτιάξεις μόνος σου την ιστορία πρέπει πρώτα να διαβάσεις άπειρα αρχεία. Δεν μπορεί το παιδί να την κάνει αυτή τη δουλειά, δεν θα γίνουν όλοι ιστορικοί. Αυτό που θα κατασκευάσει το παιδί εξαρτάται από αυτό που του διάλεξες εσύ, όσο παρεμβατικός είσαι τώρα τόσο ήσουν και άλλοτε διότι άλλοτε μεν του έλεγες μία ιστορία αλλά τώρα που παριστάνεις ότι είσαι αμερόληπτος του δίνεις τέσσερα κομματάκια να τα συνθέσει. Λοιπόν από αυτά τα τέσσερα κομματάκια θα συνθέσει αυτό που του θες εσύ. Αν του έδινες τέσσερα αλλιώτικα κομματάκια θα συνέθετε κάτι αλλιώτικο.

Ποιες αλλαγές θα μπορούσαν να γίνουν στον τρόπο διδασκαλίας;

Έχουμε ένα πρόβλημα και πρέπει να κάτσουμε κάτω να το συζητήσουμε. Πως βγαίνουν αυτά τα διδακτικά βιβλία, ποιος είναι αυτός που τα γράφει και γιατί επιλέγεται αυτό το βιβλίο και όχι το άλλο; Γιατί επιλέγεται κάθε φορά ένα βιβλίο; Πολλά είναι τα ανοιχτά θέματα. Και να δούμε τι γίνεται σε άλλες χώρες. Σε άλλες χώρες τα βιβλία είναι πολλά δεν υπάρχει ένα που το ενέκρινε το υπουργείο για κάθε χρονιά. Όσοι κάτσουν να επιλέξουν ένα τέτοιο όμως πρέπει πρώτα να το διαβάσουν οι ίδιοι.

Αναφέρεστε εγκωμιαστικά στο τελευταίο σας βιβλίο στον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος ήθελε να προχωρήσει σε τομές αλλά πολεμήθηκε από τα εγχώρια συμφέροντα. Μετά τον Καποδίστρια πιστεύετε ότι υπήρξαν πολιτικοί του δικού του βεληνεκούς; Κάθε πόσα χρόνια βγαίνει ένας Καποδίστριας;

Τέτοια μορφή κατά τη γνώμη μου δεν ξαναείχαμε. Αυτό δεν είναι περίεργο γιατί δεν ήταν μόνο το πόσο καλό μυαλό είχε αυτός ο άνθρωπος αλλά και τι αφοσίωση έδειχνε. Πότε ξαναείχαμε έναν πολιτικό οποίος ήτανε πλούσιος από πριν αλλά δεν έπαιρνε μισθό από το κράτος; Καλά καλά δεν έτρωγε αυτός ο άνθρωπος. Άλλον τέτοιον δεν είχαμε. Αλλά δεν μπορεί να περιμένουμε κάθε φορά έναν Καποδίστρια για να προχωρήσουμε ως κράτος. Και άλλες χώρες προχώρησαν χωρίς νε έχουν Καποδίστρια. Στην Ελλάδα έχουμε κάποια αδυναμία στο να κατασκευάσουμε μερικές δομές τις οποίες ακόμα και οι Βούλγαροι τις έφτιαξαν χωρίς να έχουν κανέναν Καποδίστρια. Πρέπει για παράδειγμα να φτιάξουμε κτηματολόγιο. Γίνεται χώρα χωρίς κτηματολόγιο; Ο Καποδίστριας δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει γιατί δολοφονήθηκε.

Πρώτα πρέπει να ωριμάσει η κοινωνία για να βγει από τα σπλάχνα της ένας νέος Καποδίστριας; Γιατί κάποιο υποστηρίζουν και το αντίστροφο. Ότι χρειαζόμαστε μία φωτισμένη προσωπικότητα που θα εμπνεύσει το λαό.

Είμαστε μεγάλα παιδιά και πρέπει να πάψουμε να παιδιαρίζουμε. Εάν δεν ωριμάσουμε εμείς οτιδήποτε και να έρθει δεν θα γίνει τίποτε. Και έναν νέο Καποδίστρια να είχαμε μπορεί να τον δολοφονούσαμε και αυτόν. Ή θα τον κακολογούσαμε τόσο που δεν θα έμενε τίποτα από το έργο του. Οι μόνοι σωτήρες είμαστε οι εαυτοί μας.

Έχετε πει ότι υπάρχει η εσφαλμένη εντύπωση ότι η ζωή της Ελλάδας αρχίζει από το Πολυτεχνείο και μετά, ενώ υπήρχε ζωή και πριν από το Πολυτεχνείο και από εκεί πρέπει να αρχίσουμε. Θα μας αναλύσετε τη σκέψη σας;

Στην Ελλάδα κάθε λίγο έχουμε και μια μεταπολίτευση. Γίνεται μία ψευτοκαταστροφή και ύστερα γίνεται μία μεταπολίτευση. Δεν νομίζω ότι καμία από αυτές τις μεταπολιτεύσεις έλυσε τίποτα. Όσο ποιο πολύ στη ρίζα του ξεκινήματός μας πηγαίνουμε τόσο καλύτερα νομίζω πως θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάθε πράγμα που έρχεται στο μέλλον. Είναι όμως δύσκολο διότι δεν μας προσφέρονται τα εργαλεία. Για παράδειγμα πόσες απλές ιστορίες της νεότερης Ελλάδας μπορείς να βρεις; Εννοώ ένα μικρό βιβλιαράκι, όπως αυτά που βρίσκεις με την ιστορία της Αγγλίας και της Γαλλίας. Εδώ έχουν γραφτεί βιβλία είτε τελείως καπελωμένα από κάποια πολιτική παράταξη είτε από ξένους.

Η επιστροφή στο παρελθόν για να αναζητήσουμε αξίες;

Για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε. Και για να καταλάβουμε από πού ξεκινήσαμε. Υπάρχει μία τάση τον τελευταίο καιρό να εμφανιστούν οι Έλληνες ως ένας πολύ μικρός και πολύ αρπαχτικός λαός. Και αποδίδονται αυτά έτσι αορίστως στη μεγάλη ιδέα η οποία βάλλεται ως κάτι κακό. Αν με υπομονή και χωρίς κορώνες στραφούμε προς τα πίσω θα δούμε ότι αυτό που ξεκίνησε το 1821 δεν ήταν απλά η προσπάθεια να απελευθερωθεί η Πελοπόννησος. Πρόκειται για ένα όραμα πολύ μεγαλύτερο. Αν βασιστούμε στο ότι τα κράτη θα πρέπει να είναι εθνικά, που βρισκόντουσαν οι ελληνικοί πληθυσμοί; Να ψάξουμε και να τους βρούμε τους ελληνικούς πληθυσμούς και να δούμε πόσο πολύ ήτανε σπαρμένοι. Ο ίδιος ο Καποδίστριας απευθυνόμενος στις ξένες δυνάμεις που προσπαθούσαν να μας περιορίσουνε είπε: «μα δεν βλέπετε ότι εδώ θα έχετε μία διαρκή αστάθεια διότι αυτοί οι άνθρωποι που ήρθανε από το Αργυρόκαστρο, από τη Φλώρινα για να πολεμήσουν εδώ πέρα όταν δουν ότι οι πατρίδες τους αποκλείονται από την ελευθερία θα γυρίσουνε πίσω στις πατρίδες τους και θα ζητάνε να αποκτήσουνε και αυτοί το ίδιο αγαθό». Δηλαδή τις απαντήσεις σε αυτά τα πράγματα τις έχει δώσει ο Καποδίστριας που το είχε προβλέψει από τότε. Δεν είναι μία αρπακτικότητα αλλά μία αντίδραση στην προσπάθεια των ξένων δυνάμεων που θεωρούσαν ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να είναι ποτέ μεγαλύτερη από ότι είναι τα άλλα βαλκανικά κράτη.

Στο βιβλίο σας γράφετε ότι αλλιώς ξεκίνησε η ελληνική επανάσταση, ότι το όραμα ήτανε η βυζαντινή αυτοκρατορία.

Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις και για αυτό ταράχτηκαν οι ξένες δυνάμεις. Είναι πράγματα που πρέπει να τα σκεφτόμαστε αυτά. Τι συμβαίνει όταν συγκρούονται ξένες δυνάμεις στο αμπέλι μας.

Ο Βυζαντινισμός θα έπρεπε να μας εμπνέει;

Γιατί όχι; Κατά τη γνώμη μου υπάρχει αυτό το εκπληκτικό φαινόμενο που ήταν ο ελληνισμός ο οποίος απορροφά πρώτα τον μινωικό πολιτισμό και φτιάχνει έναν καινούργιο τον μυκηναϊκό. Με τον μέγα Αλέξανδρο απλώνεται σε όλη τη Μικρασία και απορροφά και από εκεί κάνοντας σοφές προσαρμογές που λέει και ο Καβάφης. Από την ελληνιστική εποχή βγαίνει πάλι ένα άλλο κράτος, το βυζαντινό, που βγάζει και αυτό τις ρίζες του που επιθυμεί να τις βυθίσει στην ελληνική αρχαιότητα. Παράδοσή μας είναι όλα αυτά. Γιατί πρέπει να κόβουμε κομμάτια της ιστορίας μας και να τα πετάμε; Το Βυζάντιο όμως δεν μπορεί να μας εμπνέει εδαφικά. Οι εκεί πληθυσμοί μας εξοντώθηκαν με τον τρόπο που εξοντώθηκαν.

Γράφετε ότι οι Έλληνες από όλους τους λαούς της βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν οι μόνοι που θεώρησαν το πάρσιμο της πόλης δική τους απώλεια και δεν έπαψαν να θρηνούν. Η κυρία Αρβελέρ γράφει, επίσης, ότι οι Έλληνες είναι οι μόνοι από τους Βαλκάνιους λαούς που δεν απελευθέρωσαν την κοιτίδα του γένους τους, την Κωνσταντινούπολη. Αυτό τι μας έχει στερήσει;

(Ακολουθεί σιωπή) Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω. Είμαστε και ο μόνος λαός ο οποίος είχε ως πρωτεύουσα, ως συναισθηματική πρωτεύουσα, ένα μέρος το οποίο δεν θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει ποτέ. Διότι θα έπρεπε να έχουμε τη δύναμη να παίξουμε το ρόλο του διαιτητή ανάμεσα στις μεγαλύτερες δυνάμεις. Δηλαδή η μεν Ρωσία ήθελε την Κωνσταντινούπολη, η δε Αγγλία από την άλλη ήθελε να την εμποδίσει. Τι δυνατότητες είχαμε; Τι ελπίδα είχαμε; Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ονειρεύονται οι λαοί και επίσης δεν σημαίνει ότι ξέρεις ποτέ το μέλλον. Επομένως καλά κάναμε και τη θεωρούσαμε πρωτεύουσά μας, αυτό θέλουμε να ξαναγίνουμε, μία σημαντική δύναμη στην ανατολική Μεσόγειο. Αυτή ήταν η Μεγάλη Ιδέα που είπε και ο Κωλέττης. Το σπουδαίο διπλωματικό μυαλό του Καποδίστρια ο οποίος όταν τον ρωτάνε τι είναι τα όρια του έθνους, περιγράφει την παλιά βυζαντινή αυτοκρατορία αλλά δεν αναφέρει το όνομα της Πόλης, ούτε για μια φορά, διότι καταλαβαίνεται ότι αυτό είναι το κόκκινο πανί. Έτσι όπως εξελίχθηκε η επανάσταση και εκεί που μας περιόρισαν το τελειωτικό χτύπημα ήταν με τους διωγμούς του 1922.

Πολλοί λένε ότι η μεγαλύτερη ήττα των Ελλήνων δεν ήταν το 1453 αλλά το 1922 διότι τότε έφυγε ο ελληνισμός από την Ανατολή.

Ήτανε πολύ μεγάλο τραύμα. Ήτανε μία φρικτή ιστορία για την οποία κάποια στιγμή θα την πληρώσει η Ευρώπη. Διότι όταν δέχεσαι για συνέταιρο κάποιον που έχει κάνει τέτοιου είδους σφαγές κάποια ώρα θα την πληρώσεις. Μπορεί να εξοντωνόμαστε εμείς αλλά κάποια ώρα θα την πληρώσουνε και αυτοί.

.

θέση του προέδρου του ΔΣ του ΟΑΣΑ.

«Χρειάζεται νέος σχεδιασμός, γιατί ο σημερινός είναι μιας άλλης εποχής, προ κρίσης. Είμαστε ακόμα ακριβοί, με χειρότερες υπηρεσίες», ανέφερε ο κ. Χρυσοχοΐδης. «Πρέπει να αποφασίσουμε τι συγκοινωνίες θέλουμε, με ποιες υποδομές, τι επίπεδο υπηρεσιών- και κυρίως, πώς θα γίνουμε πάρα πολύ ευέλικτοι στο επίπεδο παροχής υπηρεσιών και τη λειτουργία των επιχειρήσεων, ώστε να αποκομίσουμε οφέλη από τη μείωση του κόστους. Υπάρχει πχ το ζήτημα του ηλεκτρονικού εισιτηρίου που θα οδηγήσει σε τεράστια εξοικονόμηση πόρων, μέσω της πάταξης της εισιτηριοδιαφυγής και το ζήτημα των ηλεκτρονικών υπηρεσιών, ώστε να ξέρει ο επιβάτης τι ώρα περνά το λεωφορείο, το τραμ και το Μετρό», ανέφερε ο υπουργός.

Εξάλλου, ο κ. Χρυσοχοΐδης εξέφρασε την ικανοποίησή του για την ομαλή διεξαγωγή των εργασιών στη διαδρομή του Μετρό από την Αγία Μαρίνα ως τον Πειραιά, όπως επίσης και το τμήμα Αιγάλεω- Χαϊδάρι- Πειραιάς.

Άμεσα ξεκινά η δημοπράτηση του έργου που θα συνδέει το νοσοκομείο του Ευαγγελισμού με το Άλσος Βεΐκου, αξίας 1 δισ. ευρώ, το οποίο θα εξυπηρετήσει περιοχές όπως το Γαλάτσι και η Λαμπρινή. «Πολύ γρήγορα», αναμένεται να ξεκινήσει η μελέτη της επέκτασης του Μετρό προς τη Γλυφάδα, με προϋπολογισμό 250 εκατ. ευρώ- ένα έργο «πολύ εύκολο κατασκευαστικά».

Σε εξέλιξη βρίσκεται η μελέτη της επέκτασης του Μετρό από το Περιστέρι προς το Ίλιον, η δημοπράτηση της οποίας θα είναι έτοιμη σε περίπου έξι μήνες.

iefimerida.gr
.

στρώματα της φτώχειας και της μιζέριας. Στον κόσμο αυτό της μεταμεσονύκτιας Αθήνας συμπεριλαμβάνονταν φυσικά και οι ζοφεροί τύποι του εγκλήματος, της χαρτοπαιξίας και του περιθωρίου. Την πόλη της ημέρας, την πρωτεύουσα του φωτός διαδεχόταν μια άλλη πόλη, η μεταμεσονύκτια Αθήνα.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Όταν οι δρόμοι ερήμωναν πλέον από όσους επέστρεφαν από τις οικογενειακές εσπερίδες ή από άλλα «καθώσπρέπει» μέρη όπου σύχναζαν οι νοικοκυραίοι, τότε ακούγονταν τα βήματα μιας άλλης μερίδας Αθηναίων, όχι φυσικά μεγάλης, αλλά με μυστηριώδη και ακατανόητη ποικιλία. Κατηφόριζαν συνήθως προς το Λαχανοπάζαρο του Κεραμεικού, το οποίο βρισκόταν στη συμβολή των οδών Πειραιώς και Ιεράς Οδού, για να χωθούν σε κάποιο από τα πολλά χαρτοπαικτικά στέκια ή για να γευτούν πατσά σε κάποια από τις ταβέρνες του Ψυρρή και των Χαυτείων. Κόσμος κάθε ηλικίας, σε έναν αλλόκοτο συμφυρμό από κασκέτα φυστικοπωλών και υψηλών πίλων αμαξηλατών, χοντροκαμωμένων χεριών εργάτη και γαντοφορεμένου λιμοκοντόρου, που έρχονταν να γεμίσουν τα στομάχια τους, αφού πλέον ήταν πλήρεις ψυχικής ηδονής που απολάμβαναν πρωτύτερα στα καφωδεία.

Άποψη των Αθηνών περίπου 1890.

Το καφέ σαντάν «Μπάγκειον»
Στα τέλη του 19ου αιώνα λειτουργούσαν δύο κακόφημα χειμερινά καφέ σαντάν. Το ένα βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας και το άλλο στην οδό Αθηνάς. Το πρώτο, μάλιστα, έφερε το όνομα του εθνικού ευεργέτη, ονομαζόταν «Μπάγκειον», επειδή στεγαζόταν σε ένα από τα «αδελφά μέγαρα» τα οποία ο γενναιόδωρος Ηπειρώτης Ιωάννης Μπάγκας είχε ανεγείρει στην πλατεία Ομονοίας και από το 1889 είχε δωρίσει στο Δημόσιο.
Εκεί στο καφέ σαντάν «Μπάγκειον», οι Αθηναίοι απολάμβαναν τις «μαδημένες αηδόνες». Επρόκειτο για ένα υπόγειο στρωμένο με χρωματιστές πλάκες και μία μεγάλη αίθουσα, στο βάθος της οποίας υπήρχε ένα ικρίωμα για τις όχι και τόσο καλλίφωνες τραγουδίστριες, «εν κλειδοκύμβαλον και τρεις οργανοκρούσται». Υπήρχε όμως και μία ακόμη αίθουσα μικρότερη, με ξεθωριασμένους από την πολυκαιρία καθρέφτες και φωτογραφίες στους τοίχους, πονηρά «σανιδόφρακτα διαμερίσματα».
Εκεί σύχναζαν οι ίδιες πάντοτε φυσιογνωμίες: νεαροί φοιτητές, κάπου-κάπου μερικοί αξιωματικοί και άνεργοι που… ζούσαν από άγνωστους πόρους. Δυο – τρεις ευτραφείς γριές, οι «μαμάδες», οι οποίες λειτουργούσαν ως κινητά ταμεία και «ιματιοφυλάκια των θυγατέρων», τέσσερις Ιταλίδες αδελφές και μερικές κοπέλες ακόμη διαφορετικών εθνικοτήτων αποτελούσαν το εμφανές προσωπικό του μαγαζιού. Πηγαινοέρχονταν τραγουδώντας και πίνοντας διαρκώς από απλό κονιάκ μέχρι μπίρα Μονάχου και αθώο τσαγάκι. Φιλούσαν η μία την άλλη προκλητικά και αντάλλασσαν αγριωπά βλέμματα όταν το ίδιο θήραμα προσέβαλε τις χορδές της ευαισθησίας και της αφοσίωσής τους… Γνωστές κοπέλες του «Μπαγκείου» εκείνη την εποχή ήταν η Φαουστίνα, μια εικοσάρα εύσωμη, σαρκώδης και βωμολόχος, και η Σουζάν, μια γλυκιά, μικροκαμωμένη, ήρεμη και ασθενική κοπέλα. Στο τέλος, για άγνωστους λόγους, η Σούζαν βύθισε ένα μαχαίρι στην κοιλιά της συναδέλφου της Φαουστίνας… Αυτός ήταν ο κόσμος του «Μπαγκείου», του καφέ σαντάν της Ομόνοιας.
Η ειρωνεία της τύχης και της ζωής ήθελε τον ίδιο χώρο να μετατρέπεται, αρκετά χρόνια αργότερα, πρώτα σε ζαχαροπλαστείο και λουκουματζίδικο και στις αρχές της δεκαετίας του 1920 σε ένα από τα σημαντικότερα φιλολογικά στέκια των Αθηνών. Η μετατροπή του υπογείου σε κέντρο λογίων και λογοτεχνών οφειλόταν στον Μάριο Βαϊάνο. Εραστές της Τέχνης πέρασαν από κει, όπως οι Τέλλος Άγρας, Μίμης Ψαθάς, Μίνως Ζώτος, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ορέστης Λάσκος, Φώτος Γιοφύλλης, Κώστας Βάρναλης, Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, Γιάννης Ρίτσος κ. ά.

Το περίφημο στέκι της οδού Αθηνάς
Ξαναγυρνώντας στα καφέ σαντάν, ας ξεναγηθούμε στο δεύτερο περίφημο στέκι της οδού Αθηνάς του οποίου ο «ερυθροβαφής φανός οδηγεί ως αστήρ τους πιστούς εις το προσκύνημα του ιπποστασίου εκείνου», όπως έγραψε και ο Γεώργιος Πωπ. Μετά τις οκτώ το βράδυ οι θαμώνες περνούσαν την «σαρακωμένην και απαισίως τρίζουσαν κλίμακα». Εργάτες και κούτσαβοι, άνθρωποι του λαού και χωρικοί με μαντιλοδεμένα τα κεφάλια και χοντρά κομποδέματα, αντίτιμο της πώλησης του μούστου ή τα μεροκάματα της χοντροδουλειάς, περνούσαν αθόρυβα την είσοδο. Σιωπηλοί έσκυβαν στα τραπέζια που ήταν αριθμημένα με μεγάλους λευκούς αριθμούς, προσήλωναν το βλέμμα τους στη σχεδόν ρακένδυτη γυναίκα που τους πλησίαζε χωρίς να δίνουν σημασία στην «καλλιτέχνιδα» η οποία «κραυγάζει ρυθμικώς και ξελαρυγγιάζεται επωδύνως και σείεται απειλητικώς και χειρονομεί ασεμνώς». Ξημερώνοντας, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, μαζί με τους σαλεπιτζήδες έβγαιναν στον δρόμο και οι πελάτες του «ωδικού καφενείου». Δυστυχώς, δεν διαθέτουμε και τις δικές τους απόψεις για να καταγράψουμε τον τρόπο που και εκείνοι έβλεπαν τη ζωή της νύκτας…
Πάντως αυτός ήταν ο κόσμος των πρώτων πρωινών ωρών, ο κόσμος της «άγνωστης Αθήνας» με τα καφέ σαντάν, τους περίεργους τύπους, τις σκέψεις, τα κέρδη, τις δαπάνες και τις σπατάλες του. Ο κόσμος που ζούσε πολύ περισσότερο από τους κοινούς θνητούς, παρά το γεγονός ότι η ζωή του ήταν πολύ βραχύτερη.

http://mikros-romios.gr

.

μόνον μηνός (Απρίλιος 1931) αυτοκτόνησαν τρία ζευγάρια! Ένας έγγαμος υποδηματοποιός με τη φτωχή ρελιάστρα ερωμένη του, ένα ζευγάρι ανήλικων μαθητών στην Καλλιθέα και, τέλος, ένας ανθυπολοχαγός με την αγαπημένη του Λιλή.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Το τελευταίο αυτό ζευγάρι προκάλεσε και τη μεγαλύτερη εντύπωση αφυπνίζοντας τις Αρχές να πάρουν μέτρα για να ανακοπεί το φαινόμενο των ερωτικών αυτοκτονιών. Ο 27χρονος αξιωματικός Βασίλειος Γ., γόνος στρατιωτικής οικογένειας, αγαπούσε την 20χρονη καλλονή Λιλή Α. Προσπαθούσε δε να ενταχθεί στους κόλπους τη νεοσύστατης Αεροπορίας, ώστε να εισπράττει μεγαλύτερο μισθό και να αντεπεξέλθει στις ανάγκες ενός γάμου. Ωστόσο, η οικογένειά του δεν έβλεπε με καλό μάτι την επιλογή του, δεδομένης της κακής οικονομικής κατάστασης της αγαπημένης του.

Ο πατέρας του, απόστρατος αξιωματικός, φρόντισε ώστε να απορριφθεί ο γιος του, οπότε το ζευγάρι βρέθηκε σε αδιέξοδο. Αποφάσισαν λοιπόν να πάνε για περίπατο στην εξοχή του Γαλατσίου. Εκεί, αφού απόλαυσαν τους μεζέδες της ταβέρνας του «Μοστρού», ήπιαν τα σχετικά καραφάκια τους και σε ευθυμία κατευθύνθηκαν απέναντι στο εξοχικό ξενοδοχείο «Δροσιά».

Εκεί παρήγγειλαν εκ νέου ούζο και, αφού κένωσαν το καραφάκι τους, ο αξιωματικός πυροβόλησε την αγαπημένη του και μετά αυτοπυροβολήθηκε. Περισσότερο όμως εντυπωσίασε το γεγονός ότι και οι δύο νέοι έφυγαν από τη ζωή αγνοί! Εκείνη είχε βγάλει μόνο το καπέλο και τα παπούτσια της και εκείνος το αμπέχονό του. Οι επιστολές που άφησαν στις οικογένειές τους αποτελούσαν μνημεία ευαισθησίας, ενώ στο τελευταίο ταξίδι τους στο Α’ Κοιμητήριο των Αθηνών τούς ακολούθησαν βουβοί δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων.

http://mikros-romios.gr/

.

Κολωνακίου. Ωστόσο, η εμπνευσμένη ομάδα των Atenistas όχι μόνο δεν πτοήθηκε, αλλά κάποια από τα μέλη της δίνουν στο «Εθνος της Κυριακής» τη δική τους απάντηση σ' αυτό το μεμονωμένο περιστατικό: «Εμείς κάνουμε τις δράσεις μας. Σύνθημά μας είναι ''Αθηναίοι... στην πράξη'', δίνοντας έμφαση στην πράξη γιατί από λόγια έχουμε χορτάσει!».

Αγαπάνε την Αθήνα και φροντίζουν γι' αυτήν. Δεν είναι ούτε αργόσχολοι ούτε άνθρωποι που έχουν λύσει τα οικονομικά τους προβλήματα. Η 49χρονη ψυχολόγος και μητέρα τριών παιδιών Ελσα Κοππάση, ο 45χρονος πολεοδόμος Κώστας Λιμνιάτης, ο 32χρονος ελαιοχρωματιστής Γιώργος Λαδιάς και ο 26χρονος ζωγράφος Φίκος, όλοι τους μέλη των Atenistas, πιστεύουν πως οι ωραίοι άνθρωποι μπορούν να έχουν και δικαιούνται μια ωραία πόλη. Με ποιο τρόπο; Οπως λένε οι ίδιοι, αναλαμβάνοντας δράση. «Είμαστε εδώ μόνο για να κάνουμε! Επτά ημέρες την εβδομάδα, 365 ημέρες τον χρόνο».

Σηκώνουν τα μανίκια ψηλά και αναμορφώνουν τον τόπο που ζουν. Καθαρίζουν, φυτεύουν, βάφουν, μεταμορφώνουν ξεχασμένα οικόπεδα, αναβαθμίζουν σχολεία, δημιουργούν πάρκα, ανακατασκευάζουν πεζοδρόμια, συγκεντρώνουν κούτες με τρόφιμα, έχουν «υιοθετήσει» 15 οικογένειες, παρέχοντάς τους τρόφιμα κάθε μήνα, διευκολύνουν την πρόσβαση των αναπήρων στις διαβάσεις και η λίστα των δράσεών τους δεν έχει τελειωμό...

Μέσα σε μια μέρα ένα άδειο οικόπεδο στα Σεπόλια έγινε πάρκο! Εθελοντές και κάτοικοι της περιοχής φύτευαν, έβαφαν και έστηναν παιχνίδια μέχρι ο χώρος να αποκτήσει την τελική του μορφή.

Αν και «τέκνο της κρίσης», η δραστήρια ομάδα έχει πραγματοποιήσει εκατοντάδες δράσεις από τον Σεπτέμβριο του 2010 που ιδρύθηκε σε διάφορες περιοχές, όπως Πετράλωνα, Κυψέλη, Πατήσια, Αγ. Παντελεήμονα, Λιοσίων, Κολωνό, πλατεία Βάθη, Μεταξουργείο, Φυλής κ.ά, με σκοπό να δώσει στην πρωτεύουσα το χρώμα που της λείπει και να βελτιώσει την καθημερινότητα των πολιτών.

Πάνω από 72.000 μέλη!

Οχι μόνο οι μεγάλοι, αλλά και τα μικρά παιδιά συμμετέχουν στις δράσεις της δημιουργικής ομάδας, βάζοντας τη δική τους... πινελιά στις εικαστικές παρεμβάσεις.

Τον «σκληρό» πυρήνα της ομάδας απαρτίζουν περισσότεροι από 200 ακτιβιστές, αλλά η κοινότητά τους αριθμεί 72.000 μέλη! Ανθρωποι όλων των ηλικιών και των επαγγελμάτων, από γιατρούς, δικηγόρους, αρχιτέκτονες, ψυχολόγους, πολεοδόμους μέχρι ζωγράφους, ελαιοχρωματιστές και ηλεκτρολόγους. Εθελοντές που κάνουν τη διαφορά, ενώνουν τις δυνάμεις τους και κάνουν μικρά θαύματα. Σκέφτονται διαφορετικά και δρουν ξεχωριστά. Ακόμα και χωρίς πόρους, αλλά με καλή διάθεση και θετική οπτική καταφέρνουν να κάνουν τα αδύνατα... δυνατά!

«Δεν είμαστε επαγγελματίες γκρινιάρηδες, ώστε να μη βλέπουμε πόσα καλά έχει να μας δώσει αυτή η πόλη. Θέλουμε να τα αναδείξουμε και η ευθύνη είναι όλων μας», αναφέρουν η Ελσα, ο Κώστας, ο Γιώργος, από τα πρώτα μέλη των Atenistas και ο Φίκος που μετράει μόλις δυο μήνες στη δημιουργική ομάδα. Συναντηθήκαμε σε ένα από τα τρία πάρκα που κατασκεύασαν πριν από έναν μήνα στα Πετράλωνα. Για την ακρίβεια, τρία εγκαταλελειμμένα οικόπεδα τα οποία μεταμόρφωσαν οι ακτιβιστές σε πάρκα!

Οι Atenistas γέμισαν με χρώμα τους τοίχους δύο δημοτικών σχολείων στο Πολύγωνο.

«Δουλέψαμε 100 άτομα, 10 ολόκληρες ώρες για να διαμορφώσουμε αυτό τον χώρο. Πέντε ημέρες ο Φίκος έφτιαχνε την τοιχογραφία. Χρειάστηκαν περίπου 15 κυβικά χώμα για να ρίξουμε στο οικόπεδο. Η δουλειά όμως που έγινε είναι εξαιρετική. Η ιδέα ήταν θεματική. Επειδή είμαστε στον Κολωνό, οι αρχιτέκτονες σκέφτηκαν να κάνουν ένα σχέδιο που να μοιάζει σαν το κοίλο ενός θεάτρου, μια και από δω είναι ο τόπος καταγωγής του Σοφοκλή. Κόστισε πάρα πολλά χρήματα, γύρω στα 4.000 ευρώ.

Πρέπει να γίνει σαφές ότι στους Atenistas για τις δράσεις μας δεν παίρνουμε χρήματα, ούτε ένα ευρώ! Ερχόμαστε σε επαφή με διάφορους φορείς ή ανθρώπους από την κοινότητά μας στο Facebook ή την ιστοσελίδα μας και αυτοί μας διαθέτουν τα πράγματα, ενώ κάποιες φορές βάζουμε και χρήματα από την τσέπη μας. Αυτό που μας συγκινεί στους Atenistas είναι ότι άνθρωποι τόσο διαφορετικοί όχι μόνο καταφέρνουν να συνυπάρχουν, αλλά τους ενώνουν και πολλά πράγματα. Οταν εκπέσει ο άνθρωπος, η αγωνία του είναι να ενωθεί, να ενωθεί με τον άλλον. Αυτό κάνει την ψυχή μας να χαίρεται. Οπως είχε γράψει και ο Σοφοκλής, ''μία λέξη μάς απελευθερώνει από τους πόνους της ζωής και αυτή η λέξη είναι η αγάπη''. Αυτό προσδιορίζει την ύπαρξη των Atenistas», υπογραμμίζουν και τα τέσσερα μέλη.

Με τσουγκράνες και φτυάρια, τα μέλη της ομάδας καθαρίζουν χώρους που έχουν μετατραπεί σε... χωματερές.

Και είναι η αγάπη τους για τον συνάνθρωπο και για την πόλη που μεγάλωσαν και ζουν τόσο βαθιά και ριζωμένη μέσα τους που το αποδεικνύουν έμπρακτα κάθε μέρα. Γι' αυτούς η Αθήνα όχι μόνο δεν είναι μια «τελειωμένη ιστορία», αλλά ένα αχανές πεδίο ευρηματικών και αποτελεσματικών δράσεων που θα μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε τις τεράστιες δυνατότητές της. Γιατί, όπως μας εξηγούν, «όταν απουσιάζει η ζωή, όταν παραιτείται η δημιουργικότητα και η πίστη, βρίσκουν χώρο και απλώνονται τα αντίθετά τους. Η πόλη θα διαμορφωθεί εντέλει από τις επιλογές όσων τη ζουν», καταλήγουν.

Τάσος Χαλκιόπουλος
Ο Atenista που άνοιξε τον δρόμο

Ο Τ. Χαλκιόπουλος σε μία από τις δράσεις των ακτιβιστών σε καταυλισμό.

Ενα ηλεκτρονικό μήνυμα μεταξύ δύο φίλων, του Τάσου Χαλκιόπουλου και του Δημήτρη Ρηγόπουλου, στάθηκε αφορμή για να ξεκινήσει η δράση των Atenistas. Ο Τάσος, γραφίστας στο επάγγελμα, διατηρούσε ένα μπλoγκ όπου ανέβαζε φωτογραφίες από διάφορα σημεία της Αθήνας, ενώ ο Δημήτρης ως δημοσιογράφος, σήμερα έχει αποχωρήσει από την ομάδα, γνώριζε καλά τα προβλήματα στο λεκανοπέδιο. Κάπως έτσι, η ολιγομελής, αρχικά, ομάδα τον Σεπτέμβριο του 2010 έγινε πραγματικότητα.

Yποδοχή με ενθουσιασμό
Οι Αθηναίοι τούς υποδέχτηκαν πολύ γρήγορα με ενθουσιασμό και γρήγορα αφομοιώθηκαν στην κοινότητά τους, αλλάζοντας την όψη σε πολλές γειτονιές και βελτιώνοντας συγχρόνως την ποιότητα ζωής τους. «Αυτό που αποφασίσαμε να κάνουμε εμείς στην αρχή δεν έχει καμία σχέση με όσα ακολούθησαν», σημειώνει ο Τάσος. «Στόχος μας είναι να ενεργοποιηθούν οι Αθηναίοι, ξεχωριστά ο καθένας, και να νοιαστεί για τον τόπο που ζει. Δεν μπορεί ένας δημόσιος χώρος να βρίσκεται σε δυσχρηστία, βρώμικος και απαξιωμένος. Περισσότερο αυτό το μήνυμα θέλουμε να στείλουμε. Είναι πολιτική δράση αυτό που κάνουμε, αλλά δεν είναι κομματικό».

Μαρίνα Ζιώζιου
marina@pegasus.gr

Έθνος

.

σήμερα κυλά υπόγεια, αλλά έρχεται στο φως με την πρώτη νεροποντή.

Μπαζώθηκαν 800 χιλιόμετρα ρεμάτων

«Η καταιγίδα ήταν τόσο έντονη, που φούσκωσε το ποτάμι. Η γέφυρα παρασύρθηκε, με αποτέλεσμα η Αθήνα να κοπεί στα δύο». Η είδηση διαδόθηκε από στόμα σε στόμα σπέρνοντας τον φόβο στους κατοίκους της πόλης. Πότε και που συνέβη αυτό; Tο 1852, στην Αθήνα. Ποιο ήταν το ποτάμι που φούσκωσε; Η σημερινή οδός Σταδίου.[...]

Τα ποτάμια εξακολουθούν να ρέουν κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Σε πολλά κτίρια κατά μήκος του δρόμου αντλούνται και σήμερα νερά, με υδραυλικά συστήματα, ενώ γεωτρήσεις του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών) απέδειξαν ότι οι περισσότεροι δρόμοι της Αθήνας κρύβουν ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι. Ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κυκλόβορος, το Λυκόρεμα, ο Βουρλοπόταμος, ο Βοϊδοπνίχτης, ο Αλασσώνας είναι μερικά από αυτά. Σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945, είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις, 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε ποσοστό 66,4%. Όπως, δε, προκύπτει από μελέτη του ΙΓΜΕ, πριν από μερικά χρόνια, το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις το 20% έπεφτε στην θάλασσα, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει αλλάξει δραματικά.

Καθίσταται, λοιπόν, σαφές, ότι τα πλημμυρικά φαινόμενα που συχνά – πυκνά σημειώνονται στο λεκανοπέδιο, δεν αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία», αλλά είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας και της στρεβλής ανάπτυξης που ακολουθήσαμε.

Και οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί: μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δομημένες επιφάνειες στην Αθήνα κάλυπταν το 25% του λεκανοπεδίου. Μετά το 1975, το 75% καλύφθηκε από δομημένες επιφάνειες και δρόμους δίκτυα, ενώ οι ελεύθεροι χώροι αποτελούν, μόλις, στο 4%.[...]

Τα ρέματα, χθες και σήμερα

Στα τέλη του 19ου αιώνα, διέσχιζαν το λεκανοπέδιο, 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια. Το 1999, ο αριθμός τους ήταν μικρότερος των 70 (κάτω, δηλαδή και από το 10%) και σήμερα, δεν υπερβαίνουν τα 50. Που χάθηκαν;

Χάρτης του δικτύου ρεμάτων και δομημένων επιφανειών λεκανοπεδίου Αθήνας - 1893

Μπαζώθηκαν και καταπατήθηκαν. Μόνο στο λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και χείμαρροι. Κι αυτό, προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα των κατοίκων της Αθήνας, με τις γνωστές συνέπειες που και σήμερα (για πολλοστή φορά) βιώσαμε. Ο Ιλισός, ήταν το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα. Ξεκινούσε από τον Υμηττό, για να καταλήξει στην θάλασσα. Παλιά ήταν ανοικτό.

Σήμερα, κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως, κάτω από τη Μιχαλακοπούλου, περνάει από την Βασ. Σοφίας (μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο), συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την Καλλιθέα στην θάλασσα.

Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό, ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν βωμούς πολλών θεών, όπου τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια, τα οποία σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια, όσο και με Διονυσιακές τελετουργίες. Από το ιερό, αυτό, ποτάμι το μόνο που απομένει σήμερα εμφανές είναι η στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του, δίπλα στην οποία είναι χτισμένη η Αγία Φωτεινή του Ιλισού.

Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός που ξεκινούσε από τον Λυκαβηττό και κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό στην πλατεία Συντάγματος, ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη του. Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία Αγορά και καταλήγει στον Κεραμεικό.

Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το Μετρό και στο Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους, καθώς το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη διάρκεια των εργασιών. Ακόμα και σήμερα, ο υπόγειος ποταμός κατεβάζει 20-30 κυβικά νερού την ώρα, ενώ τις βροχερές μέρες το νερό υπερδιπλασιάζεται και από τα νερά του πλημμυρίζει η Ποικίλη Στοά και η Αρχαία Αγορά.

Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και την οδό Ακαδημίας προς το Αρσάκειο. Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας από τους μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, που έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης.

Το Παγκράτι και τον Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της Γριάς» αντίστοιχα. Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της Πικροδάφνης. Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού, Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας καταλήγοντας στον Κηφισό.

Οι πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με τις παλαιότερες διαμορφώσεις της, όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν την Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Χάρτης του δικτύου ρεμάτων και δομημένων επιφανειών λεκανοπεδίου Αθήνας - 1988

Έτσι, κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, λόγω των επιχωματώσεων και των αλλοπρόσαλλων οικιστικών σχεδίων, τα υπόγεια ποτάμια «φουσκώνουν» και πλημμυρίζουν ολόκληρες περιοχές υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη ύπαρξή τους και χλευάζοντας τις όποιες (εκ μέρους μας) προσπάθειες εξαφάνισής τους.
.

φασίστες, αντιφασίστες, διαδηλωτές, φτώχεια και πορνεία».

Οι φωτογραφίες του Canaj, επικεντρώνονται κυρίως στους μετανάστες στην Ελλάδα, ωστόσο καλύπτουν και άλλες πτυχές, όπως τους χρήστες ναρκωτικών, την ανεργία, την φτώχεια αλλά και την διακίνηση γυναικών. Ο ίδιος δηλώνει στο Vice:

«Το Shadows in Greece είναι ένα προσωπικό πρότζεκτ το οποίο άρχισα πριν δύο χρόνια. Η σειρά, κινηματογραφεί την καθημερινότητα στην Αθήνα στην αυγή της τεράστιας τουριστικής ανάφλεξης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και την επακόλουθη καθίζηση. Αυτά είναι μέρη τα οποία κάποτε ήταν οι μεγαλύτερες συνοικίες της πόλης και τώρα σαπίζουν στην εγκατάλειψη. Οι άνθρωποι σέρνονται στους δρόμους σα σκιές, με τα κεφάλια κάτω, τους ώμους σκυφτούς και τα χείλη σφραγισμένα. Καθώς πέφτουν οι αγορές, οι αυτοκτονίες αυξάνονται σταθερά. Κάθε φωτογραφία απεικονίζει έναν άνθρωπο που έχει να πει μια ιστορία».

«Πολίτες περιμένουν στην ουρά για ένα δωρεάν γεύμα»

Vice: «Τι έψαχνες όταν άρχισες;»

Canaj: Στην αρχή του πρότζεκτ, είχα επικεντρωθεί μόνο στις μικρότερες οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις οι οποίες εξαπλώνονταν σε προσωπικό επίπεδο μέρα με την μέρα. Τα πράγματα άλλαξαν απότομα όμως. Μεγάλες απεργίες, διαδηλώσεις, θυμωμένοι άνθρωποι που διαμαρτύρονται, καίνε μαγαζιά και κτίρια. Ολα αυτά έγιναν η κανονικότητα στην Αθήνα. Αρχικά, φωτογράφιζα χωρίς κάποιον ξεκάθαρο σκοπό. Ηταν απίστευτο για μένα όλα αυτά που περνούσαμε. Μέχρι που ξαφνικά οι φωτογραφίες μου με οδήγησαν σε ένα άλλο μονοπάτι...»

«Διαδήλωση εναντίον της κυβέρνησης»

«Το κέντρο της Αθήνας, όπως αρχικά το θυμόμουν, ήταν γεμάτο ζωή. Κατά την περίοδο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπήρχε μεγάλη ανάπτυξη. Αλλά όταν έφυγαν όλοι, η πόλη άρχισε να χαλά και σταδιακά επανέκτησε τον προηγούμενο της χαρακτήρα: οι τοξικομανείς, το παρεμπόριο, οι μετανάστες και οι ιερόδουλες. Αλλά για εμένα όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν πάντα εκεί, τους είδα όλους αρχικά όταν για πρώτη φορά έφτασα στην Αθήνα σε ηλικία 11 χρονών».

«Μονοπάτι πίσω από την Ομόνοια, δημοφιλές για τους χρήστες ναρκωτικών»

«Αρχικά επικεντρώθηκα στους μετανάστες οι οποίοι ζούσαν σε μικρά ενοικιαζόμενα δωμάτια, με πολλούς από αυτούς να μην έχουν και πολλές ελπίδες. Οι γυναίκες πωλούν τα σώματα τους για πέντε ευρώ. Το να τους γυροφέρνω έγινε η καθημερινή μου ρουτίνα. Είναι ευαίσθητοι άνθρωποι με πολλά οικογενειακά προβλήματα, αλλά είναι αυτοί που ήταν φιλικοί προς εμένα όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, μετανάστης και εγώ. Ηρθαν στην Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον αλλά γνώρισαν την φτώχεια και τον ρατσισμό. Μερικοί από αυτούς έπεσαν θύματα βίας και κάποιοι έχασαν και την ζωή τους. Γι αυτούς τους ανθρώπους αναφέρεται το πρότζεκτ μου. Οι εικόνες που έχω διαλέξει είναι ''δυνατές'' για εμένα, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο γιατί γνωρίζω την ιστορία πίσω από αυτές».

«Αφγανοί μετανάστες σε ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο»

Κλείνοντας το συγκλονιστικό του φωτορεπορτάζ, ο Canaj αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα της κρίσης: «Οπως όλοι γνωρίζουν, η κατάσταση στην Ελλάδα έχει γίνει πολύ δύσκολη τα τελευταία έξι χρόνια Τα πράγματα γίνονται σταδιακά χειρότερα και οι πολίτες ζουν δύσκολους καιρούς. Νιώθουν χαμένοι και χωρίς ελπίδα. Υποφέρουν και οι εικόνες μου δείχνουν ακριβώς αυτό. Δεν θέλω να το κρύψω».

«Ηλικιωμένος άνδρας τρώει σε συσσίτιο»

«Αστυνομικός ελέγχει τα χαρτιά μετανάστη»

«Ζευγάρι τοξικομανών που ζει σε ξενοδοχείο. Η γυναίκα δουλεύει ως ιερόδουλη, ενώ τα δύο τους παιδιά τα έχει αναλάβει το κράτος».

φωτογραφίες: Enri Canaj- Shadows in Greece

λαοί ζούσαν νομαδικά. Νόμος είναι το δίκιο της φύσης Για παράδειγμα, απαγορευόταν σε κάθε ιδιοκτήτη να κόβει πάνω από δύο δένδρα ελιάς τον χρόνο.

Μέχρι δύο ελαιόδεντρα τον χρόνο είχε δικαίωμα να κόψει ο κάθε ιδιοκτήτης στην αρχαία Αθήνα.

Ο Σόλων είχε καθιερώσει αμοιβή 5 δραχμές για τη θανάτωση αρσενικού λύκου, αλλά μόνον μία δραχμή για κάθε νεαρή λύκαινα, γιατί ο στόχος ήταν η μείωση, όχι όμως και η εξόντωση του είδους. Νομοθετικά μέτρα υπήρχαν και για την αντιμετώπιση της ρύπανσης των πόλεων. Έτσι, η μεταφορά των σκουπιδιών και της κόπρου έπρεπε να γίνεται σε μεγάλη απόσταση. Για τον έλεγχο των κρηνών υπήρχε στην αρχαία Αθήνα αιρετός και όχι κληρωτός αρμόδιος.

Το κυνήγι της πισίνας

Ο Πεισίστρατος γέμισε την Αθήνα με κρήνες και καταιωνιστήρες, απαγόρευσε όμως τις δεξαμενές (πισίνες), για τον κίνδυνο των μολύνσεων από τα στάσιμα ύδατα και της σπατάλης νερού. Για την προστασία του περιβάλλοντος της πόλης, τα τυροκομεία και τα βυρσοδεψεία, που ανέδιδαν δυσάρεστες οσμές, ήταν υποχρεωτικό να εγκατασταθούν εκτός των οικισμών, όπως και τα νεκροταφεία. Τα εργαστήρια ήταν εγκαταστημένα κατά ομοειδείς συντεχνίες και καθώς το μέγεθός τους ήταν μικρό, με μέσο όρο απασχολουμένων τα 10 άτομα, δεν φαίνεται να ενοχλούσαν ιδιαίτερα το περιβάλλον. Προστατευτικά μέτρα λαμβάνονταν και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, όπου υπήρχαν ειδικά προβλήματα τοπικού χαρακτήρα.

Στο Λαύριο, τοποθετούσαν τα καμίνια για το λιώσιμο των μετάλλων νοτιοανατολικά των οικισμών, επειδή οι επικρατούντες στην περιοχή άνεμοι είναι βόρειοι και βορειοδυτικοί. Στη Θήβα υπήρχε το αξίωμα της «τελεαρχίας», δηλαδή της φροντίδας ώστε να μη σκορπίζονται στους δρόμους της πόλης απόβλητα και νερά ρευμάτων. Πολλές πόλεις είχαν απαγορεύσει την εκτροφή κατοικίδιων, εξαιτίας των καταστροφών που προκαλούσαν στις καλλιέργειες και το πράσινο γενικά.

Εν αρχή ην η χωροταξία

Χαρακτηριστικό του σεβασμού των αρχαίων Ελλήνων προς το περιβάλλον, είναι το γεγονός ότι στη χωροθέτηση των οικισμών τους, κύριο μέλημα έθεταν την επιλογή υγιεινής τοποθεσίας, δεύτερο την επιλογή οχυρής τοποθεσίας και τρίτο την επιλογή πλούσιας τοποθεσίας.

Είσαι ότι ζεις

Ο Ιπποκράτης στο βιβλίο του Περί αέρων, υδάτων, τόπων τονίζει, ότι από τις συνθήκες του περιβάλλοντος δεν διαμορφώνονται μόνο ο χαρακτήρας και η δημιουργικότητα των λαών, αλλά και η ίδια η υγεία τους –οι ασθένειες που τους βασανίζουν– είναι αποτέλεσμα του μικροκλίματος, της διατροφής, της ποιότητας του πόσιμου νερού κ.λπ.

Η τάξη της φύσης

Για τους φιλοσόφους προείχε η φυσική τάξη. Κάθε απόκλιση από αυτή, αποτελούσε «ύβριν» από τη σκοπιά της ηθικής και της δικαιοσύνης και άσκοπη ενέργεια από τη σκοπιά της οικονομίας. Επιδίωκαν την αυτάρκεια στην παραγωγή αγαθών, αλλά όχι την υπερβολική κατανάλωση. Ήθελαν ωραία κτίρια, αλλά αποδοκίμαζαν την περιττή πολυτέλεια.

Ουκ εν τω πολλώ το ευ!

Ο Ξενοφών ασχολήθηκε διεξοδικά με τη σχέση πόρων – εδάφους – ανθρώπινης εργασίας. Ο Αριστοτέλης θεωρεί αντικείμενο της οικονομίας, την παραγωγή αγαθών μόνο για άμεση χρήση. Και οι δύο επισημαίνουν τους κινδύνους που συνεπάγεται η υπερβολική παραγωγή αγαθών. Η υπερεπάρκεια οδηγεί στον άσκοπο πλουτισμό και παρασύρει στον ευδαιμονισμό, την εκμετάλλευση ανθρώπων, την κατασπατάληση πόρων, τη δημιουργία πλαστών αναγκών και τελικά τη διαστροφή του ανθρώπινου χαρακτήρα.

Η αισθητική υπεροχή

Για τους αρχαίους, τα μεγάλα δημόσια κτίρια και τα σπίτια θεωρούνταν αυτονόητο ότι έπρεπε να υποτάσσονται στην κλίμακα του χώρου, να εντάσσονται στην αισθητική διαμόρφωση του περίγυρου, να υπακούουν στις επιταγές του μέτρου και της ισορροπίας. Η αίσθηση του «μέτρου» δεν είναι μόνο θέμα αισθητικής αλλά και κανόνας ηθικής και πολιτικής συμπεριφοράς.

«Το ιατρικόν»

Η υγεία στην αρχαία Ελλάδα θεωρούνταν ύψιστο αγαθό και κάθε ηλικία του ανθρώπου είχε αφιερωθεί σε κάποιον θεό-προστάτη. Μέτρα για την υγιεινή του περιβάλλοντος υπήρχαν πολλά, τόσο για την αποξήρανση των ελών, όσο και για την ύδρευση και αποχέτευση των οικισμών.

Στην αρχαία Ελλάδα η δημόσια υγεία είχε μεγάλη σημασία και υπήρχαν γιατροί για τους άπορους, οι οποίοι πληρώνονταν χάρη σε έναν κεφαλικό φόρο, το «ιατρικόν».

Για την προστασία της δημόσιας υγείας φαίνεται ότι σε πολλές πόλεις υπήρχαν δημόσιοι γιατροί και η πολιτεία παρείχε δωρεάν περίθαλψη στους απόρους, έχοντας επιβάλει για τον σκοπό αυτόν ειδικό κεφαλικό φόρο, το «ιατρικόν». Ο θεσμός όμως αυτός δεν ίσχυε στην Αθήνα, όπου ο Πλάτων απέτρεπε από τη χρήση φαρμάκων, συνιστώντας την καταφυγή σε φυσιοθεραπευτικά μέσα. Τα κείμενα είναι από την έρευνα των αρχιτεκτόνων Ειρήνης Βαλλερά και Μαρίας Κορμά.

Ολόκληρη την εργασία μπορείτε να τη βρείτε στο περιοδικό ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ (τεύχος 35)

.mixanitouxronou.gr

.

περί του αντιθέτου, καλά θα κάνουν αντί να ομφαλοσκοπούν ως ματαιόδοξοι, να στρέψουν λίγο τα όμματα εκεί που η κοινωνία πάσχει.
    
Ακολουθεί η είδηση από το ΑΠΕ.

"Κλειστό θα παραμένει τις νυχτερινές ώρες το Πεδίον του Άρεως ύστερα από απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής.

Συγκεκριμένα, από σήμερα Τετάρτη, η είσοδος στο Πεδίον του Άρεως θα είναι ανοιχτή από τις 6 το πρωί έως τις 11 το βράδυ. Τις υπόλοιπες ώρες το πάρκο θα παραμένει κλειστό προκειμένου να περιοριστεί η έντονη παραβατικότητα.

.

οδού Πανεπιστημίου.

Η κυριότερη κυκλοφοριακή αλλαγή αφορά στην οδό Πανεπιστημίου, η οποία μετατρέπεται από πεδίο διέλευσης αυτοκινήτων σε πεζόδρομο ήπιας κυκλοφορίας, όπου το τραμ, οι πεζοί και οι ποδηλάτες έχουν τον κύριο λόγο και δεύτερο τα οχήματα (ταξί, τουριστικά λεωφορεία, αυτοκίνητα τροφοδοσίας), που θα εξυπηρετούν τοπικές ανάγκες.

Τα τραμ δύο λωρίδων (κάθοδος-άνοδος), που θα καταλήγουν στην πλατεία Αιγύπτου, θα είναι τελευταίας τεχνολογίας, χωρίς εναέρια σύνδεση, σταδιακά και χωρίς καλώδια στη γη, λόγω της ύπαρξης υπερσυσσωρευτών που ως μπαταρίες θα μπορούν να επαναφορτίζονται στις στάσεις, δίνοντας αυτονομία κίνησης στους συρμούς.

Αν και η περιοχή ανάπλασης πλαισιώνεται κυρίως από νεότερα μνημεία (Ακαδημία, Εθνική Βιβλιοθήκη, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο κ.α.), υπάρχουν 56 θέσεις αρχαιολογικού ενδιαφέροντος.

Ωστόσο, οι θέσεις αυτές δεν επηρεάζονται άμεσα από το έργο, καθώς τα περισσότερα μνημεία είναι γνωστά (π.χ. τμήμα του αρχαίου τείχους των Αθηνών, υδραγωγεία, νεκροταφεία) και προστατευμένα στο υπέδαφος.

Το έργο δεν θα προχωρήσει σε μεγάλα βάθη, εκτός από την πλατεία Δικαιοσύνης, όπου η κατασκευή δεξαμενής για τη συλλογή βρόχινου νερού από όλη την περιοχή, ακόμα και από τις ταράτσες, υπόσχεται αντιπλημμυρική προστασία και αρδευτική αυτονομία.

Στόχος η συλλογή νερού, που θα δίνει τη δυνατότητα άρδευσης σε περιόδους ανομβρίας και καθαρισμού του δημόσιου χώρου.

«Παιχνιδιάρικη» διάσταση θα έχουν τα υδάτινα στοιχεία, που θα τοποθετηθούν σε τέσσερα σημεία, στην οδό Κοραή, στην Πλατεία Δικαιοσύνης, στην Ομόνοια και έξω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Πρόκειται για οριζόντιες πλακοστρωμένες επιφάνειες, που θα γεμίζουν με νερά ανάλογα με την περίοδο (π.χ. το καλοκαίρι) ή σε μια γιορτή, δίνοντας τη δυνατότητα δροσισμού και παιχνιδιού σε μικρούς και μεγάλους.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης οι αναπλάσεις πλατειών όπως της Ομονοίας, η οποία ανακτά το τετράγωνο του αρχικού νεοκλασικού σχεδιασμού της, και της πλατείας Δικαιοσύνης (περικλείεται από τις οδούς Αρσάκη, Πανεπιστημίου και Σανταρόζα), που αποκτά σκιά και ελεύθερο πεδίο για μια ευχάριστη ανάπαυλα στο κέντρο της πόλης

Η φύτευση δέντρων, όπως πλατάνια και νεραντζιές, ο φωτισμός που θα μπορεί να αλλάζει ανάλογα με τη «διάθεση» της πόλης, οι λιτές και διάφανες στάσεις του τραμ, που δεν προβλέπουν την τοποθέτηση διαφημίσεων, καθώς και οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που αποκλείουν το κέντρο από τα ΙΧ, επιτρέποντας τη διέλευσή τους σε κάθετους δρόμους (π.χ. Μπενάκη και Αμερικής), είναι μερικά ακόμα στοιχεία που συνθέτουν τη μελέτη, η οποία πήρε -εκτός από το ομόφωνο "ναι"—και τα θετικά σχόλια των μελών του Συμβουλίου.

Η αρχιτεκτονική μελέτη του έργου «Re-think Athens / Ξανασκέψου την Αθήνα», το οποίο χρηματοδοτεί το Ίδρυμα Ωνάση, παρουσιάστηκε χτες στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο από τον Παναγιώτη Τουρνικιώτη, καθηγητή του ΕΜΠ, επιστημονικό σύμβουλο στο «Re-think Athens» και μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου Νεοτέρων Μνημείων (ΚΣΝΜ), λαμβάνοντας από τα μέλη του ΚΑΣ, όπως συνέβη πρόσφατα και με το ΚΣΝΜ, ομόφωνα το πράσινο φως.

newsit

.

αρχείο είναι «βαρύ». Οπότε εάν κολλάει, πατήστε pause μόλις ξεκινήσει το video  και περιμένετε να το κατεβάσει ολόκληρο  και μετά  πατήσετε πάλι play.


whiskytree.com - mixanitouxronou.gr/

δευτερεύον που έχει χαρακτήρα συμπληρωματικό και τροφοδοτικό ως προς το πρωτεύον και αποτελείται από γραμμές τρόλεϊ και λεωφορείων.

Οπως αναφέρει και το real για τη βελτίωση προσβασιμότητας του πόλου ανάπτυξης πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού (και της νοτιοανατολικής περιοχής της Αθήνας) και της σύνδεσής τους με το νέο διεθνή Αερολιμένα «Ελευθέριος Βενιζέλος», προτείνεται να αξιολογηθούν εναλλακτικές λύσεις εξυπηρέτησης με Μέσα Σταθερής Τροχιάς κατά τέτοιο τρόπο όμως ώστε να αποφεύγεται η αστική διάχυση στην περιοχή των Μεσογείων. Καθοριστικό ρόλο προγραμματίζεται να διαδραματίσει η σήραγγα του Υμηττού που θα συνδέσει την Αττική Οδό με τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.

Παράλληλα θα γίνουν παρεμβάσεις στο κύριο Οδικό Δίκτυο Αττικής περιλαμβάνονται επίσης οι άξονες Διαπεριφερειακής Σημασίας όπως: Αττική Οδός και η επέκτασή της μέχρι το Λαύριο, η Ελεύθερη Λεωφόρος Σταυρού-Ραφήνας, στο τμήμα από Ανισόπεδο Κόμβο με Αττική Οδό μέχρι διασταύρωση Ραφήνας και σύνδεση με τη βόρεια Πύλη του «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Ο νέος αυτοκινητόδρομος Ελευσίνα (κόμβος Αγίου Λουκά) – Θήβα, σε παράλληλη νέα σιδηροδρομική σύνδεση και θα αποφορτίσει τον Αυτοκινητόδρομο Αθηνών-Λαμίας στο τμήμα Αθήνα-Υλίκη, ιδιαίτερα από πλευράς εμπορευματικών μεταφορών.

.

αντρών της εποχής και η καθημερινότητά τους περιλάμβανε πάντα μια στάση σε ένα από αυτά. Μεταξύ των θαμώνων, ήταν πνευματικοί άνθρωποι και διασημότητες της εποχής. Ήταν τόπος συνάντησης, για πολιτικές και φιλολογικές συζητήσεις. Ήταν το κέντρο της διανόησης, αλλά κα ένας τόπος για χαρτοπαιξία και κοινωνικοποίηση, μεταξύ των ανδρών πάντα.  

Το πρωί, οι άντρες απολάμβαναν τον καφέ τους και είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν μεταξύ τους, τα θέματα της τότε επικαιρότητας, ενώ το βράδυ έπιναν το κρασί τους, κουβέντιαζαν και διασκέδαζαν. Οι πιο «ξενύχτηδες» μεταφέρονταν στα μικρότερα καφενεία, τα «αφτεράδικα» της εποχής, που παρέμεναν ανοιχτά μέχρι το ξημέρωμα. Ο θόρυβος που προκαλούσαν οι θαμώνες των καφενείων, έκανε την αστυνομία να επιβάλλει ωράριο λειτουργίας, που μέχρι τότε δεν υπήρχε. Αποφασίστηκε, όπως όριζε η σχετική εγκύκλιος, τα καφενεία να παραμένουν ανοιχτά μέχρι τη μία μετά τα μεσάνυχτα. Το ωράριο θεωρήθηκε αυστηρό και οι καφεπώλες προκήρυξαν απεργία, για να εμποδίσουν την εφαρμογή του.   Η απειλή των καφεπωλών έγινε πράξη στις 24 Ιουλίου του 1910, ημέρα Σάββατο. Έκπληκτοι οι Αθηναίοι αντίκρισαν κλειστά τα περισσότερα από τα καθημερινά τους στέκια. Μόνο κάποια πολύ κεντρικά και μεγάλα καφενεία αποφάσισαν να μην πάρουν μέρος στην απεργία.   Αίσθηση προκάλεσαν οι κλειστές πόρτες του καφενείου του Ζαχαράτου. Το συγκεκριμένο καφενείο δεν έκλεινε σχεδόν ποτέ. Βρισκόταν στο σημείο που σήμερα βρίσκεται το ξενοδοχείο Athens Plaza και ονομαζόταν «το δεύτερον και πιο ελεύθερον κοινοβούλιο», λόγω των έντονων πολιτικών συζητήσεων, που γίνονταν εκεί.  

Η μεγάλη αίθουσα του καφενείου του Ζαχαράτου.  

Οι απεργοί επισκέφτηκαν τον τότε πρωθυπουργό, Στέφανο Δραγούμη, για να διεκδικήσουν παράταση του ωραρίου λειτουργίας. Ο πρωθυπουργός έδωσε παράταση τριών τετάρτων της ώρας, δια το καθάρισμα των καταστημάτων.   Η απάντηση δεν ικανοποίησε τους ιδιοκτήτες των καφενείων, που απείλησαν να συνεχίσουν την απεργία, κάτι το οποίο τελικά δεν έγινε, αφού λίγες ώρες μετά, η παράταση που τους έδωσε ο πρωθυπουργός, εντάχθηκε στο κανονικό ωράριο λειτουργίας.  

mixanitouxronou.gr

.

Εργατικού Συνεταιρισμού, για την ανέγερση εργατικών κατοικιών. Οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής είχαν πλημμυρίσει την πόλη και υπήρχε άμεση ανάγκη αποκατάστασής τους. Από την άλλη, υπήρχε μια ομάδα με μικρή ιστορία, που δεν είχε συμπληρώσει ούτε 15 χρόνια δράσης.

Ο Παναθηναϊκός όμως, έμενε άστεγος, παρά το γεγονός ότι ήδη είχε ξοδέψει 150 χιλιάδες δραχμές, για να κάνει τον βοσκότοπο γήπεδο. Οι φίλοι της ομάδας έγιναν έξαλλοι. Καθημερινά συγκρούονταν με τους πρόσφυγες, για την κυριότητα του χώρου.

Καμιά πλευρά δεν έκανε πίσω. Από τη μια, οι ταλαιπωρημένοι Μικρασιάτες, που είχαν ξεριζωθεί από τα σπίτια τους και από την άλλη οι οπαδοί του σωματείου.



Ο δήμος Αθηναίων, αν και με σημαντική καθυστέρηση, παρενέβη για να δώσει λύση στο θέμα. Παραχώρησε το γήπεδο στον Παναθηναϊκό και έδωσε τη δυνατότητα στους πρόσφυγες, να στήσουν τις παράγκες τους στο απέναντι χωράφι, όπου σήμερα βρίσκονται τα πασίγνωστα Κουντουριώτικα της λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Φυσικά, η σύγκρουση δείχνει και το άσχημο κλίμα της εποχής, που δημιουργήθηκε εξαιτίας της κρατικής ανικανότητας, να αντιμετωπισθεί το λεγόμενο προσφυγικό ζήτημα. Με την άφιξη χιλιάδων Μικρασιατών, για τους οποίους δεν υπήρξε καμία μέριμνα και πρόνοια, η ποιότητα ζωής υποβαθμίστηκε κι άλλο, ενώ έπεσαν ραγδαία τα μεροκάματα των Αθηναίων, εξαιτίας της υπερπροσφοράς και της εκμετάλλευσης των προσφύγων.



Έτσι, δημιουργήθηκαν κοινωνικές συγκρούσεις και εντάσεις, ακόμη και για ασήμαντες αφορμές.

Το χρονικό της λεωφόρου

Το πρώτο γήπεδο που αγωνίστηκε η ομάδα του Παναθηναϊκού, το 1908, ήταν στο οικόπεδο Καραπάνου, στην οδό Πατησίων, εκεί που βρίσκεται σήμερα η ΑΣΟΕΕ. Με χρήματα του ιδρυτή Γεωργίου Καλαφάτη και του παράγοντα Μαρίνου Μαρινάκη, η ομάδα ενοικίασε το χωράφι, το οποίο μετατράπηκε σε αγωνιστικό χώρο. Οι δύο μεγαλοπαράγοντες, όμως, τσακώθηκαν και ο Μαρινάκης αποχώρησε. Ο σύλλογος διασπάστηκε και η έδρα της ομάδας μεταφέρθηκε κοντά στην πλατεία Αμερικής, στη γωνία των οδών Σιμοπούλου και Σπάρτης. Μετά από ένα μικρό διάστημα, ο νεοϊδρυθείς Παναθηναϊκός, ξαναγύρισε στο γήπεδο Καράπανου.



Η ομάδα του 1908.

Η αγάπη του κόσμου, όμως, για την αθηναϊκή ομάδα μεγάλωνε. Έπρεπε να αναζητηθεί ένας νέος, μεγαλύτερος χώρος, για να στεγάσει τον ανερχόμενο σύλλογο. Ο Καλαφάτης είχε εντοπίσει από παλιά την έκταση, που θα έχτιζε το γήπεδο. Ήταν ένα μεγάλο αγροτεμάχιο, βοσκότοπος, στην Περιβόλα Αμπελοκήπων. Εκεί που ζούσε και βασίλευε ο φοβερός και τρομερός Τσακογιάννης, ο οποίος πετροβολούσε ανηλεώς τους περαστικούς. Εκεί έγινε το γήπεδο, μετά από τις περιστασιακές συγκρούσεις με τους πρόσφυγες και εκεί παραμένει ακόμη, ενώ ο προσφυγικός πληθυσμός της περιοχής, όπως ήταν αναμενόμενο, σύντομα έγινε φίλαθλος του Παναθηναϊκού.

mixanitouxronou.gr/

.